Την πρώτη του τηλεοπτική συνέντευξη μετά τη δικαστική περιπέτεια του πατέρα του, Πέτρου Φιλιππίδη, παραχώρησε ο Δημήτρης Φιλιππίδης.
Ο ηθοποιός μίλησε στην κάμερα της εκπομπής «Buongiorno» με αφορμή τη συμμετοχή του στην παράσταση «Ήρωες», στο θέατρο Ψυρρή.
Ο ίδιος αναφέρθηκε στη σάτιρα, στους «ήρωες» του σήμερα, αλλά και σε εκείνους των παιδικών του χρόνων, αναφέροντας, μεταξύ άλλων, ότι «ακόμη και αν δεν τους βλέπω πλέον ως “ήρωες”, θυμάμαι πώς ένιωθα τότε και έχει μείνει αυτή η γλύκα».
Όσα ανέφερε ο γιος του Πέτρου Φιλιππίδη
«Δεν είμαι αγχώδης γενικά ως άνθρωπος. Ανυπομονώ για την πρεμιέρα, θέλουμε επιτέλους να ταξιδέψει, φτάνει με την πρόβα. Στη σκηνή θα δείτε τα... χάλια μας. Αυτό σχολιάζουμε και αυτό πρέπει να σχολιάζει η σάτιρα και η επιθεώρηση ως είδος. Με προβληματίζει που ο κόσμος δεν έχει ανοχή στη σάτιρα, εννοείται ότι πάντα πρέπει να συναισθανόμαστε τους γύρω μας, αλλά η σάτιρα είναι ένα μέσο, ένα είδος που ακριβώς αυτό κάνει. Θέλει όλοι να συμπεριληφθούν, όλοι να είναι μέρος αυτής της κοινωνίας και για αυτό κάνουμε πλάκα με αυτό», ανέφερε αρχικά ο Δημήτρης Φιλιππίδης για την παράσταση «Ήρωες» και τη σάτιρα.
«Στο δικό μου κεφάλι το χιούμορ είναι βασικό μέσο επικοινωνίας στην κοινωνία. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε πλάκα, δεν ξέρω τι άλλο να κάνουμε. Θεωρώ προσωπικά ότι μπορούμε να κάνουμε πλάκα με τα πάντα, ό,τι περνάμε καλό είναι να το αντιμετωπίζουμε με χιούμορ. Διαφορετικά... μαύρα τα σύννεφα!», συνέχισε ο ίδιος σχετικά με την αξία του χιούμορ στη ζωή.
Απαντώντας στο ποιους θεωρεί «ήρωες» του σήμερα, ο Δημήτρης Φιλιππίδης είπε: «Εντοπίζω πολλούς “ήρωες” στη γενιά μας. Είμαστε μια γενιά ταλαιπωρημένη, θεωρώ. Πολύ συχνά συναναστρέφομαι ανθρώπους που λειτουργούν ηρωικά στην καθημερινότητά τους. Από φίλους μου που δουλεύουν στην εστίαση πόσα χρόνια, από εμένα τον ίδιο, από τους συναδέλφους που έχουμε τραβήξει τα πάνδεινα σε αυτόν τον χώρο».
Τέλος, μιλώντας για το αν οι “ήρωες” που είχε ως παιδί, παραμένουν ήρωές του και στο σήμερα, ο ηθοποιός σημείωσε ότι: «Όσοι δεν εξακολουθούν να είναι “ήρωες” σήμερα για εμένα, νιώθω κάτι πολύ οικείο και ζεστό για αυτούς. Ακόμη και αν δεν τους βλέπω πλέον ως “ήρωες”, θυμάμαι πώς ένιωθα τότε και έχει μείνει αυτή η γλύκα».