Ένας 29χρονος γιατρός στα Επείγοντα Περιστατικά ενός νοσοκομείου στο Λος Άντζελες θέλησε να αποτυπώσει στον φακό τις μάχες που δίνουν οι συνάδερφοί του που μάχονται την πανδημία του κορωνοϊού, σε μια σειρά από συγκλονιστικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες.
Όταν ο κορωνοϊός άρχισε να προκαλεί χάος ευρέως την περασμένη άνοιξη, ο Δρ. Σκοτ Κόμπνερ, επικεφαλής στο τμήμα Ιατρικής Επειγόντων περιστατικών του Ιατρικού Κέντρου στο Λος Άντζελες, ήταν αποφασισμένος να καταγράψει την ιστορική στιγμή.
Χρησιμοποιώντας τις Leica M6 και M10 μηχανές του, ο ερασιτέχνης φωτογράφος άρχισε να τραβά εκατοντάδες φωτογραφίες γιατρών, νοσηλευτών, ασθενών και οικογενειών στο δημόσιο νοσοκομείο των 600 κλινών, καταγράφοντας τον πανικό, το φόβο και τη γενναιότητα καθώς ο αριθμός των θανάτων αυξανόταν.
Θέλησε να αποτυπώσει τα όρια στα οποία φθάνουν οι γιατροί
Φυσικά, ο δρ. Κόμπνερ είχε την άδεια του νοσοκομείου για να τραβήξει τις φωτογραφίες και ζητούσε άδεια από κάθε ασθενή ή την οικογένεια του ασθενούς. Άρχισε να μοιράζεται στο Instagram τις φωτογραφίες του, ως έναν τρόπο για να δείξει τα όρια στα οποία φτάνουν οι συνάδερφοί του για να σώσουν ζωές ενώ παρακάλεσε τον κόσμο το Δεκέμβριο: «Μείνετε σπίτι. Φοράτε μάσκα. Φροντίστε ο ένας τον άλλον. Εμβολιαστείτε όταν μπορέσετε. Μπορούμε να επιβιώσουμε μόνο όλοι μαζί». Υπενθυμίζεται ότι μέχρι σήμερα, πάνω από 19.800 άνθρωποι έχουν χάσει την ζωή τους από κορωνοϊό στο Λος Άντζελες και πάνω από 500.000 σε όλες τις ΗΠΑ.
Ο Δρ. Κόμπνερ, ο οποίος εξακολουθεί να φωτογραφίζει ασθενείς, δήλωσε στους Los Angeles Times πώς ήθελε οι φωτογραφίες του να αποτυπώσουν «την ανθρωπότητα και τον αληθινό ανθρώπινο αγώνα που κάνουμε κάθε μέρα» αντί για τα στατιστικά και τα γραφήματα της κυβέρνησης.
«Στα Επείγοντα περιστατικά, έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τόσα πολλά περιστατικά: καρδιακές προβολές, θύματα πυροβολισμών, σπασμένα χέρια» είπε. «Αλλά κατά την διάρκεια αυτής της πανδημίας, ήταν η ίδια ιστορία ξανά και ξανά».
Γεννημένος στη Νέα Υόρκη από γονείς αστυνομικούς, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, προτού ξεκινήσει την θητεία του στο νοσοκομείο του Λος Άντζελες. Όσο για τις φωτογραφίες του, πρόσθεσε πως προσπαθεί να δείξει «απόλυτο σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την κατάσταση των εμπλεκόμενων ατόμων.
Όπως δήλωσε στο NPR, ήταν «πολύ καθαρτικό» για εκείνον να διαβάζει ενθαρρυντικά σχόλια κάτω από τις φωτογραφίες που δημοσιεύει στα social media. Και πρόσθεσε: «Είναι τόσο θλιβερό και συνάμα τόσο υποστηρικτικό να γνωρίζουμε ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που περνούν ακριβώς το ίδιο πράγμα και αντιμετωπίζουν τις ίδιες ακριβώς προκλήσεις».
Το αληθινό πρόσωπο της πανδημίας
Σε μία από τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες φωτογραφίες του, αποτυπώνει την συνάδερφό του Δρ. Μόλι Γκρασίνι καθώς προσπαθεί να αναζωογονήσει έναν νεαρό ασθενή, κοιτάζοντας το μόνιτορ που καταγράφει τους καρδιακούς παλμούς, προκειμένου να δει σημάδια ζωής. «Και μόνο να την βλέπεις εκείνη την στιγμή και να ξέρεις πολύ καλά το συναίσθημα του φόβου και της ευπάθειας, αλλά και της ελπίδας μαζί, ήταν πραγματικά κάτι που σκέφτομαι συνεχώς» δήλωσε στο NPR.
Τον Δεκέμβριο, όταν το Λος Άντζελες και η νότια Καλιφόρνια έγιναν το νέο επίκεντρο του κορωνοϊού στις ΗΠΑ, ο Δρ. Κόμπνερ έγραψε στο Instagram: «Παλεύω πραγματικά με την ιδέα να μοιραστώ μερικές από τις εικόνες που βλέπω καθημερινά στη δουλειά – τον τεράστιο ανθρώπινο πόνο του οποίου είμαι μάρτυρας κάθε μέρα. Είναι τραγικό και αξέχαστο». Και πρόσθεσε: «Αλλά ο κόσμος πρέπει να δει το πρόσωπο της πανδημίας: δύο θάνατοι κάθε ώρα στο Λος Άντζελες που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί. Μείνετε σπίτι. Φορέστε μάσκα. Φροντίστε ο ένας τον άλλον. Εμβολιαστείτε όταν μπορέσετε. Μπορούμε να επιβιώσουμε μόνο μαζί».
Μία από τους γιατρούς που φωτογράφησε, η 29χρονη Ντάρια Οσίπτσουκ, η οποία φωτογραφήθηκε να κοιτά την κάμερα λίγο προτού διασωληνώσει έναν ασθενή, δήλωσε: «Ήταν λίγο στοιχειωμένο να κοιτάζω τα μάτια μου όπως αποτυπώνονταν στην φωτογραφία και μέσα από αυτά να βλέπω αυτή την στιγμή ηρεμίας ακριβώς πριν από τη διασωλήνωση και τη σοβαρότητα της κατάστασης».
Σε μια άλλη ανάρτησή του, ο Δρ. Κόμπνερ γράφει: «Μερικά από αυτά τα πρόσωπα δεν τα έχω δει χωρίς μάσκα εδώ και μήνες. Τα χαμόγελά τους δείχνουν τόσο γνήσια και γεμάτα ζωή – γεμάτα προθυμία και αισιοδοξία. Είναι τόσο διαφορετικά από τα μάτια που βλέπω καθημερινά: γεμάτα φόβο, κόπωση και θλίψη. Αυτές οι φωτογραφίες ήταν για τους ασθενείς, αλλά τώρα νομίζω ότι είναι για εμάς».