Ο Γιάννης Σερβετάς, τηλεπαρουσιαστής και ραδιοφωνικός παραγωγός, μετά από την συγγραφή βιβλίων με τίτλο «Προσωπικό ημερολόγιο – ανεκδοτολόγιο» κάνει το επόμενο βήμα του από τις θεατρικές σκηνές.
Έβαλε στη «βαλίτσα» του ιστορίες από τη ζωή του, την άποψή του για την ίδια τη ζωή, αλλά και το δέος που νιώθει μπροστά της. Τακτοποίησε μέσα της όλη του την αλήθεια, την αγάπη και το πάθος γι’ αυτό που κάνει και τέλος την σφράγισε με τα καλύτερά του αστεία και το ταλέντο του να κάνει τους άλλους να γελάνε. Έτσι έγινε η θεατρική παράσταση «βαλίτσα και παύλα».
«Βαλίτσα και παύλα» για τον Γιάννη Σερβετά
«Με τις πολλές παρουσιάσεις των ημερολογίων μου σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, σταμάτησα να ντρέπομαι τον κόσμο, το ζωντανό κοινό. Έτσι ανέβηκα πάνω στη σκηνή, πήρα το μικρόφωνο και η μετεξέλιξη ήταν να κάνω μία παράσταση» λέει ο κ. Σερβετάς στο ραδιόφωνο του Αθηναϊκού - Μακεδονικού Ειδήσεων, «Πρακτορείο 104,9 FM».
Η «βαλίτσα και παύλα» ανέβηκε για πρώτη φορά τον Μάρτιο του 2019 στην Θεσσαλονίκη. Οι πρώτες παραστάσεις αποτέλεσαν ένα «πείραμα» για τον ίδιο, προκειμένου να κατανοήσει αν αξίζει τον κόπο να συνεχίσει την προσπάθεια, καθώς -όπως λέει- δεν έχει κάποια ιδιαίτερη θεατρική παιδεία. Αυτό που τελικά εισέπραξε ήταν πολύ θετικό και η «βαλίτσα» πέρασε με επιτυχία τον… «έλεγχο αποσκευών»!
«Για περισσότερες από δυο ώρες χοροπηδάω μόνος στη σκηνη»
«Είναι μια πολύ δύσκολη παράσταση. Για περισσότερες από δύο ώρες χοροπηδάω μόνος μου πάνω στη σκηνή, κάνοντας διάφορα αστεία πράγματα, τα οποία όλα μαζί βγάζουν ένα νόημα. Την ιδρώνω την φανέλα μου δηλαδή, το ευχαριστιέμαι κι ο ίδιος πάρα πολύ, ο κόσμος το καταλαβαίνει και μου το πέρασε ότι αξίζει τον κόπο να το συνεχίσω» εξηγεί ο Γιάννης Σερβετάς.
Την παράσταση την χαρακτηρίζει με τον αδόκιμο -όπως λέει- όρο «θεατρικό σταντ-απ» και δηλώνει χαριτολογώντας ότι παρακολουθείται με «εγγύηση επιστροφής χρημάτων», στην περίπτωση που κάποιος δεν γελάσει. «Αν είσαι γεννημένος την δεκαετία του ’60 - ’70, θα ταυτιστείς, θα θυμηθείς και θα αναπολήσεις. Αν είσαι νεότερος, θα καταλάβεις γιατί οι γονείς σου και οι θείοι σου είναι… έτσι όπως είναι. Πώς ήταν η εποχή και πώς μας έφερε» λέει στο "Πρακτορείο FM", δίνοντας περισσότερα στοιχεία για την παράσταση.
«Είναι τρομακτικό να νομίζεις ότι είσαι κάτι, ενώ δεν είμαστε τίποτα»
Μέσα από κωμικά στοιχεία και πολύ γέλιο, στόχος του δημοφιλούς παρουσιαστή είναι να καταλάβει ο θεατής πως είναι πιο τρομακτικό ακόμη και από το να πεθάνεις, το να μη ζεις. «Η ζωή είναι ένα πάρα πολύ ωραίο και συνάμα μικρό ταξιδάκι. Εγώ αισθάνομαι αμήχανα όταν συνειδητοποιώ πού είμαστε, ότι πατάμε σ’ αυτήν την τεράστια σφαίρα που ζυγίζει δισεκατομμύρια τόνους, δεν ακουμπάει πουθενά, αιωρείται, γυρίζει γύρω από τον εαυτό της και γύρω από τον ήλιο, όλο αυτό βρίσκεται μέσα σε ένα αδιανόητα μεγάλο σύστημα, και κάπου εκεί είμαι κι εγώ, ο οποίος νομίζω ότι κάτι κάνω, ασχολούμαι με μικρά πράγματα και χάνω την ουσία».
«Είναι τρομακτικό να νομίζεις ότι είσαι κάτι, ενώ δεν είμαστε τίποτα», λέει με χαμηλό τόνο φωνής και ειλικρίνεια στο βλέμμα ο Γιάννης Σερβετάς που πρόσφατα πέρασε περιπέτεια με την υγεία του και συνεχίζει: «Μια μικρή βόλτα θα κάνουμε και θα περάσει. Πίσω θα μείνει η κακία. Για παράδειγμα αν καθίσω σε ένα τραπέζι με κάποιον, θα βρω χίλια πράγματα να με ενώσουν. Μπορεί να μας χωρίζουν π.χ. ο ΠΑΟΚ και ο Άρης, αλλά όλα τα υπόλοιπα μας ενώνουν. Μας ενώνει η αγάπη μας για τις ομάδες, για το ποδόσφαιρο, για τη θάλασσα, για τα παιδιά μας και για τόσα άλλα, και καθόμαστε και ασχολούμαστε με δύο χρώματα, μου φαίνεται χαζό», υπογραμμίζει και συμπληρώνει: «Αυτό προσπαθώ να περάσω μέσα από την παράσταση και ίσως γίνομαι κάπως διδακτικός και κάπως… πραγματιστής. Το πόσο μικροί είμαστε…».
Περιοδεία με μία «βαλίτσα» για τον Γιάννη Σερβετά
Ο Γιάννης Σερβετάς υπόσχεται ότι φέτος το καλοκαίρι θα πάει την «βαλίτσα» του παντού, προκειμένου να την «ανοίξει» και να μοιράσει την σκέψη του και το χαμόγελό του σ’ όλο τον κόσμο, να τους πει ότι υπάρχει κι αυτός ο τρόπος για να ξεπερνάς τα πράγματα, γιατί, όπως υπογραμμίζει: «Μέσα από την φτώχεια της εποχής, την παντόφλα με την οποία με έδερνε η μάνα μου, τις ιδιαιτερότητες εκείνου του καιρού, φτάσαμε στο σήμερα, που ενώ έχουμε τα πάντα, χάσαμε το χαμόγελο. Χωρίς λόγο…».