Είπε κανείς ότι η ζωή στο γραφείο είναι εύκολη; Ρωτήστε και εμένα. Και φυσικά δεν μιλάω για deadlines, mails και τις απαιτήσεις του αφεντικού. Μιλάω για τον συνάδελφο ρακούν. Που παραμονεύει στην κουζίνα. Ενίοτε και στην πόρτα του γραφείου.
Τι δεν ξέρεις ποιος είναι ο συνάδελφος ρακούν; Είναι αυτός που για κάποιον λόγο βρήκε το μπολ με το φαγητό σου στην κουζίνα, το άνοιξε, σκέφτηκε, «Ωπ τι έχουμε εδώ; Παστιτσάκι;» και χωρίς κανένα δισταγμό το... έφαγε. Ή μάλλον ΣΟΥ το έφαγε. Γιατί ήταν το φαγητό σου ή καλύτερα το πρώην φαγητό σου, που τόσο λαχταρούσες. Και τώρα έμεινες με ένα άδειο μπολ. Λόγω του συναδέλφου ρακούν πάντα.
Δεν σας έχει τύχει; Ελα καλέ μην ντρέπεστε. Εχει συμβεί σε όλα τα καλά γραφεία, όπως και στις καλύτερες οικογένειες. Και φυσικά και σε εμένα. Ναι, το ρακούν του γραφείου μού έφαγε το φαγητό. Και θα σας το διηγηθώ. Ακολουθεί αληθινή ιστορία λοιπόν (οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις θεωρήστε την... απλή σύμπτωση).
Οταν ο συνάδελφος ρακούν μου έφαγε το παστίτσιο
Ηταν Παρασκευή και φυσικά για μια ακόμη φορά δεν είχα προλάβει να μαγειρέψω (ποιος -δεν βαριέται- να μαγειρέψει όταν μπορεί να κάνει τόσα άλλα πράγματα αντί να στέκεται πάνω από την κουζίνα). Αλλωστε, λύση υπάρχει, είναι απλή, γνωστή και απέχει μόλις ένα... touch. Ξεκλείδωσα το κινητό μου, έκανα touch στην πρώτη πρώτη εφαρμογή που βρήκα πάνω πάνω αριστερά (ναι στην καλύτερη θέση της οθόνης εννοώ) και μπήκα εκεί που έπρεπε. Λέγοντας «εκεί που έπρεπε» εννοώ το efood φυσικά. Ναι, αυτό το κόκκινο εικονίδιο με το άσπρο μαχαιράκι και το άσπρο πιρουνάκι. Λιγουρευόμουν ένα παστίτσιο με χοντρό μακαρόνι, μπόλικη μπεσαμέλ και πολύ πολύ τριμμένο τυρί. Εψαξα λιγάκι (μωρέ είναι πολλές οι διαθέσιμες επιλογές καταλαβαίνεις) διάλεξα το πιο λαχταριστό (είχε και πέντε αστεράκια το εστιατόριο θα μου το έφερνε και σε 15 λεπτά), παρήγγειλα, πλήρωσα -ωραία η κυρία- και περίμενα το ωραίο μου το φαγητό. Το οποίο ήρθε στο τέταρτο, ζεστό, ζεστό, καυτό μην σας πω, ευωδιαστό -κολασμένη μυρωδιά. Το άνοιξα μπαμ μπαμ, έβγαλα και το μαχαιροπίρουνο από τη συσκευασία, το έβαλα στο τραπέζι, κάθισα και με το που πάω να καρφώσω το πιρούνι στο παστίτσιο, να κόψω ξέρετε τη γωνίτσα, αρχίζει και χτυπάει το κινητό μου. Αφήνω κάτω το πιρούνι, τεντώνω το αυτί μου να σιγουρευτώ ότι είναι το δικό μου το κινητό που χτυπάει λυσσασμένα, περιμένω μερικά δευτερόλεπτα να δω «θα σταματήσει;» για να συνεχίσω το φαγητό μου και ουφφφφφ, προς στιγμήν σταματάει. Ξαναπιάνω και εγώ το πιρούνι, το καρφώνω πάλι στο παστίτσιο και αρχίζει πάλι ο εφιάλτης. Το κινητό χτυπάει, χτυπάει, χτυπάει, καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχει σωτηρία, σκεπάζω -σιχτιρίζοντας- το φαγητάκι μου (για να μην πάει καμιά μύγα) και παίρνω το δρόμο προς το γραφείο μου, με μούρη ως το πάτωμα και την απογοήτευση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου, για να δω ΠΟΙΟΣ επιτέλους με ζητάει.
Απαντάω, μιλάω, ήταν από αυτά τα τηλεφωνήματα που συνεπάγονται άλλα δέκα για να κάνεις τις αναγκαίες συνεννοήσεις, τις κάνω ΟΛΕΣ (το στομάχι μου γουργούριζε, η σκέψη του παστίτσιου με τρέλαινε) και ύστερα από δέκα λεπτά -ορκίζομαι όχι παραπάνω- επιστρέφω στην κουζίνα για να φάω ΜΕ ΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΜΟΥ το φαγητό μου. Μπαίνω μέσα τρέχοντας, κάθομαι με την μία στην καρέκλα και... ΕΚΠΛΗΞΗΗΗΗΗΗ. Το φαγητό μου απλά δεν ήταν εκεί. Ρίχνω μια διερευνητική ματιά στον πάγκο (μήπως μπερδεύτηκα ρε αδερφέ και το είχα αφήσει εκεί), ανοίγω και το ψυγείο (ελπίζοντας στο θαύμα). Μάταια, μάταια, μάταια. Το παστίτσιο άφαντο. Και κάπου εκεί έγινε αυτό που συνήθως συμβαίνει στις ταινίες: Θόλωσαν το πάντα, έγιναν αχνά, το βλέμμα μου είχε καρφωθεί στον σκουπιδοτενεκέ, δεν έβλεπα τίποτα άλλο μπροστά μου. Λέω άνοιξέ τον ΤΩΡΑ. Τον ανοίγω, βλέπω το μπολ, γουρλώνω μάτι, απλώνω χέρι, το πιάνω, ναι ήταν το μπολ μου, το ανοίγω και... Μάντεψε: Το παστίτσιο άφαντο. Λύθηκαν τα χέρια μου, παρέλυσαν τα πόδια μου. Πάει το παστίτσιο. Αυτός ο γνωστός τύπος που υπάρχει σε όλα τα γραφεία, ο περίφημος «συνάδελφος ρακούν» που τσιμπάει από το φαγητό όλων, ενίοτε -όπως καλή ώρα- σου το τρώει και όλο, είχε «ξαναχτυπήσει». Οχι καλέ, ο άνθρωπος δεν το κάνει από κακία. Απλά δεν μπορεί να διαχειριστεί τη λιγούρα του, δεν μπορεί να αντισταθεί. Δεκτό και εγώ μια από τα ίδια. Δεν τον κατηγορώ. Αλλά το φαγητό μου; Τη μερίδα μου;
Μετά από έναν βαθύ αναστεναγμό και μερικές βαθιές ανάσες, ξανα έκανα touch στην αγαπημένη μου εφαρμογή στο κινητό, παρήγγειλα ξανά το παστιτσάκι μου κλπ και αφού με το δολοφονικό μου βλέμμα κάθισα στον καναπέ το... ρακούν για... τις απαραίτητες εξηγήσεις, να τον ρωτήσω πόσο άσπλαχνος μπορεί να είναι που με αφήνει να πεινάω κλπ. κάθισα, ή καλύτερα σωριάστηκα και εγώ στον καναπέ περιμένοντας με ανυπομονησία να χτυπήσει το κουδούνι. Το οποίο δεν άργησε. Το παιδί από το ντελίβερι ήρθε τάχιστα. Μα με κοιτούσε με απορία, (σου λέει στο καπάκι δεύτερο παστίτσιο;). Για να μην με περάσει και για καμιά αχόρταγη του εξηγώ συνοπτικά τι έχει συμβεί. Και ο αγαπημένος, λατρεμένος ντελιβεράς μου έδωσε τη λύση. ΤΗΝ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΛΥΣΗ. Αυτή που θέλω να μοιραστώ με όλους γιατί είναι απλά η λύση για τον κίνδυνο του «συναδέλφου ρακούν».
Πώς αντιμετωπίζεις τον συνάδελφο-ρακούν
Εχετε παρατηρήσει αυτό το σηματάκι με το 1+1 δίπλα σε κάποια καταστήματα, στην εφαρμογή του efood; Μόνο τυχαία δεν υπάρχει εκεί. Ναι, μπορεί να μην έδινες σημασία μέχρι τώρα στο σηματάκι (το έπαθα αποδεδειγμένα και εγώ από τη λαιμαργία και την ανυπομονησία που με καταλαμβάνει για να παραγγείλω) αλλά τώρα, που θα σου εξηγήσω τι φανερώνει αυτό το σηματάκι, θα δεις ότι τόσο καιρό την είχες πατήσει. Το 1+1 σημαίνει αυτό που λέει: Δηλαδή παραγγέλνεις μια μερίδα, έναν καφέ ή ό,τι άλλο και σου φέρνουν δώρο άλλο ένα. Το ίδιο καλέ, ναι. Για να χορτάσεις και εσύ και το ρακούν που εκείνος κρύβει μέσα του. Για να μην κινδυνέψεις ποτέ πια με καρδιακό εξαιτίας του συναδέλφου του ρακούν. Ή και για να παραγγείλετε μαζί δύο μερίδες και να μοιραστείτε το κόστος της μίας. Γιατί όχι; Το τελευταίο καλό νέο, με αυτό θα κλείσω, το σηματάκι 1+1 θα το βρεις δίπλα σε περισσότερα από 1.οοο εστιατόρια στο efood. Μέχρι τις 25 Ιουνίου. Βιάσου να χορτάσεις το ρακούν.