Με μια ανάρτηση στο Facebook, ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ εξήγησε τα οφέλη ενός γάμου σε μια σχέση και επανέλαβε τη θέση του να επιτραπεί ο γάμος ομοφυλοφίλων στη χώρα μας.
Με ένα μακροσκελές κείμενο, συνοδευόμενο από μια φωτογραφία που το ζευγάρι κρατιέται χέρι, χέρι πάνω από το αμερικανικό έγγραφο που επισημοποιούσε τη σχέση τους, ο Αύγουστος Κορτώ αναφέρεται στη πέμπτη επέτειο γάμου που γιορτάζει σήμερα με τον σύζυγό του Τάσο. «Τότε ακόμα το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια στην Ελλάδα φάνταζε όνειρο απατηλό, και καθώς ο γάμος μας σε άλλη χώρα δεν είχε νομική ισχύ στην πατρίδα μας, η τέλεσή του είχε χαρακτήρα αμιγώς συμβολικό - ή έτσι νομίζαμε: πως ήταν απλώς το επισφράγισμα μιας δεκαετίας κοινού βίου» σημειώνει ο συγγραφέας.
Ο Αύγουστος Κορτώ αναφέρει πως έκτοτε άλλαξαν πολλά, καθώς ψηφίστηκε το Σύμφωνο Συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια και όπως λέει ως «σύζυγοι» εκείνος και ο σύντροφός του έζησαν καλές στιγμές, με συγγενείς και φίλους, αλλά και άσχημες «όπως τον διασυρμό μας με αφορμή το γεγονός ότι για πρώτη φορά στη δημόσια σφαίρα της χώρας μας ένας άντρας αναφερόταν στον σύζυγό του με αυτή την ιδιότητα, ξεστομίζοντας τις αδιανόητες, κολάσιμες λέξεις "ο άντρας μου"».
Αύγουστος Κορτώ: Το «ζουμί» του τι εστί οικογένεια
Ωστόσο, ο Αύγουστος Κορτώ επικεντρώνει στην ειδοποιό διαφορά του να αναγνωρίζει το κράτος τη σχέση με τον σύντροφό του. «Όταν, πρώτα ο Τάσος κι εν συνεχεία εγώ, χρειάστηκε να νοσηλευτούμε έπειτα από περιπέτειες της υγείας μας: το ότι ο ένας μπορούσε να λαμβάνει αποφάσεις για τη νοσηλεία του άλλου, να συνομιλεί με θεράποντες ιατρούς και νοσηλευτές, να βρίσκεται ανά πάσα ώρα και στιγμή στο πλευρό του μισού της καρδιάς του - η δύναμη αυτή ήταν ανεκτίμητη» λέει και προσθέτει πως «αυτό είναι το νόημα της επισημοποίησης κάθε σχέσης ενώπιον των νόμων και του κράτους».
Ο Αύγουστος Κορτώ τόνισε πως πρέπει να γίνουν περισσότερα, αναφερόμενος στην αναγνώριση του δικαιώματος γάμου μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών. «Οφείλουμε να θυμίσουμε πως είμαστε ισότιμοι - έστω κι αν όχι ακόμα ισόνομοι - πολίτες που φορολογούνται, που εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος, και ως εκ τούτου έχουν το δικαίωμα να διατρανώνουν την οικογενειακή τους ιδιότητα: να παντρεύονται, να γίνονται γονείς» λέει ο συγγραφέας και προσθέτει: «Ξέρω πόσο ακανθώδες ζήτημα είναι αυτό το τελευταίο - μα τη στιγμή που ζουν ανάμεσά μας τόσα παντέρημα παιδιά (και μόνο τα ορφανά της προσφυγιάς σου κάνουν την καρδιά κομμάτια), ο πουριτανισμός με την προβιά μέριμνας είναι τουλάχιστον απάνθρωπος».
Η ανάρτηση του Αύγουστου Κορτώ για την επέτειο του γάμου του
«Σαν σήμερα πριν πέντε χρόνια, ο Τάσος κι εγώ παντρευτήκαμε με πολιτικό γάμο στην Αμερική. Τότε ακόμα το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια στην Ελλάδα φάνταζε όνειρο απατηλό, και καθώς ο γάμος μας σε άλλη χώρα δεν είχε νομική ισχύ στην πατρίδα μας, η τέλεσή του είχε χαρακτήρα αμιγώς συμβολικό - ή έτσι νομίζαμε: πως ήταν απλώς το επισφράγισμα μιας δεκαετίας κοινού βίου.
Έκτοτε, άλλαξαν πολλά, και διαπιστώσαμε ότι η πραγματικότητα πίσω απ' τη φράση "ο σύζυγός μου" διαθέτει τρομερή κι ουσιαστική δύναμη. Ζήσαμε όμορφες στιγμές - τους φίλους μας να γιορτάζουν στο πλευρό μας, τους πεθερούς μας να μας αντιμετωπίζουν ως αδιαίρετη μονάδα, ως οικογένεια, και να μας φέρονται με την αγάπη και τον σεβασμό που αναλογεί σε κάθε ζευγάρι - και άσχημες στιγμές,
όπως τον διασυρμό μας με αφορμή το γεγονός ότι για πρώτη φορά στη δημόσια σφαίρα της χώρας μας ένας άντρας αναφερόταν στον σύζυγό του με αυτή την ιδιότητα, ξεστομίζοντας τις αδιανόητες, κολάσιμες λέξεις "ο άντρας μου" .
Μα η ουσία, το ζουμί του τι εστί οικογένεια, φάνηκε όταν, πρώτα ο Τάσος κι εν συνεχεία εγώ, χρειάστηκε να νοσηλευτούμε έπειτα από περιπέτειες της υγείας μας: το ότι ο ένας μπορούσε να λαμβάνει αποφάσεις για τη νοσηλεία του άλλου, να συνομιλεί με θεράποντες ιατρούς και νοσηλευτές, να βρίσκεται ανά πάσα ώρα και στιγμή στο πλευρό του μισού της καρδιάς του - η δύναμη αυτή ήταν ανεκτίμητη. Στα εύκολα και στα δύσκολα, στις λύπες και στις χαρές: αυτό είναι το νόημα της επισημοποίησης κάθε σχέσης ενώπιον των νόμων και του κράτους.
Και γι' αυτό πρέπει, με κάθε τρόπο, να σπρώξουμε τον νόμο πέρα από τη σημερινή του ανισότητα: στους κακόβουλους που φοβούνται την άλωση των αξιών και των χρηστών ηθών, στους γραφικούς που μιλούν για νυφικά, οφείλουμε να θυμίσουμε πως είμαστε ισότιμοι - έστω κι αν όχι ακόμα ισόνομοι - πολίτες που φορολογούνται, που εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος, και ως εκ τούτου έχουν το δικαίωμα να διατρανώνουν την οικογενειακή τους ιδιότητα: να παντρεύονται, να γίνονται γονείς. Ξέρω πόσο ακανθώδες ζήτημα είναι αυτό το τελευταίο - μα τη στιγμή που ζουν ανάμεσά μας τόσα παντέρημα παιδιά (και μόνο τα ορφανά της προσφυγιάς σου κάνουν την καρδιά κομμάτια), ο πουριτανισμός με την προβιά μέριμνας είναι τουλάχιστον απάνθρωπος.
Φτάσαμε εδώ που είμαστε επειδή αμέτρητοι άνθρωποι αγωνίστηκαν για την αγάπη, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη. Κι ο αγώνας αυτός συνεχίζεται - δεν τελειώνει ποτέ».