Διθυραμβικά είναι τα σχόλια της «Daily Mail» για την ταινία του Γιώργου Λάνθιμου «Poor Things», που απέσπασε δύο Χρυσές Σφαίρες και έχει βάλει πλώρη για τα φετινά Όσκαρ.
Ο δημοσιογράφος Brian Viner, ο οποίος ασχολείται με τις κριτικές κινηματογράφου στη βρετανική εφημερίδα, έπλεξε το εγκώμιο της σουρεαλιστικής ταινίας εποχής του Έλληνα σκηνοθέτη που σαρώνει τα βραβεία. Μάλιστα, έδωσε στο «Poor Things» πέντε αστεράκια και είπε ότι η Έμμα Στόουν αξίζει το χρυσό αγαλματίδιο.
«Η Έμμα Στόουν κέρδισε Χρυσή Σφαίρα την περασμένη Κυριακή για την ερμηνεία της στο «Poor Things» και αν δεν ακολουθήσει με Όσκαρ τότε θα φάω το καπέλο του Μαρκ Ράφαλο. Κάτι που, καθώς η ταινία διαδραματίζεται στη Βικτωριανή εποχή, θα ήταν μια χαψιά», σχολιάζει ο Βρετανός δημοσιογράφος.
«Είναι ένα τρελά ευφάνταστο, ακαταμάχητα άτακτο, συναρπαστικό τρενάκι ταινίας, στην οποία ο Ράφαλο και ο Γουίλεμ Νταφόε διαπρέπουν σε δεύτερους ρόλους», προσθέτει.
«Ήταν επίσης υποψήφιοι για Globes, όπως και ο σκηνοθέτης Γιώργος Λάνθιμος, ο σεναριογράφος Tony McNamara και ο συνθέτης Jerskin Fendrix, του οποίου το όνομα, που μοιάζει ύποπτα με αναγραμματισμό, δεν αποτελεί έκπληξη ότι είναι ψευδώνυμο. Στην πραγματικότητα είναι ο Joscelin Dent-Pooley, από το Shropshire, και αυτή η ασήμαντη παρτιτούρα -τα όμποε, οι γκάιντες και τα ακορντεόν σε τέλεια αρμονία με την παράξενη αφήγηση αλλά όχι απαραίτητα μεταξύ τους- είναι η πρώτη του. Ο Dent-Pooley δεν έχει κλείσει ακόμα τα 30. Σκεφτείτε έναν ποδοσφαιριστή να κάνει το ντεμπούτο του στον τελικό του Champions League και μετά σκοράρει από τη μεσαία γραμμή του γηπέδου με κεφαλιά. Είναι τόσο τρελό», αναφέρει για τη μουσική της ταινίας.
«Ένα φεμινιστικό ταξίδι ανακάλυψης με τη μορφή μιας γοτθικής κωμωδίας τρόμου»
«Η Στόουν υποδύεται την Μπέλα, μια ενήλικη αλλά απλοϊκή γυναίκα που ζει υπό τη φροντίδα ενός διακεκριμένου Σκωτσέζου χειρουργού, του Γκόντγουιν Μπάξτερ (Νταφόε), του οποίου οι παραμορφώσεις στο πρόσωπο παραπέμπουν στο τέρας του Δρ. Φρανκενστάιν. Σε αυτό το παραμύθι, ωστόσο, που περιγράφεται καλύτερα αν όχι πολύ συνοπτικά ως ένα φεμινιστικό ταξίδι ανακάλυψης με τη μορφή μιας γοτθικής κωμωδίας τρόμου, είναι ο Δρ Φρανκενστάιν και η υπέροχη αλλά φαινομενικά προσεγμένη Μπέλα είναι το τέρας του.
«Εάν είστε εξοικειωμένοι με την έμπνευση της ταινίας, το ομώνυμο μυθιστόρημα του 1992 του αείμνηστου Alasdair Grey, τότε θα μάθετε την αλήθεια του θέματος. Εάν όχι, θα πρέπει να το διαβάσετε με περίσκεψη», αναφέρει στη συνέχεια.
«Είδα για πρώτη φορά το ''Poor Things'' στο περσινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας (όπου κέρδισε το κύριο βραβείο, τον Χρυσό Λέοντα) χωρίς να έχω ιδέα τι να περιμένω, εκτός από την απόδειξη της επιτυχίας του Λάνθιμου με την ''Ευνοούμενη'' του 2018 (στην οποία έλαμψε η Στόουν), μεγάλη κουταλιά παραξενιάς. Αλλά μέρος του λόγου που το αγάπησα τόσο πολύ ήταν η απόλυτη έκπληξή του. Το οποίο, για εσάς, μπορεί να υπονομευθεί από το υπόλοιπο αυτής της κριτικής. Έχω προειδοποιήσει», πρόσθεσε ο ειδικός.
Η Μπέλα αποκαλεί τον Γκόντγουιν Μπάξτερ με μια σύντομη μορφή του ονόματός του: «God». Αυτό αποδεικνύεται ότι είναι διφορούμενο. Βρήκε την Μπέλα όταν ήταν κλινικά νεκρή, αφού πήδηξε στον Τάμεση ενώ ήταν έγκυος, και την επανάφερε στη ζωή αντικαθιστώντας τον εγκέφαλό της με αυτόν του αγέννητου μωρού της, που ήταν ακόμα ζωντανό. «Η διανοητική της ηλικία και το σώμα της δεν είναι αρκετά συγχρονισμένα» εξηγεί, αλλά εν ευθέτω χρόνω θα είναι, καθώς το μυαλό και η διάνοιά της ωριμάζουν.
«Αυτό καθορίζει τη σαγηνευτικά τρελή τροχιά της ταινίας. Ο βοηθός του Μπάξτερ, Μαξ (Ramy Youssef), ερωτεύεται απελπιστικά την Μπέλα, η οποία κάνει συναρπαστικές ανακαλύψεις για το σώμα της σε μερικές από τις πιο, ας πούμε, εντυπωσιακές σκηνές της ταινίας».
«Μια εξαιρετικά αφοσιωμένη ερμηνεία της Έμμα Στόουν»
«Η Στόουν τα παίζει όλα αυτά με τον μόνο δυνατό τρόπο για μια ηθοποιό του ταλέντου της: με την απόλυτη παραίτηση. Είναι μια εξαιρετικά αφοσιωμένη ερμηνεία. Στη συνέχεια, ο Ράφαλο μπαίνει στο κάδρο, καθώς εμφανίζεται ένδοξα ως δικηγόρος Ντάνκαν Γουέδερμπερν, ένας φανφαρόνος και παλιάνθρωπος που τριγυρίζει μόνο με έναν μαύρο μανδύα, σαν μια καρικατούρα ενός βικτωριανού κακού. Και αυτός έλκεται από την Μπέλα, αλλά σε αντίθεση με τον Μαξ, οι προθέσεις του είναι καθαρά άτιμες.
Την παρασύρει σε μια ηπειρωτική οδύσσεια, λέγοντάς της ότι ''κανένας άλλος άντρας δεν θα σε έφερνε σε αυτή την έκσταση''. Σίγουρα, η Μπέλα διαπιστώνει ότι της αρέσει πάρα πολύ το σεξ, αλλά συνειδητοποιεί ότι δεν χρειάζεται τον Ντάνκαν ως αποκλειστικό πάροχο», συνεχίζει στην κριτική του.
«Η ιστορία για μια γυναίκα που καυτηριάζει την ελεγκτική συμπεριφορά των ανδρών»
«Επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο, περνώντας χρόνο ως πόρνη στο Παρίσι για να χρηματοδοτήσει την κοινωνική της συνείδηση. Οι φεμινίστριες μπορεί να έχουν αντίρρηση με την ποσότητα του γυναικείου γυμνού στο σόου, που μόλις και μετά βίας φτάνει των ανδρών, αλλά παρ' όλα αυτά είναι μια ιστορία για μια γυναίκα που καυτηριάζει την ελεγκτική συμπεριφορά των ανδρών».
Πραγματικά, είναι μια παγκόσμια ιστορία που θα μπορούσε να τοποθετηθεί σε οποιαδήποτε εποχή, αλλά το βικτωριανό σκηνικό επιτρέπει στον Λάνθιμο και στον κινηματογραφιστή Ρόμπι Ράιαν να κομματιάσουν την αλαζονεία ακόμη περισσότερο από ό,τι στην «Ευνοούμενη».
«Σουρεαλιστικό όπως ένας πίνακας του Μαγκρίτ σε 3D»
«Μερικές φορές γίνεται εντελώς σουρεαλιστικό, όπως ένας πίνακας του Μαγκρίτ σε 3D. Ολα αυτά μπορεί να κάνουν το ''Poor Things'' να ακούγεται προκλητικό, ακόμη και ανυπόφορο, αλλά από εκεί που καθόμουν είναι ένα σωστό tour de force, βέβαιο ότι αποτελεί την πιο μοναδική ταινία της χρονιάς», καταλήγει ο Βρετανός δημοσιογράφος στην κριτική του.