Ταξίδι στο Παρίσι με τον Αγγέλο Πεντάρη και την σύντροφό του. Τα αγαπημένα τους μέρη.
Ο Άγγελος Πεντάρης, o 27χρονος διάσημος ντράμερ που όταν ήταν τεσσάρων μηνών διαγνώστηκε με εγκεφαλική παράλυση και τετραπληγία, αλλά κατάφερε να πραγματοποιήσει τα όνειρά του και να ασχοληθεί με τη μουσική και τον αθλητισμό, ταξίδεψε στο Παρίσι για να συναντήσει το κορίτσι του και να μοιραστεί μαζί της -και μαζί μας- την υπέροχη, αξιοθαύμαστη πορεία του που έγινε τραγούδι.
O νεαρός ντράμερ που τον αγάπησε το πανελλήνιο για τη συγκινητική ιστορία τόλμης και θάρρους, αφού αψήφησε τα μεγάλα εμπόδια που αντιμετωπίζει από μωρό για να κυνηγήσει τα όνειρά του, κυκλοφόρησε μόλις το πρώτο του single με τίτλο «Thank you», σε στίχους, μουσική και παραγωγή δικά του. Ο Άγγελος πήγε στο Παρίσι λίγες ημέρες πριν για να συναντήσει το κορίτσι του, τη Σταυριάνα Δεληπέτρου, η οποία σπουδάζει εκεί, και πέρασαν μερικές ημέρες τριγυρνώντας στη γαλλική μητρόπολη. Οι δυο τους, επιστρέφοντας στην Αθήνα, μoιράστηκαν με το iefimerida, τόσο τις αγαπημένες τους παριζιάνικες διαδρομές, αλλά και όλες τις σκέψεις εκείνου για το πρώτο τραγούδι που έγραψε για να ευχαριστήσει τη ζωή, για όλα αυτά τα μικρά καθημερινά θαύματα που του έχει προσφέρει.
Ο Άγγελος Πεντάρης, έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο όταν αποφάσισε ο ίδιος να μιλήσει με τόλμη δημοσίως, στην TEDx Athens, για την συγκινητική ιστορία του. Όταν ήταν τεσσάρων μηνών διαγνώστηκε με εγκεφαλική παράλυση και τετραπληγία. Οι γονείς του, παρά τις δυσοίωνες εκτιμήσεις ότι δεν θα μπορούσε να κουνήσει τα χέρια και τα πόδια του και να ζήσει μια ανεξάρτητη ζωή, έκαναν έναν άθλο: εστίασαν στη εντατική άσκηση και την διαρκή φυσιοθεραπεία ώστε ο Άγγελος να μπορέσει να ξεπεράσει τις δυσκολίες και να ζήσει μια λειτουργική ζωή. Οπλισμένος με το πείσμα και το θάρρος που έχουν οι γεννημένοι νικητές, ο νεαρός ντράμερ κατάφερε όχι μονάχα να γίνει λειτουργικός, αλλά να κυνηγήσει τα όνειρά του. Τώρα, είναι επαγγελματίας ντράμερ και motivational speaker, παρακινώντας άλλους ανθρώπους να «πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους» ακόμα κι όταν αυτό φαίνεται πρακτικά αδύνατο.
Από πολύ μικρός ο Άγγελος Πεντάρης κατάλαβε ότι η μουσική ήταν η φυσική του κλίση. Στα 17 του, πήγε στην Αμερική για να σουδάσει στο Los Angeles College of Music, από το οποίο πήρε πτυχίο Bachelor of Music με έμφαση στο Drum Performance. Εκεί, είχε την τύχη να κάνει περιοδείες με αρκετές μπάντες, γνωρίζοντας ανθρώπους που τον «αγκάλιασαν» για το ταλέντο και τη θετική του ενέργεια. Εκείνο το διάστημα μάλιστα έδωσε συνέντευξη στο Drum Channel, το οποίο φιλοξένησε πριν από αυτόν τον ντράμερ των Red Hot Chili Peppers (Τσαντ Σμιθ) και, αμέσως μετά, αυτόν της Ariana Grande (Aaron Spears). Τον Μάιο του 2022 ήταν ένας από τους ντράμερ που έπαιξαν στη σκηνή του 5ου Athens Drum Festival, του μεγαλύτερου ντράμερ event στην Ελλάδα. Έκτοτε οργανώνει τις εκδηλώσεις του Drum Up the Volume σε μερικά από τα πιο δημοφιλή μέρη της αθηναϊκής διασκέδασης.
Παράλληλα, με τις μουσικές του δραστηριότητες ο Άγγελος ίδρυσε το δικό του studio παραγωγής και ηχογραφήσεων, τη GEM Studios στο Νέο Ηράκλειο, ενώ ασχολείται καθημερινά με τη γυμναστική, την πυγμαχία, την κολύμβηση και το windsurf.
Τα αγαπημένα μέρη του ζευγαριού στο Παρίσι
Ο Άγγελος και η Σταυριάνα βρίσκουν συχνά αφορμές για να εξερευνήσουν μαζί το Παρίσι, ανακαλύπτοντας κάθε φορά κι από ένα - περισσότερο ή λιγότερο γνωστό - μυστικό της Πόλης του Φωτός.
Μπορεί να τους πετύχεις κάποιο ηλιόλουστο πρωί στους κήπους του Λουξεμβούργου, απολαμβάνοντας chipotle to-go, ή το βράδυ στο Quartier Latin, καθώς περπατούν στα πολύβουα σοκάκια δίπλα στη Notre-Dame και ακούν live τζαζ στο θρυλικό Caveau de la Hussette: το ξέρεις ως ναό της jazz και του swing, που έχει φιλοξενήσει τα μεγαλύτερα ονόματα παγκοσμίως, ή από το σύντομο cameo του στο οσκαρικό La La Land.
Από τα αγαπημένα τους σημεία, ξεχωρίζουν το Neko Ramen στο 9ο Arrondissement, όπου το πλήθος δημιουργεί ουρές γύρω απ’όλο το τετράγωνο για να δοκιμάσει τις αυθεντικές ιαπωνικές σπεσιαλιτέ του μαγαζιού.
Επίσης, το καφέ του Pierre Hermé στη Champs Elysées, για τα καλύτερα γαλλικά macarons και μια γρήγορη στάση στα stands του l’Occitane, όπου θα διαλέξεις από μια φαντασμαγορική ποικιλία προϊόντων περιποίησης.
Αυτό που δεν πρέπει να παραλείψεις, θα σου εκμυστηρευτούν, είναι ένα vinyl shopping sprint στη Fnac αλλά και ένα περίπατο στην pont Alexandre III, για να δεις την πιο μαγευτική θέα με τον Πύργο του Άιφελ σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η συγκινητική ιστορία θάρρους που έγινε τραγούδι
Ανταπόκριση από το Παρίσι: Ο Άγγελος Πεντάρης μιλά στη Σταυριάνα Δεληπέτρου για τη μουσική, το θάρρος, το φως και το σκοτάδι
«Βρισκόμαστε στο Παρίσι, σε ένα μικροσκοπικό δωματιάκι που ίσα-ίσα μας χωράει και τους δύο και φτιάχνουμε τα δώρα για το επερχόμενο release party του· μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις του να είσαι νέος καλλιτέχνης, που ίσως περνούν απαρατήρητες, είναι το πόσο εμπλέκεσαι σε κάθε στάδιο της διαδικασίας - αυτά που κάποτε μπορεί να αναλαμβάνουν μεγάλες εταιρίες ή ολόκληρα συνεργεία έχουν ακόμη χαρακτήρα μικρής οικογενειακής επιχείρησης: το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα τέλειο, έχει όμως άποψη και αγάπη» λέει η Σταυριάνα Δεληπέτρου, μιλώντας για τις ημέρες που μοιράστηκε με τον Άγγελο Πεντάρη στο Παρίσι και συνεχίζει:
“Γιατί τραγούδι”, η ερώτηση αιωρείται: πράγματι, συνηθίζουμε με περίσσια αυστηρότητα να βάζουμε - ή, μάλλον, στριμώχνουμε - ανθρώπους σε μικρά κουτάκια· τα κλειδώνουμε με λουκέτο ασφαλείας και κολλάμε μια ετικέτα με τον τίτλο που θεωρούμε πλέον κατάλληλο. Έτσι, ο Άγγελος είναι ντράμερ, και θα έπρεπε, λέει η λογική, να κάνει μόνον όσα κάνουν και οι άλλοι ντράμερ: «όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με τα ντραμς, είχα την εικόνα ότι τελειώνεις τη σχολή, πειραματίζεσαι για λίγο, και κάποτε (πού θα πάει), όλο και κάποιο όνομα θα σε προσλάβει. Ηχογραφήσεις στο στούντιο για μέρες, βδομάδες ολόκληρες, μερικά singles, δυο-τρία βίντεο κλιπ, καμιά περιοδεία, άμα είσαι τυχερός… κι ύστερα, φτου κι απ’ την αρχή”. Τι γίνεται όμως με αυτά τα κομμάτια μας, τα αυθάδικα, που όσο και να πασχίζουμε να τραβήξουμε κάτω από την ταμπέλα μας, αυτά απλώς δεν χωρούν· αυτά που όσο και να φιμώνουμε με ταινία μονωτική, όλο και βρίσκουν τρόπους να κάνουν θόρυβο, φωνάζοντας “είμαι κι εγώ εδώ”; Ευτυχώς για εμάς, δεν είμαστε μόνο ένα πράγμα. Και ο Άγγελος αυτό όχι απλώς το ξέρει, αλλά το διαλαλεί περήφανα. “Το να βγάλω ένα τραγούδι δεν ήταν μια προμελετημένη κίνηση, αλλά μάλλον μια απρόσμενη εξέλιξη σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Επειδή ήμουν πολύ φορτισμένος συναισθηματικά, πίστευα πως το να γράψω όσα νιώθω θα με έκανε να αισθανθώ καλύτερα. Μπορεί οι επαγγελματικές μου επιλογές να μην ακολουθούν τον παραδοσιακό δρόμο ενός ντράμερ· προτιμώ όμως να δημιουργώ αυθόρμητα με βάση το τι με εκφράζει κάποια δεδομένη στιγμή, παρά να αγχώνομαι για το πώς καθετί που κάνω μπορεί να ταιριάξει σε έναν χαρακτηρισμό».
Σε τελική ανάλυση, κανείς δεν μπορεί να περιγράψει αυτό που βιώνεις καλύτερα από εσένα τον ίδιο. Και για τον Άγγελο ποιος τρόπος πλέον κατάλληλος από τη μουσική (!), που τον έχει συντροφεύσει πιστά απ’ όταν ήταν παιδί - σα φίλος που θα σου κρατήσει το χέρι στη θλίψη και θα γιορτάσει μαζί σου στη χαρά. «Κατάλαβα τη δύναμη που η μουσική έχει επάνω μου μετά από ένα δύσκολο χειρουργείο που έκανα στην Νέα Υόρκη. Μέρος της διαδικασίας ήταν η αποκατάσταση, η οποία ξεκινά κατευθείαν: έπρεπε από την πρώτη μέρα να περπατάω και να κάνω ασκήσεις, όσο επίπονο και να ήταν. Δεν είναι από τις περιπτώσεις που μπορείς να ξεκουραστείς για λίγο μέχρι να νιώσεις καλύτερα, και μετά να ξεκινήσεις. Στην αρχή, το μόνο πράγμα που ήθελα να έχω κοντά μου ήταν ένα ζευγάρι ακουστικά για να μπορώ να βάζω μουσική και να αποσπούμαι. Δυο-τρεις μέρες μετά, ο φίλος μου ο Τζιμ, στον οποίο έμενα, μου είπε ότι έχει κάτι κιθάρες στη σοφίτα. Δεν του ζήτησα να τις κατεβάσει, επίτηδες· ήξερα ότι αν βάλω ως στόχο να ανέβω τα σκαλιά θα έβρισκα δύναμη να δουλέψω ακόμη πιο σκληρά, παρά την κούραση και τη δυσκολία. Κάθε μέρα έβαζα τα ακουστικά μου - υπενθύμιση του δικού μου ‘γιατί’ - και έκανα τη γυμναστική μου, τη φυσιοθεραπεία, τις ειδικές ασκήσεις… μόνο και μόνο για να φτάσω τις κιθάρες”. Τη συνέχεια μπορείτε να την φανταστείτε: “Φυσικά, τις έφτασα. Η επόμενη δοκιμασία, στην οποία μάλλον απέτυχα, ήταν να τις αφήσω από τα χέρια μου».
Παρά το γεγονός ότι μέχρι τώρα, ο Άγγελος έγραφε μουσική και έκανε παραγωγές αποκλειστικά για άλλους, το ‘thank you’ ήρθε αβίαστα. Στην αρχή, μια μελωδία που ηχούσε στο μυαλό του, ερώτηση χωρίς προφανή απάντηση. «Το βασικό instrumental, τα ακόρντα και το beat, βγήκαν σχεδόν κατά λάθος, καθώς ακουμπούσα το πιάνο. Όταν είχα τη βάση, πήρα χαρτί και ξεκίνησα να γράφω αυθόρμητα”. Όλα τα κουπλέ πήραν μονάχα δύο ώρες - από καρδιάς πρόζα που δεν απαίτησε να μπει σε κάποια μουσική κατηγορία αλλά μάλλον ξεδιπλώθηκε φυσικά για να αφηγηθεί μια ιστορία που είχε μείνει ως τότε σιωπηλή. “Αφορμή ήταν οι μυικοί σπασμοί που πέρασα λόγω της εγκεφαλικής παράλυσης. Για κάποιο καιρό, ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που μου επέφερε η αναπηρία μου”. Σχετικά γρήγορα μέσα στη διαδικασία, ο Άγγελος είχε σχηματίσει μια ιδέα για το πώς ήθελε το κομμάτι να ακούγεται όταν ολοκληρωθεί. “Έδειξα τα κουπλέ στον συνεργάτη μου, Αχιλλέα Διαμαντή” - ο οποίος αργότερα έπαιξε τις κιθάρες και το μπάσο του ‘thank you’ και ανέλαβε το mixing. “Μου είπε πως τώρα πρέπει να γράψω και ένα ρεφρέν, και γύρισε σπίτι του. Μέχρι να φτάσει, το ρεφρέν ήταν έτοιμο, ηχογραφημένο, και στο μέιλ του. Τον ρώτησα πώς του φαίνεται”. Και ο Αχιλλέας απαντά με δύο λέξεις: ‘αυτό είναι».
Το τραγούδι, παρόμοια με τη γεμάτη, σα μωσαϊκό εμπειριών ζωή του Άγγελου, είναι ένα αμάλγαμα μουσικών επιρροών· το ‘thank you’ παντρεύει ακούσματα που μοιάζουν διαφορετικά, κι όμως είναι αυτή ακριβώς η πρωτότυπη σύζευξη που νοηματοδοτεί το κομμάτι τεχνικά. Κάθε επιλογή είναι απολύτως συνειδητή, και μαρτυρά μέρες - εάν όχι μήνες - φροντίδας και αφοσίωσης μέχρι και στην μικρότερη λεπτομέρεια. «Ήξερα ότι εάν απλώς πάρω ένα έτοιμο beat, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα ραπ κομμάτια που ακούμε σήμερα, θα ένιωθα ότι έκανα κάτι μόνο και μόνο επειδή είναι στη μόδα. Δεν υπάρχει κάτι λάθος σε αυτό, απλώς ήθελα να δημιουργήσω κάτι που θα αντιπροσωπεύει και θα τιμά τη σχέση που έχω με τη μουσική. Τα ακούσματά μου είναι λίγο πιο παλιά: έρχομαι απο ενα ροκ background, ενώ μου αρέσει πολύ και η motown, o Marvin Gaye, κι έτσι έχω συνηθίσει να ακούω αληθινά όργανα που παίζονται από ανθρώπους, ακόμη κι αν πολλές φορές έχουν ατέλειες. Σημαντικότερες επιρροές είναι ο Lenny Kravitz, ο οποίος μεν παίζει rock-and-roll, προσθέτει όμως πολλά funk και soul στοιχεία στα κομμάτια του, αλλά και ο Anderson Paak, ειδικά το Silk Sonic άλμπουμ που κυκλοφόρησε μαζί με τον Bruno Mars”. Έτσι, τα όργανα που θα ακούσουμε στο thank you είναι κι αυτά πραγματικά. Όσον αφορά τα ντραμς, μάλιστα, όταν ο Άγγελος ξεκίνησε να παίζει, επιστράτευσε μια τεχνική κατευθείαν από το βιβλίο συνταγών των συγκροτημάτων των 70s και 80s, ηχογραφώντας τα σε ένα μονάχα take. “Χρειάστηκε πολλή δουλειά και κόπος ώστε όλα - τα τύμπανα, οι ηλεκτρικές κιθάρες, το μπάσο - να ακούγονται πολύ καλά φυσικά χωρίς να δημιουργείται ανάγκη για μεγάλη επεξεργασία».
Μουσικά, το τραγούδι μπορεί να παραπέμπει σε ροκ, αλλά δομικά και στιχουργικά εντάσσεται στη ραπ. «Ξέρω ότι δεν είμαι ακόμη προετοιμασμένος για κάτι πολύ απαιτητικό φωνητικά. Ως ντράμερ, όμως, έχω πολύ καλή αντίληψη του ρυθμού και μπορώ να παίξω μαζί του εύκολα και αυθόρμητα. Δεν με ενδιαφέρει να ακουστώ σαν κάποιον, αλλά να εκφραστώ με έναν τρόπο που ξέρω ότι μπορώ να υποστηρίξω”. Έτσι, ο Άγγελος βρίσκει μουσικό καταφύγιο σε ένα είδος με παρελθόν συνάμα πλούσιο και ιδιαίτερο: αντλεί έμπνευση από τους ράππερς της δεκαετίας του 90, καθώς τον ελκύει η δυνατότητα να αφηγηθεί, μέσα σε λίγα λεπτά, μια ολόκληρη ιστορία· χωρίς ενδοιασμό ανεβάζει ταχύτητες και δημιουργεί μια εικόνα με τρόπο τόσο ζωντανό και ανεπεξέργαστο που αισθάνεσαι λες και είσαι εκεί. “Οι αυθεντικοί ράππερς τραγουδούν για πράγματα που τους έχουν συμβεί - ευχάριστα ή δυσάρεστα - τα οποία συνιστούν την αλήθεια τους. Είναι και για εμένα σημαντικό να βγω και να πω όσα αισθάνομαι όπως ακριβώς είναι, και να μη χτίσω έναν φανταστικό κόσμο του πως θα’ θελα να είναι».
Δύο καλλιτέχνες του έρχονται στο μυαλό. Πρώτος, ο Kendrick Lamar, ο οποίος δε διστάζει να πειραματιστεί, μπερδεύοντας συχνά τη ραπ με την τζαζ - μου εξηγεί, μάλιστα, ότι το τελευταίο του άλμπουμ είναι απόρροια βαθιάς ψυχανάλυσης και θεραπείας, κάτι με το οποίο ο Άγγελος μπορεί να ταυτιστεί. Δεύτερος είναι ο Russ, ο οποίος, αν και δεν συμμορφώνεται με το προφίλ του στερεοτυπικού ράππερ που έχει κάποιο ιστορικό με εγκληματικότητα, μιλάει ευθέως και χωρίς συστολή για όσα τον πονούν, όσα τον ευχαριστούν, για την πάλη μεταξύ ανασφάλειας και πίστης στις δυνατότητές του. Το κοινό μεταξύ των δύο φαίνεται να είναι η συνεχής εξέλιξη, μέσω της δύναμης που παίρνουν όταν έρχονται αντιμέτωποι με κάθε είδους προκλήσεις που εμφανίζονται στο δρόμο τους. «Μου αρέσει να παρατηρώ την αλληλεπίδραση ανάμεσα σε αυτές τις δύο φαινομενικά αντίθετες δυνάμεις, την αισιοδοξία και το φόβο. Πολλές φορές προσπαθούμε να δείξουμε μόνο μία πλευρά μας. Κάτι που κατάλαβα γράφοντας είναι πως αν προσπαθείς να καλύπτεις κάποιο κομμάτι του εαυτού σου, αυτό που θα βγάλεις προς τα έξω, αυτό που θα προσφέρεις στους γύρω σου, είναι ημιτελές, πλαστό».
Αυτή είναι η πεμπτουσία του ‘thank you’, ενός τραγουδιού που γράφτηκε σε ένα συναισθηματικό πάτο για να ηχήσει ως την κορυφή. Υπάρχει μια ιδιαίτερη δύναμη όταν ο πόνος, ο φόβος, η δυσκολία, μετουσιώνονται σε τέχνη, όταν επιλέγεις να νιώσεις το σκοτάδι αντί να του γυρίσεις την πλάτη, ώστε να βρεις κίνητρο να προχωρήσεις προς την απέραντη ζεστασιά του ηλίου. «Μέσω του τραγουδιού, κοιτάζω τα πιο δυσάρεστα συναισθήματά μου στα μάτια - τα αναγνωρίζω, τα τιμώ, και τα αφήνω πίσω μου». Μοιάζει εύκολο να θάψεις καθετί που απειλεί να διαταράξει την επιφανειακή ηρεμία κάπου βαθιά μέσα σου, αναβάλλοντας για αύριο την άβολη ενδοσκόπηση - κι ας κινδυνεύεις να έρθεις αντιμέτωπος με τραύματα που συνεχίζουν να κοχλάζουν, σαν ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Θέλει όμως θάρρος να αποδεχτείς την πραγματικότητα αυτούσια, με όλες τις πτυχές και εκφάνσεις της. «Σε αυτό το κομμάτι στην ουσία αναγνωρίζω ολόκληρο τον εαυτό μου: τη φωτεινή μου πλευρά που ονειρεύεται, που ελπίζει, που θέλει να τα καταφέρει παρά τις αντιξοότητες, αλλά και την σκοτεινή, που ίσως πιστεύει ότι η ζωή είναι άδικη, που δεν αντέχει άλλο, που νιώθει απογοήτευση ή και θυμό. Ήθελα να φτιάξω το κομμάτι πρωτίστως για εμένα αλλά και για οποιονδήποτε βρίσκεται σε ένα αντίστοιχο rock bottom και χρειάζεται δύναμη για να σηκωθεί. Το μόνο που ζητάω είναι, όταν κάποιος το ακούσει και πάρει ό,τι έχει ανάγκη, να το μοιραστεί με κάποιον άλλο». Έτσι, το thank you κινείται ταυτόχρονα σε πολλαπλά δίπολα. Ξεκινά ως προσωπικός κύκλος από την αποτυχία στην επιτυχία, καταλήγει όμως σε προτροπή για μια συλλογική κίνηση από το σκοτάδι στο φως: όταν κατορθώνεις κάτι μπορείς είτε να το κρατήσεις για τον εαυτό σου, ή να προσπαθήσεις να βοηθήσεις και άλλους κοντά σου.
Για τον Άγγελο, το ρεφρέν - thank you for the light I see / thank you for the strength in me / thank you for the light I see / no longer I feel lost - είναι πολύ σημαντικό, καθώς, μες στην αφοπλιστική απλότητά του, αποκαλύπτει σε λίγες προτάσεις ολόκληρο το νόημα του τραγουδιού, που δεν είναι άλλο από την αξία του ‘ευχαριστώ’, της ευγνωμοσύνης που αισθάνεται για τη δυσκολία, το εμπόδιο, το απρόοπτο ως απαραίτητο σκαλί στο δρόμο προς την ευτυχία, το οποίο δεν μπορούμε - και δεν χρειάζεται - να υπερπηδήσουμε. Ιδιαίτερη σύνδεση έχει αναπτύξει και με τους πρώτους στίχους του κομματιού - sometimes I go through a phase / where it’s just dark days / I see no light at the end of the tunnel / lost, confused, battered and bruised / my breath slowing down like it’s going through a funnel. «Ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε από το κομμάτι, κυριολεκτικά σαν από το πουθενά. Το σημείωσα διότι μου άρεσε ο ρυθμός, όμως τελικά, μέσα από αυτούς τους στίχους, μέσα από αυτές τις πέντε γραμμές, γράφτηκε ολόκληρο το τραγούδι - σχεδόν αυτόματα, χωρίς σκέψη». Αντί να περιοριστεί στα πρότυπα του μέσου “οδηγού αισιοδοξίας” μαζικής κατανάλωσης, ο Άγγελος περιγράφει τη δική του εσωτερική αλήθεια όπως ακριβώς αυτή είναι.
Την ίδια φιλοσοφία ακολουθεί και το βίντεο κλιπ. «Δεν μπορώ να μιλήσω για το βίντεο κλιπ εάν δεν πω για τη γνωριμία μου με την Έλενα Δομαζάκη, την creative director του project. Στην πρώτη συνάντηση, που διήρκησε περίπου τρεις ώρες, συζητήσαμε για το concept που είχα στο μυαλό μου. Παρά το γεγονός ότι δεν μιλήσαμε αρκετά για το τραγούδι αυτό καθαυτό, την εμπιστεύτηκα· ένιωσα πως κατάλαβε ακριβώς τι άνθρωπος είμαι και τι θέλω. Σκοπός μας ήταν να αναδείξουμε μέσα από τα πλάνα και τις δύο πλευρές του εαυτού, τόσο τη σκοτεινή όσο και τη φωτεινή: η ζωή είναι μια συνεχόμενη ισορροπία ανάμεσά τους». Τόσο οι χορευτές - ο ένας ντυμένος στα μαύρα, ο άλλος στα άσπρα - όσο και ο φωτισμός ενισχύουν αυτό το μήνυμα. Η ατμόσφαιρα κινείται από το σκοτάδι, σε ένα εκτυφλωτικό κόκκινο για να καταλήξει σε λυτρωτικό λευκό: καθώς ο μαυροφορεμένος χορευτής φαίνεται για λίγο να νικά, ο φόβος, ο θυμός, η θλίψη, καταβάλουν τον Άγγελο. Το κόκκινο δηλώνει την πίεση της πολικότητας, το υπέρμετρο συναίσθημα που θολώνει την κρίση του. Απόλυτη κυριαρχία του μαύρου συνεπάγεται ολοκληρωτική έλλειψη χρώματος, ενώ λευκό χωρίς το άγγιγμα της σκιάς είναι συγχρονισμένη κραυγή όλων των χρωμάτων - το συμβολικό συνώνυμο του να παίρνεις μια φωτογραφία τραβηγμένη από την κατάλληλη γωνία, με τον ιδανικό φωτισμό, να της κάνεις facetune και να της ανεβάζεις τον κορεσμό στο 100. Μονάχα μέσω της επικοινωνίας μεταξύ των δύο πλευρών, που θα χρειαστεί να στηρίξουν αμφότερες τον Άγγελο, θα επέλθει ουσιαστική κάθαρση. «Η πρόκληση έγκειται στο να ξεπεράσεις την ακρότητα. Πρέπει να ευχαριστήσεις τα μαθήματα που έλαβες από τις δυσκολότερες στιγμές και να αποβάλεις ο,τι δεν είναι πια χρήσιμο». Έτσι, ο άντρας με τα λευκά κερδίζει στο τέλος· είναι όμως μια νίκη χωρίς περιττά φίλτρα, παραπλανητικούς εξωραϊσμούς και a posteriori διορθώσεις, που αγκαλιάζει κάθε κομμάτι της διαδικασίας.
Το ‘thank you’ φέρει την υπογραφή του Άγγελου με κάθε τρόπο, από την παραγωγή έως τη δημοσίευση. «Οταν σκεφτόμουν ότι αυτό το κομμάτι πρέπει να βγει, ήθελα να γίνει σωστά. Γνώριζα πως έπρεπε να παρθούν κάποιες αποφάσεις. Αυτό το νέο ξεκίνημα είναι πολύ σημαντικό για εμένα, καθώς δεν αντιμετωπίζω το τραγούδι μου σαν ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά ως κάτι που θα ήθελα να συνεχίσω και να εξελίξω. Κατάλαβα, επομένως, ότι χρειάζεται να δημιουργήσω ένα οικοσύστημα που να μπορέσει να υποστηρίξει όλο αυτό». Για τον Άγγελο, προτεραιότητα έχει η απευθείας επαφή με το κοινό, με όσους επιλέγουν να τον συντροφεύσουν στα πρώτα του ερμηνευτικά και στιχουργικά βήματα, προσπαθώντας να αποφύγει τους μεσάζοντες: έτσι, κυκλοφορεί το τραγούδι του ανεξάρτητα, χωρίς την υποστήριξη κάποιας δισκογραφικής. «Μου ταίριαξε αυτή η εναλλακτική: δεν υπάρχει κάτι κακό στο να λειτουργείς μέσα στο πλαίσιο δισκογραφικής. Όμως, μιας και είμαι αρκετά τυχερός να έχω το δικό μου στούντιο αλλά και ταλαντούχους ανθρώπους του χώρου γύρω μου, προτίμησα να διατηρήσω όσο το δυνατόν περισσότερο τον έλεγχο: επειδή συμμετέχω ενεργά σε όλη τη δημιουργική διαδικασία, από το beat και τα λόγια μέχρι τη μίξη και την επεξεργασία, θέλω να έχω την ελευθερία να διαλέγω τους συνεργάτες μου και να παίρνω αποφάσεις που θα συνάδουν με το καλλιτεχνικό μου όραμα. Από τη στιγμή που είχα τη δυνατότητα - και γνωρίζω καλά ότι δεν είναι για όλους έτσι - επένδυσα εγώ στον εαυτό μου, αντί να χρησιμοποιήσω τα χρήματα κάποιου τρίτου. Έτσι, θα μπορώ να εγγυώμαι κάθε φορά ένα αυθεντικό αποτέλεσμα και θα έχω πλήρη κυριότητα των όσων δημιουργώ» - εάν κάτι έχει δείξει το σκάνδαλο Scooter Braun και η προσπάθεια της Taylor Swift να ξαναηχογραφήσει τη μουσική της, είναι ακριβώς το πόσο σημαντικό είναι οι καλλιτέχνες να διατηρούν την κατοχή των δικαιωμάτων των ‘πρωτότυπων’, αρχικών ηχογραφήσεών τους.
«Αυτό που μου δίδαξε το ‘thank you’ εν τέλει, είναι να ακολουθώ το ένστικτό μου παρά τον φόβο: η ψυχή μου με ώθησε να γράψω, να μπω πίσω από το μικρόφωνο και να τραγουδήσω, κι ας μην το έχω ξανακάνει. Κι ύστερα ήρθε η ανασφάλεια. Το μήνυμα που ήθελα να μεταδώσω όμως στον κόσμο ήταν τόσο δυνατό που δεν μπορούσα να το αγνοήσω. Δεν ξέρω που θα με πάει αυτός ο δρόμος, αλλά έχω ένα καλό προαίσθημα. Ανοίγω λοιπόν αυτό το νέο κεφάλαιο με αισιοδοξία· και, φυσικά, ευγνωμοσύνη». Υπάρχουν πράγματι πολλοί λόγοι να πεις ευχαριστώ. Άγγελε, ανταποδίδουμε.
- ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
- Ο πολιτικός μηχανικός που έγινε ambassadοr της τεκίλας του Nobu Matsuhisa στην Ελλάδα -Εργοτάξια και υψηλή γαστρονομία
- Η ιστορία μιας δικηγόρου που έφυγε από την Αθήνα και καλλιεργεί βότανα στην Κομοτηνή με τον γεωπόνο σύζυγό της
- Ένας ηλεκτρολόγος άλλαξε ζωή στα 50 φτιάχνοντας γιαούρτι στο χωριό -Το γαλακτοπωλείο που κάνουν ουρές οι Αθηναίοι