Η Condé Nast θα εγκαταλείψει το Vogue House, τα θρυλικά γααφεία της στο Λονδίνο, μετά από έξι δεκαετίες, καθώς ο εκδότης λέει ότι το κτίριο της Hanover Square δεν μπορεί πλέον να καλύψει τις ανάγκες του και μετακομίζει στο Embankment.
Supermodels, διασημότητες, ακόμη και βασιλείς έχουν περάσει από τις περιστρεφόμενες πόρτες του, αλλά μετά από έξι δεκαετίες η Condé Nast -ο εκδότης της Vogue- μετακομίζει από τα ιστορικά γραφεία της στο Λονδίνο στην Hanover Square.
Σε ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου πριν λίγες ημέρες, το προσωπικό ενημερώθηκε ότι θα μετακομίσει στο κτίριο Adelphi στο Embankment, ενδεχομένως μέχρι τον Ιανουάριο του 2024.
Η Condé Nast εγκαταλείπει το Vogue House μετά από έξι δεκαετίες
«Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το πούμε: Το να αφήσουμε το εμβληματικό μας Vogue House θα είναι δύσκολο. Μετά από πολλές προσπάθειες να βρούμε έναν τρόπο να επεκτείνουμε και να επανασχεδιάσουμε τον χώρο ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας, υπήρχαν απλώς πάρα πολλές προκλήσεις για να μπορέσουμε να το κάνουμε», αναφέρεται στο μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Το επταώροφο κτίριο, το οποίο αποτελεί επίσης την έδρα του GQ του Tatler και άλλων τίτλων της Conde Nast ολοκληρώθηκε το 1958 και ανήκει στην Εκκλησία της Αγγλίας, γράφει ο Guardian. Έχει γίνει συνώνυμο της βιομηχανίας της μόδας και οποιαδήποτε μέρα μπορεί κανείς να δει τουρίστες να βγάζουν φωτογραφίες έξω από αυτό.
Είναι το μέρος όπου η Anna Wintour ξεκίνησε την καριέρα της στη μόδα, supermodels όπως η Kate Moss και η Linda Evangelista έχουν περπατήσει στους διαδρόμους του, και το 1991 η πριγκίπισσα της Ουαλίας Diana απαθανατίστηκε να φεύγει με τον Nicholas Coleridge, τότε στέλεχος της Condé Nast.
Γράφοντας για την είδηση του κλεισίματός του στο Instagram, ο Coleridge δήλωσε: «Είναι σαν τα κοράκια που φεύγουν από τον Πύργο του Λονδίνου ή σαν τους πιθήκους που φεύγουν από τον Βράχο του Γιβραλτάρ».
Το 2013 το κτίριο έγινε πρωτοσέλιδο όταν ένα μικροσκοπικό μακρύτριχο ντάτσχουντ, με το παρατσούκλι Tatler Alan, πέθανε σε ένα φρικτό δυςτύχημα. Σύμφωνα με τους ειδικούς, ο σκύλος του γραφείου που διέμενε εκεί πιάστηκε στις περιστρεφόμενες πόρτες και, παρά τις προσπάθειες των πυροσβεστών, δεν επέζησε.
Η μετακόμιση των γραφείων του περιοδικού ακολουθεί την είδηση ότι η Vogue πρόκειται να μειώσει στις ΗΠΑ τα έντυπα τεύχη της σε 10 τον χρόνο. Το περιοδικό κατέβηκε για πρώτη φορά από το κανονικό μηνιαίο πρόγραμμά του το 2020, μειώνοντας τα τεύχη σε 11, όταν συνδύασε τα τεύχη Ιουνίου και Ιουλίου σε ένα.
Η πιο πρόσφατη έκδοσή του, με πρωταγωνίστρια την ηθοποιό Florence Pugh, φέρει απλώς τον τίτλο «Χειμερινό τεύχος». Η βρετανική Vogue, ωστόσο, συνεχίζει να εκδίδει 12 τεύχη ετησίως. Υπήρξε ένας γύρος αλλαγών και αναδιάρθρωσης στην Condé Nast, με τίτλους όπως το Glamour να εστιάζουν στην ψηφιακή τους έκδοση.
Παρέλαση σταρ στο Vogue House
Είναι το κτίριο όπου η πριγκίπισσα Νταϊάνα ρώτησε το αφεντικό του Condé Nast, sir Nicholas Coleridge, αν θεωρούσε ότι το στήθος της ήταν πολύ μικρό, σύμφωνα με τον Independent. Το κτίριο όπου η Tara Palmer-Tomkinson εμφανιζόταν τακτικά απρόσκλητη για να πάρει έναν υπνάκο. Το κτίριο που οδηγούσε σε καβγάδες μεταξύ των οδηγών ταξί για το ποιος θα κάνει την παραλαβή, επειδή οι γυναίκες που έφευγαν ήταν «πάντα τόσο όμορφες». Τις θρυλικές περιστρεφόμενες πόρτες στην είσοδό του τις χρησιμοποίησαν όλοι, από την Kate Moss και τη Naomi Campbell μέχρι τη Linda Evangelista και την Kate Middleton.
Τι το ξεχωριστό είχε το Vogue House
Το Vogue House δεν ήταν σαν τα άλλα γραφεία, γι' αυτό και η νοσταλγία σε όλη τη βιομηχανία μόδας που προκλήθηκε αυτή την εβδομάδα λόγω της είδησης ότι η Condé Nast θα εγκαταλείψει την ιστορική έδρα της στο Mayfair μετά από περισσότερα από 65 χρόνια.
Στις αρχές του 2024 η εταιρεία θα μεταφέρει το προσωπικό και τις δραστηριότητές της στο Embankment του Λονδίνου, αφήνοντας πίσω της ένα κτίριο το οποίο ο Coleridge -διευθύνων σύμβουλος της Condé Nast Βρετανίας από το 1991 έως το 2017- περιγράφει ως «την καρδιά που χτυπούσε» της βιομηχανίας των γυαλιστερών περιοδικών.
«Δεν ήταν το πιο μεγαλοπρεπές κτίριο στον κόσμο, αλλά οι άνθρωποι είχαν μια απίστευτη αγάπη για αυτό», λέει. «Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που δούλεψα εκεί και που βρίσκομαι στην Hanover Square, ακριβώς στο χρυσό τρίγωνο του Λονδίνου. Έδινε στην Condé Nast μια τεράστια ζωντάνια - ποτέ δεν ήξερες ποιον θα συναντούσες σε εκείνο το λόμπι» προσθέτει.
Το κτίριο, που ολοκληρώθηκε το 1958 και ανήκει στην Εκκλησία της Αγγλίας, σχεδιάστηκε από τους Yates, Cook & Darbyshire και αποτελείται από επτά ορόφους. Τα παράθυρα από τούβλα διακοσμούσαν το εξωτερικό, ενώ η μπροστινή είσοδος διέθετε χρυσή τυπογραφία, κόκκινους δερμάτινους καναπέδες και μια ψηλή οθόνη με τα τελευταία εξώφυλλα από τα γυαλιστερά περιοδικά της Condé Nast, μεταξύ των οποίων τα British Vogue, British GQ, Tatler, Glamour και The World of Interiors.
Το γραφείο φιλοξενούσε περισσότερους από 1.000 υπαλλήλους, η πλειονότητα των οποίων ήταν γυναίκες, και τα ασανσέρ του -αν και συχνά ελαττωματικά- μπορούσαν να τα μοιραστούν διασημότητες, βασιλείς, μοντέλα, συντάκτες και ασκούμενοι. «Θυμάμαι ότι είδα κάποτε τη Sophie Dahl εκεί μέσα», θυμάται η Louisa McGovern, πρώην διευθύντρια σύνταξης του Brides. «Κοιτούσα για πολλή ώρα μέχρι να συνειδητοποιήσω ποια ήταν, και το έκανα χειρότερο πλησιάζοντας πιο κοντά για να δω πόσο ψηλή ήμουν σε σύγκριση με εκείνη» εξηγεί.
Ενώ ορισμένα τμήματα του Vogue House ήταν συνηθισμένα γραφεία -τα γραφεία αλληλογραφίας και τα λογιστήρια δεν μπορούν να είναι τόσο κομψά-, άλλα ξεπέρασαν τη λαμπερή φήμη του. Το μπάνιο της Vogue, για παράδειγμα, ήταν εξοπλισμένο με ισιωτές μαλλιών που οι υπάλληλοι συχνά χρησιμοποιούσαν βιαστικά ώστε να ετοιμαστούν για τις βραδινές εκδηλώσεις.
Σιδηροδρομικές ράγες με ρούχα σχεδιαστών βρίσκονταν στους διαδρόμους, ενώ οι συντάκτες έμοιαζαν σχεδόν πάντα σαν να είχαν μόλις βγει οι ίδιοι από την πασαρέλα. Εν τω μεταξύ, υπήρχε η αίθουσα συνεδριάσεων, όπου πρωτοκλασάτοι αστέρες συχνά γευμάτιζαν περιτριγυρισμένοι από φωτογραφίες που είχαν τραβηχτεί από τον Lord Snowdon, τον Helmut Newton και τον Mario Testino. «Συνηθίζαμε να μαυρίζουμε με σπρέι εκεί μέσα πριν από τα πάρτι», θυμάται η Sophia-Money Coutts, πρώην συντάκτρια του Tatler.
Το κτίριο ήταν γεμάτο «ιδιορρυθμίες» που δεν θα περίμενε κανείς σε μια εκδοτική εταιρεία. Ένα από αυτά ήταν το Tony's, το ανεπιτήδευτο καφέ-καντίνα όπου οι υπάλληλοι συγκεντρώνονταν τακτικά για να κουτσομπολέψουν και να φλερτάρουν, πάνω από λάτε βρώμης και τοστ αβοκάντο - ο ιδιοκτήτης, Tony Batalha, έφτιαχνε τουλάχιστον 32 μερίδες την ημέρα. Το courgetti ήταν πιο δημοφιλές από το κέικ, αν και ο Batalha είπε ότι αυτό άλλαζε ανάλογα με την ώρα της ημέρας. «Το πρωί οι άνθρωποι ανησυχούν πολύ για τις θερμίδες, είναι πολύ προσεκτικοί. Αλλά το απόγευμα δεν τους ενδιαφέρει» είπε κάποτε.
Πώς ήταν να δουλεύεις στο Vogue House της Hanover Square
Μια άλλη αξιοσημείωτη ιδιορρυθμία ήταν η μηνιαία «κατάληψη ζώων» του Tatler για την ιστοσελίδα, όταν η συντακτική ομάδα εργαζόταν μαζί με διάφορα τριχωτά πλάσματα για μια μέρα. «Γεμίζαμε τη ρεσεψιόν του Vogue House με κουτάβια, αρνιά, γατάκια και γιγάντια επιθετικά κουνέλια που κατουρούσαν σε όλο τον κόκκινο δερμάτινο καναπέ», λέει η πρώην ψηφιακή συντάκτρια Annabelle Spranklen Moore. «Μετά έπρεπε να τα βάλουμε στο ασανσέρ και να τα ανεβάσουμε στο γραφείο του Tatler στον τρίτο όροφο. Συνήθιζα να τρέμω αυτή τη μέρα κάθε μήνα» περιγράφει.
Υπήρχαν επίσης και φάρσες. «Θυμάμαι ότι την ημέρα των βουλευτικών εκλογών του 2005 ο εκδότης μού έστειλε ένα εταιρικό σημείωμα που υπενθύμιζε στο προσωπικό πως, σύμφωνα με τις συμβάσεις τους, όλοι έπρεπε να ψηφίσουν Συντηρητικούς», θυμάται ο Dylan Jones, ο οποίος διετέλεσε συντάκτης του GQ από το 1999 έως το 2021. «Θα εκτιμούσα ότι τουλάχιστον το 50% του κτιρίου τον πίστεψε».
Η Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου στο Vogue House ήταν ένα ετήσιο αποκορύφωμα, με τη Money-Coutts να θυμάται πως το λόμπι «πλημμύριζε» με τεράστια, ακριβά μπουκέτα τριαντάφυλλα που παρέδιδαν οι φίλοι και οι σύζυγοι. «Το μέρος έμοιαζε με γ@@@@@@η γαμήλια τέντα κάθε χρόνο», λέει. Ήταν τόσο περιζήτητες οι υπάλληλοι του Vogue House, που «σικάτα αγόρια με χνουδωτά μαλλιά» σύχναζαν τακτικά έξω από το κτίριο γύρω στις 12.55 μ.μ. και στις 6.25 μ.μ., προσθέτει η Money-Coutts. «Συχνά ήλπιζαν να εντοπίσουν καυτές γυναίκες που έβγαιναν ή περίμεναν να συναντήσουν κάποιον για ραντεβού. Μερικές φορές ήταν σαν σκηνή από ταινία του Richard Curtis εκεί έξω».
Οι περισσότεροι όροφοι είχαν τη δική τους ξεχωριστή ταυτότητα, η οποία αντανακλούσε τα αντίστοιχα περιοδικά και τους αντίστοιχους υπαλλήλους τους. Γράφοντας στο βιβλίο του The Glossy Years, ο Coleridge σημειώνει πως η Vogue «πραγματικά κατοικείτο από κοκαλιάρες fashionistas στα μαύρα, με φοβερά τακούνια». Το House & Garden «απασχολούσε Tory matrons και όμορφες χωριατοπούλες που είχαν μεγαλώσει σε αρχοντόσπιτα στο Gloucestershire».
Το Tatler, εν τω μεταξύ, «στελεχωνόταν από κομματικά σκεπτόμενες κοσμικές κυρίες», και το Brides από «αξιολάτρευτες, ευγενικές νεαρές γυναίκες που ήξεραν τα πάντα για τα νυφικά». Το The World of Interiors «ήταν μποέμικο από τη σχολή τέχνης», το GQ «μια γεμάτη τεστοστερόνη φούσκα από αθλητικά και ανδρικά ρούχα».
Ωστόσο, δεν ήταν τόσο εύκολο να ταξινομηθεί κάθε όροφος. «Υπήρχε κάτι το ιδιαίτερο στον δεύτερο όροφο, όπου απλώς έβλεπες ένα σωρό τυχαία συγκεντρωμένα τμήματα», αναφέρει ένας πρώην υπάλληλος που προτιμά να διατηρήσει την ανωνυμία του. «Υπήρχε μια ωραία αίσθηση συντροφικότητας εκεί».
«Δεν υπήρχαν πολλές συναναστροφές μεταξύ των ορόφων», προσθέτει η Pip Blaszkowski, η οποία εργάστηκε στη Vogue, στο Tatler και στο Vanity Fair, προτού ιδρύσει τη δική της εταιρεία μόδας, τη With Nothing Underneath. «Αν και θυμάμαι ότι ο κόσμος μαζευόταν συχνά στο ιατρείο, το οποίο βρισκόταν στον όροφο της Vogue. Όλοι εκεί μέσα συνήθιζαν να δέχονται φροντίδα για ένα τεράστιο hangover».
Κάποιος τον οποίο σχεδόν κάθε πρώην εργαζόμενος στο Vogue House θέλει να αναφέρει είναι ο John, ο φανατικός οπαδός της Άρσεναλ που καθόταν πίσω από τη ρεσεψιόν. Τα μάτια και τα αυτιά του Vogue House, ο John, ήταν μια διαρκώς χαρούμενη παρουσία που φαινόταν να γνωρίζει τα πάντα για όλους όσοι περνούσαν αυτές τις πόρτες, συμπεριλαμβανομένου του με ποιον έβγαιναν και των ονομάτων των οικογενειών τους.
Ο φωτογράφος Darren Gerrish θυμάται ότι πήγαινε στα γραφεία της Vogue συχνά συνοδευόμενος από το σκυλάκι Border Collie του, Millie. «Της άρεσε πολύ να πηγαίνει στο Vogue House», λέει. «Ο Τζον την περιποιούνταν με λιχουδιές. Συχνά περνούσαμε και εκείνη τραβούσε το λουρί και με τραβούσε προς τις πόρτες. Έτσι όλοι γνώρισαν τη Millie, και κάθε φορά που έφερνα φωτογραφίες ο John τηλεφωνούσε για να ενημερώσει τους συντάκτες και τους άκουγα να ρωτούν: "Είναι η Millie μαζί του;". Έτσι κατέβαιναν για να τη δουν και ανάμεσα στα χάδια με ρωτούσαν τι έκανα εκείνη την εβδομάδα και αν ήμουν ελεύθερος για κάποια συναυλία. Ομολογώ ότι πήρα όλες τις δουλειές μου στη Vogue χάρη στη Millie μου».
Οι θρύλοι της μόδας που πέρασαν από το Vogue House
Φυσικά, το Vogue House αποτελεί επίσης το μέρος όπου μερικές από τις πιο θρυλικές προσωπικότητες της βιομηχανίας της μόδας έκαναν την εμφάνισή τους. Πρώην συντάκτριες όπως η Tina Brown, η Anna Wintour, η Grace Coddington και η Lucinda Chambers πέρασαν από τις πόρτες του στο ξεκίνημα της καριέρας τους. «Ξεκίνησα σε έναν σκονισμένο μικρό θάλαμο ως γραμματέας της υπεύθυνης για τα μικροέξοδα, Lily Davies» θυμάται η Chambers, η οποία πέρασε 37 χρόνια εργαζόμενη στη British Vogue, κυρίως ως διευθύντρια μόδας, προτού συνιδρύσει την πλατφόρμα αγορών Collagerie μαζί με τη συνάδελφό της, πρώην μέλος της Vogue, Serena Hood.
«Νομίζω ότι ήταν το μοναδικό γραφείο όπου κανείς δεν κάπνιζε, δεν γελούσε, δεν συζητούσε ή έτρεχε ιδέες από τη μόδα μέχρι τη λογοτεχνία», λέει η Chambers για την πρώτη της θέση, η οποία ήταν σε πλήρη αντίθεση με την τελική της. «Κατέληξα σε ένα λευκό, φωτεινό γραφείο, περιτριγυρισμένη από πινέλα έμπνευσης, κάρτες μοντέλων και ρούχα, πάρα πολλά ρούχα - ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Έχω μόνο ευτυχισμένες αναμνήσεις».
Όπως κάθε γραφείο όμως, έτσι και το Vogue House δεν ήταν απαλλαγμένο από τις αντιπαραθέσεις του. Υπήρχε ο Tatler Alan, του οποίου ο δημοφιλής λογαριασμός στο Twitter -όπου οι selfies και οι ιστορίες του για τις καθημερινές βόλτες του ενθουσίαζαν περισσότερους από 2.000 οπαδούς- έληξε με σοκαριστικό τρόπο το 2013, όταν ο Alan σκοτώθηκε σε ένα περίεργο ατύχημα που αφορούσε τις περιστρεφόμενες πόρτες στην πρόσοψη του κτιρίου. Ο θάνατός του έγινε είδηση σε εθνικό επίπεδο.
Εν τω μεταξύ, λίγο αφότου ανακοινώθηκε ότι ο Edward Enninful θα διαδεχθεί την Alexandra Shulman στη θέση της αρχισυντάκτριας της βρετανικής Vogue το 2017, η Naomi Campbell μοιράστηκε μια φωτογραφία που τραβήχτηκε στην οροφή του Vogue House με λευκούς εργαζομένους του περιοδικού. «Επιθυμούμε να μην υπάρχουν αποκλεισμοί στο προσωπικό αλλά ποικιλομορφία τώρα που ο @edward_enninful είναι ο εκδότης», έγραψε στη λεζάντα το supermodel.
Από τότε που ανέλαβε, ο Enninful έχει αναδειχθεί για τη διαφοροποίηση του περιοδικού τόσο όσον αφορά το προσωπικό όσο και τους συνεργάτες του, φέρνοντας ως συντάκτες ονόματα όπως η Campbell και η Zadie Smith. «Η δική μου Vogue δεν κάνει αποκλεισμούς», δήλωσε ο Enninful στο BBC πριν από την παρουσίαση του πρώτου τεύχους του, το εξώφυλλο του οποίου κοσμεί το μοντέλο Adwoa Aboah. «Πρόκειται για την ποικιλομορφία - δείχνοντας διαφορετικές γυναίκες, με διαφορετικά σχήματα σώματος, από διαφορετικές φυλές και από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, καταργώντας τις διακρίσεις με βάση το φύλο» πρόσθεσε.
Παρ' όλα αυτά, υπήρχαν ακόμη εμπόδια που έπρεπε να ξεπεραστούν. Το 2020 ο Enninful δέχθηκε ρατσιστικό σχόλιο κατά την είσοδό του στο Vogue House από έναν φρουρό ασφαλείας, ο οποίος του είπε να χρησιμοποιήσει την εξέδρα φόρτωσης. Μετά το περιστατικό ο υπάλληλος αυτός απολύθηκε, και το προσωπικό του κτιρίου παρακολούθησε εκπαιδευτικές συνεδρίες με θέμα την ποικιλομορφία και την ένταξη. «Επειδή τα χρονοδιαγράμματα και τα Σαββατοκύριακά μας επιστρέφουν στο φυσιολογικό, δεν μπορούμε να αφήσουμε τον κόσμο να επιστρέψει στο πώς ήταν», έγραψε τότε στο Twitter. «Η αλλαγή πρέπει να γίνει τώρα».
Η αλλαγή σίγουρα συμβαίνει. Όχι μόνο στην Condé Nast, αλλά και σε ολόκληρη τη βιομηχανία των γυαλιστερών περιοδικών. Ενώ η αποχώρηση της εταιρείας από τον οίκο Vogue λέγεται ότι αφορά περισσότερο τις εξελίξεις στον κλάδο παρά την περικοπή του κόστους, ίσως σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής για την έντυπη δημοσιογραφία. «Αισθάνομαι πολύ νοσταλγικά για αυτό το κτίριο», λέει ο Coleridge. «Η μετακίνηση είναι μάλλον λογική, όμως τα πράγματα προχωρούν. Όλα προχωρούν. Αλλά τι εξαιρετικό HQ που είχαμε».