Η Ρωσική Αυτοκρατορική οικογένεια των Ρομάνοφ δολοφονήθηκε απο τους μπολσεβίκους στις 17 Ιουλίου του 1918.
Η οικογένεια (ο Τσάρος Νικόλαος Β', η σύζυγός του Τσαρίνα Αλεξάνδρα Φιόντοροβνα και τα πέντε παιδιά τους, Όλγα, Τατιάνα, Μαρία, Αναστασία και Αλεξέι), όπως και όσοι φυλακίστηκαν μαζί τους, ο Ευγένιος Μπότκιν, η Άννα Ντεμίντοβα, ο Αλεξέι Τρουππ και ο Ιβάν Χαριτόνοφ εκτελέστηκαν είτε μέ πυροβολισμό, είτε με ξιφολόγχη είτε ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου στο Αικατερίνενμπουργκ. Ο Τσάρος και η οικογένειά του δολοφονήθηκαν από Μπολσεβίκους υπό την ηγεσία του Γιάκοφ Γιουρόφσκι, ο οποίος εκτελούσε τις εντολές του Περιφερειακού Σοβιέτ των Ουραλίων. Οι σοροί τους ακρωτηριάστηκαν, κάηκαν και ετάφησαν σε ένα χωράφι, που έμεινε γνωστό με την ονομασία Γκανίνα Γιάμα, στο δάσος Κοπτυάκι.
Παρά τις πληροφορίες ότι «όλη η οικογένεια είχε την ίδια μοίρα με την κεφαλή της», οι Μπολσεβίκοι απλώς ανακοίνωσαν το θάνατο του Τσάρου Νικολάου Β', με τις επίσημες ανακοινώσεις του Τύπου να τονίζουν ότι «Η σύζυγος του Νικολάου Ρομάνοφ και ο γιος της εστάλησαν σε ασφαλές μέρος». Για περισσότερα από οκτώ χρόνια, η Σοβιετική ηγεσία διατηρούσε συστηματικά έναν πέπλο παραπληροφόρησης σχετικά με τις τύχες των μελών της οικογενείας. Η Σοβιετική ηγεσία αναγνώρισε τις δολοφονίες των Ρομάνοφ το 1926, μετά τη δημοσίευση της έρευνας του Σοκόλοφ, αλλά συνέχισε να ισχυρίζεται ότι οι σοροί τους είχαν χαθεί και ότι η κυβέρνηση του Βλαντίμιρ Λένιν δεν είχε καμία ανάμειξη. Η εμφάνιση κατά καιρούς διαφόρων απατεώνων που διεκδικούσαν την αμύθητη περιουσία της Τσαρικής οικογένειας, υποδυόμενοι κάποιο από τα αγνοούμενα μέλη, είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον των Μέσων Ενημέρωσης ακόμη και εκτός της Σοβιετικής Ρωσίας.
Ένας ερασιτέχνης ερευνητής, ο Αλεξάντερ Αβντόνιν, ανακάλυψε το 1979 το χώρο ταφής της οικογένειας, αλλά το γεγονός περιήλθε σε γνώση του κοινού μόνο το 1989, κατά τη διάρκεια της Γκλάσνοστ. Η ταυτότητα των σορών επιβεβαιώθηκε μετά από ιατροδικαστική έρευνα και έρευνα βάσει DNA. Τα υπολείμματα των σορών ετάφησαν στον καθεδρικό ναό των Αγίων Πέτρου και Παύλου στην Αγία Πετρούπολη το 1998, 80 χρόνια μετά τη δολοφονία των Ρομάνοφ. Σημαίνοντα μέλη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν παρευρέθηκαν στην κηδεία, αμφισβητώντας την αυθεντικότητα των ευρημάτων. Ερασιτέχνες αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το 2007, ένα δεύτερο, μικρότερο τάφο, με τις σορούς δύο παιδιών των Ρομάνοφ που δε βρέθηκαν στον πρώτο, μεγαλύτερο τάφο. Παρόλα αυτά, οι σοροί παραμένουν σε κρατικό σκευοφυλάκιο, με επιπρόσθετους έλεγχους DNA να βρίσκονται σε εκκρεμότητα. Το 2008, μετά από παρατεταμένες και περίπλοκες νομικές προστριβές, το γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα της Ρωσίας, αποκατέστησε τη μνήμη των Ρομάνοφ ως «θυμάτων πολιτικής καταστολής». Το 1993, η μετα-Σοβιετική κυβέρνηση άνοιξε κακουργηματικό φάκελο για την υπόθεση της δολοφονίας των Ρομάνοφ, αλλά δεν ασκήθηκε δίωξη εναντίον κάποιου, καθώς όλοι οι δράστες ήταν ήδη νεκροί.
Ορισμένοι ιστορικοί αποδίδουν τις διαταγές της εκτέλεσης στην κυβέρνηση στη Μόσχα, ιδιαίτερα στον Γιάκοβ Σβερντλόφ και στον Βλαντίμιρ Λένιν, οι οποίοι κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφύλιου Πολέμου, ήθελαν να αποτρέψουν τη διάσωση της Αυτοκρατορικής Οικογένειας από την Τσεχοσλοβάκικη Λεγεώνα που πλησίαζε, πολεμώντας ενάντια στους Μπολσεβίκους στο πλευρό του Λευκού Στρατού. Αυτή η θεωρία υποστηρίζεται από ένα απόσπασμα στο ημερολόγιο του Λέων Τρότσκι. Η έρευνα της οποίας προΐστατο ο Βλαντίμιρ Σολοβύοφ κατέληξε το 2011 στο συμπέρασμα ότι παρά την απόδοση των κρατικών αρχείων στο φως της δημοσιότητας στην εποχή μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, δεν έχει βρεθεί ακόμη γραπτή απόδειξη ή έγγραφο που να αποδεικνύει ότι οι εντολές εκτέλεσης της οικογένειας των Ρομάνοφ, προήλθαν είτε από τον Λένιν είτε από τον Σβερντλόφ. Παρόλα αυτά, είναι βέβαιο ότι κάλυψαν τους δράστες μετά την εκτέλεση, χωρίς να τους επιβάλλουν κυρώσεις και επιδοκίμασαν επισήμως το συμβάν.. Ο Λένιν είχε τον απόλυτο έλεγχο των Ρομάνοφ, αν και φρόντισε το όνομά του να μην αναμιχθεί με τη μοίρα τους σε οποιοδήποτε επίσημο έγγραφο. Ο πρώην πρόεδρος της Ρωσίας, Μπορίς Γιέλτσιν, περιέγραψε τις δολοφονίες των Ρομάνοφ ως μια από τις πιο μελανές σελίδες της Ρωσικής ιστορίας.