Η Νταϊάνα κατάλαβε από πολύ νωρίς πως κάτι έτρεχε με τον σύζυγό της και την Καμίλα Πάρκερ Μπόουλς. Αλλά δεν έδινε βάση στα σημάδια αυτά, μέχρι λίγες ημέρες πριν το γάμο της, όταν και συνειδητοποίησε πως ήταν πολύ αργά για να κάνει πίσω.
Με αφορμή τα 25 χρόνια από τον θάνατο της πριγκίπισσας Νταϊάνας, η Daily Mail δημοσιεύει αποσπάσματα από το περίφημο βιβλίο του βιογράφου της Άντριου Μόρτον με τίτλο «Νταϊάνα: Η αληθινή της ιστορία - Με τα δικά της λόγια». Τι έγραφε λοιπόν η Νταϊάνα για την γνωριμία της με τον πρίγκιπα Κάρολο αλλά και την Καμίλα Πάρκερ Μπόουλς;
Η Νταϊάνα ήταν μόλις 16 ετών και επέστρεφε στο σπίτι της από το οικοτροφείο για το Σαββατοκύριακο όταν γνώρισε τον πρίγκιπα Κάρολο, τον Νοέμβριο του 1977.
Εκείνος ήταν 29 ετών και έβγαινε με την μεγαλύτερη αδερφή της την 22χρονη Σάρα, η οποία τον είχε προσκαλέσει σε ένα πάρτι για κυνήγι στο σπίτι της οικογένειας Σπένσερ, το Αλθορπ Χάουζ στο Νορθαμπτονσάιρ.
«Γνωρίζω τη βασίλισσα Ελισάβετ από τότε που ήμουν μικρή οπότε η συναναστροφή με τη βασιλική οικογένεια δεν ήταν κάτι το σπουδαίο. Κανένα ενδιαφέρον για τον Άντριου και τον Έντουαρντ – ποτέ δεν σκέφτηκα τον Άντριου. Σκεφτόμουν συνέχεια: ΄Κοίτα τη ζωή που έχουν – πόσο απαίσια’. Θυμάμαι ότι ο Κάρολος ήρθε στο Άλθορπ για να μείνει και η πρώτη μου εντύπωση ήταν ‘Θεέ μου, τι θλιμμένος άνθρωπος’.
Η πρώτη γνωριμία του πρίγκιπα Καρόλου με την Νταϊάνα - Όταν τα είχε με την αδερφή της
Η αδερφή μου η Σάρα, η κοπέλα του, ήταν τρελαμένη μαζί του και σκέφτηκα: ‘Θεέ μου, ο Κάρολος θα πρέπει να το μισεί αυτό’. Και συνεχώς τους απέφευγα. Θυμάμαι ότι ήμουν μια χοντρή, αμακιγιάριστη κοπέλα αλλά έκανα πολύ φασαρία και αυτό του άρεσε. Μετά το δείπνο, με πλησίασε και χορέψαμε και μου είπε: ‘Θα μου δείξεις την αίθουσα φωτογραφιών;’. Και ήμουν έτοιμη να του τη δείξω και έρχεται η Σάρα και μου λέει να φύγω. Της είπα: ‘Τουλάχιστον άσε με να σου πω που είναι οι διακόπτες της γκαλερί γιατί δε θα ξέρεις’ και εξαφανίστηκα.
Κι εκείνος γοητεύτηκε. Κι όταν κάθισα την επόμενη μέρα δίπλα του, μια 16χρονη να του δείχνει κάποιος τέτοιο ενδιαφέρον – είχα μείνει έκπληκτη. ‘Γιατί κάποιος σαν αυτόν να ενδιαφέρεται για μένα;’ αναρωτήθηκα. Και ήταν ενδιαφέρον.
Αυτό ήταν για περίπου δύο χρόνια. Τον έβλεπα κατά διαστήματα με τη Σάρα (η σχέση της οποίας με τον Κάρολο έληξε μετά από 9 μήνες). Όταν έκανε τον χορό των 30ων γενεθλίων του, μου ζητήθηκε κι εμένα να πάω. Στη συνέχεια, μου ζητήθηκε να πάω να μείνω στους de Passes (φίλους του πρίγκιπα Φίλιππου) τον Ιούλιο του 1980 από τον Philip de Pass, τον γιο του. «Θα ήθελες να έρθεις και να μείνεις μερικές ημέρες στο Πετγουόρθ; Θα είναι και ο πρίγκιπας της Ουαλίας. Είναι νέο αίμα – μπορεί να τον διασκεδάσεις». Κι έτσι είπα το ναι.
Το πρώτο κατ' ιδίαν τετ α τετ Καρόλου και Νταϊάνας- Όρμησε σχεδόν πάνω της
Ήρθε και ο Κάρολος. Είχε πέσει πάνω μου και ήταν πολύ περίεργο. Σκέφτηκα: «Λοιπόν αυτό δεν είναι και πολύ καλό. Νόμιζα ότι οι άνδρες υποτίθεται πως δεν πρέπει να είναι τόσο προφανείς – σκέφτηκα ότι αυτό ήταν πολύ περίεργο».
Το πρώτο βράδυ, καθίσαμε σε μια μπάλα άχυρου στο μπάρμπεκιου και μόλις είχε χωρίσει με την Αν Γουάλας (κόρη Σκωτσέζου γαιοκτήμονα, με την οποία είχε μια θυελλώδη, εξάμηνη σχέση). Του είπα: «Φαινόσουν τόσο θλιμμένος όταν περπάτησες στο διάδρομο της εκκλησίας στην κηδεία του λόρδου Μαουντμπάτεν (ο αγαπημένος του θείος είχε σκοτωθεί από βόμβα το IRA τον περασμένο χρόνο). Ήταν το πιο τραγικό πράγμα που είχα δει ποτέ. Η καρδιά μου ράγισε για σένα όταν σε παρακολουθούσα. Σκέφτηκα: ‘Είναι λάθος όλο αυτό, δεν έπρεπε να ήσουν μόνος σου, θα έπρεπε να είσαι με κάποιον να σε φροντίζει’».
Το επόμενο λεπτό, πήδηξε πάνω μου κυριολεκτικά και σκέφτηκα ότι και αυτό ήταν πολύ παράξενο, και δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη πώς να το αντιμετωπίσω. Μιλήσαμε για πολλά πράγματα και τέλοσπάντων αυτό ήταν όλο. Είπε: ‘Πρέπει να έρθεις στο Λονδίνο μαζί μου αύριο. Πρέπει να δουλέψω στο παλάτι του Μπάκιγχαμ – πρέπει να έρθεις να δουλέψεις μαζί μου’.
Σκέφτηκα πως αυτό ήταν πάρα πολύ. Είπα: ‘Όχι δεν μπορώ. Σκέφτηκα μέσα μου: «Πώς θα εξηγήσω την παρουσία μου στο παλάτι του Μπάκιγχαμ όταν υποτίθεται πως θα έμενα με τον Philip de Pass;».
Στη συνέχεια, δύο εβδομάδες αργότερα, μου ζήτησε να πάω στο Cowes με το Britannia ( το βασιλικό γιοτ) και είχε μαζί του πολλούς φίλους του (μεγαλύτερους σε ηλικία). Ένιωθα πολύ περίεργα για το όλο θέμα.
Στη συνέχεια πήγα να μείνω με την αδερφή μου την Τζέιν στο Μπαλμόραλ (για το Σαββατοκύριακο των αγώνων Braemar) όπου ο σύζυγός της ήταν βοηθός του προσωπικού γραμματέα της βασίλισσας.
Είχα τρομοκρατηθεί επειδή δεν είχα μείνει ποτέ στο Μπαλμόραλ και ήθελα να το κάνω σωστά. Η προσμονή ήταν χειρότερη από το να βρίσκομαι εκεί. Εκεί ήταν και το ζεύγος Πάρκερ Μπόουλς. Ήμουν η νεότερη κατά πολύ. Ο Κάρολος μου τηλεφωνούσε και μου έλεγε: ‘Θα ήθελες να έρθεις για μια βόλτα; Να έρθεις για μπάρμπεκιου;’. Κι εγώ του απάντησα: ΄Ναι, παρακαλώ’. Νόμιζα ότι όλα αυτά ήταν υπέροχα.
Η σχέση μας αναπτύχθηκε από εκεί. Στη συνέχεια, ο Τύπος το εκμεταλλεύτηκε. Έγιναν όλο και ανυπόφορα τα πράγματα ακόμη και για το μικρό μας διαμέρισμα, αλλά οι τρεις συγκάτοικοί μου ήταν υπέροχες – πίστη πέρα από κάθε φαντασία.
Τα σημάδια που έπρεπε να δώσει σημασία σχετικά με την Καμίλα
Ο Κάρολος μου έγραψε από το Κλόστερς (το ελβετικό χιονοδρομικό κέντρο και μετά μου τηλεφώνησε και μου είπε «Έχω κάτι πολύ σημαντικό να σας ρωτήσω’». Το ένστικτο σου λέει τι είναι. Κάθισα όλο το βράδυ με τα κορίτσια και έλεγα: ‘Χριστέ μου, τι θα κάνω;’».
Μέχρι τότε είχα συνειδητοποιήσει ότι υπήρχε και κάποιος άλλος τριγύρω. Είχα μείνει στο Μποουλχάιντ (έπαυλη, σπίτι της Καμίλα και του συζύγου της Άντριου) με τους Πάρκερ Μπόουλς, αρκετές φορές και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί μου έλεγε συνέχεια: ‘Μην τον πιέσεις να κάνει αυτό, μην κάνεις εκείνο’. ΄Ήξερε τόσα πολλά για το τι έκανε ιδιωτικά και για το τι κάναμε εμείς ιδιωτικά… όπως αν θα μέναμε στο Μπρόουντλαντς. Δεν μπορούσα να το καταλάβω. Τελικά, τα κατάλαβα όλα και βρήκα την απόδειξη.
Τέλος πάντων, την επόμενη μέρα πήγα στο Γουίνδσορ και έφτασα γύρω στις πέντε. Καθίσαμε και μου είπε: ‘Μου έλειψες τόσο πολύ’. Αλλά δεν υπήρχε κάτι το απτό πάνω του. Δεν είχα ποτέ αγόρι. Πάντα τους κρατούσα μακριά, πίστευα ότι ήταν όλοι μπελάδες και δεν μπορούσα να το χειριστώ συναισθηματικά. Ήμουν πολύ μπερδεμένη, σκέφτηκα.
Η πρόταση γάμου
Τέλος πάντων, μου είπε: «Θα με παντρευτείς;» και γέλασα. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα: «Αυτό είναι αστείο» και είπα: «Ναι, εντάξει» και γέλασα. Ήταν πολύ σοβαρός. Είπε: «Αντιλαμβάνεσαι ότι μια μέρα θα γίνεις βασίλισσα;» Και μια φωνή μέσα μου είπε: «Δε θα γίνεις βασίλισσα, αλλά θα έχεις έναν δύσκολο ρόλο». Σκέφτηκα: «Εντάξει» και είπα: «Ναι». Του είπα: «Σ’ αγαπώ τόσο πολύ, σ’ αγαπώ τόσο πολύ» κι εκείνος μου απάντησε: «Ό,τι σημαίνει αγάπη». Τότε το είπε.
Και έτσι έτρεξε επάνω και τηλεφώνησε στη μητέρα του. Γύρισα στο διαμέρισμά μου και κάθισα στον κρεβάτι μου. «Κορίτσια, μαντέψτε» είπα και με ρώτησαν: «Σε ζήτησε; Τι του απάντησες;». «Ναι, παρακαλώ». Ούρλιαζαν συνέχεια και πήγαμε μια βόλτα στο Λονδίνο.
Μετά τον αρραβώνα μπορούσε πλέον να τον αποκαλεί Κάρολο και όχι «κύριο»
Μόλις αρραβωνιάστηκαν, η Νταϊάνα μπορούσε πλέον να τον αποκαλεί με το μικρό του όνομα – μέχρι τότε τον φώναζε ‘κύριο’. Αυτό θεωρούνταν φυσιολογικό από τον κύκλο του εκείνη την εποχή – μάλιστα και η μεγαλύτερη αδερφή της Σάρα έτσι τον αποκαλούσε όταν ήταν ζευγάρι.
Τηλεφώνησα στους γονείς μου το επόμενο πρωί. Ο μπαμπάς ήταν ενθουσιασμένος. «Τι υπέροχο!». Και η μαμά ήταν ενθουσιασμένη. Στη συνέχεια, δύο μέρες αργότερα έφυγα για την Αυστραλία για τρεις εβδομάδες για να ηρεμήσω λίγο και για κάτι δουλειές με τη μητέρα μου. Αυτό ήταν σκέτη καταστροφή γιατί τον ποθούσα, αλλά δεν μου τηλεφώνησε ποτέ.
Μου φάνηκε πολύ περίεργο και όποτε του τηλεφωνούσα, έλειπε και δεν μου τηλεφώνησε ποτέ. Σκέφτηκα: «Εντάξει» απλά ήμουν υπερβολική - «είναι πολύ απασχολημένος, αυτό, εκείνο, το άλλο».
Επιστρέφω από την Αυστραλία, κάποιος χτυπάει την πόρτα μου – κάποιος από το γραφείο του με ένα μπουκέτο λουλούδια και ήξερα ότι δεν ήταν από τον Κάρολο γιατί δεν υπήρχε σημείωμα. Ήταν απλά κάποιος από το γραφείο που σκέφτηκε να μου τα στείλει.
Η μανία του Τύπου να την καταδιώκει
Στη συνέχεια, όλα άρχισαν να συσσωρεύονται, με τον Τύπο να έχει γίνει ανυπόφορος και να παρακολουθεί κάθε μου κίνηση. Καταλάβαινα ότι έκαναν τη δουλειά τους, αλλά ο κόσμος δεν καταλάβαινε ότι με παρακολουθούσαν με κιάλια όλη την ώρα. Νοίκιασαν το απέναντι διαμέρισμα, το οποίο έβλεπε στην κρεβατοκάμαρά μου.
Έπρεπε να φύγω για να πάω να μείνω με τον Κάρολο στο Μπρόουντλαντς. Έτσι βγάλαμε τα σεντόνια από το κρεβάτι μου (χρησιμοποιώντας τα ως παραβάν) και βγήκα από το παράθυρο της κουζίνας, που είναι στον παράδρομο με μια βαλίτσα στο χέρι.
Ήμουν συνεχώς ευγενική, συνεχώς φερόμουν πολιτισμένα. Δεν ήμουν ποτέ αγενής. Ποτέ δεν φώναξα. Αλλά έκλαιγα σαν μωρό στους τέσσερις τοίχους. Δεν μπορούσα να το αντέξω. Έκλαιγα επειδή δεν είχα καμία υποστήριξη από τον Κάρολο και καμία υποστήριξη από το γραφείο Τύπου του παλατιού. Μου είπαν απλώς: «Είσαι μόνη σου». Ο Κάρολος δεν ήταν καθόλου υποστηρικτικός. Κάθε φορά που μου τηλεφωνούσε, μου έλεγε: «Η καημένη η Καμίλα. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο σήμερα και μου είπε ότι υπάρχει πολύς Τύπος στο Μποουλχάιντ. Περνάει δύσκολες στιγμές. Τον ρώτησα: «Πόσοι δημοσιογράφοι είναι εκεί έξω;» Μου λέει «Τουλάχιστον τέσσερις». Και σκέφτηκα: «Θεέ μου, υπάρχουν 34 εδώ!» αλλά δεν του το είπα ποτέ. Ποτέ δεν του παραπονέθηκα για τον Τύπο γιατί δεν πίστευα ότι η θέση μου ήταν να το κάνω.
Κατάφερα να βρω μια εσωτερική αποφασιστικότητα να επιβιώσω. Τέλος πάντως, ο αρραβώνας ανακοινώθηκε και πριν καταλάβω τι συνέβη, ήμουν στο Κλάρενς Χάουζ. Κανείς δεν ήταν εκεί για να με υποδεχτεί. Ήταν σαν να έμπαινα σε ξενοδοχείο.
Θυμάμαι ότι με ξύπνησε το πρωί μια πολύ γλυκιά, ηλικιωμένη κυρία που έφερε όλα τα χαρτιά για τον αρραβώνα και τα έβαλε στο κρεβάτι μου.
Την τελευταία φορά που περνούσα την πόρτα του διαμερίσματός μου, είχα ξαφνικά δίπλα μου έναν αστυνομικό. Και το βράδυ πριν τον αρραβώνα μου, αυτός ο αστυνομικός μου είπε: «Θέλω απλώς να ξέρεις πως αυτή είναι η τελευταία νύχτα ελευθερίας που θα ζήσεις ποτέ, στο υπόλοιπο της ζωής σου, γι’ αυτό εκμεταλλεύσου την στο έπακρο» Ήταν σαν να κάρφωσε ένα σπαθί στην καρδιά μου.
Το γεύμα με την Καμίλα
Τη γνώρισα πολύ νωρίς. Με εισήγαγε στον κύκλο, αλλά ήμουν απειλή. Ήμουν ένα πολύ μικρό κορίτσι, αλλά ήμουν απειλή.
Όταν έφτασα στο Κλάρενς Χάουζ, υπήρχε ένα γράμμα στο κρεβάτι μου από την Καμίλα, με ημερομηνία δύ ημέρες νωρίτερα, που έλεγε: «Τόσο συναρπαστικά νέα για τον αρραβώνα σου. Ας γευματίσουμε σύντομα, όταν ο πρίγκιπας της Ουαλίας πάει στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Θα λείψει για τρεις εβδομάδες. Θα ήθελα πολύ να δω το δαχτυλίδι. Με πολλή αγάπη, Καμίλα».
Έτσι, οργάνωσα το γεύμα. Έχοντας κατά νου ότι ήμουν τόσο ανώριμη, δεν ήξερα για ζήλια ή κατάθλιψη ή κάτι τέτοιο. Είχα μια τόσο υπέροχη ζωή ως νηπιαγωγός – δεν υπέφερες από κάτι τέτοιο. Κουραζόσουν, αλλά αυτό ήταν όλο. Δεν υπήρχε κανείς γύρω σου να σε στενοχωρήσει.
Έτσι φάγαμε μεσημεριανό. Μου είπε κάποια στιγμή: «Δε θα πας για κυνήγι, έτσι δεν είναι;». Και είπα: «Επάνω σε τι;». Είπε: «Άλογο. Δεν πρόκειται να κυνηγήσει όταν θα πας να ζήσεις στο Χάιγκρόουβ, έτσι δεν είναι;». Είπα: «Όχι.». Είπε: «Απλά ήθελα να ξέρω». Και σκέφτηκα ότι όσον αφορά εκείνη, αυτή ήταν η οδός επικοινωνίας της. Ήμουν ακόμα πολύ ανώριμη για να καταλάβω όλα τα μηνύματα που έρχονταν προς το μέρος μου.
Μετά από λίγες ημέρες, η Νταϊάνα μετακόμισε στο Κλάρενς Χάουζ στο παλάτι του Μπάκιγχαμ. Κι όπως είπε, ένιωθε μοναξιά εκεί. Κατέβαινε τακτικά στις κουζίνες για να συνομιλήσει με το προσωπικό, ενώ σε μία περίπτωση, ξυπόλητη και με τζιν, έβαλε βούτυρο στο ψωμί ενός έκπληκτου υπηρέτη.
Δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο κρύοι ήταν όλοι – πώς νοίμζα ένα πράγμα, αλλά στην πραγματικότητα συνέβαινε κάτι άλλο. Τα ψέματα και η απάτη. Το πρώτο πράγμα που με σόκαρε ήταν που ο μελλοντικός μου σύζυγος έστελνε λουλούδια στην Καμίλα Πάρκερ Μπόουλς όταν εκείνη είχε μηνιγγίτιδα. «Στην Γκλάντις από τον Φρεντ» (τα παρατσούκλια που είχαν ο ένας για τον άλλον).
Ποτέ δεν ασχολήθηκε με αυτή την πλευρά των πραγμάτων. Απλά του είπα: «Πρέπει να είσαι πάντα ειλικρινής μαζί μου».
Ήμουν μόνη εδώ (σχεδιάζοντας το γάμο) επειδή ο Κάρολος είχε φύγει για την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία για περιοδεία και ίσως θυμάστε τη φωτογραφία μου να κλαίω με λυγμούς μέσα σε ένα κόκκινο παλτό όταν έφυγε με το αεροπλάνο. Δεν είχε να κάνει με το ότι έφευγε. Το πιο τρομερό πράγμα είχε συμβεί πριν φύγει.
Όταν άκουσε τον Κάρολο να λέει στην Καμίλα: «Θα σε αγαπώ για πάντα»
Ήμουν στο γραφείο του και του μιλούσα, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η Καμίλα, λίγο πριν φύγει για πέντε εβδομάδες. Σκέφτηκα: «Να είμαι ευγενική και να τον αφήσω να της μιλήσει ιδιαιτέρως ή να κάτσω εδώ; Είπα τελικά να κάνω το πρώτο και αυτό τελικά μου ράγισε την καρδιά.
Συζητούσαμε συχνά για την Καμίλα. Κάποτε τον άκουσα στο τηλέφωνο του μπάνιου του, να της λέει: «Ό,τι κι αν συμβεί, θα σε αγαπώ για πάντα». Όταν του είπα τι είχα ακούσει, μαλώσαμε άσχημα.
Το βραχιόλι - δώρο του Καρόλου στην Καμίλα
Κάποιος στο γραφείο του μου είπε ότι ο σύζυγός μου είχε φτιάξει ένα βραχιόλι για εκείνη, το οποίο φοράει μέχρι σήμερα. Είναι ένα βραχιόλι με χρυσή αλυσίδα και έναν δίσκο από μπλε σμάλτο. Έχει ένα «G» και ένα «F» μέσα, από τα «Gladys» και «Fred».
Μπήκα στο γραφείο του υπαλλήλου του και του είπε: «Ω, τι έχει αυτό το δέμα;» και μου απάντησε πως δεν πρέπει να το ανοίξω. Αλλά εγώ το άνοιξα και ήταν εκείνο το βραχιόλι και είπα: «Ξέρω πού πάει αυτό». Ήμουν συντετριμμένη. Αυτό έγινε περίπου δύο εβδομάδες πριν παντρευτούμε. Τόση οργή, οργή, οργή. «Γιατί δεν μπορείς να είσαι ειλικρινής μαζί μου;» Αλλά όχι, ο Κάρολος με έκοψε τελείως.
Είχε βρει την παρθένα, το θυσιαστήριο αρνί και κατά κάποιο τρόπο είχε εμμονή μαζί μου. Αλλά ήταν τι μία καυτό, την άλλη κρύο. Ποτέ δεν ήξερε τι διάθεση θα είχε.
Πήρε το βραχιόλι τη Δευτέρα. Παντρευτήκαμε την Τετάρτη. Πήγα στον αστυνομικό του και του είπα: «Τζον, που είναι ο πρίγκιπας Κάρολος;» και μου είπε ότι βγήκε για φαγητό. Έτσι κι εγώ, ανέβηκα επάνω και γευμάτισα με τις αδερφές μου λέγοντάς τες: «Δεν μπορώ να τον παντρευτώ. Δεν μπορώ να το κάνω. Είναι αδύνατον».
Ήταν υπέροχες και μου είπαν: «Λοιπόν κακή τύχη. Το πρόσωπό σου είναι ακόμη και στις πετσέτες του τσαγιού, οπότε είναι πολύ αργά για να κάνεις πίσω».
Η βουλιμία είχε ξεκινήσει την εβδομάδα μετά τον αρραβώνα μας. Ο σύζυγός μου έβαλε το χέρι του στη μέση μου και είπε: «Ω, υπάρχει λίγο πάχος εδώ, έτσι δεν είναι;» και αυτό πυροδότησε κάτι μέσα μου. Και υπήρχε και το θέμα με την Καμίλα. Ήμουν απελπισμένη.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που αρρώστησα. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη γιατί νόμιζα ότι αυτό ήταν η απελευθέρωση της έντασης. Την πρώτη φορά που μετρήθηκα για το νυφικό μου ήμουν 29 ίντσες στη μέση. Την ημέρα του γάμου μου, ήμουν 23,5 ίντσες. Είχα συρρικνωθεί από τον Φεβρουάριο έως τον Ιούλιο.
Δύο ημέρες πριν από τον γάμο πήγαμε στον Άγιο Παύλο για την τελευταία μας πρόβα, και τότε ήταν που τα φώτα της κάμερας άναψαν στο φουλ και πήρα μια αίσθηση του πώς θα ήταν η μέρα.
Και έκλαιγα με λυγμούς. Κατέρρευσα εντελώς και αυτό οφειλόταν σε ένα σωρό πράγματα. Το θέμα με την Καμίλα, στροβιλιζόταν στο μυαλό μου.