Όσα δεν γνωρίζουμε για την Μαρίνα Σάττι που διεκδικεί, στον αποψινό τελικό της Eurovision 2024, μια θέση στη 10άδα.
Από τα παιδικά χρόνια στην Κρήτη, τη φοιτητική ζωή στην Αθήνα, το μεταπτυχιακό στην Αμερική μέχρι τη σκηνή στο Malmo Arena.
Λίγες ώρες έχουν απομείνει για τον τελικό της Eurovision 2024 όπου η χώρα μας κατάφερε να προκριθεί, από τον β΄ ημιτελικό, με το τραγούδι «Ζάρι» που ερμηνεύει η Μαρίνα Σάττι. Η μουσικός κατάφερε να ξεχωρίσει με ένα τραγούδι που επιμένει στον ελληνικό στίχο και με μια μίξη μουσικής που τη χαρακτηρίζει από την πρώτη της παρουσία στο καλλιτεχνικό στερέωμα.
Ήταν το 2017 όταν η Μαρίνα Σάττι έγινε ευρέως γνωστή με τη «Μάντισσα», το τραγούδι που σκαρφάλωσε στην κορυφή των charts για πολλές βδομάδες και μέχρι σήμερα παίζεται στα ραδιόφωνα. Η μουσική των τραγουδιών της είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική έχοντας επιρροές από τη ζωή της και τις περιπλανήσεις της, τόσο στην Ελλάδα όσο και το εξωτερικό. Άλλωστε, η φετινή εκπρόσωπος της Ελλάδας, στη Eurovision, έχει μια ενδιαφέρουσα διαδρομή.
Εδώ και λίγους μήνες τα φώτα είναι στραμμένα στην 37χρονη μουσικό, ωστόσο η ίδια κρατάει πολύ χαμηλούς τόνους και πριν της γίνει η απευθείας ανάθεση για την Eurovision 2024 είχε δώσει ελάχιστες συνεντεύξεις.
Eurovision 2024: Ποια είναι η Μαρίνα Σάττι που μάς εκπροσωπεί στον Ευρωπαϊκό Μουσικό Διαγωνισμό
Η Μαρίνα Σάττι, όλο το διάστημα της προετοιμασίας της, για τη Eurovision έχει τραβήξει πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας. Συγκεντρώσαμε 10 πράγματα που δεν είναι ευρέως γνωστά για την 37χρονη καλλιτέχνιδα από τη συνέντευξη της που είχε δώσει στο Bovary.
Η μετακόμιση από την Αθήνα στην Κρήτη και οι δυσκολίες στο νησί
Ο μπαμπάς της Μαρίνας Σάττι, ο οποίος «έφυγε» από τη ζωή πριν λίγες βδομάδες, ήταν γιατρός και καταγόταν από το Σουδάν. Η μαμά της μεγάλωσε στο Ηράκλειο Κρήτης -οι δικοί της γονείς είχαν καταγωγή από τη Μικρά Ασία. Η 37χρονη μουσικός γεννήθηκε στην Αθήνα. Όπως θα αναφέρει η ίδια: «Οι γονείς μου γνωρίστηκαν στην Αθήνα. Ο πατέρας μου, όταν έφυγε από το Σουδάν για να σπουδάσει, πέρασε πρώτα από τη Ρωσία και τη Βουλγαρία. Δεν του άρεσε, έφυγε και κατέληξε στην Αθήνα. Δούλεψε ένα χρόνο για μάθει τη γλώσσα και μετά άρχισε να σπουδάζει στην Ιατρική.
Εγώ γεννήθηκα στην Αθήνα. Πήγα σε αγγλόφωνο σχολείο, όπου μπορούσες να επιλέξεις και μια δεύτερη γλώσσα -εγώ έκανα αραβικά. Οι συμμαθητές μου εκεί ήταν κυρίως παιδιά διπλωματών που άλλαζαν χώρα συχνά. Έτσι, έκανα όλη την πρώτη δημοτικού στα αγγλικά το πρωί και το απόγευμα στα ελληνικά, με τη μητέρα μου στο σπίτι. Στη δευτέρα δημοτικού, κατεβήκαμε στην Κρήτη και συνέχισα σε ελληνικό δημοτικό. Έχω επίσης φοβερές αναμνήσεις από τις οικογενειακές διακοπές στο Σουδάν, όπου πηγαίναμε κάθε καλοκαίρι και παίζαμε.
Θυμάμαι ότι τα χρόνια του σχολείου, εκτός από το χρώμα του δέρματός μου, μου έλεγαν και για τα σιδεράκια μου. Στο λύκειο που διάβαζα, πήρα 20 κιλά -έχω ακούσει σχόλια και για αυτό. Και όχι απαραίτητα πάντα κακοπροαίρετα. Και στη δουλειά το έχω ακούσει «να χάσεις μερικά κιλά»».
Σε άλλο σημείο αναφέρει για τη ζωή στο νησί: «Δεν ξέρω ακριβώς τι σκεφτόταν η γειτονιά και τα σόγια, αλλά στην αρχή τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Δηλαδή, η μαμά μου πήγε στην Αθήνα να σπουδάσει και επέστρεψε με έναν άνθρωπο που ήταν μαύρος στο δέρμα και είπε “αυτός είναι ο μέλλοντας σύζυγός μου”. Το έχω ξαναπεί, αλλά αυτή ήταν η πρώτη φορά που η γιαγιά μου έβλεπε μαύρο άνθρωπο από κοντά. Το σκέφτομαι σήμερα και λέω “πόσο respect στη μαμά μου, τι θεότητα!”. Σχόλια υπήρχαν ναι, μου έχει πει ιστορίες η μητέρα μου ότι, στην αρχή, περπατούσε ο πατέρας μου στο δρόμο και έβγαιναν κάποιοι στα μπαλκόνια και έλεγαν πράγματα. Η αλήθεια είναι όμως ότι ο κόσμος γενικώς «λέει». Απλώς επειδή ο μπαμπάς μου ήταν πολύ καλός γιατρός, έκανε θεραπεία πόνου και βοηθούσε κόσμο από όλη την Κρήτη, όχι απλά ήταν περιθωριοποιημένος, αλλά θυμάμαι κόσμο να τον ευχαριστεί και να τον ευγνωμονεί. Θυμάμαι ότι δεν έπαιρνε και χρήματα σε κάποιες περιπτώσεις, οπότε μας καλούσαν συνέχεια σε διάφορα χωριά να μας κάνουν το τραπέζι».
Η ενασχόληση με τη μουσική
«Με τη μουσική ξεκίνησα από νωρίς. Ο μπαμπάς μου είχε κάποια όργανα στο σπίτι -ένα πληκτράκι και κρουστά. Πρέπει να είχε κάποια κλίση σε αυτό, θυμάμαι κάποιες φορές έπιανε ένα τουμπερλέκι που είχαμε στο σπίτι και έπαιζε. Εγώ έπαιζα στο πιανάκι, έβγαζα διάφορα τραγούδια και τα έλεγα στη μαμά μου, η οποία με πήγε στη δασκάλα πιάνου. Στο σχολείο δεν ήμουν σε κάποιο συγκρότημα. Υπήρχαν δύο μπάντες -η μία έπαιζε ελληνική ροκ και η άλλη ξένη. Εγώ ήλπιζα να μπω σε κάποια αλλά σήμερα καταλαβαίνω ότι δεν υπήρχε περίπτωση -ήταν μόνο αγόρια που έπαιζαν ροκ. Τότε δεν τραγουδούσα ακόμα, αντίθετα με έβαζαν να παίζω πιάνο και να συνοδεύω τις άλλες τραγουδίστριες.
Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή πήρα μέρος σε έναν μαθητικό μουσικό διαγωνισμό και είχα αποφασίσει εκτός από το να παίξω πιάνο, να τραγουδήσω. Τότε, μια καθηγήτριά μου, μου είπε ότι θα ήταν καλύτερα να πάω μόνο ως πιανίστα. Σκέφτηκα τότε ότι ίσως τελικά δεν έχω τόσο καλή φωνή. Παράλληλα, έλεγα συνέχεια ότι θέλω να γίνω ηθοποιός, το είχα καραμέλα. Τότε η μαμά μου μου πρότεινε να δώσω για την αρχιτεκτονική, και εγώ σκέφτηκα ότι θα ήταν η τέλεια ευκαιρία να πάω στην Αθήνα να σπουδάσω ηθοποιός».
Σ’ ότι αφορά τη μουσική της θα πει: «Η μουσική μου,έρχεται από την ίδια μου τη ζωή. Έχω κάνει κλασικό τραγούδι, θα πάω να ακούσω μια όπερα και θα συγκινηθώ και μετά στο αμάξι θα βάλω χιπ χοπ στη διαπασών. Ίσως έχει να κάνει με το ότι μεγάλωσα σε ένα σπίτι ανοιχτό, ότι από την πρώτη δημοτικού μάθαινα την ύλη σε τρεις γλώσσες..».
Από το Πολυτεχνείο στο Εθνικό Ωδείο
Η Μαρίνα Σάττι, με εντατικό διάβασμα, κατάφερε να περάσει στο Πολυτεχνείο, συγκεκριμένα στο τμήμα της αρχιτεκτονικής. Έτσι ήρθε στην Αθήνα.
«Η φοιτητική ζωή στην Αθήνα ξεκίνησε με μαθήματα στο Πολυτεχνείο και άραγμα στα Εξάρχεια. Στην αρχή πήγαινα στη σχολή. Από το πρώτο τρίμηνο μπλέχτηκα με διάφορα θεατρικά και στο δεύτερο έτος γράφτηκα στο Εθνικό Ωδείο. Όσο έμπαινα πιο βαθιά στη μουσική, τόσο έβγαινα από την αρχιτεκτονική. Στο τρίτο έτος, σταμάτησα να πηγαίνω. Δεν μπορώ να πω ότι είχα ιδιαίτερη φοιτητική ζωή -οι φίλες μου από το σχολείο πήγαιναν διακοπές, ταξίδια στην Ευρώπη, κι εγώ διάβαζα μουσική. Γράφτηκα στο ωδείο, ξεκίνησα να κάνω κλασικό τραγούδι με τον δάσκαλο που έχω μέχρι σήμερα, τον Πάνο Δήμα. Κάναμε ρεπερτόριο σοπράνο κολορατούρας. Έδωσα εξετάσεις για μια κλασική υποτροφία, πίστευα ότι θα πάω στη Βιέννη και θα κάνω όπερα. Όμως δεν είχα πραγματικά αφιερωθεί σε αυτό, δεν είχα το lifestyle που απαιτεί μια τέτοια πορεία. Δεν την πήρα. Παράλληλα, εκτός από το κλασικό, στο ωδείο έκανα και τζαζ. Κέρδισα τότε μια υποτροφία για το Berklee College of Music.».
Μαρίνα Σάττι: Η Βοστόνη και το ελληνικό μαγαζί που τραγουδούσε κάθε Σάββατο
Ωστόσο δεν πήγε αμέσως στη Βοστόνη. Το 2009, μετά από πρόταση της ΕΡΤ, συμμετείχε ως τραγουδίστρια σε μιαευρωπαϊκή big band που δημιουργούταν κάθε χρόνο, με μουσικούς από διαφορετικές χώρες. Για μια βδομάδα έκανε πρόβες στη Δανία κι εκεί γνώρισε μουσικούς από άλλες χώρες που ήταν σε κολέγια και πανεπιστήμια. Ήταν η πρώτη φορά, όπως θα πει, που ένιωσε ότι μιλάει κοινή γλώσσα. Μετά τη μικρή περιοδεία, σε ευρωπαϊκές χώρες, έστειλε email στο Berklee και έφυγε για Βοστόνη.
«Όσο ήμουν στο Berklee, έπρεπε κάπως να δουλέψω. Είχαν προτείνει σε μια φίλη μου από την Κύπρο να τραγουδήσει σε ένα ελληνικό εστιατόριο και μου είπε ότι έψαχναν άλλη μια κοπέλα. Τελικά πήγαμε μαζί, και εγώ τραγουδούσα εκεί και για τον επόμενο χρόνο. Ήταν ένα ελληνικό εστιατόριο αρκετά έξω από τη Βοστώνη. Χορεύαμε συρτάκι και καλαματιανά, μας πετούσαν μονοδόλαρα. Το γλέντι τελείωνε όμως πάντα νωρίς, θυμάμαι γύρω στη μία. Σκούπιζαν το πάτωμα, έβαζαν τα χρήματα σε στίβες, τα μετρούσαμε και τα μοιράζαμε. Τρώγαμε και κανένα ντολμαδάκι, γιουβαρλάκι από την κουζίνα και γυρνούσαμε».
Η μουσική της Μαρίνας Σάττι
«Έχω κάνει πιάνο και κλασική μουσική, αλλά μεγάλωσα με παραδοσιακή μουσική από την Κρήτη και το Σουδάν. Το καλοκαίρι στο χωριό ακούμε πρώτα τα ποπ hits στα μπαρ και μετά στο πανηγύρι κλαρίνα. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Ξέρεις, υπάρχει ένας ελιτισμός και δεν μιλάω μόνο για τους μουσικούς κύκλους. Είναι ένα κοινωνικό θέμα, το τι είναι σοβαρό και τι όχι, τι είναι καθώς πρέπει και τι δεν είναι. Έτσι κι αλλιώς, το τι είμαστε και το τι δεν είμαστε, δεν είναι ερώτημα που προέκυψε τώρα».