Ο Γιάννης Φλωρινιώτης έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 76 ετών, κλείνοντας ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία της αθηναϊκής νύχτας, ένα κεφάλαιο εμπνευστής του οποίου υπήρξε ο ίδιος και, παρά τα όποια cult χαρακτηριστικά του, βρήκε χώρο, κοινό, φανατικούς ακολούθους...
Ο Γιάννης Φλωρινιώτης, ο βασιλιάς των λαμέ, έγραψε αναμφίβολα τη δική του ιστορία στην αθηναϊκή νύχτα ετοιμάζοντας προγράμματα με εντυπωσιακά σόου, χορευτικά, ιδιαίτερα τραγούδια που ξετρέλεναν το κοινό και κυρίως: φανταχτερά κοστούμια.
Αναμφίβολα, υπήρξε ο εμπνευστής και ο πρωτοπόρος των λαμέ στην πίστα. Σε μια εποχή, το '70, που οι τραγουδιστές ανέβαιναν στις σκηνές φορώντας σφιχτά κοστούμια, ο ίδιος επαναπροσδιόρισε την έννοια του κοστουμιού φορώντας ο ίδιος και το μπαλέτο το ό,τι πιο φανταχτερό υπήρχε. Κι αυτό έκανε ως το τέλος, μέχρι τις τελευταίες του παραστάσεις και εμφανίσεις: τα λαμέ, κεντημένα και άκρως ιδιαίτερα κοστούμια του ήταν παρόντα. Πάντα άψογα και εντυπωσιακά.
«Άκουσα τα εξ αμάξης, αλλά ήρθε η εποχή που με μιμήθηκαν όλοι» είχε πει κάποια στιγμή ο Γιάννης Φλωρινιώτης περιγράφοντας τα σχόλια που άκουγε, αλλά και τον πόλεμο που δέχθηκε. Μιλώντας πέρυσι στην εκπομπή «Ποιος είναι πρωινιάτικα;», ο Γιάννης Φλωρινιώτης αναφέρθηκε σε αυτή τη σκληρή κριτική που είχε δεχθεί στα ’70s και στα ’80s εξαιτίας των στιλιστικών του επιλογών επί σκηνής, λέγοντας:
«Παρεξηγήθηκα πολύ τότε γιατί ήμουν μπροστά από την εποχή που ντύθηκα εκκεντρικά. Είμαι λαϊκός τραγουδιστής, το μπέρδεψα με το μοντέρνο και ντύθηκα εκκεντρικά.
Έκανα υπομονή, κοιτούσα να κάνω με υπομονή αυτό που έκανα και δεν με ένοιαζε τι λέγανε. Πριν κάνω καριέρα μού έλεγαν ότι είμαι ταλεντάρα, και μόλις την άρχισα ξεκίνησαν το θάψιμο. Δεν έδινα σημασία, γέμιζα μαγαζιά».
Ακροβατώντας μεταξύ φαντασμαγορικού σόου και καλτ, δύσκολα μπορούσε να μαντέψει κανείς τα δύσκολα παιδικά του χρόνια. Μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο. «Κάθε Κυριακή που μας πήγαιναν στην εκκλησία παρατηρούσα τους παπάδες με τα χρυσά άμφια και τα πετράδια που άστραφταν και ένιωθα μαγεμένος… Ήθελα να γίνω δεσπότης. Όταν έπιασα κάποια καλά χρήματα στα χέρια μου, έγινα αυτό που φανταζόμουν: υπερπαραγωγή» δήλωνε.
Στα 12 του έχασε τον πατέρα του. Η μητέρα του δούλευε καθαρίστρια και ο ίδιος δούλευε από παιδί. «Πουλούσα κουλούρια και λαχεία» έχει πει ο Φλωρινιώτης, προσθέτοντας: «Μέχρι που ένα βράδυ βρέθηκα στο μπουζουξίδικο της περιοχής και πήρα το μικρόφωνο στο χέρι. Ο καταστηματάρχης τρελάθηκε και μου έκανε πρόταση. Στην αρχή τραγουδούσα φορώντας παντελονάκι και μαύρο μπλουζάκι. Μιλάμε για φτώχεια, όχι αστεία. Τα παπούτσια μου ήταν τόσο φθαρμένα, που αναγκαζόμουν να βάλω από κάτω χαρτόνι για να κλείνουν οι τρύπες».
Όσο για την κριτική που άκουγε μέχρι τέλους, ο ίδιος δήλωνε: «Πήρα μυθικά μεροκάματα. Εισέπραξα την αποθέωση του κόσμου, γι’ αυτό και δεν με ένοιαζε η λάσπη που έτρωγα. Κανείς δεν είχε τα κότσια να κάνει κριτική μπροστά μου».
Ο Γιάννης Φλωρινιώτης έζησε τον μύθο του όπως ο ίδιος το ήθελε, γεμάτος με στρας και υφάσματα λαμέ, δημιουργώντας παράλληλα και τη δική του οικογένεια. Απέκτησε δύο παιδιά, τα οποία τον ακολούθησαν στην πίστα και θα κληθούν τις επόμενες ημέρες να τον αποχαιρετήσουν για πάντα...
Κάποια από τα κοστούμια του Γιάννη Φλωρινιώτη που άφησαν εποχή
