Σε μια συγκλονιστική συνέντευξη, η δημοσιογράφος Ρένα Κουβελιώτη μιλά για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει, την ασθένεια που προκαλεί συρρίκνωση στον εγκέφαλο.
Μιλώντας στην εφημερίδα «Τα Νέα», η Ρένα Κουβελιώτη αναφέρει μεταξύ άλλων πώς εντόπισε το πρόβλημα της υγείας της, λέγοντας ότι «Το κατάλαβα μέσω των κρίσεων που είχα, οι οποίες ευτυχώς διαρκούν πολύ λίγο. Για κάποια λεπτά πέφτει μαύρο. Δεν χάνω τις αισθήσεις μου, αλλά όλα μού είναι άγνωστα, σαν να τα βλέπω πρώτη φορά. Αν τύχει και είμαι στο αυτοκίνητο ανάβω αλάρμ και σταματάω στην άκρη, Ευτυχώς- και δεν μπορώ να γνωρίζω γιατί- θυμάμαι αυτή την κίνηση: να μειώσω ταχύτητα, να πατήσω φρένο και να σταματήσω το αυτοκίνητο. Ίσως λειτουργεί η αίσθηση της αυτοσυντήρησης. Αλλά όλα σβήνουν. Είναι στιγμές που δεν θυμάμαι τίποτα. Ούτε αν είμαι άντρας ή γυναίκα. Κοιτώ τα χέρια μου και έτσι αντιλαμβάνομαι το φύλο μου».
Περιγράφοντας μια κρίση η Ρένα Κουβελιώτη συγκλονίζει: «Είναι μερικά λεπτά που είμαι τελείως μόνη. Δεν υπάρχει ταυτότητα, δεν υπάρχουν συγγενείς, δεν υπάρχουν παιδιά, φίλοι, δεν υπάρχει προορισμός, δεν υπάρχει παρελθόν. Φοβάμαι πάρα πολύ. Είναι σαν ελεύθερη πτώση χωρίς να ξέρεις τι υπάρχει από κάτω. Εχω σκεφτεί πολλές φορές ότι αυτή τη μοναξιά βιώνουν και εκείνοι που ανοίγουν την πόρτα του σπιτιού τους και χάνονται. Αυτή η λαθραία ματιά στο συναίσθημά τους είναι τρομακτική».
Τη στιγμή που επιστρέφει από το μαύρο η Ρενα Κουβελιώτη εξομολογείτε πως σκέφτεται τη στιγμή που δεν θα καταφέρει να επιστρέψει «Η μνήμη μου δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου χαρτί. Η σανίδα σωτηρίας μου ήταν ο αυτοσαρκασμός. Γελάω πολύ όταν οι κολλητές μου μού λένε «Ρένα, θύμισέ μου να κάνω αυτό» και η επόμενη φράση τους είναι «Μα τι λέω;». Με τους συνεργάτες μου δουλεύουμε 20 χρόνια μαζί στον Alpha. Όταν είμαστε στο ρεπορτάζ τις περισσότερες φορές για να συντονιστούμε φωνάζω «Alpha, Alpha», διότι δεν θυμάμαι τα ονόματά τους. Έχουν όμως σβηστεί και πάρα πολλά κομμάτια της ζωής μου. Έχει τύχει να μου πουν φίλοι μου «θυμάσαι που πήγαμε τότε σ’ αυτό το νησί;» και εγώ να νομίζω ότι μου κάνουν πλάκα και να επιμένω ότι δεν έχω πατήσει το πόδι μου εκεί».
Ομως η Ρένα Κουβελιώτη παραμένει αισιόδοξη και προσπαθεί να βρει το θετικό στοιχείο σε όλη αυτή την περιπέτεια: «Προσπαθώ να βρω στο σκοτάδι φως και πολλές φορές λέω «είμαι τυχερή», γιατί για παράδειγμα μπορεί να ξεχάσω ανθρώπους που με έχουν πληγώσει ή καταστάσεις οι οποίες ήταν βαρίδια στην ψυχοσύνθεσή μου και έτσι αισθάνομαι πιο ανάλαφρα», καταλήγει η ίδια.