Η Ευδοκία Ρουμελιώτη μιλάει στο iefimerida.gr για την απόφασή της να επιστρέψει στην τηλεόραση, τη σχέση με τον γιο της, την υιοθεσία που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, τη δύσκολη συνεργασία με τον Γιώργο Κιμούλη και εξηγεί γιατί νιώθει πάλι παιδί.
Γυρίσματα, θεατρικές πρόβες, ξανά γυρίσματα και μια ευτυχισμένη οικογένεια είναι όλα αυτά που χωρούν στην καθημερινότητα της Ευδοκίας Ρουμελιώτη. Η ηθοποιός από τότε που έγινε μαμά είχε βάλει προτεραιότητα το μεγάλωμα του γιου της, Δημήτρη, παίρνοντας απόσταση από τα τηλεοπτικά πλατό, αλλά εξακολουθούσε να ανεβαίνει στη θεατρική σκηνή.
Με αφορμή τον ρόλο της ως «Μάρω» στη δραματική σειρά αυτοτελών ιστοριών «στΟργή», που θα προβάλλεται κάθε Δευτέρα, στις 21.00 από τη συχνότητα του ΣΚΑΪ, βρήκαμε χρόνο για μια εφ’ όλης της ύλης συζήτηση.
Η Ευδοκία Ρουμελιώτη μιλάει για την απόφασή της να απέχει από την τηλεόραση, τον ρόλο που έπαιξε η ψυχοθεραπεία στη ζωή της και απαντάει αν θα δεχόταν τη «συγγνώμη» του Γιώργου Κιμούλη.
Ευδοκία Ρουμελιώτη: «Ήμουν πάρα πολύ μαμά»
Η καθημερινότητά της απαιτητική, καθώς μετά από πολλά χρόνια η ηθοποιός αποφάσισε να επιστρέψει στην τηλεόραση και να παίξει στο θέατρο, που σημαίνει πως δεν θα έχει τον ίδιο χρόνο με τον γιο της, Δημήτρη. Πριν προηγηθεί η συζήτηση με ανοιχτό το μαγνητοφωνάκι, είχαμε μιλήσει προσπαθώντας να κλείσουμε το ραντεβού μας, μιας και βρίσκεται σε γυρίσματα και ξεκινάει πρόβες στο Εθνικό, στη παράσταση «Ο Άλλος» (πρεμιέρα 21/12) με τον χρόνο να είναι ιδιαίτερα περιορισμένος.
Η πρώτη ερώτηση είναι σε τι φάση προσωπική και επαγγελματική την πετυχαίνω. «Η αλήθεια είναι πως με πετυχαίνεις σε μια δύσκολη φάση και έχω την εντύπωση πως γενικότερα θα δυσκολευτώ φέτος, δεν έχω δυσκολευτεί ακόμα. Ψυχολογικά έχω πιο πολύ δυσκολευτεί γιατί είναι η πρώτη χρονιά μετά από επτά χρόνια που θα κάνω τηλεόραση και θέατρο μαζί. Περίμενα να μεγαλώσει ο Δημήτρης και είχα βάλει στο μυαλό μου ένα όριο ηλικίας για να ξαναγυρίσω στην τηλεόραση, γιατί από το θέατρο δεν σταμάτησα ποτέ, μιας και η κατάσταση ήταν πιο ελεγχόμενη. Δηλαδή μπορούσα να κάνω τις πρόβες μου το βράδυ, όταν ανέβαινε η παράσταση έφευγα πάλι τις ώρες που ο μικρός κοιμόταν, κι έτσι όλη ημέρα μπορούσα να είμαι μαζί του. Φέτος είναι η πρώτη φορά που τον αποχωρίζομαι, καθώς μόλις ολοκλήρωσα τα γυρίσματα της σειράς "στΟργή" ξεκίνησα γυρίσματα για μια κωμική σειρά μαζί με τη Μαρία Καβογιάννη. Παράλληλα, ξεκινάω πρόβες για την παράσταση που θα παίξω στο Εθνικό, και μόλις ολοκληρωθεί θα είμαι και πάλι σε πρόβες για μια νέα παράσταση, στο θέατρο Άνεσις. Όπως καταλαβαίνεις, προβλέπεται μια δύσκολη χρονιά» μου αναφέρει η ηθοποιός.
Αναρωτιέμαι αν της έλειψε η τηλεόραση αυτά τα χρόνια που συνειδητά είχε αποφασίσει να απέχει. «Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που αγαπώ και της οφείλω πάρα πολλά. Δεν ξέρω αν μου είχε λείψει, γιατί ήμουν με το παιδί μου και είχα αποτραβηχτεί για έναν λόγο που για μένα ήταν ο πιο σημαντικός και δεν το έκανα αναγκαστικά. Ήθελα πάρα πολύ να είμαι με τον Δημήτρη, οπότε θα σου απαντήσω πως όχι, δεν μου είχε λείψει η τηλεόραση. Τώρα μου αρέσει πολύ που άρχισα ξανά γυρίσματα και μάλιστα νιώθω και εγώ πάλι παιδί. Ήμουν πάρα πολύ μαμά, του προγράμματος, του συντονισμού, και τώρα που μπήκα στη δουλειά και είμαστε όλοι λίγο πιο "χύμα", πιο παιδιά, ξαναθυμήθηκα την παλιά Ευδοκία. Δεν σου κρύβω πως είναι ένα κομμάτι που μου αρέσει» απαντάει στο iefimerida.gr.
«Ο σύζυγός μου λέει πως ο γιος μας με κάνει ό,τι θέλει»
Η ηθοποιός δεν αποδέχεται τον όρο «αυστηρή μαμά», εξηγώντας μου πως προτεραιότητα έχει να ακολουθεί ο Δημήτρης ένα πρόγραμμα. «Δεν είμαι αυστηρή μαμά. Θεωρώ πως είναι απαραίτητο για ένα παιδί να έχει πρόγραμμα γιατί είναι κάτι που τον βοηθάει στη ζωή του. Εδώ υπάρχει μια αντίφαση μέσα μου: Ενώ δεν θα ήθελα να είμαι του προγράμματος, να λέω δηλαδή ότι στις 8 το βράδυ πρέπει να είσαι στο κρεβάτι, ότι τάδε ώρα τρώμε μεσημεριανό, μπορείς να παίξεις αυτές τις ώρες της ημέρας και μέσα μου πονάω πολύ που το κάνω, νιώθω πως αυτό το πρόγραμμα θα τον ωφελήσει πάρα πολύ αργότερα. Πάντως, αυτό εννοώ όταν εγώ με λέω "αυστηρή μαμά", ότι θέλω το παιδί μου να έχει πρόγραμμα έτσι ώστε να ξέρει τι κάνει ακριβώς μέσα στην ημέρα, ποιες είναι οι δραστηριότητές του και να είναι τυπικός σε αυτές. Για παράδειγμα, ο Δημήτρης μού είχε ζητήσει να γραφτεί καράτε και την τρίτη φορά είπε πως βαριέται να πάει στην προπόνηση. Δεν γίνεται να μην πάει και του εξήγησα πως, από τη στιγμή που το ζήτησε, έχει αναλάβει να το ολοκληρώσει. Φυσικά, αν μου πει κι άλλες φορές πως δεν θέλει να πάει, θα σταματήσει, γιατί προφανώς δεν επέλεξε αυτό που πραγματικά ήθελε, αλλά δεν θα του πω "αφού βαριέσαι σήμερα, ας μην πας στην προπόνηση". Όπως και όταν το Σαββατοκύριακο που έχει μπάσκετ θα με πάρει τηλέφωνο η μαμά του κολλητού του για να παίξουν, θα του πω "πρώτα η προπόνηση" και μετά θα παίξει με τους φίλους του. Σε τέτοια πράγματα εννοώ πως είμαι αυστηρή, γιατί κατά τα άλλα ο σύζυγός μου Νικηφόρος μού λέει πως ο μικρός με κάνει ό,τι θέλει, το καταλαβαίνει και με έχει πάρει στο ψιλό.
Πριν λίγες ημέρες είχα μια συζήτηση στο γύρισμα και έλεγα πόσο μεγάλη ευλογία είναι τα παιδιά και είναι μια παρηγοριά. Για μένα ο γιος μου είναι μια παρηγοριά γιατί μεγαλώνει και λες "αυτά τα παιδιά, η κάθε νέα γενιά μπορεί να αλλάξει πράγματα". Αν δεν υπήρχαν τα παιδιά, θα έλεγες "τι γίνεται τώρα;"» μου απαντάει με ένα στοργικό αγαπησιάρικο τόνο στη φωνή της.
Η διαδικασία υιοθεσίας και η πληγή που άφησε -«Αν πήγαινα ξανά σε αναδοχή…»
Η Ευδοκία Ρουμελιώτη μαζί με τον σύζυγό της Νικηφόρο Χαραγκιώνη, πριν λίγα χρόνια μπήκαν στη διαδικασία να υιοθετήσουν ένα παιδάκι. Μια πράξη αγάπης, η οποία όμως δεν είχε αίσιο τέλος, καθώς δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Τη ρωτώ αν θα παρακινούσε και άλλες οικογένειες να το κάνουν και αν η ίδια έμπαινε ξανά στη διαδικασία ή πληγώθηκε πολύ που έβαλε τελεία στο συγκεκριμένο θέμα.
«Δεν θα το ξαναέκανα γιατί πληγώθηκα πολύ εγώ και η οικογένειά μου. Πόνεσε πολύ και το παιδί μου, και οτιδήποτε έχει να κάνει με τον Δημήτρη έχω ιδιαίτερη ευαισθησία, οπότε ένιωσα τρομερές ενοχές. Κουβάλησα ενοχές επάνω μου που επέτρεψα να πληγωθεί τόσο πολύ το παιδί για μια δική μου επιλογή. Δεν ήταν όλο αυτό επιλογή του γιου μου - τότε ήταν μόλις 1,5 ετών. Οπότε, επειδή όλο αυτό δημιούργησε μεγάλο πόνο, ήταν ένας πολύ δύσκολος αποχωρισμός, δεν θα το ξαναέκανα, ούτε καν θα έβαζα το παιδί μου σ΄ αυτή τη διαδικασία.
Όμως, θεωρώ ότι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος πάνω στη Γη για να αφήσει μια θετική σφραγίδα φεύγοντας, δεν είναι να κάνει παιδιά, αλλά να υιοθετεί. Είμαι πολύ υπέρ! Το γεγονός πως εγώ είχα μια πολύ άσχημη εμπειρία δεν σημαίνει πως μόνο αυτό συμβαίνει, εξάλλου πλέον έχουν γίνει λίγο πιο εύκολα τα πράγματα.
Μάλιστα, έχει περάσει από το μυαλό μου και του άντρα μου, όταν μεγαλώσει και ο Δημήτρης, ίσως το σκεφτούμε πάλι. Αν, φυσικά, τότε έχουμε κουράγιο. Σίγουρα όμως να είναι το παιδί μας ώριμο, να μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει και πώς έχουν τα πράγματα. Δεν ξέρω αν θα υιοθετούσα σίγουρα μωράκι, υπάρχουν παιδιά 8-10 ετών, αλλά και στην εφηβεία από πολύ προβληματικές οικογένειες που αντί να έχουν πάει σε ανάδοχη οικογένεια ζουν μέσα στα νοσοκομεία. Πιστεύω πως αν αργότερα πήγαινα σε μια αναδοχή, θα κοιτούσα προς αυτή την κατεύθυνση».
Ο ρόλος της στη «στΟργή» και η κατάθλιψη
Η Ευδοκία Ρουμελιώτη θα παίξει στις πρώτες ιστορίες της αυτοτελούς σειράς «στΟργή», που θα προβάλλεται κάθε Δευτέρα από τη συχνότητα του ΣΚΑΪ. Η ίδια υποστηρίζει πως πρόκειται για μια από τις πιο απαιτητικές σειρές που έχει κάνει στα 24 χρόνια που είναι στην τηλεόραση. Η ηρωίδα της, η «Μάρω», έχει περάσει πολλές και δύσκολες καταστάσεις και δεν θα είναι από τις ιστορίες που κρύβουν ένα «happy end». «Όλοι οι ρόλοι στη σειρά είναι δύσκολοι, ο τηλεθεατής θα δει πολλές ιστορίες και δεν είναι όλες αισιόδοξες. Η δική μου ιστορία είναι από τις δυσκολότερες, γιατί η "Μάρω" που υποδύομαι έχει περάσει πολλές δυσκολίες, όμως δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω. Σε ό,τι αφορά τη σειρά, μπορώ να σου πω πως ήταν η πιο δύσκολη τηλεοπτική μου δουλειά μέχρι σήμερα. Ήταν η πρώτη φορά που με καλέσανε στην τηλεόραση για να κάνω κάτι τελείως θεατρικό. Μπήκαμε σε μια συνθήκη που ακόμα και τα άτομα στο συνεργείο δεν μιλούσαν, αλλά ψιθύριζαν γιατί είχαν συνειδητοποιήσει πόσο δύσκολο και απαιτητικό ήταν αυτό που κληθήκαμε να παίξουμε οι ηθοποιοί».
Η δραματική σειρά «στΟργή» διαπραγματεύεται καταστάσεις που έχουν να κάνουν με την ψυχική υγεία, ένα θέμα που για πάρα πολλά χρόνια αποτελούσε ταμπού για τα ελληνικά δεδομένα. «Το ότι οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να μιλάνε είναι ελπιδοφόρο. Προσωπικά, δεν είχα ποτέ ταμπού πάνω στο συγκεκριμένο θέμα και δεν έχω καταλάβει γιατί υπήρχε αυτό το ταμπού στην κοινωνία μας. Θέλω να πω πως όταν πονάει το στομάχι σου πηγαίνεις στον γιατρό, όταν σπάσεις το χέρι σου πρέπει να βάλεις γύψο, και γιατί όταν πονάει η ψυχή σου δεν πρέπει να το πεις και ντρέπεσαι μήπως έχεις κατάθλιψη; Έχω περάσει κατάθλιψη, πήγα στον γιατρό, ξεκίνησα ψυχοθεραπεία και σε κάποια φάση πήρα τα φάρμακά μου για να είμαι καλά.
Πλέον είμαι της άποψης πως ζούμε σε μια κοινωνία όπου τελικά οι λογικοί και οι ευαίσθητοι άνθρωποι αναγκάζονται να πάνε στον ψυχίατρο και να πάρουν αντικαταθλιπτικά για να αντιμετωπίσουν τους τρελούς και τους θρασείς που δεν συνειδητοποιούν ότι έχουν χοντρό πρόβλημα και δεν πάνε να το δούνε. Αν πηγαίνανε για ψυχοθεραπεία αυτοί που είχαν χοντρό πρόβλημα, όλα θα ήταν πολύ καλύτερα» υποστηρίζει.
Η ηθοποιός έχει καταφέρει μέσα από τις συνεδρίες να δει διαφορά μόνο που κάνει μικρά βήματα, καθώς οι αλλαγές τη φοβίζουν. «Σίγουρα έχω δει διαφορά, όμως όλο αυτό είναι ένας συνεχής αγώνας που δεν σταματάει. Μέσα από την ψυχοθεραπεία δεν γίνεσαι ξαφνικά μια άλλη, είναι μια διαδικασία που χρειάζεται χρόνο. Υπάρχουν πτυχές της ζωής μου που βλέπω πως με πολλή δουλειά και καθοδήγηση έχω καταφέρει να αλλάξω πράγματα. Προσωπικά συνέβη με πολύ αργό ρυθμό, γιατί έχω την αίσθηση πως παίζει σημαντικό ρόλο ο χαρακτήρας και επειδή είμαι πολύ συναισθηματική και σταθερή οι αλλαγές δεν μου αρέσουν, με φοβίζουν. Μάλλον αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αργώ να κάνω αλλαγές, ακόμα και θετικές. Η ψυχοθεραπεία με βοήθησε πάρα πολύ και επίσης παίζει σημαντικό ρόλο να βρεις τον κατάλληλο γιατρό. Τότε μόνο κέρδος θα έχεις» μου εξηγεί.
Οι ταμπέλες, η δύσκολη συνεργασία με τον Γιώργο Κιμούλη και ο λόγος για τον οποίο δεν την ενδιαφέρει να είναι μόνο πρωταγωνίστρια
Έχοντας παρακολουθήσει τη θεατρική της πορεία -μάλιστα η πρώτη φορά που την είδα στη σκηνή ήταν στην παράσταση «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα», με τον Γιώργο Κιμούλη-, έχω την αίσθηση πως δεν ανήκει σε καμία θεατρική ομάδα ή κλίκα. Από το Εθνικό θα μεταπηδήσει στο ελεύθερο θέατρο και με την ίδια ευκολία θα γίνει το αντίστροφο. Τη ρωτώ αν είναι εύκολο να κλείνει συνεργασίες, αφού δεν ανήκει σε κάποια θεατρική «κλίκα».
«Η διαπίστωσή σου, εν μέρει, έχει μια αλήθεια. Εγώ δεν πιστεύω καθόλου μα καθόλου στην ταμπέλα. Δεν με αφορά. Μπαίνοντας σ΄ αυτόν τον χώρο, δεν ήθελα ποτέ να χαρακτηριστώ. Φέτος έκανα έναν δραματικό ρόλο στη "στΟργή" και τώρα είμαι σε γυρίσματα για μια φοβερή κωμωδία - τελείως διαφορετικά αυτά τα δύο μεταξύ τους. Δεν μπορώ να εγκλωβιστώ σε ένα είδος, δεν μου αρέσουν οι τίτλοι "αυτός είναι κουλτουριάρης", "αυτός είναι εμπορικός". Πιστεύω στους ανθρώπους και στην ομάδα πάρα πολύ. Ούτε θα πάω κάπου μόνο αν είμαι πρωταγωνίστρια. Θα πάω σε μια δουλειά γιατί θα μου αρέσει πάρα πολύ αυτό που έχω να κάνω και μπορεί να μην έχω πρωταγωνιστικό ρόλο, να παίξω δεύτερο ακόμα και τρίτο ρόλο. Επιλέγω να συναντηθώ με κάποιους ανθρώπους από τον χώρο μας.
Την πρώτη χρονιά που πήγα στον Θωμά Μοσχόπουλο δεν είχα πρωταγωνιστικό ρόλο - πήγα γιατί ήθελα να δουλέψω μαζί του και με την ομάδα του και έμεινα για τρία χρόνια. Στην πορεία ήρθε και ο πρωταγωνιστικός ρόλος - δεν μπήκα όμως με τη συνθήκη της πρωταγωνίστριας. Κάνω αυτή τη δουλειά, την αγαπάω πάρα πολύ και θέλω να περνάω καλά. Όταν δεν θα περνάω καλά κι όλο αυτό με εγκλωβίζει, θα τη σταματήσω. Δεν το λέω εκ του ασφαλούς επειδή μπορώ να ζήσω. Κι όταν δεν μπορούσα να ζήσω σηκώθηκα και έφυγα από την παράσταση όπου έπαιζα με τον Γιώργο Κιμούλη, γιατί περνούσα άσχημα. Θυμάμαι τότε μου έλεγαν "δεν θα ξαναπαίξεις στο θέατρο" και είπα πως δεν με πειράζει καθόλου. Δεν γεννήθηκα ηθοποιός, μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Μου αρέσουν κι άλλα πράγματα πάρα πολύ εκτός από το θέατρο».
Η ρήξη στη συνεργασία των δύο ηθοποιών είχε γίνει γνωστή, με την Ευδοκία Ρουμελιώτη να μιλάει για τη δύσκολη θεατρική τους συνύπαρξη εκείνη την περίοδο. «Πολλοί δημοσιογράφοι μου λένε «τώρα που μιλάτε», μα εγώ δεν μίλησα τώρα. Είχα μιλήσει από την πρώτη ημέρα που έφυγα από την παράσταση. Καταλαβαίνω πως τώρα όλοι είναι πιο ανοιχτοί να το δεχτούνε, αλλά δεν μίλησα τώρα. Αν δεν αγαπάς τη δουλειά σου και δεν έχεις τη διάθεση να την κάνεις δεν έχει κανένα νόημα για μένα -για άλλους έχει γιατί τους αρέσει να πηγαίνουν σε εκδηλώσεις, να φωτογραφίζονται που κι αυτό το δέχομαι και είναι ΟΚ. Εγώ απλώς δεν είμαι αυτό. Εγώ κάνω αυτή τη δουλειά για να συναντώ ανθρώπους, να περνάω καλά και να παίζω ωραίους ρόλους με καλές ομάδες. Για μένα αυτό είναι το ζητούμενο και αν πάψει να είναι δεν θα μείνω στο χώρο, θα ασχοληθώ με κάτι άλλο. Πάντα ένιωθα πως αν φύγω από το θέατρο υπάρχει και κάτι άλλο, δεν είμαι μόνο αυτό».
Στην ερώτησή μου αν θα δεχόταν μια «συγγνώμη» από τον Γιώργο Κιμούλη είναι ξεκάθαρα θετική, αιτιολογώντας την απάντησή της. «Εννοείται θα τη δεχόμουν τη "συγγνώμη" του. Είναι πολύ σημαντικό να ζητάμε "συγγνώμη". Ξέρεις, πάντα έχει να κάνει σε τι φάση βρίσκεται ο άλλος, σίγουρα μέσα σε ένα απόλυτα λογικό πλαίσιο. Δεν σημαίνει πως ο άλλος πρέπει να είναι τύραννος. Ούτε έχει κανείς το δικαίωμα να κακοποιεί, να δέρνει επειδή περνάει μια δύσκολη φάση στη ζωή του. Η "συγγνώμη" είναι σημαντική γιατί έτσι δείχνεις ότι κάτι συνειδητοποιείς, αλλιώς σημαίνει πως δεν έχεις καταλάβει τίποτα...».