Το κολύμπι σε εξωτερικούς χώρους δεν είναι μόνο ένας ευχάριστος τρόπος για να απολαύσετε τον ήλιο, τον καθαρό αέρα και το καταπράσινο περιβάλλον, αλλά μπορεί επίσης να βοηθήσει στην ανακούφιση του στρες και στην ανύψωση των ενδορφινών μας.
Αυτό δημιουργεί μια αίσθηση ευεξίας, καθώς ενώ καίμε θερμίδες ασκούνται και οι μύες.
Αλλά μαζί με τις χαρές της υπαίθριας κολύμβησης έρχονται και κάποιοι κίνδυνοι. Όχι μόνο οι κολυμβητές κινδυνεύουν περισσότερο από παλίρροιες, ρεύματα και φουσκώματα, αλλά μπορεί επίσης να υπάρχουν δυσάρεστοι ιοί και βακτήρια που κρύβονται στο νερό.
Φυσικά, το κολύμπι σε μια πισίνα έχει τους δικούς του κινδύνους. Οι λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος, οι μολύνσεις των αυτιών και οι κοιλιακοί ιοί είναι οι πιο συχνές ασθένειες που κολλάμε εδώ. Οι βρώμικες πισίνες μπορούν επίσης να προκαλέσουν ερεθισμό στα μάτια σας και να φιλοξενήσουν κάθε είδους βακτήρια και μικρόβια -συμπεριλαμβανομένων των ούρων, των κοπράνων και του ιδρώτα. Από πολλές απόψεις, οι πισίνες είναι σαν ένα μεγάλο μπάνιο γεμάτο με πολλούς ξένους.
Όμως, ενώ είναι σαφές ότι η κολύμβηση σε υπαίθρια νερά εγκυμονεί διαφορετικούς κινδύνους από το κολύμπι σε πισίνα, το ερώτημα σχετικά με το πού είναι πιο ασφαλές το κολύμπι μπορεί να μη φαίνεται αμέσως προφανές. Πού είναι λοιπόν πιο καθαρά για μια βουτιά: σε πισίνες ή σε ποτάμια, λίμνες, κανάλια και θάλασσα; Ας δούμε τα στοιχεία όπως τα παραθέτει η Primrose Freestone, ανώτερη λέκτορας κλινικής μικροβιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Leicester, σε κείμενο που δημοσιεύθηκε στο CNN.
Τοξικά νερά
Σε αντίθεση με τις πισίνες όπου τα νερά παρακολουθούνται προσεκτικά, τα εξωτερικά νερά αλλάζουν συνεχώς σε σύσταση. Αυτό σημαίνει ότι οι χημικές ουσίες μπορούν να διαρρεύσουν σε άγρια νερά από κοντινές φάρμες ή βιομηχανικές περιοχές, τα ζώα μπορούν να αφοδεύσουν στο νερό και σε ορισμένες περιοχές τα ανθρώπινα λύματα μπορεί να χυθούν νόμιμα ή με άλλο τρόπο στο νερό (αν διακρίνετε σωλήνες, μην μπείτε μέσα).
Μπορεί να μην υπάρχουν πινακίδες που προειδοποιούν για τοπικούς κινδύνους και η παρουσία τοξικών παραγόντων μπορεί να μην είναι εμφανής. Όταν έχετε αμφιβολίες για τη χημική ασφάλεια των υπαίθριων νερών, είναι καλύτερα να μην εισέλθετε σε αυτά. Εάν το νερό δεν φαίνεται ή δεν μυρίζει σωστά, εμπιστευτείτε το ένστικτό σας.
Υπάρχουν επίσης φυσικοί κίνδυνοι για τα υπαίθρια νερά σε σύγκριση με τις πισίνες, ειδικά το καλοκαίρι. Τα γαλαζοπράσινα φύκια είναι ένας τύπος βακτηρίων που βρίσκεται φυσικά στα οικοσυστήματα των λιμνών. Τα ζεστά καλοκαίρια, τα φύκια τείνουν να πολλαπλασιάζονται και να σχηματίζουν έναν πράσινο αφρό στην επιφάνεια της λίμνης. Αυτός ο αφρός φυκιών μπορεί να απελευθερώσει τοξίνες που είναι επιβλαβείς για τον άνθρωπο και περιστασιακά θανατηφόρες για τα κατοικίδια ζώα.
Το κολύμπι ή η κατάποση νερού που περιέχει άνθη φυκιών που απελευθερώνουν τοξίνες μπορεί να οδηγήσει σε δερματικά εξανθήματα, ερεθισμό των ματιών, σοβαρές γαστρεντερικές διαταραχές, πυρετό και πόνο στους μυς και στις αρθρώσεις.
Βακτήρια και ιοί
Η διάρροια είναι η πιο κοινή ασθένεια που συνδέεται με το κολύμπι σε ανοιχτά νερά, συχνά λόγω μόλυνσης των λυμάτων. Μπορείτε να αρρωστήσετε εάν καταπιείτε μολυσμένο νερό, το οποίο μπορεί να περιέχει βακτήρια και ιούς όπως το E.coli και το Norovirus.
Οι αρουραίοι που ζουν σε υπονόμους δίπλα σε ποτάμια ή κανάλια γλυκού νερού μπορούν επίσης να μεταφέρουν στα ούρα τους το βακτηριακό παθογόνο Leptospira, το οποίο προκαλεί τη λεπτοσπείρωση (νόσος του Weil). Η μόλυνση εμφανίζεται εάν το χώμα ή το νερό από μια λίμνη, ένα ποτάμι ή ένα κανάλι που περιέχει ούρα από μολυσμένα ζώα καταποθεί, εισέλθει στα μάτια ενός κολυμβητή ή σε μία πληγή.
Η λεπτοσπείρωση μπορεί να προκαλέσει ηπατική και νεφρική βλάβη και μπορεί να είναι θανατηφόρα εάν αφεθεί χωρίς θεραπεία. Εάν εμφανίσετε συμπτώματα γρίπης ή ίκτερου έως και δύο εβδομάδες μετά το κολύμπι σε ποτάμι ή κανάλι, ίσως είναι καλή ιδέα να ζητήσετε από τον γιατρό σας μια εξέταση λεπτοσπείρωσης.
Όσον αφορά τη θάλασσα, μια μελέτη του 2018 διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι που κολυμπούσαν σε θαλασσινό νερό ήταν πιο πιθανό να εμφανίσουν λοιμώξεις του αυτιού, της μύτης, του λαιμού και του γαστρεντερικού συστήματος από όσους έμειναν στην παραλία. Επομένως, είναι καλή ιδέα να πλένεστε μετά το κολύμπι σε οποιαδήποτε υπαίθρια νερά και σίγουρα πριν φάτε φαγητό.
Η ετυμηγορία
Συύμφωνα με τη Primrose Freestone, όταν τα αθροίζετε όλα, ακόμη και με την πιθανότητα να κατουρούν και να αφοδεύουν κάποιοι στην πισίνα, μια διαχειριζόμενη πισίνα θα είναι πάντα ένα ασφαλέστερο περιβάλλον για κολύμπι. Ειδικά αν σκεφτείς πράγματα όπως τα τσιμπήματα μεδουσών και τους πρόσθετους κινδύνους που συνεπάγεται το κολύμπι σε κρύο νερό.
Σε σύγκριση με μια πισίνα, οι κολυμβητές σε ανοιχτούς χώρους είναι πιο πιθανό να αδιαθετήσουν από το κολύμπι σε υπαίθριο νερό, καθώς θα υπάρχουν πάντα πιθανά μικρόβια που προκαλούν ασθένειες.
Το νερό της πισίνας, με επαρκή επίπεδα απολύμανσης με χλώριο και διατήρηση του pH, είναι πολύ λιγότερο πιθανό να περιέχει μολυσματικούς μικροοργανισμούς και επομένως αντιπροσωπεύει ένα πολύ ασφαλέστερο περιβάλλον για ψυχαγωγική κολύμβηση. Τραυματισμοί και πνιγμοί είναι επίσης πολύ λιγότερο πιθανοί σε πισίνες όπου υπάρχουν εκπαιδευμένοι ναυαγοσώστες και εξοπλισμός ασφαλείας.
Ίσως, λοιπόν, μια εξωτερική διαχειριζόμενη πισίνα προσφέρει ό,τι καλύτερο και από τους δύο κόσμους -μια βουτιά με τον ήλιο στην πλάτη σας σε ένα υγιεινό περιβάλλον.