Για την απόφαση της να κάνει μόνη της παιδί, την επαγγελματική της πορεία, αλλά και τη σχέση της με την μητέρα της μίλησε η Άριελ Κωνσταντινίδη.
Η ηθοποιός μιλώντας στο «Στούντιο 4» της ΕΡΤ, εξήγησε τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε να αποκτήσει ένα παιδί χωρίς να είναι σε σχέση και να το μεγαλώσει μόνη της.
«Άργησα οκτώ χρόνια, γιατί έπρεπε να βρω την αλήθεια. Όλα αυτά τα μυθιστορηματικά ότι πρέπει να έχω έναν άντρα, ένα πλαίσιο… Είχα πολλούς έρωτας, πάντα οι άντρες με ήθελαν και ήθελαν ένα παιδί. Κατάλαβα ότι αυτό είναι το δέσιμο, αλλά γιατί το παιδάκι να το τραβήξει αυτό; Γιατί να γεννηθεί με το βάρος ότι ο μπαμπάς και η μαμά πρέπει να είναι χαρούμενοι και μαζί;(…) Τα παιδιά πρέπει να γεννιούνται χωρίς βάρη, ότι πρέπει να φτιάχνουν τη μαμά και τον μπαμπά και να έχουν όλο αυτό το βάρος στο σπίτι. Να είναι χαρούμενοι γιατί δεν μπορείς να λες είσαι η χαρά της ζωής μου, αλλά εγώ να μην το βλέπω.» είπε αρχικά.
«Δεν έχω καμία σχέση, είμαι μόνη μου. Πιστεύω τόσο πολύ στο ρόλο του πατέρα και θέλω έναν άντρα που θα είναι συνειδητώς σε αυτό και η δική μας σχέση θα είναι πάντα αυτή που θα είναι όσο πάει. Δεν ήθελα το παιδί αυτό να είναι το παιδί που μας ενώνει. Ποιον μπαμπά; Δεν έχει μπαμπά το παιδί, το θα τον βρούμε στην πορεία» πρόσθεσε.
Η δύσκολη σχέση με την μητέρα της
Η Κωνσταντινίδη αναφέρθηκε στη μητέρα της και το δύσκολο περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε: «Μεγάλωσα με μια μαμά που ήταν ναρκισσιστική προσωπικότητα, υπήρχε αυτή η διαταραχή που ήταν πάρα πολύ έντονη. Αυτή η διαταραχή παίζει συνεχώς με το μυαλό σου και την αντίληψή σου. Είναι συνεχώς διπλό μήνυμα, είναι συνεχώς: “Εγώ σε έφερα στη ζωή, εγώ μπορώ να σε πάρω”, “θα μου αποδεικνύεις ότι με αγαπάς”, “από εμένα εξαρτάσαι”. Ενώ το διπλό μήνυμα ήταν πόσο σε θέλω και πόσο σε χαίρομαι ταυτόχρονα πάθαινε διάφορα, νοσοκομεία, εντατικές, δηλαδή κάθε φορά που είχα πρεμιέρα, είχα κάτι στο σχολείο ιδιαίτερο, οτιδήποτε, αυτή έμπαινε σε μεγάλη ταραχή για να με πάρει πίσω».
Έκανε λόγο για ένα καταθλιπτικό περιβάλλον στο σπίτι της, ενώ είχε αποφασίσει, όταν γέννησε τα πρώτα της παιδιά (δίδυμα) να μην τα πηγαίνει σπίτι της.
«Το περιβάλλον της την θαύμαζε, ήταν πάρα πολύ όμορφη, σαγηνευτική, έξυπνη, εύστροφη. Εγώ ήμουν ένα παιδί τελείως συναισθηματικό και εκείνη μια γυναίκα παγωμένη. Ήρθα για να ‘σώσω τα πάντα’. Ήμουν σε ένα σπίτι λυπημένο, σε κατάθλιψη. Επειδή ήμουν το τρίτο παιδί μεγάλωσα με το αφήγημα ότι είμαι λάθος. Η μαμά μου δεν ήταν ότι θα με έτρεχε σε αυτό, αλλά μου έλεγε: “Δεν θα σε πάω και θα με ξεφτιλίσεις”» ανέφερε και πρόσθεσε:
«Σε μένα έπαιξε πολύ ρόλο η κριτική, τα συναισθήματά δηλαδή μου δεν μπορούσα να τα εκφράσω. Ήταν ένα περιβάλλον που δεν μπορούσα να εκφραστώ. Όταν έχασα την μητέρα μου, ένιωσα πολύ ωραία. Είχαμε αποχαιρετιστεί πολύ νωρίτερα. Είχε αγγειακή άνοια. Τον τελευταίο καιρό η ποιότητα της ζωής της δεν ήταν πολύ καλή. Εγώ έτσι κι αλλιώς, απ’ όταν γέννησα τα δίδυμα δεν ήθελα να έχουμε επαφές και για τα παιδιά, μετά είχε υποτροπιάσει, ήταν επικίνδυνη πολύ και για τον εαυτό της και για τους άλλους. Είχε οπτικές ψευδαισθήσεις και εκεί πια καταλάβαινα ότι δεν ήταν καλά».