Το πρώτο κεφάλαιο της σειράς «Ψυχοκόρες» του ANT1+ έκλεισε, καθηλώνοντας του τηλεθεατές.
Οι Ψυχοκόρες είναι από εκείνες τις σειρές που σε παρασέρνουν, που τις παρακολουθείς με τέτοια αφοσίωση, σαν να βρίσκεσαι και εσύ σε μια γωνιά του σκηνικού τους. Χαίρεσαι, κλαις, αγωνιάς, ζεις τον φόβο μαζί τους και περιμένεις με ανυπομονησία την επόμενη εξέλιξη. Γι΄ αυτό και η παρακολούθηση των επεισοδίων δεν είναι για όλους εύκολη υπόθεση, μιας και τα συναισθήματα ξεχειλίζουν, κάθε μα κάθε φορά.
Μία από τις συγκλονιστικότερες σκηνές του πρώτου κύκλου ήταν αυτή του βιασμού της Φρόσως, που υποδύεται η Άννα Λουϊζίδη. Η ηθοποιός καθήλωσε τους πάντες με την ερμηνεία της, με εκείνη την κραυγή, κάτω από τους καταρράκτες, προσπαθώντας να «ξεπλύνει» τη ντροπή. Τότε, οι τηλεθεατές είχαν εκστασιαστεί. «Ανατριχίλα» είχαν γράψει στο Twitter, αποθεώνοντάς την.
Άννα Λουιζίδη: Ευγνωμονώ τους δασκάλους του θεάτρου που μου έδειξαν ένα είδος ελευθερίας που τα θρανία το απαγορεύουν
Πριν την πρεμιέρα του δεύτερου κύκλου της σειράς «Ψυχοκόρες», που αναμένεται στις αρχές του 2024, η Άννα Λουιζίδη μοιράζεται στο iefimerida.gr την αγάπη της για την υποκριτική, η οποία αποτέλεσε «σανίδα σωτηρίας» της στα σχολικά της χρόνια,.αλλά και τη γνωριμία με την ηρωίδα της, την «Φρόσω».
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα και η καταγωγή μου είναι από τη Ρόδο. Καταφεύγω συχνά στις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων κυρίως σε αναμνήσεις από τη θαλπωρή της οικογένειας μου και την παιδική οπτική της ζωής. Από τα εφηβικά μου χρόνια θυμάμαι έντονα την ανάγκη και τη χαρά της αναζήτησης μιας δικής μου αγέλης, των φίλων μου δηλαδή. Όπως επίσης την αναζήτηση τις δικής μου ταυτότητας και την καθοδήγηση της από βιβλία, μουσικές, ταινίες, εξόδους, φίλους και συζητήσεις.
»Η ενασχόλησή μου με την υποκριτική προέκυψε στην τρίτη δημοτικού ως σανίδα σωτηρίας από το σχολείο. Η μητέρα μου βλέποντας πως καταπιεζόμουν πολύ με τα μαθήματα και το πλαίσιο του σχολείου, με έγραψε στη θεατρική ομάδα του σχολείου για να αναπτερωθεί το ηθικό μου. Έτσι βρήκα το καταφύγιό μου στο θέατρο όπου στόχος του “μαθήματος” ήταν όχι μόνο να μη φοβάμαι να κάνω λάθος, αλλά και να βρίσκω διαφορετικούς τρόπους να κάνω λάθη. Σιγά σιγά άρχισα να περιμένω όλη τη βδομάδα εκείνα τα μαθήματα θεάτρου και να νιώθω πως μέσα σε αυτά μπορώ να είμαι πραγματικά ο εαυτός μου περισσότερο από ότι οπουδήποτε άλλου. Οφείλω στους δάσκαλους του θεάτρου εκείνων των χρόνων μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου και του τρόπου που βλέπω τον κόσμο, κυρίως τους ευγνωμονώ που μου έδειξαν ένα είδος ελευθερίας που τα θρανία το απαγορεύουν».
Η πρώτη γνωριμία της Άννας Λουιζίδη με την κάμερα έγινε στην ταινία «Για πρώτη φορά νονός», όπου είδε τη συνεργασία «σαν παιχνίδι», όπως λέει.
«Τα παιδιά συχνά είναι οι καλύτεροι ηθοποιοί ακριβώς γιατί δεν παίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους και έχουν ένα υπέροχο θάρρος. Βρέθηκα σε μια πολύ καλή ομάδα η οποία με ξενάγησε με τον πιο γλυκό τρόπο μέσα στον κόσμο της κάμερας. Είχα την τύχη να παρατηρήσω πως οι “μεγάλοι” στήνουν μια ταινία πριν γίνω η ίδια “μεγάλη”. Παρατηρώντας όλους αυτούς τους ανθρώπους που χρειάζεται να προσφέρουν την δουλειά τους για να φτιάξουμε μια ιστορία κατάλαβα ότι το παιχνίδι αυτό θέλει πολύ πειθαρχία, συγκέντρωση και συνεργατικότητα».
Στη σειρά «Ψυχοκόρες» του ANT1+, η Άννα Λουιζίδη γνώρισε την «Φρόσω», την οποία σύστησε στο τηλεοπτικό κοινό. Μια ηρωίδα, που βίωσε την εκμετάλλευση και τη βία μέσω του «θεσμού της Ψυχοκόρης», αλλά έχει τη δύναμη να σηκωθεί και να σταθεί στα πόδια της, διεκδικώντας τη ζωή της.
«Η πρόταση προέκυψε από την εταιρία κάστινγκ που ανέλαβε τη σειρά και από αρκετές φάσεις ακροάσεων. Από την πρώτη στιγμή που διάβασα την περιγραφή του χαρακτήρα της Φρόσως θέλησα να πω την ιστορία της. Με έλκυε ο δυναμισμός της σε πείσμα μιας κοινωνίας που εκτιμά την αξία μιας γυναίκας με βάση την εξωτερική της εμφάνιση και κατ επέκταση τη θεωρεί “κτήμα” του εκάστοτε άντρα (πατέρα, συζύγου, κυρίου). Επιπλέον, ήταν εμφανές από τις πρώτες φάσεις του casting ότι οι άνθρωποι που γέννησαν τη σειρά είχαν κάνει πολλή έρευνα και είχαν μεράκι για να πουν με ειλικρίνεια μια ιστορία για την Ελλάδα του χθες.
»Η Φρόσω είναι ένα εσωστρεφές κορίτσι που επιθυμεί να είναι αόρατο και αναγκάζεται να ανακαλύψει μια δύναμη που και η ίδια δεν ήξερε ότι είχε μέσα της. Ένας γυναικείος χαρακτήρας που δεν αναλώνεται στην αυτολύπηση, αντίθετα οργίζεται, αντιστέκεται και αντεπιτίθεται με όποιον τρόπο μπορεί απαλλαγμένη από την ανάγκη να φαίνεται “καλή”. Ένα κορίτσι που τοποθετείται στη θέση του θύματος και μετατρέπεται σε θήτη. Η Φρόσω γίνεται αγρίμι για να διεκδικήσει ότι είναι άνθρωπος σε έναν κόσμο που τη θεωρεί ζώο. Είμαι πολύ χαρούμενη που γνώρισα ένα τόσο δυνατό κορίτσι».
Η Άννα Λουιζίδη θυμάται το πρώτο γύρισμα και τον «τρόμο» που αισθάνθηκε απέναντι στον χαρακτήρα της «Φρόσως».
«Στο πρώτο γύρισμα είχα μια πολύ μικρή σκηνή του πρώτου επεισοδίου σε ένα συνεργείο που είχε ήδη ξεκινήσει γυρίσματα μισό μήνα πριν ξεκινήσω εγώ. Βρήκα συνεπώς ηθοποιούς και ολόκληρο σύστημα ανθρώπων που έχει ήδη μπει σε έναν ρυθμό. Τρομοκρατήθηκα, δεν ήξερα αν μπορώ να εμπιστευτώ τον εαυτό μου και να βγάλω εις πέρας την ευθύνη να πω την ιστορία της Φρόσως. Αποφάσισα εκείνο το βράδυ πως δουλεία μου είναι να πω την ιστορία αυτή όσο καλύτερα μπορέσω. Το δεύτερο γύρισμα ήταν η συνειδητοποίηση πως δεν είναι και τόσο τρομακτικό όλο αυτό και πως είναι και πάλι ένα παιχνίδι».
Την ρώτησα πόσο εύκολο είναι για έναν ηθοποιό να κουβαλά μια ηρωίδα, που έχει βιώσει την εκμετάλλευση. Η σειρά «Ψυχοκόρες» είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα και αληθινές μαρτυρίες, ξετυλίγοντας αυτον τον θεσμό που μετέτρεπε την ανάγκη απόδρασης από μια φτωχική ζωή στην επαρχία σε υποταγή και εκμετάλλευση.
«Είναι σαν να κάνεις ταξίδι στον χρόνο. Μέσα από αυτό το ταξίδι καταλαβαίνεις ότι το “ένδοξο παρελθόν” δεν ήταν και τόσο ένδοξο τελικά, πως ίσως το “άνθρωπος παλαιάς κοπής” δεν είναι κομπλιμέντο. Όταν μπαίνεις στα παπούτσια ενός κοριτσιού εκείνης της εποχής καλείσαι να κρίνεις ήθη, έθιμα και παραδόσεις που ορισμένοι σήμερα νοσταλγούν ξεχνώντας πως επέβαλαν τον αποκλεισμό, την κακοποίηση και την καταπίεση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Ευχάριστο δεν είναι αλλά σίγουρα σε κάνει ευγνώμων για τα όσα έχει κατακτήσει το σήμερα και μαχητική για όσα πρέπει να κατακτήσει το αύριο», λέει η κυρία Λουιζίδη, η οποία αποθεώθηκε από τους τηλεθεατές στη σκηνή μετά τον βιασμό.
»Όταν διάβασα τις σκηνές αυτές ένιωσα πως έχω μια μεγάλη ευκαιρία και μια μεγάλη ευθύνη να μιλήσω για ένα σώμα που έχει παραβιαστεί, για την επόμενη μέρα. Δυστυχώς, αν και συχνά βλέπουμε σκηνές βιασμού στην τηλεόραση, σπάνια γράφετε πως ο άνθρωπος που υπέστη κακοποίηση υπάρχει στη σιωπή μετά από το συμβάν, πως ξυπνάει, πως βγάζει το ρούχο, πόσο επιτακτική ανάγκη είναι να πλυθεί. Ψάχνοντας λοιπόν το “μετά” βρήκα στο meNow_meToo 277 μαρτυρίες ανθρώπων που έχουν υποστεί κακοποίηση. Αρκετοί ανέφεραν πως ένιωθαν για ένα εύλογο χρονικό διάστημα ότι το σώμα τους δεν είναι δικό τους. Καθώς η Πένυ Φυλακτάκη και ο Βαγγέλης Νάσης τοποθέτησαν σεναριακά το πλύσιμο του σώματος αυτού σε καταρράκτη, όπου η ορμή του νερού από μόνη της έχει μια αφυπνιστική βίαιη σχεδόν ορμή, αποφάσισα πως σε αυτή τη σκηνή η Φρόσω καταλαβαίνει ότι αυτό το σώμα αυτό που παραβιάστηκε είναι δικό της.
Το συγκινητικό είναι ότι μήνες αργότερα αυτό που συνειδητοποιεί η Φρόσω σε αυτή τη σκηνή, οι θεατές το συναισθάνθηκαν. Η ανταπόκρισή του κοινού, η αποδοχή της Φρόσως, το γεγονός ότι ο κόσμος μπήκε στη θέση της με συγκίνησαν και με ταρακούνησαν γιατί η ευθύνη που φέρει το επάγγελμα μας πήρε συγκεκριμένη μορφή. Θα ήθελα πολύ να αγκαλιάσω και να υπερασπιστώ τη Φρόσω και είναι πολύ καταπραϋντικό ότι αρκετός κόσμος εξέφρασε την ίδια επιθυμία».
