Στην περίπτωση του Πέτρου Κωστόπουλου γίνομαι ψυχρά υποκειμενικός. Είναι ο άνθρωπος που άλλαξε το σκηνικό των media στην Ελλάδα, για πάντα. Άρα έχει την προσωπικότητα ενός καινοτόμου επιχειρηματία, που έχει γεννηθεί για να τον ακολουθούν.
«Φσστ… μπόινγκ» έκανε, μιμούμενος τον Κώστα Βουτσά, πολλές φορές στους διαδρόμους της Ιμάκο, πολύ καιρό πριν η εκδοτική εταιρεία πτωχεύσει. Τέτοια ήταν και η πορεία της επιχείρησής του. Απογειώθηκε, πέταξε και μετά έπεσε αφήνοντας έναν εκκωφαντικό κρότο -πιο δυνατό από ένα απλό «μπόινγκ»- που ξεσήκωσε τόνους σκόνης-«θαψίματος» από αρκετό κόσμο και κυρίως των media.
Ο ίδιος εξηγεί την τότε κατάσταση ως εξής:
«Η Ελλάδα πέρασε δέκα χρόνια μια μαυρίλα, από το κακό στο χειρότερο όπου λόγω της κρίσης και του ότι δεν υπήρχαν χρήματα, κατέρρεαν επιχειρήσεις (πάνω από ένα εκατομμύριο μαζί με τη δικιά μου). Η βιομηχανία των media διαλύθηκε εξαιτίας της περιορισμένης διαφήμισης. Η κοινωνία έζησε ένα πρωτοφανές στρες και γίναμε λεία στα χέρια λαϊκιστών όλων των αποχρώσεων, δεξιών και αριστερών. Όπως παραδέχτηκε πρόσφατα μεγαλοστέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στις κρίσεις μπορούν να ευνοηθούν τέτοια φαινόμενα. Χώρισαν την Ελλάδα στα δύο. Φτάσαμε να λέμε "γερμανοτσολιάδες" και τσάτσους τού Σόιμπλε όσους ήταν υπέρ του "ναι". Τα τρολ στα υπόγεια δούλευαν υπερωρίες και συκοφαντούσαν κατά βούληση. Το ένιωσα σκληρά στο δέρμα μου από το 2012. Σκότωναν χαρακτήρες, συκοφαντούσαν, δημιουργούσαν fake news και όποιον πάρει ο χάρος. Από το 2012 μέχρι το 2019 η τοξικότητα έκανε πάρτι.
»Μέσα στην κρίση, την οικονομική ανέχεια και την πίεση νομίζω ότι βγάλαμε κι εμείς τον χειρότερο εαυτό μας. Δηλαδή γίναμε πιο μίζεροι, χαιρέκακοι, επικριτικοί και φιλύποπτοι. Οποιοσδήποτε ξεχώριζε ακόμα και παίρνοντας ένα καινούργιο μηχανάκι, για παράδειγμα, γινόταν αντικείμενο κατηγοριών και ζηλοφθονίας. Αυτό τελείωσε. Τόσο, που έχω την αίσθηση ότι έγινε τον προηγούμενο αιώνα. Εκεί ανήκει άλλωστε. Ο κόσμος δεν θέλει πια τον λαϊκισμό, το κατάλαβε, θέλει μια καλύτερη ζωή και έναν πιο υγιή πολιτικό βίο. Θέλει Ευρώπη κι όχι Βενεζουέλα. Για αυτό βλέπεις και στις δημοσκοπήσεις μετά από δύο χρόνια διακυβέρνησης και κορωνοϊό, ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι 15 μονάδες πίσω από τη ΝΔ και τον Τσίπρα 20-25 μονάδες πίσω από τον Κυριάκο».
Τα λόγια του Πέτρου προσδίδουν μια νότα αισιοδοξίας αλλά και αγάπης προς την πατρίδα του, την Ελλάδα...
«Βλέπω ότι όλος ο πλανήτης περιμένει ότι η Ελλάδα θα πάει καλά, όλοι οι μεγάλοι οίκοι αξιολόγησης βλέπουν την Ελλάδα με 5%-7% ανάπτυξη. Αυτό σημαίνει ότι οι Έλληνες βλέπουμε και πάλι την καλή μας μεριά. Πως μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα και όχι απλά να ανεχτούμε τη μιζέρια μας. Σε αυτό βοηθάει και η οικονομία η οποία θα πάει καλύτερα. Να, π.χ. βλέπουμε πράγματα που αλλάζουν. Μόνο το project της Αθηναϊκής Ριβιέρας σε όλη την παραλιακή είναι υπέροχο. Αυτό θα παρασύρει και τις πλευρές της ακτογραμμής και θα γίνει κάτι όμορφο και κοσμοπολίτικο.Εκσυγχρονιζόμαστε. Από πρώτο χέρι ξέρω, λόγω της δουλειάς μου στο εξωτερικό, ότι στον χώρο του τουρισμού έρχονται τεράστιες επενδύσεις. Επίσης, ο τρόπος με τον οποίο έγιναν τα εμβόλια στην Ελλάδα ήταν υποδειγματικός. Πρόκειται για υψηλού επιπέδου οργανωτικότητα που αν την περιγράφαμε σε έναν συμπατριώτη μας πέντε χρόνια πριν, θα γελούσε. Αυτός ο υπέροχος, περίεργος τύπος που μας έσκασε ξαφνικά, ο Πιερρακάκης, έχει δώσει ένα απίστευτο boost στην Ελλάδα. Αλλά ότι θα έμπαινε σε συζήτηση και με τον Έλον Μασκ για ίντερνετ μέσω των δορυφόρων, με ξεπερνάει. Και όμως συμβαίνει! Υπάρχει μια καλύτερη διάθεση γιατί γεννηθήκαμε για να ζήσουμε καλά. Ούτε μίζερα, ούτε άσχημα, ούτε τοξικά».
Εν αρχή ην το ΚΛΙΚ
Ο Πέτρος Κωστόπουλος έχει όλα τα χαρακτηριστικά του «περιπετειώδους επιχειρηματία» που μαθαίναμε στο Πανεπιστήμιο στο Παρίσι, που είχε περιγράψει ένας μεγάλος οικονομολόγος, ο Σούμπετερ. Κατάληξη της περιπέτειάς του, το λανσάρισμα μιας καινοτομίας: το ΚΛΙΚ.
Όταν ξεκίνησε το ΚΛΙΚ, ήταν το πρώτο mainstream έντυπο το οποίο υιοθέτησε μια διαφορετικότητα που θεωρούνταν «εξωτική» μέχρι τότε: gay, λεσβίες, τραβεστί και μια φρασεολογία που τώρα γίνεται μόδα, το περιοδικό από τότε τα αντιμετώπιζε ως «κανονικότητες», σαν οτιδήποτε άλλο.
«Επίσης για αυτούς που με κατηγορούν ως ''μάτσο'', είχα καταφέρει να ορίσω γυναίκες διευθύντριες, τη Γράψα και την Καζόνι στα 21 και τη Ζαμπέτογλου στα 25. Τα περισσότερα έντυπά μου τα διεύθυναν γυναίκες. Οι gay, μια λέξη που καθιερώθηκε από το περιοδικό που διεύθυνα, που εργάζονταν σε εμένα, ήταν τρομεροί γραφιάδες που συνέταξαν κείμενα ακόμα και αυτοσαρκαστικά, αναφερόμενοι στην κοινότητά τους. Μου επιτέθηκαν το 2012 τα troll του ΣΥΡΙΖΑ ότι εγώ έφερα την κρίση στην Ελλάδα και από την άλλη οι ακροδεξιοί ότι έκανα τους Έλληνες ''αδελφές''! Ζώντας δέκα χρόνια στο Παρίσι και τις Βρυξέλλες, είχα αλλάξει μυαλά πριν καν ακόμα ξεκινήσουν τα περιοδικά. Ήταν το πρώτο μου ξεβλάχεμα. Ακολούθησαν κι άλλα (σ.σ.: γέλια).
»Δεύτερον, πρώτη φορά ήρθε καλή φωτογραφία στην Ελλάδα, δεν υπήρχε πριν. Συνεργαστήκαμε με φωτογράφους όπως τον Steven Meisel, τον Steven Klein, τον Helmut Newton, τον Herb Ritts κ.λπ. και συνεργαστήκαμε με τα μεγαλύτερα πρακτορεία του πλανήτη. Και, τρίτον, καθιερώσαμε μια καινούργια γραφή. Αλλάξαμε την "κονστιπέ", δηλαδή "δυσκοίλια" γραφή του παρελθόντος με μια πιο μοντέρνα γλώσσα, άμεση και πιο κοντά στην καθομιλουμένη».
Νitro: Ένα ακόμα revival;
Η είδηση έσκασε σαν βόμβα εδώ και μερικές εβδομάδες. Ο Κωστόπουλος ξαναβγάζει το Nitro με την εταιρεία People Μedia. Ο ίδιος εξηγεί ότι δεν πρόκειται να είναι ακριβώς το ίδιο με πριν:
«Πιστεύω ότι τα περιοδικά πέθαναν. Θα μου πεις "τρελός είσαι, πού πας, στο νεκροταφείο;". Δεν είμαι τρελός. Τα περιοδικά πέθαναν (και δεν μιλάω για αυτά που βγαίνουν με τις εφημερίδες, όπου υπάρχουν μερικές πολύ καλές εκδόσεις, μιλάω για τα περιοδικά στα περίπτερα), ζήτω τα coffee-table magazines! Δεν κομίζω γλαύκα στην Αθήνα, είναι μια παγκόσμια τάση. Τα coffee-table magazines είναι περιοδικά υψηλής αισθητικής, με ακριβό χαρτί, που δεν βγαίνουν κάθε μήνα, γιατί δεν μπορεί να γίνει τέτοια παραγωγή κάθε μήνα, και έχουν πάρει τη θέση των κανονικών περιοδικών που σε όλο τον κόσμο πέφτει.
»Τώρα επιστρέφω με coffee-table magazine. Δηλαδή ένα πράγμα που θα είναι μεγάλο, με ακριβό εξώφυλλο σαν τις επετειακές εκδόσεις που κάναμε κάποτε, θα έχει υπέροχες φωτογραφίες, γιατί συνεργάζομαι με τους καλύτερους φωτογράφους στην Ελλάδα, και τα κείμενα θα τα γράφουν πολύ καλοί γραφιάδες, ένα είδος που έχει εκλείψει γιατί τα πιο πολλά περιοδικά δεν είχαν πλέον τα μέσα για να τους πληρώσουν. Το νέο Nitro θα είναι ένα κοσμοπολίτικο περιοδικό και δεν φοβάμαι καθόλου τη σωστή έννοια του όρου» λέει, και προσθέτει: «Και τα πιο πολλά site δημοσιεύουν κείμενα διακοσίων λέξεων δίπλα σε φωτογραφίες. Σπάνια βλέπεις σε μερικά site, όπως βλέπω στο iefimerida και μερικά άλλα, όπου υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν πιο μεγάλα κείμενα. Θα κάνω λοιπόν και ένα site που δεν θα είναι ειδησεογραφικό, θα έχει κυρίως σχόλιο πάνω στην είδηση, που μπορεί να είναι από μια δήλωση του Τσίπρα μέχρι το Survivor. Αλλά χωρίς κουτσομπολιό. Δηλαδή μια άλλη ματιά, που αποκωδικοποιεί τα φαινόμενα που συμβαίνουν τριγύρω».
Τον ρώτησα αν επανεφευρίσκει τον εαυτό του προχωρώντας σε αυτήν την κίνηση: «Κατ' αρχάς, μετά από οκτώ χρόνια μπορώ να πω ότι ξανασυναντήθηκα με τον εαυτό μου. Ξανασυστηθήκαμε! Κάπου είχε πάει… Μακρινό ταξίδι και πολύ σκοτεινό. Τώρα άρχισα πάλι την ηλιοθεραπεία. Όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους».
Το περιοδικό θα είναι lifestyle, αλλά με την πραγματική έννοια του όρου και όχι κουτσομπολίστικο:
«Τις περισσότερες φορές τα περιοδικά απεικονίζουν κατά κύριο λόγο την όμορφη και ελαφριά μεριά της ζωής. Τα περιοδικά από τότε που υπάρχουν, πριν από 200 χρόνια, ενσωματώνουν ένα lifestyle, που είναι κι ένας όρος παρεξηγημένος. Lifestyle έχεις εσύ, εγώ και η μάνα μου στον Βόλο. Η Vogue, το GQ, το Vanity Fair και εκατοντάδες άλλα σε όλο τον κόσμο αποτελούν lifestyle έντυπα. Δεν είναι οι μεσημεριανές εκπομπές που είναι πιο λαϊκές και λίγο κουτσομπολίστικες. Oύτε το lifestyle ευθύνεται που καταστράφηκε η χώρα γιατί σου βάζει φωτογραφία μια ακριβή μηχανή ή εξώφυλλο τη Βίσση. Ας βάζουν τώρα τον Τριαντάφυλλο και τον Τζέιμς. Να μην πας να τα αγοράσεις αν δεν μπορείς. Εσύ ευθύνεσαι για την αντίδρασή σου ως προς το περιοδικό κι όχι το περιοδικό. Αλλά τότε η Ελλάδα ήταν διαφορετική. Έδιναν δάνειο οι τράπεζες δύο χιλιάρικα, για να το φάνε το ίδιο βράδυ στα μπουζούκια, ''λουλουδοδάνεια''. Το Nitro το επέβαλε στους τραπεζίτες; Πάνε αυτά όμως. Τώρα τα πράγματα θα είναι σε μια πιο υγιή βάση, θα ζούμε καλύτερα από τα τελευταία δέκα χρόνια. Για πρώτη φορά βλέπω την αισιοδοξία να επιστρέφει».
