Το ραντεβού είχε προγραμματιστεί ένα πρωινό στο κέντρο της Γλυφάδας. Πριν ακόμη συναντήσω τους δύο σεφ που γνωρίσαμε μέσα από το MasterChef πριν από τρία χρόνια, στριφογύριζε στο μυαλό μου εκείνη η ερώτηση που ακούγαμε συνέχεια στο σχολείο κατά το «κουτσουρεμένο» μάθημα του επαγγελματικού προσανατολισμού: «Μετά το Λύκειο, τι;»!
Καθώς δεν έχει ακόμη καθίσει ο κουρνιαχτός από την ανάδειξη της πρώτης Ελληνίδας MasterChef και έπειτα από επτά τηλεοπτικές σεζόν (έξι και μισή για την ακρίβεια, καθώς από τη δεύτερη δεν προέκυψε νικητής), μας γεννήθηκε στο iefimerida η απορία: Ποια είναι η συνέχεια για τους παίκτες του μαγειρικού διαγωνισμού μετά την υπερέκθεση στα φώτα της μικρής οθόνης;
Ο πρώτος Έλληνας MasterChef (Άκης Πετρετζίκης) συνεχίζει να απασχολεί έντονα τη δημοσιότητα, ο δεύτερος (Λάμπρος Βακιάρος) μπαίνει στα σπίτια μας από το πρωινό του Star, όπως το τελευταίο διάστημα και η Κατερίνα Λένη. Ακόμη, ο Γιάννης Αποστολάκης απασχολεί περιοδικά και αδιαλείπτως την τηλεόραση και μέσα από τις νέες σεζόν του MasterChef.
Οι δύο πρώην παίκτες του MasterChef, όμως, που θα κάθονταν πολύ σύντομα απέναντί μου, αποτελούν μάλλον την ιδανική περίπτωση για να απαντήσει κανείς σε αυτό το ερώτημα. Κι αυτό γιατί συνέχισαν να κυνηγούν το όνειρο της γαστρονομίας και σήμερα παραμένουν, MasterChef θέλοντος ή μη, ενεργοί σε εκείνο που αγαπούν: Τη μαγειρική!
Δεν συμπαθηθήκαμε την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε
Υπήρξαν ο Άμποτ και ο Κοστέλο του δεύτερου διαγωνισμού από τη συχνότητα του Star και εκτός από την αναγνωρισιμότητα βγήκαν προσθέτοντας στην ποδιά τους και μια στενή φιλική σχέση. Κι ας μην είχαν σχηματίσει και την καλύτερη εικόνα στην πρώτη τους συνάντηση στις οντισιόν του διαγωνισμού. «Δεν συμπαθηθήκαμε την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε» θυμάται ο Χρήστος και συμπληρώνει: «Δεν συμπαθηθήκαμε καθόλου, δηλαδή λέγαμε ο ένας για τον άλλο “πολλά τα λέει”, “άσε ρε, ποιος είσαι εσύ”... ε και μετά γίναμε φίλοι».
«Εμείς οι δύο προσωπικά βιώσαμε πολλή αγάπη και σαν δίδυμο, σαν ντουέτο. Κι ακόμη βιώνουμε. Μπορώ να σου πω ότι όταν ήμαστε κάπου οι δυο μας, μαζί, γίνεται λίγο χαμούλης» μου λέει ο Χρήστος για όσα συνέβησαν μετά τη συμμετοχή τους στο διαγωνισμό.
Ο Χρήστος Γλωσσίδης, ο φιναλίστ του τελικού πριν από τρία χρόνια και ο τέταρτος τη τάξη από τη χρονιά του 2018, ο Σάββας Ληχανίδης σου δίνουν την αίσθηση δυο ανθρώπων που γνωρίζονται από το σχολείο, από πάντα που λέμε με κίνδυνο να δεχθούμε τη χλεύη του Μπαμπινιώτη. Δυο φίλοι που όσο και αν τους απομακρύνει η ζωή, εκείνοι θα συνεχίσουν να τροφοδοτούν αυτή τη σχέση. «Κρατάμε την παρέα μας, θα τον πάρω τηλέφωνο θα τον ρωτήσω που είναι...» λέει ο Σάββας.
Το παρατηρείς στην αλληλεπίδρασή τους, στα πειράγματα που εξακολουθεί να κάνει ο ένας στον άλλο. Για παράδειγμα, όταν ο Χρήστος σχολιάζει δηκτικά πως συχνά κορόιδευε τον Σάββα όταν έκανε καλύτερο πιάτο στο MasterChef, εκείνος του απαντά: «Θέλω να μου πεις τη διαφορά του τέταρτου, από τον δεύτερο». Και ο φιναλίστ του MasterChef 2 συνεχίζει περιπαικτικά: «Ε, τίποτα ο τέταρτος είναι ομορφόπαιδο και ο δεύτερος δε βλέπεται».
Η υπόσχεση που έδωσαν μέσα από το σπίτι του MasterChef
Άλλωστε, οι δυο σεφ δεν έχουν ξεχάσει την υπόσχεση από την εποχή του MasterChef, πως θα συναντηθούν κάποια στιγμή και μαγειρικά. «Αυτό που είχαμε πει, κάποια στιγμή θα γίνει. Είχαμε πει ότι θα κάνουμε μια καντίνα, δεν ξέρω αν θα είναι καντίνα…» με διαβεβαιώνει ο Σάββας για το όνειρο μιας αναβαθμισμένης καντίνας με υψηλού επιπέδου street food.
Πρόσφατα έγινε γνωστό πως ο Χρήστος ανέλαβε το εστιατόριο Feedέλ, όπου συναντούσαμε τον Λεωνίδα Κουτσόπουλο, παράλληλα με τα τρία εστιατόρια για ζυμαρικά στο… χέρι, τα Lagom, των οποίων είναι συνιδιοκτήτης από κοινού με τον τράπερ MadClip παρακαλώ. Από την άλλη, ο Σάββας έστησε τον δικό του κήπο της Εδέμ (Edens Garden) στο Γκάζι, από όπου προτείνει τις δικές του γαστρονομικές ιδέες στους λάτρεις του φαγητού.
Συζητάμε για λίγο την προ διαγωνισμού εποχή και συνειδητοποιώ πως τόσο ο Χρήστος, όσο και ο Σάββας είχαν στο ενεργητικό τους μια σειρά από μαγειρικά «μετάλλια». Εστιατόρια μεγάλων ξενοδοχείων, εμπειρία σε μαγαζιά του εξωτερικού… άλλωστε όπως αποκαλύπτουν, κανείς τους δεν έστειλε ο ίδιος την αίτηση για το MasterChef. «Δεν κάναμε εμείς τις αιτήσεις, εμένα μου την έκανε η μάνα μου, αυτούνου η γυναίκα του» μου λένε.
Ο τρόμος της αποτυχίας
Ψημένοι σε κουζίνες από τα 16 τους, αναρωτιέται κανείς τι θα μπορούσε να τους προσφέρει το MasterChef. Ο τρόπος μάλιστα που περιγράφουν την εποχή που βρέθηκαν στο σπίτι του διαγωνισμού είναι μάλλον αναπάντεχος, ακριβώς επειδή έμπαιναν στο παιχνίδι ως έμπειροι μάγειρες. Με απορία τους παρακολουθώ να μου εξηγούν τον τρόμο που βίωναν μην τυχόν και τεθούν εκτός συναγωνισμού. Την ανησυχία πως ένα κακό πιάτο στη μικρή οθόνη θα έστελνε το μήνυμα πως πρόκειται για δυο σεφ που δεν γνωρίζουν να μαγειρεύουν.
«Φοβόμουν πολύ μέσα στο διαγωνισμό, μη γίνει καμιά στραβή και βγεις από ένα παιδί που δεν θα ‘χει καθόλου εμπειρία. Για μένα ήταν δίκοπο μαχαίρι» σημειώνει ο Σάββας με τον Χρήστο να συμπληρώνει: «Ήμασταν τρομοκρατημένοι. Να δουλεύεις 6-7 χρόνια και να κάνεις, επειδή είναι άσχημη μέρα σου, μια μεγάλη πατάτα και να πει ο κόσμος “αυτός δεν ξέρει να μαγειρεύει”».
Πάντως, ο Σάββας υποστηρίζει πως η αναγνωρισιμότητα είναι ένα πολύ ισχυρό χαρτί για ένα σεφ στην Ελλάδα. «Η Ελλάδα συγκεκριμένα όσο και καλός να είσαι, θέλει να δει ένα πρόσωπο που το έχει δει κάπου στην τηλεόραση, που του είναι οικείο» σημείωσε.
Και οι δύο εκτιμούν πως οι διαγωνιζόμενοι στα επόμενα MasterChef είχαν μια εικόνα για όσα τους περίμεναν τόσο μέσα στο παιχνίδι, όσο όμως και μετά από αυτό. «Εμείς δεν μπήκαμε ψιλιασμένοι, όπως σήμερα ξέρουν ότι θα μπουν και θα τους δει η μισή Ελλάδα. Εμείς πήγαμε και δεν ξέραμε αν θα μας δει η μάνα μας» μου λέει ο Χρήστος.
Από την άλλη, ο Σάββας δηλώνει πως αν έμπαινε σήμερα στο παιχνίδι θα μπορούσε να το διαχειριστεί πολύ καλύτερα. «Ξέρω πώς θα μιλήσω τώρα. Θα άφηνα τον εαυτό μου πιο ελεύθερο γιατί ήμουν κομπλαρισμένος» λέει.
Τι κέρδισαν από το MasterChef
Οι δυο σεφ πάντως επισημαίνουν πως κατά τη γνώμη τους το MasterChef λειτούργησε ως καταλύτης, επιταχυντής. «Θα έρθουν σε εσένα, δεν χρειάζεται να χτυπήσεις εσύ πόρτες. Δεν σε ξέρει ο άλλος, πρέπει να σε εμπιστευτεί. Πας σε έναν επιχειρηματία και ο άλλος τζογάρει τα λεφτά του» εξηγεί ο Χρήστος, με τον Σάββα να παρατηρεί πως δύσκολα ένα πεντάστερο ξενοδοχείο θα εμπιστευόταν σε διαφορετική περίπτωση την κουζίνα του σε έναν 31χρονο.
Ο Σάββας περιγράφει πως κάποτε, κάποιος σεφ του είπε πως πρέπει να έχει δείξει μια ποιότητα ως την ηλικία των 30, αν θέλει να έχει μια πορεία στον χώρο. Σε αυτό το πλαίσιο το MasterChef «βοήθησε στους χρόνους», λέει.
«Όταν είσαι εντάξει με τον εαυτό σου, θα λάμψεις ό, τι και να γίνει. Δεν γίνεται να πας χαμένος. Αυτή είναι η δικιά μου η τοποθέτηση» μου λέει ο Χρήστος, που επισημαίνει πως όση αναγνωρισιμότητα και αν τους χάρισε το παιχνίδι, στο τέλος της ημέρας παραμένουν μάγειρες και αν δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, όλα θα «σβήσουν».
Η στρατιωτική πειθαρχία της κουζίνας
Καθώς προχωρά η κουβέντα διερωτώμαι αν είναι κι εκείνοι τόσο αυστηροί μέσα στην κουζίνα, όσο άλλοι σεφ που παρακολουθούμε στο MasterChef ή αλλού. Ποιος δεν θυμάται τον Σωτήρη Κοντιζά να επιμένει για την καθαριότητα στον πάγκο των παικτών; «Η κουζίνα πρέπει, όσο και να μην μου αρέσει, να έχει στρατιωτική δομή. Δεν γίνεται μες στην κουζίνα να υπάρχει αναρχία. Αν κάνει ο καθένας ότι θέλει στην κουζίνα, κάηκες» μου εξηγεί ο Σάββας.
Από την πλευρά του, ο Χρήστος μου εξηγεί τους λόγους που η κουζίνα χρειάζεται στρατιωτική πειθαρχεία. «Το φαγητό είναι κάτι που ο άλλος θα βάλει μέσα στον οργανισμό του. Δεν γίνεται να υπάρχει αναρχία. Είναι πολύ μεγάλη η εμπιστοσύνη που σου δείχνει ο άλλος, έρχεται να φάει από εσένα» λέει και συνεχίζει: «Να κάνεις μια “μαλακία”, να στείλεις 20 ανθρώπους στο νοσοκομείο; Δεν είναι μόνο το αν μαγειρεύω καλά, μπορείς να του κάνεις πολλά κακά πράγματα».
Η μαγειρική σαν τέχνη
Κι αν πρέπει να… μαγειρέψουν το ιδανικό μέλλον; Τι θα ήθελαν να κάνουν οι δυο σεφ. Και οι δύο απαντούν ως ντουέτο. Μου εξηγούν πως το όνειρό τους είναι να δημιουργήσουν ένα εστιατόριο με μόνη προτεραιότητα την υψηλή γαστρονομία. «Ιδανικό θα ήταν, από την πλευρά τη δικιά μου, να κάναμε ο καθένας τις δουλειές του και παράλληλα ένα πάρα πολύ καλό εστιατόριο των 20 ατόμων, να το “ταΐζω” με δικά μου λεφτά. Θα κυνηγάγαμε τη γαστρονομία» μου λέει ο Σάββας.
«Στο μυαλό μας είναι αν βγάλουμε κάποια λεφτά να μπορούμε να στηρίξουμε ένα εστιατόριο που μπορεί να μην σου αποφέρει αλλά θα το κάνεις επειδή είναι το καπρίτσιο σου» προσθέτει ο Χρήστος. «Δεν κάνεις τέχνη για να βγάλεις λεφτά, κάνεις τέχνη για να κάνεις τέχνη. Αν έρθουν λεφτά ήρθαν» συνεχίζει.
Εμείς πάντως φύγαμε με μια απροσδιόριστη πείνα για υψηλή γαστρονομία και θα θέλαμε πολύ να έχουμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε την... καλλιτεχνική ματιά τους σε ένα τέτοιο γαστρονομικό εγχείρημα, που μάλλον δεν είναι συνηθισμένο στη χώρα μας.