Η Ελλάδα είναι στο αίμα μου δήλωσε ο πρίγκιπας Κάρολος φθάνοντας στην Αθήνα. Και αυτό δεν ήταν σχήμα λόγου.
Ο πρίγκιπας του Ουαλίας έχει όντως ελληνικές ρίζες, αφού Ελληνας είναι ο πατέρας του Φίλιππος. Ο σημερινός δούκας του Εδιμβούργου, γεννήθηκε στην Ελλάδα, στο Μον Ρεπό της Κέρκυρας από πατέρα Ελληνα, τον πρίγκιπα Ανδρέα, γιό του Βασιλιά Γεωργίου. Ο πρίγκιπας Ανδρέας πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους και στην Μικρασιατική Εκστρατεία, αλλά στην μάχη του Σαγγαρίου απέτυχε να υλοποιήσει τις εντολές που είχε πάρει και έτσι του αφαίρεσαν την διοίκηση του Β΄Σώματος Στρατού και τον γύρισαν στην Ελλάδα. Θα συλληφθεί, θα περάσει στρατοδικείο και θα καταδικαστεί σε θάνατο. Θα γλυτώσει μόνο χάρη στην παρέμβαση της αγγλικής κυβέρνησης και του στρατηγού Πάγκαλου, που ήταν συμμαθητής του πρίγκιπα Ανδρέα στην Σχολή Ευελπίδων. Το αντιτορπιλικό Καλυψώ θα μεταφέρει την οικογένεια του πρίγκιπα στην Ιταλία και μαζί τους είναι φυσικά και ο μικρός μόλις 18 μηνών Φίλιππος. Αργότερα η οικογένεια θα εγκατασταθεί στο Παρίσι, στο προάστιο Σαίν Κλού. Θα μείνουν στο σπίτι της εύπορης συζύγου του αδελφού του πρίγκιπα Ανδρέα Γεωργίου, Μαρίας Βοναπάρτη, που άφησε εποχή σαν μαθήτρια του Φρούντ και από τις πρώτες ψυχαναλύτριες. Πολύ γρήγορα πάντως ο πρίγκιπας Ανδρέας θα εγκαταλείψει την οικογένεια του, θα εγκατασταθεί στο Μόντε Κάρλο και θα ζήσει με τις ερωμένες του μέχρι το 1944. Η σορός του θα μεταφερθεί και θα ταφεί στο βασιλικό νεκροταφείο στο Τατόϊ. Η μητέρα του Φίλιππου, η πριγκίπισσα Αλίκη ήταν κόρη του Λουδοβίκου Μαουντενμπεργκ και γεννήθηκε στο παλάτι του Ουίνσδορ. Γνώρισε τον πρίγκιπα Ανδρέα στο Μπάνγκιχαμ και μετά το 1922 ακολούθησε τον πρίγκιπα Ανδρέα στην εξορία. Γρήγορα όμως διαγνώστηκε ψυχική ασθένεια και με εντολή γιατρού κλείστηκε στην κλινική του δρ. Σίμμελ. Λέγεται μάλιστα οτι ο δρ. Σίμμελ συμβουλεύθηκε τον Φρόυντ για την κατάστασή της και αυτός διέγνωσε σεξουαλική απογοήτευση. Τελικά θα επιστρέψει στην Αθήνα το 1938. Θα αγοράσει και σπίτι στην οδό Κουμπάρη 8 απέναντι απο το σημερινό μουσείο Μπενάκη. Στην κατοχή θα βοηθήσει τον πληθυσμό της Αθήνας διοργανώνοντας συσσίτια ενώ έχει ήδη αρχίσει να ντύνεται μοναχή. Μετά τον πόλεμο θα αφοσιωθεί στα θεία και θα επιδιώξει να ιδρύσει το δικό της μοναστήρι στην Τήνο. Θα ζήσει στην Αθήνα έως και την δεκαετία του 60. Προς το τέλος της ζωής της ο Φίλιππος θα την καλέσει στο Μπάνγκιχαμ οπου θα αφήσει την τελευταία της πνοή. Η σορός της θα ταφεί τελικά στον Κήπο της Γεσθημανής στην Ιερουσαλήμ.