Mια απίστευτη ιστορία του άνδρα που δεν έτρωγε τίποτα για 382 μέρες ώστε να αντιμετωπίσει την παχυσαρκία, έκανε τους επιστήμονες να αναρωτιούνται πώς επέζησε από μια δίαιτα πείνας.
Πόσο ακριβώς μπορεί το ανθρώπινο σώμα - και το μυαλό - να αντέξει χωρίς μια μπουκιά φαγητού όταν ένας άνθρωπος νηστεύει για να χάσει δεκάδες κιλά;
Η περίπτωση του Angus Barbieri, ενός άνδρα από τη Σκωτία, ο οποίος, πριν από έξι δεκαετίες, τράβηξε την προσοχή του κόσμου όταν ξεκίνησε ένα ταξίδι νηστείας 382 ημερών για να χάσει βάρος αποτελεί μέχρι σήμερα μια ιστορία σχεδόν μυθική.
Τον Ιούνιο του 1965, ο Barbieriαποφάσισε να προσπαθήσει να ξεπεράσει τον εθισμό του στο φαγητό και να χάσει βάρος, σύμφωνα με το History Defined, όπως αναφέρει η Daily Mail.
Το αξιοσημείωτο ταξίδι του Barbieri κατέρριψε όλα τα υπάρχοντα ρεκόρ και τις προσδοκίες, έσπρωξε τα σωματικά και πνευματικά όρια, αψήφησε τις συμβατικές πεποιθήσεις και κατέπληξε τους επιστήμονες, καθώς και το κοινό, σημειώνει το βρετανικό μέσο.
Η ζωή πριν την απώλεια βάρους
Πώς όμως ο Άνγκους κατάφερε να επιβιώσει ως στο τέλος σε αυτήν την απίστευτη διαδικασία;
Πολύ λίγες πληροφορίες υπάρχουν για την ζωή του Μπαρμπιέρι πριν από την απώλεια βάρους. Γεννήθηκε στο Tayport της Σκωτίας το 1939 και φαίνεται ότι έζησε μια φυσιολογική ζω'η.
Ως νεαρός ενήλικας, πριν ξεκινήσει τη νηστεία, ο Barbieri εργαζόταν σταθερά σε κατάστημα που σέρβιρε ψάρια και πατατάκια- Fish n' Chips- του πατέρα του.
Αλλά στα 27 του χρόνια, τα προβλήματα του Μπαρμπιέρι με το βάρος έγιναν εμφανή, καθώς ζύγιζε 206 κιλά.
Τον Ιούνιο του 1965, εισήχθη οικειοθελώς στο Βασιλικό Νοσοκομείο του Νταντί στη Σκωτία για να υποβληθεί σε σύντομη νηστεία σε μια προσπάθεια να χάσει βάρος.
Ήταν κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου που ο Barbieri θα συνέχιζε στη συνέχεια να νηστεύει για να γίνει υγιής για 382 ημέρες σύμφωνα με την ιστορία που έκανε τότε τον γύρο του κόσμου σαν μια μυθική είδηση.
Η κατανάλωση στερεών τροφών δεν επιτρεπόταν κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου προγράμματος νηστείας του Barbieri. Του επιτρεπόταν μόνο να προσλαμβάνει ηλεκτρολύτες, βιταμίνες, λίγη μαγιά για σημαντικά αμινοξέα και, τέλος, συγκεκριμένα υγρά όπως μαύρος καφές, τσάι και ανθρακούχο νερό.
Η πρόσληψη θερμίδων του Barbieri παρέμεινε σχεδόν μηδενική καθ' όλη τη διάρκεια της παρατεταμένης νηστείας - ουσιαστικά ήταν μια ακραία «δίαιτα πείνας».
Κατά τη διάρκεια της νηστείας του, ο Barbieri έχανε πολύ γρήγορα βάρος - χάνοντας σχεδόν μισό κιλό την ημέρα κατά μέσο όρο. Κάθε μήνα, έχανε περίπου 10 κιλά.
Μετά από μήνες, ο Barbieri παρέμεινε προσηλωμένος στη νηστεία και τα ψηφία στη ζυγαριά συνέχισαν να μειώνονται.
Παραδόξως του επετράπη να μπαινοβγαίνει κατά βούληση από το νοσοκομείο στο οποίο λάμβανε θεραπεία, αλλά οι γιατροί του Barbieri έπρεπε να τον συνοδεύουν για να παρακολουθούν τη διατροφή του.
Όμως η επιτυχία της νηστείας του δεν ήταν απαλλαγμένη από τις κακοτοπιές της. Ο Μπαρμπιέρι αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη δουλειά του στο κατάστημα του πατέρα του για να μην παραβιάσει την αυστηρή του δίαιτα.
Το τέλος της νηστείας
Ο απώτερος στόχος του Barbieri ήταν να φτάσει τα 81 κιλά και σε αυτό το σημείο θα σχεδίαζε να τερματίσει το ταξίδι του για την απώλεια βάρους.
Και, μετά από μια επίπονη και εξαιρετική δίαιτα 382 ημερών, στις 11 Ιουλίου του 1966, έφτασε τελικά στο στόχο του, αφού έχασε με επιβλητικό τρόπο 125 κιλά.
Ο Barbieri έκλεισε τη νηστεία του εκείνο το πρωινό του Ιουλίου με λίγο ψωμί και βούτυρο και ένα απλό βραστό αυγό. Είπε στο πλήθος των δημοσιογράφων που βρισκόταν στην αίθουσα: «Πήγε καλά. Αισθάνομαι λίγο χορτάτος, αλλά το απόλαυσα πάρα πολύ».
Η μεταμόρφωση του Μπαρμπιέρι έκανε δύσκολο να αναγνωρίσει κανείς ποιος ήταν αν κοίταζε τις προηγούμενες φωτογραφίες του.
Η ιστορία του έγινε γρήγορα παγκόσμιο θέμα, με εφημερίδες μέχρι και στις Ηνωμένες Πολιτείες να αναφέρουν το απίστευτο ταξίδι του.
Το Πανεπιστήμιο του Dundee ήταν τόσο γοητευμένο από την απώλεια βάρους του Barbieri που διεξήγαγε μια μελέτη πάνω του για να εξετάσει τις επιπτώσεις της μακροχρόνιας νηστείας στον οργανισμό.
Οι γιατροί του κατέγραψαν το σύνολο της θεραπείας του σε μια έκθεση που περιέγραφε την εμπειρία και δημοσιεύτηκε στο Postgraduate Medical Journal το 1973.
Επιστήμη και σκεπτικισμός
Το ταξίδι απώλειας βάρους του Angus Barbieri αντιμετωπίστηκε με πολύ σκεπτικισμό και προκάλεσε έντονη διαμάχη στην επιστημονική κοινότητα, καθώς η νηστεία του ξεπέρασε κατά πολύ αυτό που σχεδόν όλοι θεωρούσαν δυνατό.
Πολλοί άνθρωποι έκαναν την ίδια και μοναδική ερώτηση: πώς θα μπορούσε κάποιος να αντέξει τόσο πολύ χωρίς φαγητό;
Πολλοί πίστευαν ότι το να διανύσει κανείς έναν ολόκληρο χρόνο χωρίς φαγητό δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα απόλυτα υγιές σώμα, ανεξάρτητα από τα οφέλη από την απώλεια τόσο μεγάλου περιττού βάρους.
Εκείνη την εποχή, τα αρχεία έδειχναν ότι υπήρχαν πέντε θάνατοι που οφείλονταν σε ανθρώπους που επιχείρησαν παρόμοιες μακροχρόνιες νηστείες υπό την επίβλεψη νοσοκομείων.
Παρά τις κάθε είδους αμφιβολίες και υποψίες από την οικογένεια, τον Τύπο, ακόμη και από ορισμένους από τους ίδιους τους γιατρούς του, ο Μπαρμπιέρι επέμενε ότι οι μέθοδοί του ήταν τόσο αυστηρές όσο και ειλικρινείς.
Η κληρονομιά του Μπαρμπιέρι- Το ρεκόρ που «κρατά από το 1971
Μέχρι σήμερα, το ρεκόρ νηστείας του Angus Barbieri των 382 ημερών χωρίς φαγητό παραμένει αξεπέραστο - ίσως μάλιστα να μην επιχειρηθεί ποτέ ξανά.
Η νηστεία του Μπαρμπιέρι καταγράφηκε το 1971 στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες - η μεγαλύτερη που έχει αναγνωριστεί ποτέ.
Ο μόνος πιο κοντινός «ανταγωνιστής» που υπήρξε ποτέ ήταν ο Dennis Galer Goodwin, ο οποίος υποβλήθηκε σε «απεργία πείνας» 385 ημερών το 1973. Ωστόσο, κατά τη διάρκειά αυτής σιτιζόταν με το ζόρι, και έτσι το ρεκόρ του Barbieri εξακολουθεί να ισχύει.
Αφού ανάρρωσε από την απίστευτη νηστεία του, ο Angus συνέχισε να ζει μια ικανοποιητική ζωή, μεγαλώνοντας δύο γιους, ενώ αργότερα μετακόμισε στο Warwick. Πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1990.
Ο Barbieri εξακολουθεί να κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ για τη μεγαλύτερη νηστεία χωρίς στερεά τροφή. Ωστόσο, τα Παγκόσμια Ρεκόρ Γκίνες δεν υποστηρίζουν ή δεν εγκρίνουν πλέον κανένα ρεκόρ που σχετίζεται με τη νηστεία ή τη δίαιτα -συμπεριλαμβανομένου και του Barbieri- λόγω ανησυχιών για τις επικίνδυνες επιπτώσεις στην υγεία που μπορεί να προκαλέσει μια τέτοια διαδικασία.