Μια κορύφωση σκέψεων που ποτέ δεν είχαμε ομολογήσει στον εαυτό μας. Η συνθήκη εγκλεισμού γίνεται αποκαλυπτική για όσα ζούσαμε χωρίς να τα συνειδητοποιούμε, όπως περιγράφει ο Αργύρης Ξάφης στο δικό του Ημερολόγιο.
Το ότι είναι ταυτισμένος με ρόλους τομές στο σύγχρονο μουσικό θέατρα τα τελευταία είκοσι χρόνια είναι γνωστό ακόμα και στους ελάχιστα μυημένους στο θέατρο. Ο Αργύρης Ξάφης των πολλαπλών ρόλων και μεταμορφώσεων, αυτές τις μέρες της καραντίνας, έχει γίνει όμως και η φωνή, η άγρυπνη ματιά των ανθρώπων του θεάτρου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ενας σύγχρονος ακτιβιστής στην εποχή του κορωνοϊού που με ριπές αναρτήσεων ενημερώνει για κάθε σημαντική παράσταση ή συναυλία σε ολόκληρο τον κόσμο που ανοίγει στο διαδίκτυο, για κάθε είδηση ή γεγονός που μπορεί να μας προσφέρει ανάταση και καύσιμο πνευματικό μέσα στον εγκλεισμό μας. Ταυτόχρονα πιέζει και κινεί διαδικασίες για την στήριξη του πολιτισμού την επόμενη μέρα. Οπως αποκαλύπτει γράφοντας στα Ημερολόγια Καραντίνας του iefimerida.gr, την ίδια ώρα δίνει τη δική του εσωτερική μάχη συνειδητοποίησης αυτού που υπήρξε η ζωή μας και της ανάγκης για τη μεγάλη αλλαγή στη σχέση με τον εαυτό μας και με τους άλλους.
«#μερα4η
Να θυμηθώ να επιμείνω.
Να θυμηθώ να μην σταματήσω.
Να θυμηθώ αυτό που μετράει.
Να θυμηθώ τη ζήλια, την κακία, να θυμηθώ να καθαιρέσω την αδράνεια.
Της εύκολης κρίσης.
Και των πολλών ασήμαντων και αναποτελεσματικών λέξεων και ειρωνειών.
πφφ
#μέρα6η
Ως εδώ.
Έξω!
#μέρα6η-απόγευμα
Θα φροντίσω τα αφρόντιστα, τους μόνους και τους ανώνυμους. Χωρίς προφίλ.
Και μένα, το μέσα μου. Που θέλει το πότισμά του. Θέλει.
#μέρα8η
Μέσα στο χρόνο, έχω αφήσει τόσες εκκρεμότητες. Τόσα πράγματα που με υπερβήκαν και ποτέ δεν προσευχήθηκα υπό τους, τα άφησα και τα ξέχασα πίσω. Παραστάσεις, βιβλία και λεπτομέρειες σε πίνακες. Ανθρώπους που ντρεπόμουνα να τους ξαναμιλήσω λόγω εγκατάλειψης της σχέσης μας. Δεν φοβάμαι να ρωτήσω “Χρειάζεσαι κάτι; Πάρε όποτε θες, δεν έχω δουλειά μην σε νοιάζει, χάχα!” Τον εαυτό μου φροντίζω, μη βιάζεστε να πείτε “Καραγκιόζη, αλτρουιστή.” Έτσι κι αλλιώς, δεν θα με έπιανε η βρισιά.
Αν δεν μάθω τώρα
τι σημασία έχει η ύπαρξή μου
και η διαχείρισή της για τους άλλους
πότε θα το μάθω.
Πρώτη φορά νιώθω τόσο βαθιά αυτό που φάνταζε επιστημονική φαντασία παλιά, ότι το πέταγμα μιας πεταλούδας στο Σινικό τοίχος σκοτώνει κάποιον στο Μανχάταν. Όντως; Όντως.
#μέρα11η
Η τρέλα παραμονεύει. Βασικά αράζει ξεδιάντροπα η τρέλα στον καναπέ και σε κοιτάει. Περιμένει. Πότε θα φτάσεις στο σημείο που δεν θα αντέχεις άλλο στην ησυχία για να σε ακουμπήσει. Να σε χαϊδέψει γλυκά και να σε πάρει. Στην παράνοια. Στην σκοτεινιά.
Γιατί η κούραση δεν μπαίνει πια ανάμεσά σας για να σε γλιτώσει.
Δεν σε τραβάει απ τα χέρια της ο χρόνος.
Κινδυνεύεις.
#βράδυ11ο
Ας πούμε ότι κάθεσαι και εσύ απέναντι απ την τρέλα και αποφασίζεις να την αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο. Να την νικήσεις και να την διαολοστείλεις διαπαντός. Και ας πούμε ότι αποφασίζει η τρέλα -γιατί τρέλα είναι- να πάρει την μορφή σου. Έτσι ώστε εσύ να έχεις να αντιμετωπίσεις τον Εαυτό σου και αυτό να σε τρελάνει ακόμη περισσότερο. Και ας πούμε ότι αρχίζετε να συζητάτε, εσύ και ο Εαυτός σου, εσύ και η Τρέλα, εκεί στον καναπέ του σπιτιού σου. Και δεν είναι κανείς τριγύρω -παραδόξως- να σε σώσει.
Τι λέτε;
Σου θυμίζει και σένα τι όμορφα ήτανε παλιά που έκανες ότι ήθελες χωρίς να δίνεις λογαριασμό; Σου λέει για το πόσο γέλιο ρίχνατε με τους φίλους σου τα καλοκαίρια; Στις γιορτές; Σε τυχαίες συναντήσεις; Πόσο είχες κλάψει όταν είχαν έρθει στο νοσοκομείο επίσκεψη; Που μεθύσατε και κάνατε χαζά ένα ολόκληρο βράδυ; Που τραγουδάγατε μαζί στο αμάξι σε εκείνο το ατέλειωτο ταξίδι;
Ή
Σε βάζει να ξαναφτιάξεις εκείνο το excel; Και μετά να πάρεις τηλέφωνο τον τάδε για να ακυρώσεις την παραγγελία; Ή να κατεβάσεις αυτό το καινούριο app που περνάς το χρόνο σου στην τουαλέτα; Την τάδε σελίδα με την τάδε υπηρεσία σε περίπτωση που χρειαστεί; Ή σου λέει πόσο απαραίτητο για να σε πάρει ο ύπνος ήταν εκείνο το ατελείωτο σκρόλινγκ με λίστες εμπορευμάτων φτηνών κινέζικων προϊόντων; Ή οποιαδήποτε άλλη ασήμαντη πράξη φαινόταν βουνό, φαινόταν ύψιστης σημασίας και διακυβεύματος και είχε μπει ενέσιμα στο μυαλό σου;
Ποιο από τα δύο διαλέγει η τρέλα να κάνει για να σε πάρει μαζί της;
Για να σε αποπλανήσει;
Φυσικά αυτό που θες πραγματικά. Αυτό που πάντα ήθελες και το ξέχασες.
Γιατί, γιατί.. δεν ξέρω γιατί. Πήγαινε σε γιατρό αν θες να μάθεις και το γιατί. Πάντως έγινε. Και σε μένα έγινε. Μαζί με όλους.
Και εγώ έβαλα πάνω από την ελευθερία μου -το εξέλ, πάνω από το γέλιο -το τηλεφώνημα, πάνω από το κλάμα -το app, πάνω απ την επίσκεψή τους στο νοσοκομείο -το σκρόλινγκ, πάνω απ το μεθύσι με τους φίλους -την τουαλέτα. Ξεχάστηκα και κάπως χωθήκανε από πάνω. Και με αυτά ασχολιόμουν.
Αφέσου στην τρέλα.
Δεν είναι τρέλα.
Είναι όντως εσύ. Ο παραμελημένος εσύ.
Που απλά ζητάει αυτά που βίαια του πάρθηκαν.
Που είναι τα βασικά, τα απολύτως ζωογόνα και απαραίτητα.
Οξυγόνο για το πνεύμονα. Που νοσεί αυτή τη στιγμή, πιο ευαίσθητος από ποτέ.
Εσύ και ο Εαυτός σου είναι ώρα να τα ξαναβρείτε.
Είναι
ώρα να καθίσετε στον καναπέ και να κλείσετε τις ανοιχτές πληγές του Fight Club που είχε ξεκινήσει τόσα
χρόνια. Να κόψεις να τον βαράς μπουνιές σου ζητάει ο εαυτός σου, μπας και
μάθεις, μπας και μάθω, μπας και ξαναθυμηθώ πως η γενναιότητα είναι τρυφερή και
νοιάζεται για τον άλλο.»