Είδαμε τα δύο πρώτα επεισόδια του τελευταίου κύκλου του La Casa De Papel πριν την παγκόσμια πρεμιέρα στο Netflix και ερχόμαστε να σας προετοιμάσουμε για όσα θα δείτε στην πέμπτη σεζόν της ισπανικής σειράς.
Η 3η Σεπτέμβρη δεν είναι σημαδιακή μέρα μόνο για την πολιτική ζωή της μεταπολίτευσης. Από την ερχόμενη Παρασκευή 3 Σεπτέμβρη, η ημερομηνία θα σηματοδοτεί την αρχή του τέλους για την πιο επιδραστική σειρά των τελευταίων ετών παγκοσμίως.
Οι ληστές με τα πορτοκαλί και τις μάσκες του Νταλί κάνουν φινάλε, με το πρώτο σετ πέντε επεισοδίων του La Casa De Papel να ανεβαίνει στο Netflix στις 3 Σεπτέμβρη. Το οριστικό «αντίο» θα ξετυλιχθεί σε τρεις μήνες από σήμερα, στις 3 Δεκεμβρίου.
Τρεις συντάκτες του iefimerida.gr, παρακολουθήσαμε αποκλειστικά, πριν την πρεμιέρα, τα δύο πρώτα επεισόδια του νέου κύκλου και εδώ αφήνουμε τις εντυπώσεις μας χωρίς σπόιλερ και δυσάρεστες εκπλήξεις.
Ο Βασίλης Ιωαννίδης γράφει για το La Casa De Papel
Αν κάτι μπορούμε να πούμε για τα πρώτα, τουλάχιστον, επεισόδια του νέου κύκλου του La Casa de Papel, είναι πως έχει στόχο να «βαρέσει στο ψαχνό». Με οποίο κόστος; Έχει περάσει καιρός από τον προηγούμενο κύκλο και το πρώτο επεισόδιο φροντίζει, ως είθισται, να σε βάζει στο κλίμα σταδιακά. Η αλήθεια είναι πως αφήνει τον θεατή με κάποια ερωτηματικά. Μια σκηνή, ωστόσο, κάνει τη διαφορά.
Χωρίς σπόιλερ, μπορούμε να πούμε πως ένας χαρακτήρας βάλει επανειλημμένα σε βάρος άλλου, με πρόφαση ρατσιστικές εκφράσεις του τελευταίου στο παρελθόν. Η ισπανική άκρως επιτυχημένη σειρά, έχει καταφέρει με πολλούς και διακριτικούς τρόπους να περάσει τα μηνύματα της στο παρελθόν, αλλά τώρα το κάνει με μια μέθοδο που δεν μας έχει συνηθίσει και φαίνεται να το κάνει απλά για τους… τύπους και όχι με την στόχευση που είχε σε προηγούμενες περιπτώσεις.
Πυροβολισμοί και κυνηγητό που δεν περιμένει κανείς γίνονται ξαφνικά, έξυπνες τακτικές κινήσεις και γενικότερα το κλίμα θυμίζει τις πρώτες αγαπημένες σεζόν
Βασίλης Ιωαννίδης
Στο δεύτερο επεισόδιο, η παρέα του La Casa de Papel μπαίνει ξανά σε φουλ δράση. Ίσως από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό το βλέπεις με μια ανάσα. Πυροβολισμοί και κυνηγητό που δεν περιμένει κανείς γίνονται ξαφνικά, έξυπνες τακτικές κινήσεις και γενικότερα το κλίμα θυμίζει τις πρώτες αγαπημένες σεζόν, δίνοντας το σύνθημα πως το τέλος που έρχεται σε μια σειρά-φαινόμενο θα είναι όπως της αρμόζει. Αν κάτι μπορούμε να πούμε πάντως είναι πως πρέπει να προετοιμαστείτε για πολλά… νεύρα.
Η Ελισάβετ Δαπόντε γράφει για το La Casa de Papel
Με ενθουσιασμό και με την απορία «Τι στο καλό θα γίνει;» κάτσαμε στον καναπέ και παρακολουθήσαμε τα δύο πρώτα επεισόδια του πρώτου μέρους του τελευταίου κύκλου του La Casa de Papel. Οι γνώριμοι τίτλοι αρχής ξεκίνησαν και όλοι ήμασταν έτοιμοι να παρακολουθήσουμε την αρχή του τέλους μιας εκ των δημοφιλέστερων σειρών που έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια.
Ναι, το La Casa de Papel προσγειώθηκε αρκετά υποσχόμενο και ξεχειλίζοντας από δράση, ωστόσο, στη συνέχεια δεν κατάφερε να κρατήσει την σπίθα της αρχής αναμμένη, πέφτοντας σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα και πολύ κουραστικά flashbacks -εξαιρείται η σκηνή όπου ο Μπερλίν τραγουδά το Ti Amo!
Το τόσο γνώριμο μπρος-πίσω συνεχίζεται στην πρεμιέρα, με τις αναδρομές να δίνουν φως στα όσα εκτυλίσσονται και αποκαλύπτουν μέρη του σχεδίου. Μία από τα ίδια, δηλαδή
Ελισάβετ Δαπόντε
«Γιατί δεν έχει τελειώσει ακόμη;». Αυτό σκέφτηκα, όταν ολοκληρώθηκε το πρώτο επεισόδιο, το οποίο ήταν τελείως μα τελείως αδιάφορο. Ενας Προφεσόρ που είναι πιο ευάλωτος από ποτέ, μια συμμορία που βρίσκεται εγκλωβισμένη και αβοήθητη, και ένας Μπερλίν από το παρελθόν. Το τόσο γνώριμο μπρος-πίσω συνεχίζεται στην πρεμιέρα, με τις αναδρομές να δίνουν φως στα όσα εκτυλίσσονται και να αποκαλύπτουν μέρη του σχεδίου. Μία από τα ίδια, δηλαδή, με τους σεναριογράφους να φαίνεται πως έχουν στερέψει από ιδέες.
Συνεχίζοντας με τα πατατάκια στο χέρι, κάπως να περάσει η ώρα, ξεκίνησε το δεύτερο επεισόδιο. Τότε, από τα πρώτα λεπτά θυμήθηκα γιατί μου άρεσε το La Casa de Papel. Ο πόλεμος είχε, μόλις, ξεκινήσει. Το είχε πει άλλωστε και ο δημιουργός της σειράς Αλεξ Πίνα ότι οι μάχες στον νέο κύκλο θα είναι ακραίες. «Ο πόλεμος φτάνει στα πιο ακραία και άγρια επίπεδα, αλλά πρόκειται επίσης για την πιο επική και συναρπαστική σεζόν», ήταν το σχόλιό του μετά την ανακοίνωση του Netflix.
Αναμφισβήτητα, και εσύ στο δεύτερο επεισόδιο θα θυμηθείς το καλό La Casa de Papel… αυτό που τρέχει με καταιγιστικούς ρυθμούς, η αγωνία χτυπά κόκκινο και που περιμένεις πώς και πώς να δεις το επόμενο πλάνο. Παρόλο που φαντάζεσαι τι θα γίνει, θα πιάσεις τον εαυτό σου να παθιάζεται, να φωνάζει στους πρωταγωνιστές της σειράς και να εκνευρίζεται.
Σίγουρα πρωταγωνιστής του δεύτερου επεισοδίου είναι ο Αρτουρίτο, του οποίου ο χαρακτήρας συνεχίζει να είναι επικίνδυνα εκνευριστικός, όπως και στην προηγούμενη σεζόν. Βέβαια, το ίδιο εκνευριστική παραμένει και η Τόκιο. Μπορεί για αρκετούς φαν του La Casa de Papel να αποτελεί έναν από τους αγαπημένους χαρακτήρες, αλλά ειλικρινά η πρωταγωνίστρια είναι στον κόσμο της. Καλύτερα να βρισκόταν σε μια παραλία, χορεύοντας και πίνοντας το αγαπημένο της ρούμι, παρά μέσα στην τράπεζα να μας λέει τα δικά της... πάλι.
Ελπίζω τα επόμενα επεισόδια μέχρι και το τελευταίο να είναι το παλιό La Casa de Papel που αγαπήσαμε και να μην αποδειχθούν σούπα, επιβεβαιώνοντας εκείνους που υποστηρίζουν ότι η σειρά θα έπρεπε να είχε τελειώσει προ πολλού.
Ο Λευτέρης Σαββίδης γράφει για το La Casa De Papel
Για χρόνια με είχε κυριεύσει η άρνηση. Δεν ήθελα να δω αυτή τη σειρά για την οποία μιλούσαν όλοι. Όπως άλλωστε, είχα κάνει στο παρελθόν με το Lost (για τους κάτω των 30 google it), αλλά και πολύ πιο πρόσφατα με το Game Of Thrones. Η χαιρέκακη ηδονή για όλα εκείνα τα «ανάθεμα» των εκατομμυρίων θαυμαστών του Lost που με το τελευταίο επεισόδιο είπαν «που πήγαν πεταμένα τόσα χρόνια;», αλλά και οι στραβωμένες μούρες πολλών με το φινάλε του GOT με έκαναν να πιστεύω πως αυτές οι παρανοϊκές μόδες αναφορικά συγκεκριμένες σειρές πάντα καταλήγουν σε φιάσκο.
Κι ύστερα ήρθε η πρώτη καραντίνα και με βρήκε κλεισμένο στο σπίτι - ευτυχώς δηλαδή - με μια έξυπνη τηλεόραση και μια ολόφρεσκη συνδρομή Netflix. Ε, πόσα επεισόδια Friends και Big Bang Theory (όλα!!) να δεις; Άνοιξα την πόρτα στην ισπανική μυθοπλασία και έκτοτε την προσκαλώ συχνά στο σαλόνι για τάπας και… συμπάθεια.
Ο μεγάλος φόβος μου ως τηλεθεατή υπήρξε πάντα πως όταν μια σειρά έχει επιτυχία, λέξη που για το La Casa De Papel δεν περιγράφει ούτε στο ελάχιστο τον τυφώνα που προκάλεσε παγκοσμίως, είθισται αυτή να ξεχειλώνει. Να γίνεται η «καλή» που οι δημιουργοί του «την τραβάνε από τα μαλλιά» και τελικά μένει καραφλός ο άμοιρος ο τηλεθεατής που δεν καταλαβαίνει τι βλέπει. Εκείνο που με παρηγορεί πάντα στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι πως ο ιθύνων νους πίσω από τη σειρά είναι Ισπανός και όχι Αμερικάνος, που σημαίνει πως το μυαλό του θα λειτουργήσει με μεγαλύτερη ευελιξία.
Στη Μέκκα του θεάματος έχουν νεκραναστήσει ως και πρωταγωνιστές σαπουνόπερας, που είχαν φύγει σε μια προσπάθεια λίφτινγκ της σειράς που δεν πήγε καλά, γράφοντας στο σενάριο πως όσα έβλεπε ο τηλεθεατής έναν ολόκληρο χρόνο ήταν απλά ένα κακό όνειρο. Να, αυτά δεν θέλω να δω στο La Casa De Papel, για την υστεροφημία του και για την Ευρώπη ρε γαμώτο!!
Στο προκείμενο, η σειρά μάζεψε για πρώτη φορά κάτω από την ίδια στέγη και ουχί του γραφείο τέσσερις συντάκτες του iefimerida. Πατατάκια και όλα τα παρελκόμενα στο τραπέζι και πατήσαμε το play νιώθοντας απίστευτη ικανοποίηση που θα δούμε πρώτοι απ’ όλους δύο επεισόδια.
Το πρώτο επεισόδιο έμοιαζε λίγο με καφέ με παλιό συμμαθητή, που έχεις να δεις χρόνια. Άβολο, αμήχανο, ώσπου να μπορέσεις να μπεις και πάλι στο κλίμα της τέλειας ληστείας. Κάθε πλάνο και μια απορία: «Αυτή μωρέ, πώς τη λέγανε;», «Αυτός δεν ήταν που στη δεύτερη σεζόν είχε προσπαθήσει να συλλάβει τον Καθηγητή;» και άλλα τέτοια.
Αφού το μυαλό θυμήθηκε τη Μανίλα, το κόλπο γκρόσο για τη διάσωση της Λισμπόν, αλλά και τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται ο Καθηγητής, ξαφνικά τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν μια φυσιολογική ροή αλά La Casa De Papel.
Πρέπει να παραδεχτώ την λαχτάρα με την οποία περίμενα να δω τα επόμενα βήματα της Αλίθια, της αστυνομικού με την κοιλιά στο στόμα και τα γλειφιτζούρια που έβαλε στο χέρι τον εγκέφαλο της συμμορίας.
Αυτή η περσόνα, την οποία ερμηνεύει η Νάτζουα Νίμρι, είναι αποκάλυψη και το νούμερο ένα μεταξύ των κακών, που στην περίπτωσή μας είναι οι «καλοί» που κυνηγάνε τους αγαπημένους μας κακοποιούς! Πρέπει να ομολογήσω όμως και ένα φάουλ, στον τρόπο που διαχειρίζεται μια γυναίκα έτοιμη να γεννήσει μια συμπλοκή, το να σηκώνει βάρη (κρατήστε το αυτό) και άλλα τέτοια, αλλά κατά τα άλλα, η συγκατοίκησή της με τον Καθηγητή ήταν απολαυστική.
Η σειρά έχει όλα όσα χρειάζεται για να σε κρατήσει, χωρίς όμως να διώχνει απόλυτα τις αμφιβολίες πως το σενάριο μπορεί να φύγει από το δρόμο σε κάποια απότομη στροφή
Λευτέρης Σαββίδης
Πίσω στην Τράπεζα της Ισπανίας, παρακολουθούμε για άλλη μια φορά την Τόκιο να κάνει σαν κακομαθημένο κοριτσάκι. Ακόμη θέλω να τη σπάσω στο ξύλο για τότε (δεύτερη σεζόν θαρρώ) που ο Καθηγητής έκανε τόσο κόπο να την γλιτώσει από τη σύλληψη κι εκείνη γύρισε στο νομισματοκοπείο με τη μοτοκρός!! Μου θυμίζει κάτι συμμαθητές/ριες στο σχολείο που έπρεπε να κάνουν φασαρία με κάθε κόστος για τις προσέξουν.
Ο Ρίο από την άλλη, έχει αφήσει το μυαλό του στο νησάκι της καραϊβικής και μοιάζει να ξεχνά πως η καλλίπυγος πρώην ερωμένη του ευθύνεται για όλα όσα τράβηξε. Μόνο ο Ντένβερ μοιάζει να κάνει φιλότιμες προσπάθειες να αποτινάξει τον παρορμητικό και απερίσκεπτο εαυτό του.
Σημειώστε να απομακρύνετε τα γυαλικά και τα εύθραυστα σε όλες τις σκηνές που θα εμφανιστεί ο Γκανδία (Ναϊρόμπι δεν ξεχνώ!!) και να κρατάτε ένα χαρτομαντηλάκι, καλού κακού, γιατί ο Μπογκοτά μπορεί να είναι τρία μέτρα γομάρι, αλλά σε συγκινεί ο μπαγάσας (σκοτάδι θα ‘ναι, δεν θα σε δει κανείς).
Επίσης, αν και το έχουμε πει ήδη παραπάνω, πολλά νεύρα θα σας προξενήσει και ο απάλευτος Αρτουρίτο. Άλλη μια επική περσόνα, σκιαγραφημένη αριστουργηματικά, σαν απόσταγμα όλων των κόμπλεξ της πατριαρχίας στη συσκευασία ενός κοντοπίθαρου. Θα αρκεστώ να πω, τιμή και δόξα στη Μόνικα Γκασταμπίδε, την ήρεμη δύναμη (εξαιρετική επιλογή το ψευδώνυμο) Στοκχόλμη που θα μπορούσε κανείς να την αποκαλέσει και Νέμεση.
Στο δια ταύτα, η σειρά έχει όλα όσα χρειάζεται για να σε κρατήσει, χωρίς όμως να διώχνει απόλυτα τις αμφιβολίες πως το σενάριο μπορεί να φύγει από το δρόμο σε κάποια απότομη στροφή. Εσπεράμος, υπομονετικά!!
La Casa de Papel: Οι ληστείες που κράτησαν τέσσερα χρόνια
Ηταν τον Δεκέμβριο του 2017 όταν ολόκληρος ο κόσμος είχε συντονιστεί στο Netflix και παρακολουθούσε μια νέα σειρά. Το La Casa de Papel αποδείχθηκε σειρά-φαινόμενο και ένα στοίχημα που κέρδισε η πλατφόρμα streaming.
Αρχικά, προβλήθηκε τον Μάιο του 2017 στο ισπανικό κανάλι Antena 5 με συνολικά 15 επεισόδια. Όταν το Netflix αγόρασε την σειρά, ξεκίνησε την προβολή τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους και γρήγορα κατάφερε να γίνει «κόλλημα» σε ανθρώπους όλου του κόσμου. Εγινε η πιο δημοφιλής μη αγγλόφωνη σειρά στην ιστορία του Netflix ενώ εμφανίζεται 199η ανάμεσα στις πιο δημοφιλείς σειρές στις προτιμήσεις του κοινού στο IMDb.
Η πρώτη σεζόν μας γνώρισε τους πρωταγωνιστές ο Προφεσόρ, ο Μπερλίν, η Τόκιο, η Ναϊρόμπι, ο Ντένβερ, ο Ρίο, ο Ελσίνκι, ο Μόσχα και ο Ελσίνκι μπούκαραν στο ισπανικό Νομισματοκοπείο και φορώντας κατακόκκινες στολές με μάσκες του Σαλβαντόρ Νταλί κρατούσαν 67 ομήρους, τύπωναν χαρτονομίσματα.
Ένα roller coaster ξεκίνησε… Σε όλους αυτούς τους κύκλους είδαμε ειδύλλια να δημιουργούνται, νέους πρωταγωνιστές να εμφανίζονται, ιστορίες από το παρελθόν να ειπώνονται και αίμα πολύ αίμα να χύνεται. Κάποια επεισόδια κατάφεραν να μας κρατήσουν σε αγωνία, με τη δράση να κυριαρχεί, ενώ άλλα έμοιαζαν να επαναλαμβάνονται σαν να στέρεψε η φαντασία των συντελεστών. Πάντα, όμως, το La Casa de Papel είχε τη δύναμη να κρατά τους τηλεθεατές, οι οποίοι θέλουν να μάθουν το τέλος.
Στην τέταρτη σεζόν, που προβλήθηκε πέρυσι και πολλοί μίλησαν για ξεχείλωμα της σειράς, είδαμε τους χαρακτήρες να παλεύουν με τους δικούς τους δαίμονες και τις σχέσεις του, ενώ σε εξέλιξη βρισκόταν η ληστεία της Τράπεζας της Ισπανίας.
Ο Γανδία, ο επικεφαλής ασφαλείας της Τράπεζας, ανέλαβε δράση και προκάλεσε χάος. Χωρίς να τον διαπερνά τίποτα, έπιασε τα όπλα και επιχείρησε να θέσει εκτός μάχης τη συμμορία.
Σε μια σεζόν που δεν είχε πολλά να προσφέρει στον θεατή, συγκλονιστική στιγμή αποτέλεσε ο θάνατος της Ναιρόμπι. Η ηρωίδα αφού κρατήθηκε αιχμάλωτη, βασανίστηκε, στη συνέχεια πυροβολήθηκε από τον ψυχρό Γανδία. Ο θάνατος της ήταν εκείνος που έκανε τη συμμορία να θέλει να φέρει εις πέρας την αποστολή της... For Nairobi. Οι τηλεθεατές λύγισαν βλέποντας την Ναιρόμπι να πέφτει άοπλη και την θρήνησαν όσο κανέναν άλλον χαρακτήρα του La Casa de Papel.
Πλέον, η ομάδα βρίσκεται κλεισμένη στην Τράπεζα της Ισπανίας για πάνω από 100 ώρες. Κατάφερε να σώσει την Λισαβόνα αλλά τώρα ετοιμάζεται για το χειρότερο σενάριο. Ο Προφεσόρ είναι αιχμάλωτος της Σιέρα και για πρώτη φορά, δεν έχει σχέδιο διαφυγής.
Τη στιγμή που τίποτα άλλο δεν θα μπορούσε να πάει στραβά, ένας εχθρός έρχεται στο προσκήνιο, πολύ πιο ισχυρός από οποιονδήποτε άλλο στο παρελθόν: ο στρατός.