Θεωρείται μία από τις πιο λαμπερές και όμορφες σταρ του Χόλιγουντ, ως έφηβη ωστόσο η Νικόλ Κίντμαν δεχόταν πειράγματα και μπούλινγκ για την εμφάνισή της.
Η ίδια η ηθοποιός μίλησε στη νέα σειρά ντοκιμαντέρ «In Vogue: The 90s» για τις δυσκολίες που βίωσε λόγω της εικόνας της. Σε μία πολύ ειλικρινή συνέντευξή της, η Κίντμαν παραδέχτηκε ότι δεν ένιωθε σίγουρη για την εικόνα της μέχρι που άρχισε να δέχεται προσκλήσεις από τους A-listers της μόδας. «Εννοώ, ήμουν ένα κοκκινομάλλικο, ανοιχτόχρωμο κορίτσι που ήταν σχεδόν 1,80 στα 14 του», είπε. «Θα με πείραζαν, και δεν ήταν ευγενικό». Αλλά αυτό που μέχρι τότε αντιλαμβανόταν ως μειονέκτημα ανατράπηκε όταν άρχισε να δέχεται προσκλήσεις στα κόκκινα χαλιά του Χόλιγουντ.
«Μπορείτε να το πιστέψετε; Όλη μου τη ζωή, ήθελα να είμαι 1,60 και με καμπύλες και ξαφνικά, το να είμαι 1,80 και εντελώς αδύνατη και με επίπεδο στήθος, ήταν σαν, "Τέλεια, μπορούμε να σε ντύσουμε"», είπε.
Το 1990, η Νικόλ Κίντμαν έκανε το ντεμπούτο της στο Χόλιγουντ δίπλα στον Τομ Κρουζ στην ταινία του Τόνι Σκοτ, Days of Thunder. Τα χρόνια που ακολούθησαν έκανε ακόμα περισσότερες ταινίες που ακόμα και σήμερα θεωρούνται επιτυχίες και να γίνεται πιο δημοφιλής.
Ο Γκαλιάνο και το Dior φόρεμα που απογείωσαν την Νικόλ Κίντμαν
Η πρώτη μεγάλη έκρηξη στον κόσμο της μόδας ήρθε όταν ο εμβληματικός σχεδιαστής Τζον Γκαλιάνο την έντυσε με Dior για τα Βραβεία Όσκαρ το 1997.
Η Κίντμαν μίλησε επίσης για το πώς η δεκαετία του '90 ήταν ένα σημείο καμπής για τη μόδα και το Χόλιγουντ, θυμίζοντας τον τρόπο που οι ηθοποιοί της δεκαετίας του 1950 «συνδέονταν» με σχεδιαστές και συγκεκριμένες εμφανίσεις.
«Μεγάλωσα παρακολουθώντας την Όντρεϊ Χέπμπορν και την Κάθριν Χέπμπορν και την Γκρέις Κέλι, όλες αυτές οι γυναίκες των οποίων το στυλ δημιουργήθηκε με τους σχεδιαστές με τους οποίους συνδέονται», είπε μιλώντας για την έναρξη μιας νέας εποχής στο κόκκινο χαλί. «Απλώς τους άρεσε η μόδα. Λοιπόν, θυμάμαι ότι σκέφτηκα, αλλά φυσικά, αυτό θα πρέπει να μεταφερθεί στο Χόλιγουντ τώρα και θα πρέπει να φοράμε τα πράγματα που φτιάχνονται σε αυτά τα υπέροχα μικρά σαλόνια στο Παρίσι. Επειδή αυτό έκαναν παλιά, γιατί δεν το κάνουμε ακόμα;».
Στη συνέχεια μοιράστηκε ότι το να έχει την ευκαιρία να της δοθεί «πρόσβαση» σε αυτόν τον κόσμο, την έκανε να νιώθει σαν «ένα μικρό κορίτσι που του δόθηκε η ευκαιρία να μπει σε αυτό το είδος φανταστικού κόσμου».