Η Αννούλα Φλωρινιώτη, με σπασμένη φωνή, μίλησε για τον θάνατο του αδερφού της, Νίκου, και τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο.
«Σε έναν χρόνο έχει καταστραφεί η ζωή μου», είπε μιλώντας στην εκπομπή «Το Πρωινό». «Απ' όταν γεννήθηκε ο αδερφός μου ήταν σαν παιδί μου. Εγώ τον μεγάλωσα, εγώ τον διάβαζα. Είχαμε τρελό δέσιμο, ό,τι και να κάναμε στην καθημερινότητά μας μιλάγαμε στα τηλέφωνα», συνέχισε, ενώ σε άλλο σημείο τόνισε ότι η μητέρα της είναι πολύ δύσκολα και είπε ότι ο αδερφός της θα ταφεί όσο πιο κοντά γίνεται στον πατέρα τους.
Κατόπιν η ίδια περιέγραψε την περιπέτεια υγείας του αδερφού της, αποκαλύπτοντας: «Είχαν γίνει πολλά λάθη στην αρχή. Του είχαν βγάλει μια ελιά από τον ώμο και δεν την έστειλαν για βιοψία. Αυτό είναι τραγικό. Δεν μπορώ να το καταλάβω πώς δεν έγινε. Εγώ δεν είχα ιδέα για την ελιά στον ώμο. Μετά έγινε σαν κύστη, σαν λίπωμα. Πάλι δεν με είχε ενημερώσει ο αδερφός μου. Πήγε να το βγάλει και έκαναν βιοψία. Του είπαν “έλα σε δύο εβδομάδες να πάρεις τη βιοψία”. Ο Νίκος φοβόταν να πάει. Πήγε μετά από έναν μήνα και του είπαν ότι δεν υπάρχει καμία βιοψία και ότι την είχε πάρει και δεν υπάρχει εκεί κάτι. Χάθηκε. Θεώρησε λοιπόν ο αδερφός μου ότι, από τη στιγμή που δεν τον ειδοποίησε κανείς, δεν θα ήταν κάτι σοβαρό για να τον ειδοποιήσει. Αυτό άρχισε και μεγάλωνε. Η μάνα μου τον έστελνε στους γιατρούς για να το βγάλει… Ένας άλλος γιατρός μάς είπε "λίπωμα". Ξαφνικά πήγα στο Λαϊκό σε έναν φίλο μου και μου είπε "αυτό θέλει ειδικό γιατρό". Στη μαγνητική το ίδιο βράδυ πήραν τηλέφωνο και μας είπαν "τρέξτε, δεν είναι λίπωμα αυτό, δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω". Αυτό μεγάλωνε, μεγάλωνε. Όλη αυτή η διαδικασία πήρε δύο χρόνια. Αν το είχαμε δει έγκαιρα, δεν θα ήταν τίποτα».
Όπως αποκάλυψε η αδερφή του Νίκου Φλωρινιώτη, το πρώτο πράγμα που είπε όταν άκουσε τι συμβαίνει με την υγεία του ήταν «μαμά, θα πεθάνω;». Σύμφωνα με την ίδια, η γιατρός του είπε πως έδινε ένα 60% να βγει νικητής.
Νίκος Φλωρινιώτης: Ο καρκίνος πήγε στο χειρότερο σημείο που δεν έπρεπε να πάει
«Τώρα ήταν το δεύτερο τρίμηνο που έκανε θεραπείες ο Νίκος. Ξεκίνησε τις ανοσοθεραπείες, υπήρχαν ίχνη πως ο καρκίνος είχε πάει παντού. Τα ίχνη εξαφανίστηκαν μέσα σε δύο μήνες και χαρήκαμε όταν πήραμε τις εξετάσεις. Πήγε, μου είπε η γιατρός, στο χειρότερο σημείο που δεν έπρεπε να πάει. 20% πιθανότητες ήταν να πάει σε αυτό το σημείο και δεν μπορούσε να γίνει τίποτα. Στα μηνίγγια. Ακόμα και στον εγκέφαλο να πήγαινε, θα μπορούσε να χειρουργηθεί, να ακτινοβοληθεί. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι. Την τελευταία φορά που μπήκαμε στο νοσοκομείο η γιατρός μού είπε πως δεν θα πάρουμε εξιτήριο αυτή τη φορά. Εκεί μας κόπηκαν τα πόδια. Το παιδί, παρόλο που δεν μπορούσε να μιλήσει, μας αγκάλιαζε. Μου έκανε νοήματα πότε θα τον βγάλουν».