Ο Παύλος Σιδηρόπουλος πέθανε στις 6 Δεκεμβρίου 1990.
Φέτος συμπληρώνονται 29 χρόνια από τον θάνατό του, και όμως κάθε χρόνο, όλο και περισσότεροι είναι οι θαυμαστές του και τα τραγούδια του εξακολουθούν να εμπνέουν νέους δημιουργούς. Είναι γιατί ο Παύλος, ήταν αυθεντικός καλλιτέχνης και η πραγματική τέχνη δεν σβήνει στον χρόνο.
Η ιδεολογία του Παύλου Σιδηρόπουλου
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ήταν πέρα από τις στενές ιδεολογικές καταχωρήσεις και τις ταμπέλες του δεξιού, του αριστερού ή αναρχικού. Το έργο του δεν δίνει σίγουρες ιδεολογικές απαντήσεις, το αντίθετο, περισσότερο θέτει ερωτήματα, και περιγράφει αινιγματικές έως αδιέξοδες καταστάσεις. Ακόμη και τα ερωτικά του τραγούδια, είναι πολύπλοκα. Πάρτε για παράδειγμα το πιο γνωστό του «ερωτικό», το «Στην Κ.».
Όταν κάποιο βράδυ
θα σε ξυπνήσει απότομη η κραυγή σου
και τρέξεις στη μαμά σου να το πεις
κι εκείνη τρομαγμένη μες στο ψυγείο κλείσει τη φωνή σου
θα’ ναι αργά, μεσάνυχτα
και θα’ χεις κουραστεί
Από αυτή την εικόνα και μόνο μπορεί κάποιος να γράψει ένα βιβλίο. Υπάρχουν πολλά ερωτήματα που ξεπηδούν από αυτό το τραγούδι. Τα ερωτικά τραγούδια του Παύλου, είναι τα αινίγματα της ζωής του, που καταθέτει τίμια μπροστά μας και με εξομολογητικό τρόπο, σαν να γράφει ημερολόγιο που αφήνει στις μελλοντικές γενιές.
Σιδηρόπουλος: Πρέζες υπάρχουν πολλές, αλλά η ηρωίνη σκοτώνει
Βεβαίως, ο Παύλος Σιδηρόπουλος ΔΕΝ αποτελεί πρότυπο δύναμης και υγείας, ούτε πρότυπο συμπεριφοράς. Δεμένος με τη βαριά αλυσίδα της ηρωίνης, είναι αδύναμος και πεθαίνει. Όμως, αποτελεί πρότυπο τιμιότητας ενός που βιώνει την σκληρή φυλακή του. Δεν υπάρχει ούτε ένα τραγούδι του Παύλου που να εξωραΐζει αυτή την φυλάκιση. Το μότο του ήταν «Πρέζες υπάρχουν πολλές, αλλά η ηρωίνη σκοτώνει».
Παύλος Σιδηρόπουλος, «Εν Κατακλείδι»
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, δεν θεωρούσε τον εαυτό του επαναστάτη και αυτό το δείχνει ο τίμιος στίχος του «Για ποια επανάσταση μιλάμε, που προσπαθώ όρθιος να σταθώ» (Πες μου αν θέλεις κάτι). Ποια είναι λοιπόν η αξία των τραγουδιών ενός ανήμπορου να σπάσει τα δεσμά του και να φύγει προς την ελευθερία;
Η αξία, βρίσκεται στις εικόνες που φωτογραφίζουν την ελευθερία, άσχετα αν δεν μπορούν να την φτάσουν.
Ο Σιδηρόπουλος, μας δίνει εικόνες μιας φυλακής, ενώ παράλληλα περιγράφει έναν ιδεατό ουρανό ελευθερίας. Αν και το θέλει, δεν μπορεί να πλησιάσει αυτόν τον ουρανό, όπως ακριβώς ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ, που ζωγραφίζει την Έναστρη Νύχτα από το παράθυρο του ασύλου.
Η αξία, επίσης, βρίσκεται στα ερωτήματα που θέτει, πρώτα στον αδιέξοδο εαυτό του και ύστερα στην κοινωνία. Είναι πολύ σκληρό, για παράδειγμα, αλλά και πολύ αληθινό, το ερώτημα στο «Εν Κατακλείδι», για το τι έχουμε κάνει εμείς, ως κοινωνία, για να βοηθήσουμε όλα αυτά τα παιδιά που μπλέχτηκαν στα δίχτυα των ουσιών.
Ο σχετικός στίχος είναι :
Κατά τ’ άλλα εσείς
που ‘σαστε υγιείς
και αξιοπρεπείς
βοηθήστε μας και λίγο
δώστε μας πνοή
στέγη και τροφή
μια ιδέα στεγανή
που να μην μπάζει κρύο
Από αυτή την άποψη, το έργο του Σιδηρόπουλου, είναι πολύτιμο.
Όχι μόνο, επειδή είναι μία προειδοποίηση τσουχτερή σαν χαστούκι για όποιον διανοηθεί να φλερτάρει με ουσίες, αλλά και επειδή είναι μία πηγή πληροφόρησης για όλους μας. Τα τραγούδια του δείχνουν την πραγματική διάθεση των απροσάρμοστων παιδιών, που δεν είναι υπόκοσμος, αλλά απόκοσμος. Και μας καλούν να βοηθήσουμε και όχι να καταφύγουμε στην εύκολη λύση των αστυνομικών μέτρων.
Τιμή στον Παύλο Σιδηρόπουλο 29 χρόνια από το θάνατό του
Το συγκρότημά του, οι Απροσάρμοστοι, θα τιμήσουν την μνήμη του και φέτος. Όπως κάθε Δεκέμβρη, εδώ και 29 χρόνια, η «οικογένεια» (όπως ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει την μπάντα) του Παύλου Σιδηρόπουλου, οι Απροσάρμοστοι, δίνουν συναυλία στο κλαμπ Κύτταρο. Το live θα γίνει στις 7 Δεκεμβρίου.
Οι: Κυριάκος Δαρίβας: τύμπανα, Οδυσσέας Γαλανάκης: κιθάρα, και Αλέκος Αράπης: μπάσο, είναι τα εναπομείναντα μέλη του ιστορικού συγκροτήματος Απροσάρμοστοι, που μαζί με τον Βασίλη Πετρίδη (RIP) τον Λουκά Γκέκα (RIP) και μπροστάρη τον αξέχαστο Παύλο, άφησαν το ανεξίτηλο σημάδι τους
στην ελληνική ροκ σκηνή.
Όλες οι φωτογραφίες του Παύλου Σιδηρόπουλου, Μανώλης Νταλούκας 1984