Τι είναι αυτό που μας συγκροτεί ως άτομα; Τι είναι αυτό που διαμορφώνει τον χαρακτήρα μας και τον διαφοροποιεί ανά τα χρόνια;
Μα φυσικά, οι εμπειρίες μας, τα βιώματά μας, οι αναμνήσεις μας, αυτά που κουβαλάμε μέσα μας. Όχι μόνον οι χαρές, αλλά και οι λύπες. Αυτές οι τελευταίες, μάλιστα, ίσως είναι και πιο κομβικές από τις χαρές, διότι μας ωθούν να εξετάσουμε τις επιλογές μας κατά το παρελθόν.
Βέβαια, τις λύπες θέλουμε πάντα να τις αφήνουμε πίσω. Όταν τις βιώνουμε λέμε πως θα θέλαμε να ξεχάσουμε αυτά που μας οδήγησαν σε αυτές, αλλά αυτό είναι μάλλον μια ανθρώπινη αντίδραση της στιγμής: το να ξεχάσεις το οτιδήποτε είναι αχρείαστο, λάθος. Η συνειδητοποίηση άλλωστε πως έχεις ξεπεράσει μια λύπη προϋποθέτει την ανάμνηση της ύπαρξής της. Διαφορετικά δεν έχει νόημα…
Δείτε περισσότερα με ένα κλικ εδώ.