Για τη σοβαρή περιπέτεια υγείας που πέρασε μίλησε το βράδυ της Πέμπτης ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης.
«Ήταν μια τρομερή περιπέτεια, ξαφνική σαν κεραμίδα. Ένα βράδυ αρχίσα να πονάω, ευτυχώς όλα λειτούργησαν εκείνο το βράδυ υπέρ μου, ευτυχώς δεν ήμουν μόνος μου» είπε αρχικά ο ηθοποιός. Περιγράφοντας τι συνέβη, είπε στον ΑΝΤ1 ότι «μιλούσα με τη Βίκυ (σ.σ. Σταυροπούλου) στο τηλέφωνο. Ήταν πάνω και μιλούσαμε με τριπλή επικοινωνία με την Ελένη Κούρκουλα που είναι και επιχειρηματίας και παραγωγός στην παράστασή μας και ξαφνικά τους είπα ότι "παιδιά δεν αισθάνομαι καλά, σβήνω". Ευτυχώς η Ελένη είπε πάρτε αμέσως το 166 και ήρθε πολύ γρήγορα. Με πήγαν στο νοσοκομείο πολύ γρήγορα».
Όπως αποκάλυψε «εκτός από το έμφραγμα, έπαθα και δύο ανακοπές, μια στο σπίτι από την οποία επέστρεψα πολύ γρήγορα στα χέρια της Βίκυς και μια δεύτερη στο νοσοκομείο. Ευτυχώς μου έκαναν ΚΑΡΠΑ οι γιατροί, με επανέφεραν. Άρχισαν οι γιατροί να με τρέχουν στο νοσοκομείο με ένα φορείο, η γιατρός μου είπε "πάθατε ανακοπή"».
Χρήστος Χατζηπαναγιώτης: Για να είμαι ήρεμος προσευχόμουν
Ο ηθοποιός εξομολογήθηκε, επίσης, ότι «σε όλη τη διάρκεια και στο ασθενοφόρο και στο νοσοκομείο, για να είμαι ήρεμος προσευχόμουν. Έλεγα την προσευχή που λέω κάθε φορά και στο θέατρο πριν να βγω και το βράδυ στο σπίτι μου, αυτό που μου δημιουργεί μία ηρεμία, και αυτό πραγματικά με βοήθησε πάρα πολύ. Ο γιατρός μου τις επόμενες ημέρες μου είπε ότι "πραγματικά ήσουν τόσο ήρεμος την ώρα του χειρουργείου, της αγγειοπλαστικής που το συζητάγαμε με τους γιατρούς πώς δεν το έχουμε ξανασυναντήσει". Ήταν "η πίστη σέσωκέ σε". Δεν ήταν προσευχή για να μην πεθάνω, αλλά η προσευχή της καθημερινότητάς μου».
Ερωτηθείς, τέλος, για το τι έχει αλλάξει μετά τη σοβαρή αυτή περιπέτεια, ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης απάντησε ότι βλέπει διαφορετικά πλέον τα πράγματα. «Επιβεβαιώνεται κάτι που είχα κατακτήσει τα τελευταία χρόνια, ότι η ζωή είναι ένα γρήγορο πέταγμα πουλιών, πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή όπως της αξίζει και να μην αφήνουμε τίποτα για αύριο. Έτσι επανήλθα, ξαναγύρισα, χωρίς φόβους, ρουφώντας τη ζωή μέχρι το μεδούλι για όσο μου δίνεται αυτή η ευκαιρία, μέχρι το τέλος της».