Αγαπημένη ηθοποιός, σταρ, μητέρα και γυναίκα, η Ζωή Λάσκαρη υπήρξε ένα από τα πιο λαμπερά αστέρια της «χρυσής εποχής» του ελληνικού κινηματογράφου.
Ηταν 18 Αυγούστου 2017 όταν η αυλαία έπεσε για την σπουδαία ηθοποιό που όμως εξακολουθεί μέσα από τις ταινίες της να ακτινοβολεί.
Η ζωή της Ζωής Λάσκαρη
Η Ζωή Κουρούκλη, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου του 1944 στη Θεσσαλονίκη και έχασε σύντομα και τους δύο γονείς της και μεγάλωσε με τη φροντίδα των παππούδων της.
«Ήμουν οκτώ μηνών όταν σκότωσαν τον πατέρα μου, στα 24 του, στον εμφύλιο. Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν επτά χρονών. Η απώλεια των γονιών είναι ένα κενό που δεν αναπληρώνεται ποτέ. Δεν έζησα Χριστούγεννα. Στο σπίτι είχαμε συνέχεια πένθος. Δεν στολίσαμε ποτέ δέντρο. Γι’ αυτό και δεν αγαπώ τα Χριστούγεννα, άλλωστε. Δεν τα έχω βιώσει. Ραδιόφωνο δεν βάζαμε ποτέ. Απ’ το στόμα μου δεν βγήκε ποτέ η λέξη «μπαμπάς», δεν θυμάμαι να φώναξα τη λέξη “μαμά”» είχε εξομολογηθεί σε συνέντευξή της.
Φοίτησε στη σχολή Βαλαγιάννη, στη σχολή Καλογραιών στο Καλαμαρί και στη σχολή του Πέλλου Κατσέλη, όμως τα φτερά της τα άνοιξε ξαφνικά το καλοκαίρι του 1959 όταν αποφάσισε να συμμετάσχει στα καλλιστεία
Με το πραγματικό της όνομα πήρε μέρος στα καλλιστεία όπου κέρδισε και στέφθηκε Σταρ Ελλάς σε ηλικία μόλις 15 ετών, συγκεντρώνοντας πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας. Όπως αναφέρει η mixanitouxronou ήταν μια συντηρητική εποχή και η συμμετοχή στα καλλιστεία μπορούσε να στιγματίσει την ηθική μιας κοπέλας.
Όμως η Ζωή Λάσκαρη, πάντα δυναμική, δεν φοβήθηκε τα κακόβουλα σχόλια και πήρε την απόφαση να λάβει μέρος στον διαγωνισμό. Λέγεται ότι η επιθυμία της να συμμετάσχει στο διαγωνισμό ήταν τόσο μεγάλη, που δήλωσε ψευδή ηλικία (δύο χρόνια μεγαλύτερη) για να της επιτρέψουν να περπατήσει στην πασαρέλα.
Τα καλλιστεία όμως δεν πέρασαν απαρητήρητα λόγω κι ενός άλλου λόγου. Μέλη της παραθρησκευτικής οργάνωσης «Αγ. Αθανάσιος» συγκεντρώθηκαν έξω από τον χώρο των εκδηλώσεων και φώναζαν συνθήματα κατά του διαγωνισμού ομορφιάς. Μάλιστα χρειάστηκε η επέμβαση της αστυνομίας που απομάκρυνε τους φανατικούς, προκειμένου να συνεχιστεί η βραδιά.
Τελικά η Ζωή Λάσκαρη κερδίζει τον τίτλο της Σταρ Ελλάς και ένα μήνα μετά βρίσκεται στο Λονγκ Μπιτς της Νέας Υόρκης για τις ανάγκες του διαγωνισμού Μις Υφήλιος. Εκεί μπορεί να μην κέρδισεν κάποιο τίτλο, με τη συμμετοχή της στα καλλιστεία όμως, κέρδισε το εισιτήριο για τον ελληνικό κινηματογράφο. Και όπως απέδειξε η πορεία της στον χώρο, το εισιτήριο αυτό ήταν διαρκείας. …
Ο Γιάννης Δαλιανίδης την εντοπίζει και τη διαλέγει για πρωταγωνίστρια στην ταινία «Κατήφορος».
Ο ίδιος, μαζί με τον Φιλοποίμην Φίνο, της άλλαξαν το όνομα από Ζωή Κουρούκλη σε Ζωή Λάσκαρη για να μην την μπερδεύουν με την διάσημη τότε τραγουδίστρια, Ζωή Κουρούκλη, που ήταν ξαδέλφη της. Μια λαμπρή καριέρα άρχιζε…
Ζωή Λάσκαρη: Το σινεμά και το θέατρο
Από εκεί και ύστερα η Ζωή Λάσκαρη ή «Ζωίτσα», όπως την αποκαλούσε ο κόσμος μέχρι τέλους έγινε η απόλυτη πρωταγωνίστρια. Εμεινε 14 χρόνια στη Φίνος Φιλμ, και μόνο δύο από τις ταινίες της δεν ήταν σκηνοθετημένες από τον Γιάννη Δαλιανίδη.
Έπαιξε σε μια σειρά από κοινωνικά δράματα, επιτυχημένες κωμωδίες και λαμπερά μιούζικαλ, πάντα ως πρωταγωνίστρια. Ήταν η μόνη μάλιστα ηθοποιός στον ελληνικό κινηματογράφο που συνεργάστηκε μόνο με μία εταιρία παραγωγής σε όλη την κινηματογραφική καριέρα της.
Τα επόμενα χρόνια θα συνεργαστεί με όλους τους σταρ της εποχής της: Αλέκος Αλεξανδράκης, Νίκος Κούρκουλος, Φαίδων Γεωργίτσης, Ρένα Βλαχοπούλου, Ντίνος Ηλιόπουλος, Κώστας Βουτσάς, Μάρθα Καραγιάννη, Μαίρη Χρονοπούλου, κ. α.
Στις μεγάλες της επιτυχίες συγκαταλέγονται οι ταινίες: «Νόμος 4000» (1962), «Μερικοί το προτιμούν κρύο» (1963), «Κορίτσια για φίλημα» (1965), «Στεφανία» (1966), «Οι Θαλασσιές οι χάντρες» (1967) και «Μια κυρία στα μπουζούκια» (1968), όλες σε σκηνοθεσία του Γιάννη Δαλιανίδη.
Η «Στεφανία» και ο «Κατήφορος» έκαναν διεθνή καριέρα, διευρύνοντας την φήμη της Λάσκαρη στο εξωτερικό, ενώ «Οι θαλασσιές οι χάντρες» έκλεψαν, εκτός συναγωνισμού, τις εντυπώσεις στο κινηματογραφικό φεστιβάλ των Κανών το 1967, την ώρα που ο γαλλικός Τύπος έπλεκε το εγκώμιο της Ελληνίδας πρωταγωνίστριας.
Στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα, μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την Τζένη Καρέζη, θεωρούνταν οι μεγαλύτερες ντίβες και πιο εμπορικές σταρ στην Ελλάδα.
Η Ζωή Λάσκαρη είχε διαμορφώσει με τους ρόλους της την εικόνα της δυναμικής αλλά και μοιραίας γυναίκας και ήταν το νούμερο ένα σύμβολο του σεξ της εποχής της.
Η δύση του ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου θα σηματοδοτήσει τη ενασχόλησή της Ζωής Λάσκαρη με το θέατρο. Το 1966, σε συνεργασία με τον Αντρέα Ντούζο, περιόδευσε στην Κύπρο με τα έργα «Μιας πεντάρας νιάτα» των Γιαλαμά – Πρετεντέρη, την «Παγίδα» του Ρόμπερτ Τόμας και την «Βαθιά γαλάζια θάλασσα» του Τέρενς Ράτιγκαν.
Το 1970, κάνει την πρώτη της θεατρική εμφάνιση στην Αθήνα με το μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη «Μαριχουάνα Στοπ», το οποίο μεταφέρθηκε ένα χρόνο αργότερα στον κινηματογράφο με συμπρωταγωνιστή της τον Τόλη Βοσκόπουλο.
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, δημιουργήθηκε και το μεταξύ τους φλογερό ειδύλλιο, που αποτυπώθηκε στο τραγούδι του Βοσκόπουλου «Ξανθή Αγαπημένη Παναγιά», με το οποίο συμμετείχε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης το 1972.
Στην συνέχεια η Ζωή Λάσκαρη, πρωταγωνίστησε στις μεγάλες θεατρικές επιτυχίες «Ξυπόλητη στο πάρκο» του Νιλ Σάιμον, «Η κυρία του Μαξίμ» του Ζορζ Φεϊντό και «Μις Πέπσι» της Πιερέτ Μπρινό. Η υποδοχή που την επιφύλαξαν οι θεατρικοί κριτικοί ήταν ενθουσιώδης.
Το 1982, πρωταγωνίστησε στην ταινία του Γιώργου Καρυπίδη «Αναμέτρηση» και το 1985 προκάλεσε σκάνδαλο, όταν έγινε η πρώτη Ελληνίδα πρωταγωνίστρια που εμφανίσθηκε γυμνή σε φωτογράφηση της ελληνικής έκδοσης του περιοδικού «Playboy» (τεύχος Οκτωβρίου).
Το 1987, πρωταγωνίστησε σε δύο ποιοτικές βιντεοταινίες. Η πρώτη με τίτλο «H γυναίκα της πρώτης σελίδας», σε σκηνοθεσία Νίκου Φώσκολου, κυκλοφόρησε σε τρία μέρη και το 1990 προβλήθηκε από το Mega, ως σειρά 12 επεισοδίων. Στην δεύτερη με τίτλο «Αντίστροφη Πορεία» σε σκηνοθεσία Mανούσου Mανουσάκη, υποδυόταν μια εκδότρια μεγάλης εφημερίδας, με συμπρωταγωνιστή τον Aλέκο Aλεξανδράκη.
Πιστή λάτρης του θεάτρου συνεχίζει, αρχές δεκαετίας του ενενήντα, να παρουσιάζει μεγάλα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, σε συνεργασία με σπουδαίους Έλληνες σκηνοθέτες. Το 1990 ο Μίνως Βολανάκης την σκηνοθετεί στην «Καινούρια σελίδα» του Νιλ Σάιμον και την επόμενη σεζόν στο «Τρελοί για έρωτα» του Σαμ Σέπαρντ.
Την ίδια περίοδο ξεχωρίζουν οι εμφανίσεις της στα έργα: «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γούλφ» του Έντουαρντ Άλμπι (1992) , «Ορφέας στον Άδη» του Τένεσι Γουίλιαμς (1993), «Τρεις ψηλές γυναίκες» του Έντουαρντ Άλμπι (1995), και τα τρία σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, καθώς και το «Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» του Ευγένιου Ο’ Νηλ (1997), σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη. Η συνεργασία της με τον Μιχάλη Κακογιάννη στις «Τρωάδες» του Ευριπίδη (1997) έτυχε θερμής υποδοχής από τον Τύπο. Η θεατρική συνεργασία της με τον Ανδρέα Βουτσινά και τον Σταύρο Τσακίρη συνεχίζεται και στις αρχές του 2000 με τα έργα «Συνάντηση» του Πέτερ Νάντας, όπου συμπρωταγωνιστούσε με τον Απόστολο Γκλέτσο και «Σκηνές Γάμου» του Έντουαρντ Άλμπι. Αποτίοντας ωστόσο έναν ιδιαίτερο φόρο τιμής στον Άλμπι θα ανεβάσει για δύο συνεχόμενες σεζόν την «Ευαίσθητη Ισορροπία» σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου. Ήταν η τέταρτη φορά στην θεατρική της καριέρα που ανέβασε έργο του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα.
Tο 2003 ίδρυσε την δική της θεατρική σκηνή στον πολυχώρο «Αθηναΐδα» στην Αθήνα. Το 2005 ανέβασε το «Διαμάντια και μπλουζ» της Λούλας Αναγνωστάκη, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά. Οι κριτικοί συμφωνούν για τον πρωτοποριακό τρόπο με τον οποίο «φώτισε» η ερμηνεία της αυτό το σπουδαίο έργο. Ακολούθησε, για δύο θεατρικές σεζόν, το έργο «Άλμα Μάλερ» του Ρον Χάρτ, σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου. Τις σεζόν 2011-2013 παρουσίασε το έργο του Μάρτιν Σέρμαν «Ρόουζ» σε σκηνοθεσία του διεθνούς φήμης Ρώσου σκηνοθέτη Άντολφ Σαπίρο.
Το 2013, τιμήθηκε από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου, για τη συνολική προσφορά της στον κινηματογράφο. Το 2015, εμφανίστηκε για τελευταία φορά στην μεγάλη οθόνη στην ταινία του Δημήτρη Τζέτζα «The Republic» και τον επόμενο χρόνο στο θέατρο, στην παράσταση «Νύφη κουράγιο», σε κείμενο και σκηνοθεσία του Νίκου Μουτσινά, όπου μοιραζόταν τη σκηνή με την κόρη της Μαρία – Ελένη Λυκουρέζου.
Η Ζωή Λάσκαρη είχε επίσης ασχοληθεί και με την πολιτική ως δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων,επί δημαρχίας Δημήτρη Αβραμόπουλου.
Ο έρωτας στη ζωή της Ζωής Λάσκαρη
Η προσωπική ζωή της Ζωής Λάσκαρη πάντα απασχολούσε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και πολλές σχέσεις της είχαν συζητηθεί.
«Εγώ είχα το ελάττωμα να ερωτεύομαι. Έτσι, στα νιάτα μου δεν έβλεπα ποτέ τι συνέβαινε γύρω μου, αν κάποιοι ήταν ερωτευμένοι μαζί μου, αλλά μόνον ότι συνέβαινε στο σπίτι μου. Και στο σπίτι μου δεν έπεφτε ξερός ο άνδρας που είχα δίπλα μου, αλλά έπεφτα εγώ ξερή. Ένιωσα έντονους έρωτες και είμαι ευτυχής για αυτό. Άλλωστε, ο ανέραστος άνθρωπος είναι σακάτης» είχε δηλώσει η ίδια σε συνέντευξή της.
Ο Τόλης Βοσκόπουλος, όπως προαναφέραμε, αποτέλεσε ένα σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή της. Μιλώντας για τη σχέση τους είχε πει: «Ήταν ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου ο Τόλης. Ήταν μία πολύ έντονη σχέση».
Και μπορεί αυτή η σχέση να οδηγήθηκε τελικά στον χωρισμό, όμως η Ζωή Λάσκαρη έκανε δύο γάμους. Ο πρώτος με τον επιχειρηματία Πέτρο Κουτουμάνο με το οποίο απέκτησε την κόρη της Μάρθα. Το ζευγάρι χώρισε οριστικά την άνοιξη του 1971.
Το 1976 η Ζωή Λάσκαρη παντρεύτηκε τον δικηγόρο Αλέξανδρο Λυκουρέζο. Η Ζωή Λάσκαρη τον είχε επισκεφτεί για μια δική της υπόθεση στο γραφείο του και αυτό ήταν. Παντρεύτηκαν στο Μετόχι του Πανάγιου Τάφου, μακριά από τα φλας των περίεργων και κυρίως των δημοσιογράφων που έδειχναν να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το ξαφνικό τότε ειδύλλιο. Στον γάμο παρόντες ήταν μόνο η μητέρα, ο αδελφός και ο κουμπάρος Λευτέρης Παπαδόπουλος, καθώς και η κόρη της Μάρθα. Απέκτησαν μαζί μια κόρη, την Μαρία – Ελένη Λυκουρέζου και έμειναν μαζί και αγαπημένοι μέχρι το τέλος.
«Δεν υπάρχει τίτλος. Ας βάλουν τίτλους άλλοι, όταν πια θα έχουμε φύγει. Είναι καρμικό. Είναι ο άντρας της ζωής μου. Εκείνο που θέλω να πω είναι πως είναι εύκολο να χωρίσεις. Το δύσκολο είναι να κρατήσεις ένα γάμο. Και εγώ -πέρα από το ότι τον λατρεύω και τον θαυμάζω απεριόριστα- ήμουνα αποφασισμένη να μην ξανακάνω ένα παιδί, το δεύτερό μου αυτή τη φορά, δυστυχισμένο. Και κράτησα την οικογένειά μου. Κι ας υπήρξε ο Αλέξανδρος ζωηρούλης…» έλεγε σε συνέντευξή της για τη σχέση τους η Ζωή Λάσκαρη.
Όσο για το μυστικό της διάρκειας; «Η αγάπη είναι το μυστικό. Η συντροφικότητα. Το νοιάξιμο. Αυτό ήθελα πάντα. Και να συνειδητοποιούν πως είμαι η Ζωή, είτε στο σπίτι μου, είτε στο πλατό, είτε στις δημόσιες εμφανίσεις μου. Δεν μπορώ να είμαι πολλές Ζωές μαζί. Δεν είναι του χαρακτήρα μου.
Πριν από τον Αλέξανδρο, οι περισσότεροι άνδρες με αντιμετώπιζαν σαν τη Ρίτα Χέιγουορθ: κοιμόντουσαν με τη Λάσκαρη και ξυπνούσαν με τη Ζωή. Έχω ερωτευτεί μέχρι θανάτου. Έχω πέσει στα πατώματα, έχω φάει κλοτσιές, έχω φάει κέρατο. Γιατί ερωτεύονταν τη Λάσκαρη και όχι τη Ζωή. Ξυπνούσαν και έλεγαν "τι σταρ είναι αυτή να μαγειρεύει, να πλένει και να φροντίζει το σπίτι;". Γιατί ήθελαν να με βλέπουν όπως με είχαν στο μυαλό τους. Ενώ εγώ ήθελα να με βλέπουν όπως είμαι».
Η ζωή χάρισε επίσης στην Ζωή Λάσκαρη και ένα εγγόνι, τη Ζένια Μπονάτσου, την κόρη της Μάρθας Κουτουμάνου και του αξέχαστου επίσης Βλάσση Μπονάτσου.
Η Ζωή Λάσκαρη πέθανε αιφνιδίως στις 18 Αυγούστου 2017 στο σπίτι της στο Πόρτο Ράφτη. Όμως η καλλονή, η θεατρίνα, η σταρ, η μητέρα της Μάρθας και της Μαρίας Ελένης, είναι και θα παραμείνει η Ζωίτσα όλων που έζησε μια μεγάλη, γεμάτη, πλημμυρισμένη από συναισθήματα.
Δείτε φωτογραφίες από την ζωή της αξέχαστης Ζωής Λάσκαρη:
Η Ζωή Λάσκαρη ήταν πάντα μια λαμπερή, γοητευτική γυναίκα, με τον αέρα μιας πραγματικής σταρ.