Ανακαλύψαμε την μυστική τοποθεσία όπου παίρνει σάρκα και οστά το Καφέ της Χαράς ή για να ακριβολογούμε το Δημαρχείο του Κολοκοτρωνιτσίου.
Ανεβαίνοντας τις σκάλες στο μετρό Ομόνοιας το βάθος του ορίζοντα κρύβεται από το μεγάλο κτίριο όπου κάποτε στεγαζόταν η Εθνική Τράπεζα. Συνέχισα παράλληλα με τις μπεζ, ακανόνιστες και ογκώδεις πλίθες ως τη μικρή στοά που οδηγεί στην Πατησίων και από εκεί όλο ευθεία μέχρι την Θεμιστοκλέους. Το κέντρο της Αθήνας τα πρωινά δίνει μια οξύμωρη αίσθηση ησυχίας, ενώ από τα μικρά τυροπιτάδικα της Ομόνοιας, στα «νυσταγμένα» ακόμη καφέ των Εξαρχείων και τα ψιλικατζίδικα πίσω από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας δημιουργείται έντονη μια αίσθηση ζεστασιάς, αληθινής γειτονιάς.
Περπάτησα όλη την οδό Θεμιστοκλέους και μόλις άφησα πίσω μου την Καλλιδρομίου, έστριψα σε ένα μικρό στενό δεξιά – το στενό θα συνειδητοποιούσα λίγο αργότερα πως οδηγεί στο πλάτωμα του «Τηνιακού» που αν υπήρξες φοιτητής στην Αθήνα, σίγουρα θα το είχες τιμήσει – και έψαχνα τον αριθμό 14. Από την γωνία του δρόμου παρατήρησα ένα κτίριο, αρχοντικό, καλοδιατηρημένο, με μεγάλα παράθυρα που θύμιζαν παλιό σχολείο. «Αυτό πρέπει να είναι» σκέφτηκα και επιτάχυνα το βήμα μου, πριν με σταματήσει ο αριθμός 4 στην κόχη της εισόδου. Συνέχισα κοιτώντας ψηλά, δεξιά, αριστερά, σαν να ενσαρκώνω τον περίφημο τρόπο προσανατολισμού των Πολιτών που αποτύπωνε με τόση μαεστρία ο Μπουλμέτης στην «Πολίτικη Κουζίνα».
Το νεοκλασικό που κρύβει το Δημαρχείο του Καφέ της Χαράς
«Δεν μπορεί;» είπα μέσα μου... στο νούμερο 14 βρήκα ένα κτίριο από εκείνα που προσπερνάμε κάπως αηδιασμένοι και με φόβο για το τι θα ξεπηδήσει από μέσα τους. Έμοιαζε εγκαταλελειμμένο και μόνο η παρουσία ενός άνδρα της παραγωγής με έπεισε πως αυτό ήταν το σπίτι που έψαχνα. Με δυσκολία κατάφερα να σπρώξω το αριστερό φύλλο της ξύλινης πόρτας και να μπω στο εσωτερικό του κτιρίου... μερικά ξύλινα σκαλοπάτια και η ψηλοτάβανη οροφή με τα περίτεχνα, όσο και ταλαιπωρημένα γύψινα, όπως και οι γυριστές λεπτομέρειες στην εσωτερική πόρτα με τα καρέ παράθυρα που χώριζε τον έναν χώρο από τον άλλον, άρχισαν να λιώνουν μέσα μου την πρώτη εκείνη παγωμάρα.
Πολύ σύντομα άλλωστε θα ανακάλυπτα πως είχα μόλις εισέλθει σε έναν μικρό ξεχασμένο παράδεισο του ελληνικού σινεμά, ένα πεδίο στο οποίο είχε περπατήσει η Γεωργία Βασιλειάδου με τον Βασίλη Αυλωνίτη. Και φυσικά, ήξερα πως δεν με χώριζε πια παρά ένας όροφος από το θρυλικό Κολοκοτρωνίτσι.
Στη μεγάλη αίθουσα δεξιά είχε στηθεί όπως, όπως το βεστιάριο, ενώ από τον πρώτο όροφο ακούγονταν φωνές, που το ηχείο των μεγάλων δωματίων έκανε να μοιάζουν με τα λόγια των πρωταγωνιστών μιας παράστασης, όπως περίπου αντηχούν στο καμαρίνι των παρασκηνίων. Συνέχισα διστακτικά να ανεβαίνω τα σκαλιά μιας ξύλινης σκάλας, η οποία φυσικά και είχε «ορκιστεί» να με προδώσει σε όλους, τρίζοντας κάτω από τα παπούτσια σε κάθε σκαλί.
«Πώς μπαίνεις χωρίς να χτυπήσεις στο γραφείο μου» ακούστηκε από την πίσω αίθουσα, την ώρα που τεχνικοί της σειράς μου έκαναν νόημα να παραμείνω ήσυχος. Ευτυχώς, η ατάκα δεν ήταν για μένα, αλλά για τη Ζέτα Δούκα.
Ο Περίανδρος Πώποτας φαίνεται πως ανακαλύπτει στο Καφέ της Χαράς του 2020 (θα γνωρίσουμε τον χαρακτήρα της Στέλλας σύντομα) μια ακόμη γυναίκα, πλην της Χαράς, που εξερεθίζει την τάξη και την ηθική του. Άλλωστε το σύνθημα «εμπρός-πίσω» του ήρωα του Καφέ της Χαράς, μοιάζει να έρχεται να κουμπώσει γάντι με αυτή την τηλεοπτική επιστροφή που αγκαλιάστηκε τόσο από τους τηλεθεατές. «Αυτή η κωμωδία νομίζω τους αγγίζει, με έναν χιουμοριστικό τρόπο, κάποιες πολύ αληθινές χορδές της ψυχής τους. Όλοι αισθάνονται ότι πρέπει να υπάρξει μια τάξη και ηθική, ειδικά μετά από την εποχή της κρίσης» θα υποστηρίξει λίγο αργότερα, στο διάλειμμα των γυρισμάτων, ο Χάρης Ρώμας για την επιστροφή του Καφέ της Χαράς.
Οι δύο αίθουσες του πρώτου ορόφου διαμορφώθηκαν από την παραγωγή ώστε να δώσουν ζωή στο εσωτερικό του Δημαρχείου του Περί... ε, με συγχωρείτε, της Σταυρούλας, ήθελα να πω. Την ώρα που πλησίαζα διστακτικά για να μην χαλάσω το γύρισμα, στο γραφείο της Δημάρχου βρίσκονταν ο Περίανδρος, η αδερφή του Σταυρούλα, ο Όθωνας (επίσης νιου έντρι στο Καφέ της Χαράς ως σύμβουλος της νέας Δημάρχου), ο Θόδωρος και η Στέλλα, σε μια σκηνή από τα επόμενα επεισόδια του Καφέ της Χαράς.
Κάθισα σε έναν καναπέ και χάζευα τις βιβλιοθήκες με τα άχρωμα κλασέρ και τις λευκές ετικέτες που κάθε δημόσια υπηρεσία που σέβεται τον παλιομοδίτικο εαυτό της έχει για να γεμίζει τους χώρους της. Πλάι μου στο βελούδινο, φθαρμένο κάλυμμα του καναπέ ένα αντίγραφο του σεναρίου για τα επεισόδια του Καφέ της Χαράς που επρόκειτο να γυριστούν εκείνη την ημέρα.
Λίγα λεπτά αργότερα, ο Χάρης Ρώμας θα περνούσε την εσωτερική πόρτα των δύο δωματίων μαζί με την Ζέτα Δούκα, την Τζόϊς Ευείδη, τον Περικλή Λιανό και τον νεαρό Βαγγέλη Δουκουτσέλη καλωσορίζοντάς με στα ενδότερα του Καφέ της Χαράς. Με χαιρέτισαν και έπεσαν πάλι πάνω από τα σενάρια για την σκηνή που ακολουθούσε. Σενάρια που έχει ετοιμάσει ο Χάρης Ρώμας με το συγγραφικό του δίδυμο εδώ και περισσότερα από 25 χρόνια, την Άννα Χατζησοφιά.
Ένα σενάριο που μοιάζει λες και γράφεται από έναν, παρότι πάντοτε το επιμελούνται δυο. «Με την Άννα γράφουμε και οι δύο μαζί, ποτέ δεν μοιράζουμε, θέλουμε να έχουμε μια κοινή οπτική. Πάντα στον ίδιο χώρο, σπίτι μου. Ποτέ δεν γράφουμε ξεχωριστά… θέλουμε να έχουμε ένα κόψε ράψε μεταξύ δύο μυαλών που τελικά γίνονται ένα» μου εξηγεί κατ’ ιδίαν ο Χάρης Ρώμας.
Έριξα μια κλεφτή ματιά στο γραφείο της Δημάρχου. Τον τοίχο στα δεξιά μονοπωλούν τα κάδρα των ηρώων της επανάστασης, του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και φυσικά του «αει δημάρχου» Περίανδρου Πώποτα που συμπληρώνει την παράδοση του φανταστικού (με όποια έννοια και αν το δεις) χωριού.
Πάντοτε με τσιγκλούσε ο τρόπος που οι χαρακτήρες του Ρώμα, ειδικά εκείνοι που κρατούσε για τον εαυτό του, έμοιαζαν πολλές φορές στριφνοί, κακότροποι, αναχρονιστικοί. Κι εκείνη την ημέρα είχα την ευκαιρία να μάθω το γιατί. «Επιλέγω να έχω ρόλους με έντονες παθογένειες και το κάνουμε σε όλο τον κόσμο (τους ήρωες των σίριαλ), όπως το χωριό, γιατί η πραγματικότητα είναι αυτή! Οι άνθρωποι έχουμε πολλά ελαττώματα και κατά τη γνώμη μου, ο αγώνας που πρέπει κάνουμε στη ζωή είναι για να φύγουμε καλύτεροι» θα μου εξηγήσει ο ίδιος ο δημιουργός.
Ο Χάρης Ρώμας μου περιγράφει γεμάτος περηφάνια πως το ιδιαίτερο χτίσιμο αυτό των χαρακτήρων, με τα ελαττώματα και τις αδυναμίες σε όλο τους το μεγαλείο έχει γίνει αντικείμενο μελέτης από τη σχολή θεατρολογίας στο Ναύπλιο.
Και κάπως έτσι, μετά από 15 χρόνια και παρά (ή ίσως χάρη στις) τις τόσες επαναλήψεις, έχεις την αίσθηση πως οι ήρωες του Καφέ της Χαράς έχουν πάρει ζωή, υπάρχουν ως αυθύπαρκτες οντότητες. Σε κάποια οδηγία του, ο σκηνοθέτης της σειράς, που καθόταν χωμένος πίσω από τα μόνιτορ στη σάλα, Τάκης Μιχαήλ, απευθύνθηκε στον Περικλή Λιανό με το τηλεοπτικό του όνομα, αποκαλώντας τον Θόδωρο. Κι όλοι γνώριζαν σε ποιον απευθυνόταν! Και κανείς δεν παραξενεύτηκε.
«Μόνο ως Θόδωρο πια» μου λέει λίγο αργότερα ο ηθοποιός για το όνομα με το οποίο τον χαιρετούν στο δρόμο. Ο γραμματικός του Περίανδρου Πώποτα από το Καφέ της Χαράς. Ο κ. Λιανός παραδέχεται πως υπήρξε από τους διστακτικούς γι' αυτό το remake. «Δεν ήμουν από αυτούς που το ‘θελαν ιδιαίτερα. Φοβάμαι τι αφήνει το πέρασμα του χρόνου και αν υπήρχε λόγος να γίνει. Όταν διάβασα τα πρώτα σενάρια είπα ναι» μου εξηγεί.
Το ρεαλιστικό παραμύθι που λέγεται Καφέ της Χαράς
Αφήνοντας πίσω μου την φουσκωμένη πόρτα του παλιού κτιρίου όπου ζωντανεύει ένα κομμάτι από το παζλ του Καφέ της Χαράς έμεινα και πάλι με την απορία: Τι είναι εκείνο που σπρώχνει τους ανθρώπους να αποζητούν στιγμές ευτυχίας, όπως η σειρά του ΑΝΤ1, από το παρελθόν;
«Είναι ένα παραμύθι, δεν είναι μια συνηθισμένη εικόνα. Και ο κόσμος το έχει ανάγκη το παραμύθι... σε ταξιδεύει λίγο» υποστηρίζει ο Βαγγέλης Δουκουτσέλης, που από τηλεθεατής το 2006 και μαθητής του Χάρη Ρώμα στη δραματική Σχολή, γίνεται μέρος του κόσμου του Καφέ της Χαράς εν έτει 2020. «Είναι η ανθρώπινη ζωή με μια αισιοδοξία. Και το χωριό γιατί αγαπήθηκε; (Γιατί) Δείχνει το χωριό όπως θα θέλαμε να είναι. Γιατί όλοι είμαστε χωριάτες, αλλά τα χωριά δεν είναι έτσι! Είναι και πιο σκληρά...» υποστηρίζει από πλευράς του ο τηλεοπτικός Θόδωρος.
Αν και πιθανότατα η απάντηση δεν είναι μία, ούτε και απόλυτη, το σίγουρο είναι πως το Καφέ της Χαράς βρήκε τον τρόπο να βγει από την νοσταλγική μνήμη και να γίνει τηλεοπτικό φαινόμενο στο σήμερα. Χρειάστηκαν μερικά λεπτά για να αφήσω πίσω μου το Κολοκοτρωνίτσι και να νιώσω πως περπατώ και πάλι στην αχανή πρωτεύουσα. Για την ακρίβεια μια κόρνα και δυο φωνές μέσα από το παράθυρο, που με έκαναν να τιναχτώ και να επιστρέψω στο πεζο...δρόμιο!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ BACKSTAGE SOOC / ΤΖΟΡΤΖ ΒΙΤΣΑΡΑΣ για το iefimerida.gr