«Ένας καλλιτέχνης, αν είναι ανιδιοτελής και παθιασμένος, αποτελεί μια ζωντανή διαμαρτυρία» είχε πει κάποτε ο αείμνηστος Πιερ Πάολο Παζολίνι. Γνωρίζοντας την Ιρανή σκηνοθέτη Σεπιντέ Φαρσί, αρχικά μέσα από τις ταινίες της και εν συνεχεία μέσα από τη συζήτησή μας, κάπως ένιωσα σαν να αντιλαμβάνομαι τι εννοούσε ο Ιταλός θρύλος.
Η κ. Φαρσί, αποτελεί πράγματι μια ζωντανή διαμαρτυρία. Ανιδιοτελής γιατί πιστεύει σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό της, παθιασμένη γιατί το διεκδικεί με ζήλο. Τόσο η πορεία της ζωής της όσο και το καλλιτεχνικό της έργο μαρτυρούν έναν χαρακτήρα ασυμβίβαστο που διακατέχεται από έναν διακαή πόθο να αλλάξει τη ρότα της χώρας της με όπλο τις ταινίες και τον ακτιβισμό της.
Πρόκειται για μία γυναίκα που έχει βιώσει από πρώτο χέρι τον αυταρχισμό και τη βιαιότητα του θεοκρατικού καθεστώτος του Ιράν. Όταν ξέσπασε η Ισλαμική Επανάσταση του 1979, η ίδια ήταν μόλις 14 ετών. Η εν λόγω εξέγερση αποτέλεσε μία από τις πιο μελανές σελίδες στην ιστορία της χώρας και στιγμάτισε ανεξίτηλα την κοινωνική συνείδηση της έφηβης Σεπιντέ, ωθώντας την να πολιτικοποιηθεί από μικρή ηλικία. Το 1981, η Φαρσί φυλακίζεται από τις ιρανικές αρχές λόγω της αντικαθεστωτικής, ακτιβιστικής της δράσης, γεγονός που της στοίχισε τις σπουδές της 2 χρόνια αργότερα.
Διαβάστε την συνέντευξη με την Ιρανή σκηνοθέτη στο Bovary.gr