Την άποψη ότι ένα 25% προτιμά την ανεργία, παρά να εργαστεί, εξέφρασε σε συνέντευξή του ο Αλέκος Συσσοβίτης.
Με αφορμή τις σκληρές εργασίες που έκανε από μικρή ηλικία, ο δημοφιλής ηθοποιός αναφέρθηκε και στο ζήτημα της ανεργίας στην εποχή μας, λέγοντας ότι «ο κόσμος είναι σε έναν αυτισμό, κάθεται σε ένα κινητό, είναι αμήχανος, είναι σε ένα τέλμα, σε ένα βούρκο και παρόλα αυτά δεν δραστηριοποιείται, δεν πάει να δουλέψει».
Ο Αλέκος Συσσοβίτης ήταν καλεσμένος στην εκπομπή «Στούντιο 4» της ΕΡΤ και μίλησε για τη μεγάλη και κοπιαστική του πορεία μέχρι την καταξίωση σε εμβληματικούς ρόλους στην Επίδαυρο, η οποία ήρθε μέσω μιας δύσκολης διαδρομής.
Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στην εποχή που πουλούσε φελιζόλ για τους οπαδούς έξω από το γήπεδο του ΠΑΟΚ, στην Τούμπα, παρότι ο ίδιος υποστήριζε τον Άρη. «Ήμουν 11 χρονών και πούλαγα φελιζόλ έξω από το γήπεδο. Τα παίρναμε από την οικοδομή του θείου μου, βγάζαμε μια δραχμή όλη την εβδομάδα σε δεκάρες και αυτά ήταν τα κουλούρια μας, με αυτά ζούσαμε. Εγώ με τον ξάδερφό μου ψάχναμε τρόπους να βγάλουμε λεφτά, δεν θέλαμε να πάρουμε από τους γονείς μας», είπε χαρακτηριστικά για τους τρόπους που έβρισκε για να εξασφαλίζει το χαρτζιλίκι του.
Αναφερόμενος στο ότι βγήκε στο μεροκάματο από πολύ μικρή ηλικία, σχολίασε: «Όλη η οικογένειά μας ήταν εκεί. Όλοι δουλεύαμε. Ήταν τόσο φτωχή η Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του '80... Έπρεπε να είσαι εκεί. Δεν μπορείς να βλέπεις τους άλλους να δουλεύουν τόσο πολύ από το πρωί ως το βράδυ και εσύ να είσαι στην κοσμάρα σου».
Επίσης, ο Αλέκος Συσσοβίτης διηγήθηκε πώς ήταν να εργάζεται σε ηλικία 13 ετών, λέγοντας: «Μου είχαν γεμίσει οι φτέρνες καρφιά. Μιλάμε για ανεργία κι εγώ που έχω το "Faust" και ψάχνω κόσμο να δουλέψει, πραγματικά δεν βρίσκω παιδιά να δουλέψουν. Ζούμε σε άλλες εποχές. Η τεχνολογία και το ίντερνετ άλλαξαν τα πάντα. Ο κόσμος είναι σε έναν αυτισμό, κάθεται σε ένα κινητό, είναι αμήχανος, είναι σε ένα τέλμα, σε ένα βούρκο και παρόλα αυτά δεν δραστηριοποιείται, δεν πάει να δουλέψει.
Προτιμούν να είναι 25% άνεργοι, παρά να σηκώσουν τα μανίκια και να δουλέψουν. Το γνωρίζουμε και παράλληλα ακούς νέους ανθρώπους να λένε "δεν έχω δουλειά". Γιατί δεν έχεις δουλειά; Δούλεψε, βγες, ψάξε, κάνε και δείξε. Βλέπω κι άλλα νέα παιδιά που είναι δουλευταράδες και αυτό τους σώνει. Ο Αϊνστάιν έλεγε ότι το 90% της επιτυχίας είναι η δουλειά, δεν είναι το ταλέντο».
Αλέκος Συσσοβίτης: Η δύσκολη διαδρομή μέχρι την Επίδαυρο και η σχέση με τη μητέρα του
Επίσης, ο ηθοποιός αναφέρθηκε στην πορεία του από την οικοδομή, μέχρι να φτάσει στο θεατρικό σανίδι και στην Επίδαυρο. «Στη Θεσσαλονίκη ένιωθα μία ιδιαίτερη ανησυχία, ήμασταν πολύ έντονα παιδιά και σαν να μην μας χώραγε ο τόπος. Ήθελα πραγματικά να ανοίξω τα φτερά και να πάω να δω πού θα με βγάλει. Τότε θέλαμε να ζήσουμε μια καλύτερη ζωή», ανέφερε.
Σημείωσε ότι ένιωσε δικαιωμένος όταν μετά από πολλά χρόνια ήρθε η καταξίωσή του ως ηθοποιός. «Όταν βγαίνεις στην Επίδαυρο τελειώνουν όλα. Πέρσι στην Επίδαυρο, στο τέλος της παράστασης, ήμουν εγώ μαζί με άλλους τρεις ηθοποιούς. Αγκαλιαστήκαμε και είπαμε: "Είμαστε τρία παιδιά οικοδόμων και ενός φούρναρη". Το λέω και τρέμω, είναι τρομερά συγκινητική σκηνή που κάποιοι άνθρωποι κατάφεραν να φθάσουν εκεί, να συγκινήσουν, να κάνουν καλά τη δουλειά τους και μετά όλα αυτό να τους δικαιώσει. Υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί που υπήρξαν γονείς από πίσω να τους στηρίξουν. Όταν τελειώσαμε την περιοδεία κλαίγαμε όλοι σαν μωρά παιδιά, ολόκληροι άνδρες», συμπλήρωσε.
Επίσης, ο Αλέκος Συσσοβίτης μίλησε για τη μεγάλη αδυναμία που είχε στη μητέρα του και η οποία έφυγε από τη ζωή χτυπημένη από το Αλτσχάιμερ. «Μέχρι τα τελευταία της υπήρχε αυτή η εξάρτηση, η δέσμευση, την οποία νοσταλγώ και λατρεύω. Όταν έλειπα μεγάλα διαστήματα, η μητέρα μου ταλαιπωρούνταν πάρα πολύ, πονούσε πολύ, έκλαιγε και απλά με άφηνε να κάνω την πορεία μου. Δεν ήμουν όμως εξαφανισμένος, είχα έρωτα με τη μητέρα μου. Το Οιδιπόδειο ήταν αμφίδρομο. Κάποια στιγμή ήθελα να φύγω στην Αμερική. Δεν έφυγα, γιατί οι γιατροί μου είπαν ότι πρέπει να είμαι κοντά», είπε βαθιά συγκινημένος.