Για το πάθος που έχει για την ασπρόμαυρη φωτογραφία μίλησε ο Νίκος Αλιάγας σε συνέντευξή του στη Le Figaro.
Η αγάπη για την φωτογραφία «γεννήθηκε» όταν ήταν παιδί. Ο Νίκος Αλιάγας θυμάται τις φωτογραφικές μηχανές που είχαν πάντα στο σπίτι του και περιγράφει πώς όλες οι εικόνες της καθημερινότητάς του του έρχονταν στο μυαλό πριν κοιμηθεί. «Ήρθε πολύ γρήγορα όταν ήμουν παιδί. Υπήρχαν πάντα φωτογραφικές μηχανές στο σπίτι και ο πατέρας μου μού είχε αγοράσει μια μικρή, όχι ακριβή, Kodak Instamatic. Έχω υπερμνησία, μπορεί να ξεχάσω τα ονόματα αλλά θυμάμαι τις εικόνες, τα πρόσωπα και τους ήχους μιας φωνής. Μικρός, πριν να κοιμηθώ, δεκάδες εικόνες της ημέρας έρχονταν στο μυαλό μου και ήμουν σε θέση να θυμηθώ ασήμαντες λεπτομέρειες όπως το χρώμα του πουκάμισου του παντοπώλη, τη θέα από ένα παράθυρο, τη γωνία του ηλιακού φωτός στις 4 μ.μ. Έχω μόνιμα φωτογραφική μνήμη», δηλώνει ο Νίκος Αλιάγας.
«Ήταν ο τρόπος γραφής μου. Δεν είχαμε πολλά χρήματα, διάβαζα πολύ και οι γονείς μου αγόρασαν τηλεόραση πολύ αργότερα όταν ήμουν περίπου 10 ετών. Θυμάμαι ακόμα τις εικόνες από τις εφημερίδες, τα περιοδικά και τις ιστορίες των παιδιών. Ένιωσα την ανάγκη να επαναφέρω αυτό που κράτησε η μνήμη μου.
Οι εικόνες για τις οποίες που μιλούσα διαρκώς στους γονείς μου είχαν να κάνουν από τα χέρια της γιαγιάς μου μέχρι τις κάλτσες που έμειναν στο πάτωμα. Πράγματα που συνήθως δεν ενδιαφέρουν κανένα. Ανέκαθεν φωτογράφιζα τα χέρια των μεγαλύτερων, σαν να ήταν ένας τρόπος να τα κρατήσω μαζί μας για πάντα. Το πέρασμα του χρόνου δεν με αφήνει αδιάφορο, δεν με τρομάζει, αλλά φοβάμαι ότι δεν τον αναγνωρίζω πια (…) Η επιθυμία μου μέσα από τις φωτογραφίες μου είναι να αποτυπώσω και να διατηρήσω αυτό που νιώθω», θυμάται.
Νίκος Αλιάγας: Πάθος, όχι επάγγελμα
Αυτό που ξεχειλίζει από τη συνέντευξη του Νίκου Αλιάγα είναι το πάθος που έχει για τη φωτογραφία. Οπως λέει χαρακτηριστικά, «παραμένει η έκφραση του παιδικού μου πάθους».
Ερωτηθείς για το εάν αποχωρίζεται την φωτογραφική του μηχανή, ο Νίκος Αλιάγας, απαντά: «Είναι όλο και πιο σπάνιο, ειδικά αφού ολοένα και περισσότεροι άνθρωπο μου ζητούν να τους φωτογραφίζω. Αλλά δεν θέλω να το κάνω επαγγελματικά, το κάνω μόνο από πάθος. Ακόμα και όταν ετοιμάζω ένα βιβλίο ή μια έκθεση, παραμένει η έκφραση του παιδικού μου πάθους. Δεν υπάρχει μέρα που να μην περνάω μία ή δύο ώρες για να μεταφέρω τις φωτογραφίες που τράβηξα στον υπολογιστή μου. Και αυτό διότι κάνω τα πάντα μόνος μου, από τη λήψη έως την επεξεργασία. Αυτό χρειάζεται χρόνο. Μπορεί να συμβεί όταν δουλεύω σε παλιές φωτογραφίες, να τις ανακαλύψω ξανά γιατί το βλέμμα εξελίσσεται συνεχώς».
Ποια σταρ αρνήθηκε να φωτογραφηθεί… για λίγο
«Όταν συναντούσα καλλιτέχνες στις συνεντεύξεις τύπου που δεν γνώριζα πολύ καλά όπως οι Αμερικανοί για παράδειγμα, ο άγχος μου δεν ήταν να κάνω τη συνέντευξη όσο αν θα είχα ένα καλό φως για να τους βγάλω φωτογραφία. Στις συμφωνίες για τις συνεντεύξεις, η φωτογραφία είναι κάτι σαν προαπαιτούμενο. Κανείς ποτέ δεν μου αρνήθηκε. Μόνο μια φορά, μετά από μία ραδιοφωνική μας συνάντηση, η Αντζελίνα Τζολί δεν ήθελε να το κάνει γιατί δεν ήταν έτοιμη εκείνη τη μέρα αλλά χάρηκε πολύ όταν τα καταφέραμε λίγους μήνες μετά, όταν ξανασυναντηθήκαμε», είπε μεταξύ άλλων ο Νίκος Αλιάγας στην Le Figaro.
Μέσα από τον λογαριασμό του στο Instagram, ο Νίκος Αλιάγας μοιράζεται στιγμές από τα παρασκήνια του The Voice. «Κάθε χρόνο, περνάω πολύ χρόνο με τους τεχνικούς του ήχου, του φωτισμού και της παραγωγής. Για μια ολόκληρη σεζόν, σίγουρα τους βλέπω περισσότερο από τους διαγωνιζόμενους. Ήθελα να τους κάνω ένα δώρο, αυτό της φωτογράφισης, της εκτύπωσης και της προσφοράς μιας ωραίας φωτογραφίας. Φωτογραφίζω στα γυρίσματα», αναφέρει.
«Η ιδέα μου ήρθε στη διάρκεια των διαφημίσεων στα Μουσικά Βραβεία NRJ όταν δέχτηκε να τον φωτογραφίσω ένας καλλιτέχνης όπως ο Robbie Williams λίγα δευτερόλεπτα πριν ξαναβγούμε στον αέρα. Είναι επίσης ένας τρόπος για να διαχειριστώ την πίεση της δουλειάς, το χρειάζομαι. Όταν έχω την κάμερα στο χέρι μου, όλο το άγχος μου εξαφανίζεται. Δεν με αφήνει ποτέ, την πηγαίνω παντού, ακόμη και για ψώνια», συμπλήρωσε και τόνισε: «Δεν σκηνοθετώ τις φωτογραφίες μου. Με καθοδηγεί η χαρά του να τις βγάζω. Έχω φτάσει στο σημείο να μου λένε καλλιτέχνες ότι έρχονται στο πλατό για να τους βγάλω φωτογραφία!».