Ο καρκίνος δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πόσο μάλλον όταν ο ασθενής είναι ένα μικρό παιδί. Και αυτό που λένε ότι όταν ένα άτομο νοσεί από καρκίνο νοσεί μαζί του και όλη η οικογένεια, αποκτά άλλη διάσταση όταν μιλάμε για παιδιά.
Η Κέιτλιν Μπέργκερ από το Τέξας είναι μια από τις μητέρες που έχουν παιδί με καρκίνο. Ο 4 ετών σήμερα Μπέκετ, από το 2018 δίνει τη δική του μάχη με τη λευχαιμία. Υποβάλλεται εδώ και ενάμιση, σχεδόν, χρόνο σε θεραπεία, η οποία θα διαρκέσει μέχρι το 2021. Η μητέρα του έχει φτιάξει τη σελίδα «Beckett Strong» στο Facebook, περιγράφοντας τα όσα βιώνουν σαν οικογένεια και τον αντίκτυπο που έχει σε όλη την οικογένεια η ασθένεια ενός μικρού παιδιού με σκοπό να ευαισθητοποιήσει όλο τον κόσμο γύρω από το θέμα.
Ωστόσο, viral έχει γίνει η ανάρτηση που έκανε δύο ημέρες πριν, με δύο φωτό του μικρού Μπέκετ από τον περασμένο Ιανουάριο. Ο μικρούλης, ο οποίος έχει χάσει τα μαλλιά του από τις χημειοθεραπείες είναι στην τουαλέτα και κάνει εμετό, συνέπεια των ανυπόφορων παρενεργειών της θεραπείας. Στην ίδια ανάρτηση περιγράφει πώς η 5χρονη σήμερα αδελφή του Μπέκετ στέκεται στο πλευρό του μικρού και περιγράφει το Γολγοθά που ανεβαίνει το ίδιο το παιδί που νοσεί και τις δυσκολίες που περνά μαζί του ολόκληρη η οικογένεια.
Η ανάρτηση της μητέρας για το πώς είναι ο παιδικός καρκίνος -Οι φωτό που συγκλονίζουν
«Ένα πράγμα που δεν λένε για τον παιδικό καρκίνο είναι ότι επηρεάζει ολόκληρη την οικογένεια. Πάντα ακούτε για τους οικονομικούς και ιατρικούς αγώνες, αλλά πόσο συχνά ακούτε για τις αγώνες που δίνουν οικογένειες που έχουν και άλλα παιδιά; Για κάποιους μπορεί να είναι εξαιρετικά δύσκολο να δουν αυτές τις εικόνες και να διαβάσουν αυτό το κείμενο. Τα δύο μου παιδιά, 15 μήνες πριν, από το να παίζουν στο σχολείο και στο σπίτι μαζί, βρέθηκαν να κάθονται μαζί στο κρύο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Η 4 ετών κόρη μου τότε, παρακολουθούσε τον αδελφό της να μεταφέρεται με ασθενοφόρο στα επείγοντα. Παρακολουθούσε μια 12άδα γιατρών με μάσκες στα πρόσωπά τους, να τον τρυπάνε με βολόνες για να το χορηγήσουν δεκάδες φάρμακα, καθώς εκείνος ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου αβοήθητος. Η κόρη μου δεν καταλάβαινε τι ακριβώς συνέβαινε. Αυτό που καταλάβαινε ήταν ότι κάτι πήγαινε στραβά με τον αδελφό της και καλύτερό της φίλο.
Υστερα από ένα μήνα και κάτι, αφότου βγήκε από το νοσοκομείο, παρακολουθούσε τον αδελφό της να αγωνίζεται να περπατήσει και να παίξει. Ο ζωηρός, γεμάτος ενέργειας μικρός αδελφός που κάποτε θυμόταν, ήταν τώρα ένα ήσυχο, άρρωστο και πολύ νυσταγμένο αγόρι. Δεν ήθελε πλέον να παίζει. Η κόρη μου δεν μπορούσε να καταλάβει πώς ήταν δυνατό ο μικρός της αδελφός πριν να περπατούσε κανονικά και τώρα να μην μπορεί ούτε καν να σταθεί όρθιος στα πόδια του χωρίς βοήθεια.
Δεν καταλάβαινε τις διάφορες θεραπείες που έπρεπε να τού γίνουν για να μπορέσει να ανακτήσει τις δυνάμεις του. Για εκείνη, ήταν κάτι που έπρεπε εκείνος να κάνει, που εκείνη δεν χρειαζόταν.
Γιατί δεν μπορούσαν πια να πάνε στο αγαπημένο τους πάρκο με το τραμπολίνο; Γιατί δεν μπορούσαν να παίξουν μαξιλαροπόλεμο όπως στο παρελθόν; Γιατί δεν έπρεπε να επιστρέψει ο μικρός στο σχολείο, αλλά εκείνη έπρεπε να πηγαίνει;
Γιατί πήραμε την αδερφή του μαζί μας και γιατί είδε όλα αυτά σε τόσο μικρή ηλικία; Τα παιδιά χρειάζονται υποστήριξη και συντροφικότητα και δεν πρέπει να τα κρατάμε σε απόσταση από το άτομο που είναι άρρωστο. Το πιο σημαντικό είναι να δείξουμε ότι τα φροντίζουμε ανεξάρτητα από την κατάσταση που βιώνουν. Ξόδεψε αρκετά χρόνο, δίπλα του στο μπάνιο, ενώ ήταν άρρωστος. Έμεινε κοντά του. Τον υποστήριξε και την φρόντισε, ανεξαρτήτως καταστάσεως. Μέχρι σήμερα, είναι πολύ κοντά. Πάντα τον φροντίζει.
Εμετός ανάμεσα στο παιχνίδι. Σηκώνεται για να πέσει. Εκείνη στέκεται στο πλάι του αδερφού της και τον χαϊδεύει στην πλάτη όταν εκείνος αρρωσταίνει. Από 13 κιλά, έμεινε 9. Αυτός είναι ο παιδικός καρκίνος. Ή το δέχεσαι ή τα παρατάς».
