Η 0-100 σειρένε, κατά κόσμον Ειρήνη, είναι Νηπιαγωγός αλλά και μια εξαιρετική περίπτωση στο χώρο του ελληνικού χιπ-χοπ.
Θα λέγαμε πως το έργο της είναι ένα ποιητικό ψυχόδραμα. Σε αντίθεση με πολλούς άλλους που κάνουν ραπ για να βρίσουν, η 0-100 χρησιμοποιεί το ραπ για να αυτοψυχαναληθεί, να παρηγορήσει και να παρηγορηθεί.
Ο πρώτος της δίσκος κυκλοφόρησε πέρυσι με τίτλο «Ζωή σε ευθείες γραμμές» σε μουσική του Ήρωα και στίχους της ίδιας. Περιγράφει μια παλαιότερη και σκοτεινή περίοδο της ζωής της, όταν ένιωθε να βρίσκεται κυριολεκτικά στο μηδέν. Δεν πρόκειται όμως για μοιρολόι. Τα τραγούδια περιέχουν βέβαια ψυχοπλακωτικές καταστάσεις, περιέχουν όμως και λαμπερό χιούμορ, και κυρίως την απόφαση να αλλάξει ριζικά και από το μηδέν να φθάσει στο 100.
Χαρακτηριστικό δείγμα της στιχουργίας της είναι το τραγούδι Breakfast που αρχίζει με τον κοφτερό στίχο…
Βλέμμα κενό
Τρώω τις φρίκες μου για πρωινό
Η ίδια, μας εξηγεί τι σημαίνει το καλλιτεχνικό της προσωνύμιο:
«Αρχικά το είχα μόνο σειρένε, αργότερα πρόσθεσα και το 0-100 γιατί θεώρησα ότι μου ταιριάζει πολύ. Σειρένε είναι το όνομά μου Ειρήνη σε συνδυασμό με τη λέξη σειρήνα. Όταν γεννήθηκα, στο μαιευτήριο επειδή έκλαιγα πάρα πολύ, λέγανε στη μητέρα μου οι άλλες μητέρες «τί σειρήνα γέννησες!». Το 0-100 είναι έκφραση την οποία χρησιμοποιούμε όταν υπάρχει μία μεγάλη και απότομη αλλαγή, από το 0 στο 100... Πέρασα μία περίοδο που ήμουν πολύ χάλια, και μια μέρα πήρα απόφαση και είπα τέλος, δεν θα επιτρέψω άλλο να είμαι μηδέν, ποτέ ξανά. Οπότε άλλαξα ριζικά και μου λέγανε οι φίλες μου «Μπράβο! Έχεις κάνει 0-100!». Έτσι κι εγώ το κράτησα…»
Μιλώντας για τον εαυτό της, μας είπε:
«Μεγάλωσα και ζω στην Αθήνα. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη μουσική από μωρό, στα 5 άρχισα μαθήματα πιάνου. Λάτρευα ανέκαθεν να διαβάζω ποίηση και λογοτεχνία ενώ γρήγορα ξεκίνησα να γράφω και εγώ.
Κάπου στα 7 έγραψα το πρώτο μου τραγούδι.
Στην εφηβεία διάβαζα πολύ Καρυωτάκη, άκουγα Ψυχόδραμα, Σοπέν, Αmy Winehouse και έγραφα ρομαντικά χαζοτραγουδάκια στην κιθάρα.
Κάποια στιγμή, ψαχουλεύοντας τη βιβλιοθήκη του πατέρα μου έπεσα πάνω σε ένα ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη , "Τα δώρα" , το οποίο σε πρώτη φάση με στοίχειωσε.
"τι κάνει, την καρδιά μας καρφώνει; ναι, την καρδιά μας καρφώνει. ώστε λοιπόν είναι ποιητής!"
Πώς γίνεται να είναι τόσο αλαζόνας αυτός ο ποιητής, σκεφτόμουν. Και αφού οι ποιητές είναι καλοί, γιατί να καρφώνουν τη καρδιά μας; Πώς γίνεται να είναι καλό να σου καρφώνουν τη καρδιά;
Αργότερα συνειδητοποίησα ότι ο λόγος έχει δύναμη, οι ποιητές έχουν ευθύνη και οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να δακρύζουν.
Δεν ξέρω ακόμα πού τοποθετώ τη μουσική μου. Φταίει που είναι ένα με την ανθρώπινη υπόστασή μου και έτσι όπως ψάχνω εμένα παίρνει η μπάλα και τους ήχους μου. Θέλω να πιστεύω όμως, ότι εκπροσωπώ μια εποχή, την σημερινή εποχή, δίνοντας οπτικές που ίσως ενοχλούν, ίσως παρηγορούν, ίσως κρατάνε συντροφιά σε όσ@ αντιστέκονται».