Η αναπληρωματική Σταρ Ελλάς 2009 Μαργαρίτα Παπανδρέου μίλησε για τη μάχη της με την ενδομητρίωση και στέλνει το μήνυμά της σε όλα τα νέα κορίτσια.
Μιλώντας στην εφημερίδα On Time και την Σάσα Σταμάτη, η Μαργαρίτα Παπανδρέου (απλή συνωνυμία με την γνωστή οικογένεια Παπανδρέου) περίεγραψε τα γυναικολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζει από μικρή και τη διάγνωση για ενδομητρίωση πριν δύο χρόνια, μαζί με όλες τις αλλαγές που έχουν επιφέρει όλα αυτά στη ζωή της.
«Πριν από δύο χρόνια ανακάλυψα ότι πάσχω από ενδομητρίωση. Είναι μια ασθένεια που αφορά πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό γυναικών, δηλαδή μία στις δέκα γυναίκες πάσχουν από αυτό, αλλά πολλές δεν έχουν ακούσει ούτε καν τη λέξη στη ζωή τους. Εγώ ήξερα ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά με την περίοδό μου γιατί είχα από μικρή κάποια θέματα και από την πρώτη φορά που ουσιαστικά επισκέφτηκα γυναικολόγο άρχισε και η περιπέτειά μου με τα χειρουργεία. Έκανα το πρώτο όταν ήμουν περίπου 15 χρόνων και μέχρι σήμερα έχω κάνει 5. Πέραν του πόσες φορές έχω νοσηλευτεί για υποτίθεται κύστες στις ωοθήκες και διάφορα άλλα σχετικά, μέχρι να ανακαλύψουν τελικά ο τελευταίος μου γυναικολόγος που με παρακολουθεί ότι έχω ενδομητρίωση και να κάνουμε ακόμα ένα χειρουργείο σχετικά με αυτό. Η αλήθεια είναι ότι είναι πάρα πολύ δύσκολη ασθένεια. Είναι σαν ένα αυτοάνοσο νόσημα. Εγώ δεν είμαι γιατρός, απλά έχω μεγάλη εμπειρία και έχω κάνει μεγάλη έρευνα γιατί ετοιμάζω και κάτι δικό μου, ένα προσωπικό έργο για αυτό επί την ευκαιρία που ολοκληρώνω και τις σπουδές μου στην Ψυχολογία.
Θα γράψω ένα μικρό βιβλιαράκι που θα έχει να κάνει με κάποιες οδηγίες κυρίως για τις ίδιες τις γυναίκες και για το περιβάλλον τους, πώς μπορούν να αντιμετωπίσουν μια γυναίκα που βιώνει μια τέτοια κατάσταση, γιατί η αλήθεια είναι ότι έχει και σωματικά και ψυχολογικά συμπτώματα. Πυρετούς, αφόρητους πόνους ακατάσχετη αιμορραγία, προβλήματα σε άλλα όργανα, γιατί μπορεί να φτάσει στους πνεύμονες ή στον εγκέφαλο. Μετά άγχος, ανησυχία, κατάθλιψη. Καταρχάς οι γυναίκες με βαριά μορφή ενδομητρίωσης δεν μπορούν να κάνουν παιδιά και είμαι και εγώ μία εξ αυτών» αναφέρει η Μαργαρίτα Παπανδρέου.
Στο είπαν οι γιατροί;
Ναι. Αυτό είναι κάτι που μου είπαν πολύ πρόσφατα.
Πώς αισθάνθηκες;
Είχα προετοιμαστεί, δεν θα πω ψέματα. Υποφέρω από πάρα πολύ μικρή και είμαι ένας άνθρωπος που η συντροφικότητα είναι προτεραιότητα στη ζωή μου. Η έννοια της οικογένειας ακόμα δεν μου έχει διαμορφωθεί με την έννοια των παιδιών. Δηλαδή με ενδιαφέρει να είμαι με έναν άνθρωπο που θα είμαστε συμβατοί σαν χαρακτήρες, θα πηγαίνουμε καλά. Ευτυχώς στην περίπτωσή μου δεν είχα φανταστεί κάποια πολύ μεγάλη οικογένεια, οπότε ναι μεν με πλήγωσε γιατί με έκανε να νιώθω λίγο αόρατη. Πολλές φορές οι γιατροί σε αντιμετωπίζουν σαν μητέρα, όχι σαν γυναίκα ασθενή που θες να ζήσεις τη ζωή σου φυσιολογικά. Σε αντιμετωπίζουν σαν μητέρα και αυτό σε φέρνει σε μια μειονεκτική θέση, αλλά με στήριξη από το περιβάλλον και από ψυχολόγους και σχετικούς και τον ίδιο το γιατρό βοηθάει να το αποδεχτεί η γυναίκα. Και φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι μια γυναίκα δεν μπορεί να αποκτήσει καθόλου παιδιά. Απλά δεν μπορείς με τα δικά σου ωάρια.
Μου ανέφερες πριν πολλά χειρουργεία. Έγιναν πιστεύεις και λάθη από κάποιους προηγούμενους γιατρούς;
Έγιναν λάθη κυρίως στην αρχή. Θα σου πω ένα αστείο. Στο πρώτο μου χειρουργείο πονούσα έναν ολόκληρο μήνα και είχα και την κολίτιδά μου ταυτόχρονα και ο γιατρός έλεγε στη μητέρα μου το κάνω για να γλιτώσω το σχολείο. Και έφτασα σχεδόν να πεθαίνω στο κρεβάτι του χειρουργείου όταν ήταν η μέρα της επέμβασης. Μετά με κάποιες αγωγές, πήρα πολλά χρόνια αντισυλληπτικά τα οποία έχουν παρενέργειες, μου δημιούργησαν και μένα παρενέργειες στην κυκλοφορία του αίματος, είχα πρόβλημα με το βάρος μου, κάποια εποχή πήρα επιπλέον 16 κιλά που δεν μπορούσα να δουλέψω καθόλου σαν μοντέλο πια. Έγιναν πολλά λάθη. Σε μια περίπτωση ο γιατρός αποφάσισε ότι έπρεπε να αφαιρεθεί ολόκληρο το όργανο, οπότε είμαι με μία ωοθήκη εδώ και πάρα πολλά χρόνια, το οποίο έχει επιβαρύνει την κατάσταση. Είναι η πρώτη φορά που μιλάω και μπορώ να τα βγάλω από μέσα μου όλα μαζί, γιατί έχω περάσει πολύ δύσκολα ψυχολογικά προκειμένου να αποδεχτώ ότι η ζωή μου θα είναι έτσι. Δεν με ενόχλησε τόσο ότι δεν μπορώ να κάνω παιδιά όσο ότι δεν μπορώ να ξυπνήσω και να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, να πάω στη δουλειά μου, να φορέσω τα ρούχα μου, να κάνω γυμναστική όπως όλοι οι άνθρωποι, να φάω αυτά που θέλω.
Θέλω να στείλεις ένα μήνυμα στα κορίτσια που αυτή τη στιγμή είναι αντιμέτωπα με αυτό…
Θέλω να τους πω να μη φοβούνται να μιλήσουν στο γιατρό τους. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Εγώ δηλαδή ρώτησα διεξοδικά τα πάντα και βρήκα το γιατρό που θα είναι πρόθυμος να μου απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις, αν ο γιατρός κρίνουμε ότι δεν μας κάνει, αλλάζουμε. Δεν φοβόμαστε επειδή τον έχει η μητέρα, η γιαγιά μας. Να είμαστε απόλυτα επίσης ειλικρινής με το περιβάλλον μας. Δηλαδή όταν θα έρθει κάποιος εμένα να μου πει «να κάνεις ένα παιδάκι» ή «γιατί δεν κάνεις ένα παιδάκι», θα του πω απλά γιατί δεν μπορώ να κάνω παιδιά. Ενώ παλιότερα θα έσκυβα το κεφάλι και θα έλεγα «ναι, ναι κάποια μέρα θα έρθει και αυτό, θα δούμε τι θα γίνει».