Η 13χρονη Λούσι κέρδισε το διαγωνισμό πιάνου στην βρετανική εκπομπή «The Piano», παίζοντας το Arabesque του Ντεμπυσσύ. Πώς όμως κατάφερε να φτάσει μέχρι εκεί ένα τυφλό και αυτιστικό κορίτσι;
Η έφηβη από το Χάλιφαξ στο Γουέστ Γιορκσάιρ συγκίνησε τους τηλεθεατές που παρακολουθούσαν με δέος την τυφλή και αυτιστική πιανίστρια να παίζει το κομμάτι του Ντεμπισί από μνήμης προχθές το βράδυ. Η ερμηνεία της μάλιστα, ήταν τόσο συγκινητική, που η Λούσι στέφθηκε νικήτρια της εκπομπής, με τον κλασικό πιανίστα Lang Lang, έναν από τους κριτές, να την αποκαλεί «ιδιοφυΐα».
Όταν έπαιξε για πρώτη φορά το «Twinkle Twinkle Little Star»
Ας δούμε την ιστορία της 13χρονης Λούσι – από τότε που ο δάσκαλος μουσικής της Ντάνιελ αναγνώρισε για πρώτη φορά την ικανότητά της όταν έπαιξε το «Twinkle Twinkle Little Star» μέχρι την εμφάνισή της προχθές στη σκηνή του Royal Festival Hall.
Όπως έχει δηλώσει ο δάσκαλός της, η Λούσι άρχισε να παίζει για πρώτη φορά σε πλήκτρα, όταν ήταν μόλις δύο ετών. Ξεκίνησε μαθήματα πιάνου όταν ήταν τριών ετών μέσω του μουσικού φιλανθρωπικού οργανισμού The Amber Trust.
Όπως είπε ο δάσκαλός της: «Γνώρισα την Λούσι σε μια πισίνα με μπάλες στο σχολείο της και δεν αρχή δεν μπορούσα να δω κανέναν στην αίθουσα. Και τότε, ξαφνικά, είδα αυτό το μικρό χεράκι να προεξέχει από την πισίνα. Και κάποιος τότε είπε: ‘Ω, αυτή είναι η Λούσι’. Έτσι έβαλα ένα μικρό πληκτρολόγιο κάτω από το χέρι της και άρχισε να παίζει, μάλλον ανυπότακτα, το Twinkle Twinkle Little Star. Και τότε σκέφτηκα: ‘Να ένα κορίτσι για το οποίο η μουσική είναι πραγματικά σημαντική’. Και θα μπορούσε να είναι ένας τρόπος για να ξεκλειδώσει τη γλώσσα της, τις κοινωνικές της δεξιότητες και, πάνω απ’ όλα, την απόλαυση για ζωή».
Ακούει ένα κομμάτι μια φορά και το παίζει μετά στο πιάνο
Η οικογένειά της αποφάσισε να της πάρει ένα καλύτερο μουσικό όργανο και συνειδητοποίησε πως συνέθετε μουσική στο μυαλό της ενώ καθόταν στον καναπέ. Ήταν επίσης σε θέση να αναπαράγει μουσική αφότου την είχε ακούσει μόνο μία φορά.
«Από ένα βιβλίο με παραμύθια, άρχισε να παίζει το Twinkle Twinkle Little Star, αλλά ήταν τέλειο. Ήταν μεγάλη στιγμή όταν το άκουσα» θυμήθηκε η μητέρα της, Κάντις.
Πώς γίνονται τα μαθήματα πιάνου
Ο Ντάνιελ είπε πως τα μαθήματα δεν ήταν εύκολα στην αρχή, καθώς έπρεπε να βρει πώς να την διδάξει και να αξιοποιήσει στο έπακρο το ταλέντο της. Είπε ότι όταν άρχισε να της διδάσκει, η Λούσι δεν μπορούσε να ακούσει ένα κομμάτι για περισσότερο από 10 δευτερόλεπτα πριν αρχίσει να γίνεται ανυπόμονη και σπρώχνει τα χέρια του.
Τώρα πλέον, της παίζει ένα ολόκληρο κομμάτι, πριν ζητήσει από την Λούσι να αντιγράψει ό,τι θυμάται. Όπως λέει: «Δεν μπορείς να διδάξεις τη Λούσι, μπορείς μόνο να την καθοδηγήσεις στο ταξίδι».
Σύμφωνα με τον δάσκαλό της, διδάσκουν τα χέρια ξεχωριστά, με τον Ντάνιελ να λέει ότι πρέπει να σηκώνει μερικές φορές τα χέρια της για να μπορούν να περάσουν το ένα πάνω από το άλλο. Προκειμένου να μάθουν ένα κομμάτι, η Λούσι βάζει τα δάχτυλά της κάτω από αυτά του Ντάνιελ, με τον δάσκαλό της να παίζει, πιέζοντας απαλά τα δάχτυλά της πριν δοκιμάσει εκείνη μόνη της το κομμάτι. «Της αρέσει να αυτοσχεδιάζει, της αρέσει να παίζει τζαζ αλλά και η κοινωνική αλληλεπίδραση που έχει αυτό» είπε.
Η μικρή πιανίστρια, η οποία γεννήθηκε με καρκινικούς όγκους στα μάτια της και σε μεγάλο βαθμό δεν μιλάει, πήρε μέρος στον διαγωνισμό μετά από παρότρυνση της μητέρας της, η οποία ήθελε να δείξει στους άλλους πόσο «καταπληκτική» ήταν αλλά και να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες για την κατάστασή της.
Η έφηβη εντυπωσίασε τους περαστικούς στο σιδηροδρομικό σταθμό του Λιντς με την ερμηνεία της στο Nocturne σε σι ελάσσονα του Σοπέν τον περασμένο μήνα, με το βίντεο να έχει προβληθεί σχεδόν πέντε εκατομμύρια φορές στο διαδίκτυο.
Οι τηλεθεατές αποθέωσαν την ερμηνεία της στο Twitter προχθές το βράδυ όταν προβλήθηκε ο τελικός, με έναν να γράφει: «Η Λούσι μόλις με έκανε συναισθηματικό ράκος. Πόσο καταπληκτική είναι!» ενώ ένας άλλος έγραψε: «Λούσι, αυτό μπορεί να είναι το πιο όμορφο πράγμα που έχω δει ποτέ στην τηλεόραση. Μπράβο σου!». Ένας τρίτος πρόσθεσε: «Δεν με πειράζει να παραδεχτώ πως η Λούσι μόλις με έκανε να δακρύσω, όχι από θλίψη αλλά από καθαρή χαρά για ένα τόσο εκπληκτικό ταλέντο».