Μια γυναίκα που έφτασε να ζυγίζει 200 κιλά αποφάσισε να αλλάξει τη ζωή της και υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση γαστρικής παράκαμψης.
Η 32χρονη Αναστασία Μόρις, από την Ουαλία, έτρωγε γιατί η πίτσα και τα «μεγάλα τυρένια πατατάκια» έγιναν η παρηγοριά της αφότου γέννησε τον γιο της, σε ηλικία 19 ετών.
Βέβαια, όπως λέει, ήταν ένα «παχουλό παιδί», αλλά το βάρος της εκτοξεύτηκε τα τελευταία χρόνια της εφηβείας, όταν κατανάλωνε 10.000 θερμίδες την ημέρα και έτρωγε έξω ή παρήγγελλε fast food έξι ημέρες την εβδομάδα.
Όταν όμως έφτασε να ζυγίζει 202 κιλά, αποφάσισε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση γαστρικής παράκαμψης. Έκτοτε, η Αναστασία, διοικητική υπάλληλος logistics, έχει πλέον χάσει 75 κιλά και το μόνο για το οποίο μετανιώνει είναι ότι δεν έκανε την επέμβαση νωρίτερα.
«Μεγαλώνοντας, το φαγητό ήταν η παρηγοριά μου - έτρωγα βραδινό με την οικογένειά μου και μετά πήγαινα κρυφά στο φαστφουντάδικο και έτρωγα ένα δεύτερο γεύμα», είπε.
«Η μητέρα μου με έβαλε σε πολλές δίαιτες -Slimming World, SlimFast, Weight Watchers-, αλλά πάντα έπαιρνα πίσω το βάρος μου. Αφότου μετακόμισα σε δικό μου σπίτι, δεν συνειδητοποιούσα πόσες θερμίδες κατανάλωνα. Πάντα σκεφτόμουν "τι μπορώ να φάω μετά;" και όταν γέννησα τον γιο μου, το βάρος μου συνέχισε να ανεβαίνει».
«Συνειδητοποίησα ότι υπήρχα, αλλά δεν ζούσα» -Ποιο ήταν το κίνητρό της για την επέμβαση
Το κίνητρό της για να χάσει βάρος ήρθε όταν πλέον δεν μπορούσε να συνοδεύσει τον γιο της σε θεματικά πάρκα.
«Έφτασα στο σημείο να περπατάω με πολύ μεγάλη δυσκολία. Δεν μπορούσα να πάω στα θεματικά πάρκα και δεν μπορούσα να καθίσω σε θέσεις με πάγκο σε εστιατόρια» εξήγησε. «Συνειδητοποίησα ότι υπήρχα, αλλά δεν ζούσα. Τώρα ο κόσμος με βλέπει και δεν με αναγνωρίζει καν. Μπορώ να πηγαίνω εκδρομές με την οικογένειά μου και να περπατάω χιλιόμετρα. Το μόνο για το οποίο μετανιώνω είναι ότι δεν έκανα την επέμβαση νωρίτερα».
Όταν έφυγε από το σπίτι της, σε ηλικία 17 ετών, η Αναστασία εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να τρώει ό,τι και όσο ήθελε. Εκείνη και ο σύζυγός της παρήγγελλαν απ' έξω έξι φορές την εβδομάδα. Στη συνέχεια, καταβρόχθιζε σνακ μέχρι αργά το βράδυ, φτάνοντας στο σημείο να τρώει κάποιες ημέρες μέχρι και 10.000 θερμίδες.
Είπε: «Είχαμε μεγάλη κοινωνική ζωή και η έξοδος για φαγητό ήταν πάντα ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα». Φτάνοντας όμως στο σημείο να ζυγίζει 100 κιλά, μπορούσε πλέον να αγοράζει ρούχα μόνο από εξειδικευμένα καταστήματα και το βάρος την την εμπόδιζε όχι μόνο να περπατήσει, αλλά και γενικότερα να κάνει οτιδήποτε της άρεσε.
Επίσης, δεν ήταν αθλητικός τύπος και απέφευγε την άσκηση. «Αν πήγαινα κάπου, προσπαθούσα να υπολογίσω πόσο θα περπατούσα ή θα στεκόμουν. Δεν μου άρεσε να πηγαίνω στον ζωολογικό κήπο. Δεν ήθελα να πηγαίνω στην παραλία γιατί, αν καθόμουν, δεν θα μπορούσα να ξανασηκωθώ. Είχα να πάω σε θεματικό πάρκο από τα 15 μου. Ο γιος μου πήγαινε μόνο με τον πατέρα του».
Πότε είπε το «φτάνει πια»
Μια μέρα, και όταν πλέον η ζυγαριά δεν μπορούσε πλέον να καταγράψει το βάρος της, η Αναστασία αποφάσισε ότι «φτάνει πια». Έφτιαξε ένα μηνιαίο πρόγραμμα πληρωμών και έκλεισε ραντεβού για την επέμβαση γαστρικής παράκαμψης, αξίας 17.500 λιρών.
Η επέμβαση περιλάμβανε τη μείωση του στομάχου της και την παράκαμψη μέρους του εντέρου, ώστε να μπορεί να αισθάνεται χορτάτη μετά την κατανάλωση μικρότερων ποσοτήτων φαγητού.
Βέβαια, η Αναστασία αναγκάστηκε να ακολουθήσει μια δίαιτα επτά εβδομάδων πριν από την επέμβαση, με ελεγχόμενες θερμίδες. Τελικά, μπήκε στο χειρουργείο την 1η Αυγούστου 2023.
Έχασε 75 κιλά μέσα σε 9 μήνες
Τον πρώτο μήνα έχασε 22 κιλά και πλέον -9 μήνες μετά- είναι κατά 75 κιλά πιο αδύνατη. Ελπίζει να χάσει άλλα 62 κιλά για να φτάσει το βάρος-στόχο της, των 63 κιλών.
Πώς είναι η ζωή της μετά την επέμβαση
Αμέσως μετά την εγχείρηση, η Αναστασία άρχισε να τρώει και πάλι στερεές τροφές, αλλά μόνο σε μικρές ποσότητες. «Μπορώ πλέον να τρώω μερικές πιρουνιές ζυμαρικών ή δύο κοτομπουκιές και να νιώθω χορτάτη. Με σκοτώνει βέβαια που δεν μπορώ να φάω ψωμί, αλλά αξίζει τον κόπο».
«Το μόνο που ήθελα πάντα ήταν να ψωνίζω σε κανονικά καταστήματα ρούχων και να πηγαίνω βόλτες σε θεματικά πάρκα με τον γιο μου. Τώρα μπορώ να το κάνω αυτό. Πήγαμε στην Disneyland τον Απρίλιο και περπατούσα όλη την ημέρα. Δεν έχω πια το συνεχές άγχος ότι δεν θα χωρέσω στο κάθισμα και δεν αναρωτιέμαι αν θα σπάσει η καρέκλα μου. Μου λείπει το φαγητό, αλλά δεν μπορώ πια να τρώω σκουπίδια και αξίζει τον κόπο για το πώς νιώθω τώρα. Φαίνομαι και αισθάνομαι πολύ καλύτερα και είμαι πολύ περήφανη. Το μόνο που μετανιώνω είναι ότι δεν το έκανα αυτό πριν από 10 χρόνια».