Η ασπρόμαυρη φωτογραφία με το μικρό αγόρι μπροστά στο λιτό τροχόσπιτο της εποχής, γυρίζει τον χρόνο πίσω κοντά μισό αιώνα για τον Αντώνη Ζαμπέτα, ιδιοκτήτη, σήμερα, εταιρείας τροχόσπιτων.
Οι γονείς του είχαν κάνει «κομμάτι» της ζωής τους το τροχόσπιτο, ταξιδεύοντας σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης προκειμένου να ανακαλύψουν τις ομορφιές της. Και ο ίδιος δεν έχανε ευκαιρία να ποζάρει στον φακό, μπροστά από το τετράτροχο «σπίτι» τους, με το χαμόγελο και την ανεμελιά της παιδικής ηλικίας να παραμένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στο φωτογραφικό χαρτί.
Για την οικογένεια Ζαμπέτα, όμως, το τροχόσπιτο δεν έχει συνδεθεί μόνο με ευχάριστες μνήμες διακοπών αλλά και με τη δύσκολη στιγμή του μεγάλου σεισμού στη Θεσσαλονίκη, το 1978, όταν χρειάστηκε να μείνουν εκεί για κάποιο χρονικό διάστημα, υπό τον φόβο των μετασεισμικών δονήσεων. Μάλιστα, μέσα σ' εκείνες τις δύσκολες συνθήκες «γεννήθηκε» και η ιδέα, πάνω στην οποία βασίστηκε η ίδρυση της εταιρείας.
Ήταν μόλις επτά ετών ο Αντώνης Ζαμπέτας, όταν ο πατέρας του, ένας από τους πρώτους ιδιοκτήτες τροχόσπιτου στη βόρεια Ελλάδα, αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με το αντικείμενο, με αφορμή τον …σεισμό! «Ξεκινήσαμε το 1978 με τους σεισμούς της Θεσσαλονίκης. Είχαμε τροχόσπιτο από το 1971, όταν και γεννήθηκα. Τότε μας κορόιδευαν ως περιπλανώμενους τσιγγάνους και όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός κατεβήκαμε από το σπίτι και μέναμε στο τροχόσπιτο. Θυμάμαι έντονα τη στιγμή σαν να ήταν χθες, με τον κόσμο έξω από το τροχόσπιτο να μας ρωτά αν το πουλάμε! Έτσι ξεκίνησε η εμπορία για τους γονείς μου και εμείς συνεχίζουμε τη δραστηριότητα της οικογένειας», εξηγεί στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού- Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων «Πρακτορείο 104,9 FM» ο Αντώνης Ζαμπέτας.
Η τραυματική εμπειρία του σεισμού αποτέλεσε το εφαλτήριο μιας φιλόδοξης επιχειρηματικής δραστηριότητας για την οικογένεια και για τον ίδιο. Όμως το τροχόσπιτο δεν είναι μόνο η επαγγελματική ενασχόληση του κ. Ζαμπέτα, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του και μεγάλη του αγάπη, όπως χαρακτηριστικά λέει. Ασχολείται, μάλιστα, και με την αναπαλαίωση, έχοντας ήδη ένα τροχόσπιτο πολλών δεκαετιών στο οποίο και ξεναγεί μικρούς και μεγάλους επισκέπτες. «Έχω τροχόσπιτο στο κατάστημα από το 1962. Το πήρα από συνάδελφο Γερμανό, προκειμένου να το αναπαλαιώσω ως μουσειακό και το έχω στον χώρο όπου βρίσκονται οι εγκαταστάσεις μας, για να δείχνουμε στον κόσμο πώς ήταν κάποτε τα τροχόσπιτα καθώς είναι από τα παλαιότερα που υπάρχουν στην Ελλάδα και "κουβαλά" μεγάλη ιστορία. Ο Γερμανός έκανε πολλά χιλιόμετρα σε κάμπινγκ σε όλη την Ευρώπη», λέει χαρακτηριστικά.
Επιδιορθώνουν τα «γερασμένα» τροχόσπιτα
Η εποχή του κορωνοϊού έχει αυξήσει το ενδιαφέρον του κόσμου για διακοπές με τροχόσπιτο. Οι περισσότεροι που είχαν παλιά τροχόσπιτα, τα …ξεσκόνισαν, τα έβαλαν ξανά μπροστά και έσπευσαν να τα επιδιορθώσουν. «Η αλήθεια είναι ότι το ενδιαφέρον του κόσμου έχει αυξηθεί και ιδιαίτερα στα αυτοκινούμενα τροχόσπιτα είναι μεγαλύτερη η ζήτηση. Ο κόσμος, αυτήν την περίοδο, βρίσκεται στη φάση της συντήρησης. Όλο και περισσότεροι έρχονται με τα "γερασμένα" τροχόσπιτά τους για σέρβις, ώστε φέτος να τα χρησιμοποιήσουν ξανά. Ζητούν να τα επιδιορθώσουμε και να τα …σουλουπώσουμε με αλλαγή κάποιων ανταλλακτικών και τεχνική υποστήριξη», επισημαίνει ο κ. Ζαμπέτας.
Σημειώνει, δε, πως η «στροφή» αυτή οφείλεται πιθανότατα στο ότι το τροχόσπιτο -και το ρυμουλκούμενο και το αυτοκινούμενο- είναι ο ασφαλέστερος τρόπος διακοπών, ειδικά αυτήν την περίοδο, γιατί όσοι το χρησιμοποιούν έχουν τον προσωπικό τους χώρο, δεν έρχονται σε επαφή με άλλους ανθρώπους τόσο εύκολα. Ζουν μεν σε έναν κοινόβιο χώρο που είναι το κάμπινγκ αλλά έχουν και την προσωπική τους τουαλέτα,το προσωπικό τους μπάνιο, τη δική τους κουζίνα, τον δικό τους χώρο.
«Sold out» στην Ευρώπη τα τροχόσπιτα!
Όπως αναφέρει στο «Πρακτορείο FM» ο κ. Ζαμπέτας, στο άκουσμα της είδησης για επικείμενη απαλλαγή κατά 75% του τέλους ταξινόμησης για τα αυτοκινούμενα τροχόσπιτα -μια ρύθμιση που αποσκοπεί στην τόνωση της συγκεκριμένης αγοράς- πολλοί είναι αυτοί που άρχισαν να εξετάζουν το ενδεχόμενο αγοράς ενός τροχόσπιτου.
Ωστόσο, η ζήτηση στην Ευρώπη είναι τόσο μεγάλη, που για να φτάσει στη Θεσσαλονίκη παραγγελία απαιτείται τουλάχιστον ένας χρόνος… «Τηλεφώνησα πριν από μερικές μέρες σε εργοστάσιο της Γερμανίας γιατί ενδιαφερόταν μια οικογένεια για αγορά. Μού είπαν πως αν παραγγείλω σήμερα, ενδέχεται να παραλάβω του χρόνου (το 2021), μετά τον Ιούνιο!», λέει χαρακτηριστικά ο κ. Ζαμπέτας.