Είναι άσπρο σε βαθύ μπλε φόντο. Είναι το «Μ». Ακουμπά ανακουφιστικά στην αίγλη του παρελθόντος, γιατί ως γνωστόν ο Αλέξανδρος ήταν ο Great, άρα η δική μας η Μακεδονία είναι η Μεγάλη. Παρατηρούμε το επίσημο σήμα για τα μακεδονικά προϊόντα που θα πλεύσει μέσα στην παγκόσμια ανταγωνιστική αγορά logo και ταυτότητας.
H παρουσίαση του επίσημου σήματος για τα ελληνικά μακεδονικά προϊόντα, που έγινε χθες παρουσία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, έφερε σαφώς τον χαρακτήρα της γιορτής, τη διαρκή υπογράμμιση της ανάγκης να επανασχεδιάσουμε την ταυτότητα της χώρας και μαζί να μορφοποιήσουμε την αναγκαία νέα αυτοπεποίθηση. Κοιτάζοντας όμως προσεκτικά, μοιάζει σαν να έχουν «ακουμπήσει» πάνω του οι πρώτες εύκολες αναγνώσεις του τι είναι μακεδονικό. Ικανοποιεί άραγε αυτό τις προσδοκίες κυβέρνησης και παραγωγών για ένα σήμα ευδιάκριτο που θα «πουλάει»;
Κλισέ, ευκολίες, απλοϊκές συλλήψεις για ένα logo που προφανώς πρέπει να είναι εύληπτο, να καταγράφεται ακαριαία στο μυαλό του παγκόσμιου καταναλωτή, να ξεχωρίζει, να στέλνει μήνυμα. Και εκεί, αντί να βρούμε τη χρυσή ευκαιρία για τη νέα εικόνα, τη νέα ταυτότητα που τόσοι ευαγγελίζονται, ακουμπήσαμε αναπαυτικά σε όσα γνωρίζουμε και μας κάνουν να αισθανόμαστε ασφάλεια και εθνική υπερηφάνεια. Η ιδέα για το κεφαλαίο Μ προφανώς είναι ευφυής –απλή στη σύλληψη, αλλά ευφυής. Το copyright της λέξης Μακεδονία κλειδώνει μέσα από τη σφραγίδα του Μ. Αλλά μετά αρχίζουν οι αναφορές που περισσότερο αγγίζουν το ελληνικό ακροατήριο και κοινό, παρά το διεθνές.
Πού βρίσκεται η μοναδικότητα, τα οφέλη, η δύναμη των μακεδονικών προϊόντων; Τα εξαιρετικά βιολογικά όσπρια Πρέσπας ή το ευγενές ξινόμαυρο αξίζει να αγοραστούν από τον Ευρωπαίο πολίτη μόνο και μόνο επειδή προέρχονται από τη γη του Μεγάλου, από τη γη του Αλέξανδρου; Δηλαδή, πουλάμε προϊόντα και υπηρεσίες κλείνοντας το μάτι στην ιστορία του στρατηλάτη και της πατρίδας του; Μιλάμε για ταυτότητα και δημιουργία χωρίς να προβάλλουμε το στρατηγικό μας πλεονέκτημα, αλλά την ιστορική μας διαχρονική εμμονή.
Και μετά βέβαια είναι το design. Αυτό το ξεδοντιασμένο πιρούνι που υψώνεται για να σχηματίσει τον ένα βραχίονα του Μ –απλοϊκό ως αστείο. Η άδεια μποτίλια, αμήχανη να κοιτάζει αριστερά. Αυτό που θα μπορούσε να είναι μίνιμαλ, στιλπνό, παραμένοντας σαφές, γίνεται χοντροκομμένο. Το ισχυρό Μ αποδυναμώνεται οπτικά, η έκπληξη της πρώτης εικόνας υποχωρεί. Πώς θα καταγραφεί και θα εντυπωθεί στον καταναλωτή; Είναι σαν να έλειψε η έμπνευση, η διάθεση να ψάξουν λίγο παραπάνω, να σκεφθούν αυτό που είναι τώρα και αυτό που μπορεί να γίνει η Μακεδονία, τα προϊόντα, οι υπηρεσίες, οι άνθρωποί της σε ένα παγκόσμιο τοπίο άκρως ανταγωνιστικό, που θέλει να ακούσει και να δει καινοτόμες ιδέες και όχι τους Ελληνες (πάλι) να συγκινούνται και να δονούνται.
Είναι ένα logo τελικά που απευθύνεται περισσότερο στο βουρκωμένο και διαρκώς πεινασμένο συναίσθημα του ντόπιου. Του Ελληνα. Του Μακεδόνα. Οι αγορές και οι άνθρωποί της καταλαβαίνουν την παγίδα. Κάποιοι άλλοι άρχισαν το τρολάρισμα που προκύπτει αβίαστα. Οχι τόσο για την ομοιότητα με το σήμα της ΝΔ –ένας κακόβουλος μόνο θα μπορούσε να πει ότι έγινε ξεπατικωσούρα επίτηδες. Τρολάρισμα κυρίως για τα μηνύματα που φεύγουν. Με τους πιο δαιμόνιους, μέσα σε λίγες ώρες από την παρουσίαση να κάνουν τη δική τους αντιπρόταση: ένα Μ με σουβλάκι γύρο και φραπέ. Αλλά όχι, ένα τέτοιο σήμα θα πατούσε στην ασφάλεια του κλισέ που δαιμονοποιούμε, του κλισέ του Νεοέλληνα που κατάγεται από τον Ζορμπά και όχι από τον Μεγάλο...