Οι μαρτυρίες των παιδιών που επέζησαν από τη φονική σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη και η αγωνία τους για το αύριο παρουσιάστηκαν στους «Πρωταγωνιστές».
Μεταξύ των αφηγήσεων που είδαμε ήταν και της Ευδοκίας Τσαγκλή. Η πρώην παίκτρια του «My Style Rocks», με τραύματα στο πρόσωπο, συγκλόνισε με την εξομολόγησή της στον Σταύρο Θεοδωράκη περιγράφοντας τις εφιαλτικές στιγμές που βίωσε στα Τέμπη.
Ευδοκία Τσαγκλή για Τέμπη: «Ήμουν μια μπάλα που κοπανιόταν ανελέητα σε ένα μαύρο»
«Έκανα κάθε βδομάδα το ίδιο δρομολόγιο και τις ίδιες ώρες. 19:22. Κάθε βδομάδα από το 2019 ξεκίνησα να είμαι μεταξύ Θεσσαλονίκης και Αθήνας. Θα ήθελα να μάθω πόσες ώρες έχω περάσει συνολικά στα τρένα. Διχάζομαι εάν πρέπει να σταματήσω τα δρομολόγια. Γιατί λένε πώς εάν σε φοβίζει κάτι, πρέπει να το κάνεις γρήγορα ξανά. Αλλά είναι αυτός ο διχασμός μέσα μου, αυτή η σύγκρουση, της ζωής και του θανάτου, της ελπίδας και της απελπισίας. Και εγώ έχω αυτό το ερώτημα: Θα το ξανακάνω;
Για εμένα έχει απλωθεί και λίγο παρακάτω αυτό. Η μάνα μου είναι επιστήμονας, οδηγάει ήρεμα, με πολύ χαμηλή ταχύτητα και πάντα με νευρίαζε που οδηγούσε αργά και πλέον της λέω “κόψε”. Τα σοβαρά τραύματα δεν τα βλέπεις. Από τη μία λέω "σώθηκες" και από την άλλη λέω "πέθαιναν". Το κάταγμα δεν είναι σωματικό, είναι ψυχικό. Με ρώτησες πριν αν πονάω. Ο πόνος είναι πολύ λίγος και έχω σπάσει πολλά πράγματα πάνω μου.
Όταν συνέβη, προφανώς ο κόσμος ούρλιαζε πολύ και δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Όπως και τίποτα άλλο. Εγώ φώναζα "όλα καλά θα πάνε, ηρεμία, όλα καλά θα πάνε". Το έλεγα πιο πολύ στον εαυτό μου.
Δεν πίστεψα στιγμή ότι θα πεθάνω. Καθόμουν στη θέση 104 μαζί με 5 παιδιά και έναν γάτο. Θέλω πολύ να μάθω πού είναι ο γάτος. Ήταν μια κοπέλα που είχε τον γάτο και τον πήγαινε βόλτα για να μην κλαίει. Τον περπατούσε 2,5 ώρες πάνω-κάτω και της λέω “Έλα, κάτσε, θα τον κάνω εγώ βόλτα”. Κάποια στιγμή σήκωσε τα αυτιά του πάνω και νιαούριζε πολύ και λέω “Μάλλον, Λου, θες τη μαμά σου”. Πάω πίσω, καθόμαστε, αλλά σύντομα έγινε αυτό.
Εγώ ήταν να ήμουν στο σύμπαν και να με κοπανούσαν σε μια αιωνιότητα. Μαυρίζουν όλα και αρχίζει “ξύλο”. Κουλουριάζομαι. Ήμουν μια μπάλα που κοπανιόταν ανελέητα σε ένα μαύρο. Εάν υπάρχει κάτι σε κόλαση, είναι ό,τι πιο κοντά έχω φτάσει. Δεν ήταν βαγόνι πια αυτό που έχω εικόνα. Σήκωσα μέταλλα, σίδερα, είχε φωτιά από κάτω. Η πρώτη σκέψη ήταν “πρέπει να βγεις, θα καείς”.
Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δω ότι είμαι αρτιμελής. Θυμάμαι την αγωνία ότι μετακινούσα σίδερα, βλέπω τον ουρανό και βλέπω και είμαι πάνω και κάτω είχε πέτρες. Μια κοπέλα ουρλιάζει και πέφτει κάτω και σπάει. Μια άλλη κοπέλα κρέμεται να πέσει και με παρακάλεσε να τη σηκώσω γιατί δεν θέλει να πεθάνει. Αισθάνεσαι ότι είναι 3 κιλά εκείνη τη στιγμή από την αδρεναλίνη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια της.
Εκείνη την ώρα είχε φωτιά από κάτω, από πίσω και αριστερά. Εκείνη την ώρα σκέφτεσαι “Θα γίνει έκρηξη; Μήπως έχω δευτερόλεπτα; Κλάσματα δευτερολέπτου;”. Συγγνώμη, κάνω κάποια black out, έχω διαλείψεις. Μου έχουν πει ότι θα σταματήσει γιατί είναι σοκ του οργανισμού. Βλέπω μια μάζα με σίδερα στο πλάι και λέω ότι "δεν θα πάω εκεί γιατί θα σκοτωθώ". Και θυμάμαι να φυσάει και να φέρνει φωτιά, πίσσα, σκόνη, ζέστη. Αφήνω τα χέρια μου και πέφτω κάτω. Πέταξα το μπουφάν για να κάνω πιο μαλακή την επιφάνεια. Σκέφτηκα να μην πέσω με τα πόδια, γιατί μπορεί να γίνει κάτι και να μην μπορέσω να τρέξω.
Κατάλαβα ότι χτύπησα, αλλά δεν πονάς εκείνη την ώρα. Μου θύμισε όπως όταν ρίχνεις νερό σε μυρμήγκια και φεύγουν σε διάφορες κατευθύνσεις. Έτσι και εμείς, δεν ξέραμε πού να πάμε. Ήμουν η πρώτη που μπήκα στο ασθενοφόρο, η πρώτη που μπήκε στο νοσοκομείο.
1η Μαρτίου, της Αγίας Ευδοκίας, και με παραλαμβάνει μια νοσηλεύτρια που την έλεγαν και εκείνη Ευδοκία. Πες μου εσύ για τύχη! Εγώ πιστεύω και για εμένα η ουσία είναι η πίστη. Οι άνθρωποι κάνουν σχέδια και ο Θεός γελάει, λένε. Όσο πιο κοντά έχεις έρθει στον θάνατο, τόσο πιο κοντά έχεις έρθει και στη ζωή. Από τη μία λες "γιατί έγινε αυτό;" και από την άλλη είμαι ζωντανός. Η πιο σκοτεινή στιγμή της νύχτας είναι πριν την αυγή.
Τις παλιές μου αναρτήσεις τις έσβησα γιατί είμαι μπερδεμένη σε πολλά πράγματα. Σίγουρα έχουν σβηστεί πολλά κομμάτια του εαυτού μου και έχουν αναγεννηθεί άλλα. Μου άρεσαν τα πιο ακραία ντυσίματα, και είμαι σε μια ένταση θανάτου και ζωής. Αυτό το "ντου" γίνεται συνέχεια μέσα μου και πολύ γρήγορα. Τα χάνω. Με διχάζει και μέσα μου αυτό. Γιατί είναι και τα δύο ακραία, το σκέφτομαι πολύ βαθιά, πολύ φιλοσοφικά, και μετά δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα, απλά αισθάνομαι» είπε, μεταξύ άλλων, η Ευδοκία Τσαγκλή.