Τη φωνή του με εκείνες που διαμαρτύρονται για το φινάλε του Game of Thrones ενώνει ο Σλοβένος μαρξιστής φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ, αν και οι λόγοι της αντίδρασής του είναι κάπως πιο περίπλοκοι σε σχέση με τους περισσότερους...
Σε άρθρο του στον Independent ο Ζίζεκ επικρίνει όσα συμβαίνουν στoν όγδοο κύκλο της δημοφιλούς σειράς, που απογοήτευσε τους φανατικούς φαν της, επισημαίνοντας ότι η μεταμόρφωση της Daenerys σε μια τρελή βασίλισσα αποτελεί βασικά μια αρσενική φαντασίωση «συνεπώς έχουν δίκιο οι θεατές που διαμαρτυρήθηκαν ότι η κάθοδος της στην παραφροσύνη δεν δικαιολογείται ψυχολογικά. Η εικόνα της Daenerys με έκφραση παράφρονος πάνω στο δράκο να καίει σπίτια και ανθρώπους εκφράζει τον φόβο της πατριαρχικής ιδεολογίας για τις ισχυρές γυναίκες πολιτικούς...» .
Ο Ζίζεκ εξηγεί ότι στο φινάλε του Game of Thrones κυριαρχούν τρεις διαδοχικές βασικές συγκρούσεις: η μάχη της ανθρωπότητας κατά των ζωντανών νεκρών, των «Άλλων», εκείνη μεταξύ των δύο κυρίαρχων παρατάξεων των κακών Λάνιστερ και της συμμαχίας εναντίον τους υπό την ηγεσία της Daenerys και των Σταρκ και η εσωτερική σύγκρουση μεταξύ της Daenerys και των Σταρκ. Μετά την ήττα του «Βασιλιά της Νύχτας» η τελική σύγκρουση έχει να ακολουθήσει δύο δρόμους», λέει ο Ζίζεκ: ή η εξέγερση κατά της τυραννίας να επαναφέρει την προηγούμενη ιεραρχική τάξη ή να εξελιχθεί σε αναζήτηση μιας νέας, απαραίτητης τάξης. Το φινάλε συνδυάζει την απόρριψη μιας ριζικής αλλαγής μ’ ένα παλιό αντιφεμινιστικό μοτίβο: «Η ίδια θηλυκότητα, που εντός του στενού κύκλου της οικογενειακής ζωής είναι η δύναμη της προστατευτικής αγάπης, μεταμορφώνεται σε μια άσεμνη φρενίτιδα σε επίπεδο δημοσίων ή κρατικών υποθέσεων», λέει. Και συμπληρώνει: «Η τελική μοίρα των ηγετικών γυναικών στο Game of Thrones ταιριάζει απόλυτα με αυτές τις ιδεολογικές συντεταγμένες. Η καλή Daenerys μπορεί να νικά και να καταστρέφει την κακή Cersei,η εξουσία όμως την διαφθείρει. Η Arya (που τους έσωσε όλους μόνη της εξοντώνοντας τον Βασιλιά της Νύχτας) ουσιαστικά εξαφανίζεται επίσης στο φινάλε, δηλώνοντας ότι σαλπάρει στο άγνωστο, δυτικά του Γουέστερος (λες και πρόκειται να αποικήσει την Αμερική) (...)Η μόνη που απομένει (ως βασίλισσα του αυτόνομου βασιλείου του Βορρά) είναι η Sansa, η οποία μοιάζει με τον τύπο της γυναίκας που προτιμά ο σύγχρονος καπιταλισμός: συνδυάζει μια γυναικεία ηπιότητα και κατανόηση με μια γερή δόση ίντριγκας, ταιριάζοντας απολύτως τις νέες σχέσεις εξουσίας. Διαπιστώνουμε συνεπώς ότι η περιθωριοποίηση των γυναικών αποτελεί στοιχείο – κλειδί του συντηρητικού διδάγματος στο φινάλε της σειράς: οι επαναστάσεις αναπόφευκτα οδηγούν στην τυραννία».
Ο Ζίζεκ παραπέμπει στην τελευταία φράση του διαλόγου στο Game of Thrones όταν ο Τζον Σνόου απορρίπτει την Daenerys: “Ο κόσμος που σε ακολουθεί γνωρίζει ότι έκανες να συμβεί κάτι απίθανο. Αυτό ίσως να τους κάνει να πιστεύουν ότι μπορείς να κάνεις να συμβούν κι άλλα απίθανα πράγματα: να χτίσεις έναν κόσμο διαφορετικό από αυτή τη φρίκη που έχουμε ως τώρα γνωρίσει. Αν όμως χρησιμοποιείς δράκους για να καις ολόκληρες πόλεις, τότε δεν είσαι διαφορετική από τους άλλους” κι εκείνη του απαντά ότι αν δεν μπορεί να την αγαπά ως βασίλισσα, τότε ο φόβος θα βασιλεύει -κάτι που ίδιος χαρακτηρίζει «επαίσχυντο και χυδαίο κλισέ της σεξουαλικά δυσαρεστημένης γυναίκας που εκρήγνυται σε μια καταστροφική μανία».
Ο Ζίζεκ συνεχίζει την ανάλυσή του αποδίδοντας τη δολοφονία της Daenerys στο King's Landing στο γεγονός ότι οι σεναριογράφοι είναι δύο άντρες (David Benioff και D.B Weiss): «Κατά συνέπεια, ο Jon σκοτώνει από αγάπη (σώζει την καταραμένη γυναίκα από τον εαυτό της, σύμφωνα με την παραδοσιακή σοβινιστική φόρμουλα) τον μοναδικό κοινωνικό παράγοντα της σειράς, που αγωνίστηκε για κάτι καινούριο, για έναν νέο κόσμο που θα έβαζε τέλος στις παλιές αδικίες. Η δικαιοσύνη, λοιπόν, επικράτησε – αλλά ποια δικαιοσύνη; Ο νέος βασιλιάς είναι ο Bran: ανάπηρος, παντογνώστης, δεν θέλει τίποτα -με τον υπαινιγμό της ξενέρωτης σοφίας ότι ότι οι καλύτεροι ηγέτες είναι αυτοί που δεν αποζητούν την εξουσία. Το απαξιωτικό γέλιο που ακολουθεί όταν κάποιος από τη νέα ελίτ προτείνει μια πιο δημοκρατική διαδικασία για την ανάδειξη του νέου βασιλιά, τα λέει όλα. Και δεν μπορεί επίσης να μην προσέξει κάποιος ότι αυτοί που μένουν αφοσιωμένοι μέχρι τέλους στη Daenerys είναι πιο ποικιλόμορφοι - ο στρατιωτικός διοικητής της είναι μαύρος – ενώ όλοι οι νέοι ηγέτες είναι εμφανώς λευκοί Βόρειοι. Η ριζοσπάστρια βασίλισσα που ήθελε μεγαλύτερη ελευθερία για όλους, ανεξάρτητα από την κοινωνική τους θέση και τη φυλή εξοντώνονται και τα πράγματα επανέρχονται στη φυσική τους τάξη»
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ζίζεκ αναλύει μια ταινία από ανθρωπολογική άποψη. Οι επισημάνσεις τους αναφορικά με το φινάλε του Game of Thrones απηχούν τις απόψεις όσων σκέφτονται με παρόμοιο τρόπο για την κάθοδο της Daenerys στην άβυσσο της τρέλας και τη μεταμόρφωσή της σ’ έναν μεσαιωνικό Χίτλερ...