Ο Θανάσης Σικοβάρης αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα του «αμερικανικού ονείρου». Με πίστη στον εαυτό του, όρεξη για δουλειά, ιδέες και, φυσικά, ταλέντο, πέταξε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού Ωκεανού για να κυνηγήσει το όνειρό του. Κι όχι μόνο τα κατάφερε, αλλά δεν επαναπαύεται και συνεχίζει με την ίδια όρεξη που είχε όταν ξεκίνησε.
«Ονειρέψου το 200 κι ας φτάσεις μέχρι το 3» μου λέει χαρακτηριστικά, τονίζοντας πως όλα είναι πιθανά και πως τα όνειρα είναι η κινητήριος δύναμή του. «Είχα όνειρο να φύγω από τη Γλυφάδα και να πάω στη Νέα Υόρκη, και το έκανα. Όταν πήγα εκεί, είπα “δεν με κρατάει αυτή η πόλη”, θέλησα να πάω στο Λας Βέγκας και το κατάφερα κι αυτό. Έψαχνα συνεχώς το καλύτερο και το περισσότερο». Ο δρόμος όμως μέχρι εδώ δεν ήταν εύκολος.
Με καταγωγή από τη Σκύδρα της Έδεσσας, ο 39χρονος σήμερα Θανάσης Σικοβάρης ήξερε από μικρός ότι ήθελε να ανοίξει τα φτερά του για τόπους μακρινούς, πέρα από την περιοχή του. Μπορεί να αγαπά πολύ τον τόπο καταγωγής του, αλλά εκείνος δεν μπορούσε να του προσφέρει όλα όσα είχε στο μυαλό του. Η αρχή έγινε με μικρά, σταθερά βήματα και πολύ πείσμα.
Πώς ξεκίνησε η αγάπη του για το μπουζούκι
Ήταν μόλις 8 ετών όταν άρχισε να καταλαβαίνει ότι έχει μια κλίση στη μουσική και συγκεκριμένα στο μπουζούκι. «Έβλεπα μπουζούκι στην τηλεόραση και έκλαιγα χωρίς να ξέρω το γιατί. Ο ήχος του με άγγιζε. Ένιωθα τόσο έντονα συναισθήματα, που ακουμπούσα με το δάχτυλό μου τον μπουζουξή στην τηλεόραση», περιγράφει ο ίδιος με νοσταλγία μιλώντας στο iefimerida.
Έπρεπε, όμως, να περάσουν δύο χρόνια και να πάει 10 ετών για να ξεκινήσει το ταξίδι του στον μαγικό κόσμο της μουσικής. Μέχρι τότε οι γονείς του δεν είχαν συνειδητοποιήσει πόσο πολύ αγαπούσε το μπουζούκι. Ίσως να είχαν επηρεαστεί και από τη νοοτροπία που επικρατούσε τότε στο χωριό του, ότι οι μουσικοί και κατά συνέπεια οι μπουζουξήδες συνδέονται κατά μια έννοια με την «αλητεία». «Ο πατέρας μου δεν ήθελε να ασχοληθώ με τη μουσική, ήταν κάθετος. Ώσπου μια μέρα το συζήτησε με τη μητέρα μου και με πήγε να πάρουμε ένα μπουζούκι. Μου είπαν ότι θα προσπαθήσεις 2-3 μήνες, κι αν δούμε ότι τραβάει το θέμα, θα συνεχίσεις», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Το πρώτο βήμα είχε γίνει. Έπαιζε μπουζούκι όλη μέρα, «τρελαίνοντας» τη μητέρα του. Η ενασχόλησή του με αυτό τον απορροφούσε τόσο πολύ, που σταμάτησε να πηγαίνει στα χωράφια όπως συνήθιζε μέχρι τότε, μετά το σχολείο για να βοηθήσει τους γονείς του, μιας και προέρχεται από αγροτική οικογένεια. «Και κάπου εκεί η μητέρα μου κατάλαβε ότι δεν πρόκειται να γίνω αγρότης», σημειώνει.
Η οικογένειά του δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική. Από πού λοιπόν θα μπορούσε να έχει κολλήσει το «μικρόβιο»; «Μάλλον απ’ τον παππού μου, τον πατέρα της μητέρας μου, ο οποίος είχε μια μουσικότητα» μου λέει χαμογελαστός. «Κάπου κάπου μου τραγουδούσε. Το είχε με το τραγούδι και φαινόταν», προσθέτει.
Μετά από περίπου έναν χρόνο, όταν έφτασε στην ηλικία των 11 ετών, οι γονείς του, αφού είδαν ότι το είχε πάρει στα σοβαρά, τον έγραψαν σε ένα ωδείο στην Κρύα Βρύση του Νομού Πέλλας. Εκεί φοίτησε μέχρι τα 14 του. Στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα σε ωδείο στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας, μέχρι που έφτασε τα 15 και πήγε σε ωδείο στη Θεσσαλονίκη. Τότε, άρχισε να διαφαίνεται η βλέψη του να ασχοληθεί επαγγελματικά με το μπουζούκι.
Η κάθοδός του, όμως, σε μια μεγαλούπολη, όπως η Θεσσαλονίκη, και το γεγονός ότι σταμάτησε το σχολείο, ανησύχησαν τους γονείς του. «Αφού έμεινα στο Γυμνάσιο, άφησα το σχολείο. Ήμουν για εκεί (σ.σ.: εννοώντας το μπουζούκι). Οι γονείς μου φοβόντουσαν, ήθελαν να ακολουθήσω τη δουλειά του πατέρα μου στο χωριό», εξηγεί. Τελείωσε όμως κάποια στιγμή του Γυμνάσιο, και στα 17 του πήγε μόνος του στη Θεσσαλονίκη να δουλέψει. Ενώ η οικογένειά του δεν αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, ήθελε να τα καταφέρει μόνος του. Έτσι, βρήκε δουλειά στη λάντζα.
Τα πρώτα επαγγελματικά βήματα
Στη συνέχεια έκανε ένα ακόμα πιο μεγάλο βήμα. Βρέθηκε στην Αθήνα για να εργαστεί σε νυχτερινό μαγαζί. «Τότε ήταν που η μητέρα μου έπαθε σοκ, αλλά σιγά-σιγά συμφιλιώθηκε με την ιδέα. Άρχισε να καταλαβαίνει ότι δεν ήμουν “νυκτόβιος”, αλλά μουσικός. Το 2001 εγκαταστάθηκα μόνιμα στη Γλυφάδα» μου διηγείται και συνεχίζει:
«Θαύμαζα πολύ τους Αμερικανούς μουσικούς και έλεγα πόσο θα ήθελα να πάω εκεί. Μπορεί να είχα γυρίσει όλη την Ευρώπη, αλλά στην Αμερική δεν είχα πάει ποτέ. Το είχα όμως σαν όνειρο και δεν με φόβιζε που ήταν τόσο μακριά. Ώσπου πήγα την πρώτη φορά και για κάνα δυο χρόνια πηγαινοερχόμουν. Μου άρεσε να παρακολουθώ το κάθε τι που γινόταν εκεί στο κομμάτι της μουσικής. Ψαχνόμουν για το κάτι παραπάνω.
Μετά πήγα στη Γερμανία να καθαρίζω τζάμια. Ξαναεπέστρεψα στην Αθήνα, αλλά τα πράγματα είχαν αλλάξει. Αλλιώς την άφησα το 2002 κι αλλιώς τη βρήκα το 2008, τότε που ξεκινούσε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Έτσι, αποφάσισα να ξαναφύγω για Γερμανία. Τρεις μέρες πριν πετάξω επικοινώνησε μαζί μου ένας γνωστός από την Αμερική και μου ζήτησε να πάω εκεί. Εγώ αγγλικά δεν ήξερα καλά. Το σκέφτηκα όμως και άλλαξα γνώμη. Έτσι, πήγα στις ΗΠΑ, όπου έφτασα με δανεικά... Είχα κάνει μια επιχειρηματική κίνηση στα 19 μου στην Ελλάδα που δεν πέτυχε, κι έπρεπε οπωσδήποτε να βγάλω χρήματα να ξεπληρώσω το δάνειο που είχα πάρει».
Πετυχαίνοντας το αμερικανικό όνειρο
«Όταν το ανακοίνωσα στους γονείς μου, έπαθαν σοκ. Εγώ όμως μέσα μου ήξερα πού πάω. Αρχικά έφτασα στη Φιλαδέλφεια. Συναντήθηκα με τον άνθρωπο, όμως η πρόταση που μου είχε κάνει δεν ήταν αυτό που περίμενα. Ήταν το 50% από αυτό που περίμενα. Έμενα σε ένα δωμάτιο με 7-8 γάτες. Στην Αμερική πήγα για να μείνω 60-70 μέρες, μέχρι να λήξει η βίζα. Ήθελα να μαζέψω κάποια χρήματα, γιατί το δάνειό μου ήταν στα κόκκινα. Τότε γνώρισα έναν Ελληνοαμερικάνο εισαγγελέα, που τυχαίνει να είναι και ερασιτέχνης μπουζουξής. Με βοήθησε πολύ και μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω σε πάρα πολλούς γάμους. Τότε ήταν που άρχισα να βγάζω κάποια χρήματα. Στη Γερμανία δεν θα μπορούσες να πετύχεις κάτι τέτοιο. Τότε επιβεβαίωσα ότι εκεί είναι που θέλω να μείνω».
Η δουλειά στις ΗΠΑ ήταν σκληρή, αλλά δεν τη φοβήθηκε. Μάλιστα, για να τα βγάλει πέρα, έκανε παραπάνω από μία δουλειές. «Έπλυνα πιάτα, οδηγούσα ταξί, έκανα delivery… Δούλευα 18 ώρες σύνολο την ημέρα. Μετά από κάποιο καιρό έλαβα ένα τηλεφώνημα από το Νιου Τζέρσεϊ, όπου μου πρότειναν να παίζω μουσική σε μια γνωστή ταβέρνα. Πήγα και ανοίξανε άλλοι δρόμοι, γνώρισα κι άλλους ανθρώπους. Ο καιρός όμως περνούσε και έπρεπε να επιστρέψω στην Ελλάδα. Τότε όμως κάποιος που είχε μια τοπική ορχήστρα με μεγάλη φήμη, μου είπε να μη φύγω και ότι θα μου κλείνει δουλειές να παίζω σε γάμους. Δέχτηκα. Αφού το έκανα και πέρασε κάποιος καιρός, πήρα την απόφαση να φύγω».
Όμως, η μοίρα είχε άλλα σχέδια. «Στην τελευταία δουλειά, την τελευταία εβδομάδα γνώρισα την τότε σύντροφό μου και αποφάσισα να μη φύγω. Κάθισα άλλους 3-4 μήνες. Μου είπαν ότι πρέπει να πάω στη Νέα Υόρκη. Εκεί είναι άλλα τα μεγέθη. Άρχισα να πηγαινοέρχομαι και αργότερα εγκαταστάθηκα εκεί. Πήρα τα χαρτιά μου με πολλές δυσκολίες και κατάφερα και έκανα και τις εταιρείες μου. Μετά τα οικονομικά προβλήματα που είχαν πλέον λυθεί, έκαναν την εμφάνισή τους οι δυσκολίες προσαρμογής και τα ψυχολογικά προβλήματα, καθώς οι συνθήκες δεν ήταν εύκολες» εξομολογείται.
Μουσικός και επιχειρηματίας
Έχοντας πετύχει ως μουσικός, ο Θανάσης Σικοβάρης δεν επαναπαύτηκε και θέλησε να δοκιμάσει τις δυνατότητές του και στο κομμάτι των επιχειρήσεων, έχοντας πάντα ως κεντρικό άξονα τη μουσική και φυσικά την αγάπη του για την Ελλάδα, την οποία, όπως λέει, θέλει «να επιδεικνύει στο εξωτερικό».
Έτσι, ίδρυσε δύο εταιρείες, ενώ στα σκαριά βρίσκεται και μια τρίτη. Η πρώτη εταιρεία που δημιούργησε είναι η Stoxos Entertainment, η οποία πρωταγωνιστεί στην ελληνική διασκέδαση στην Αμερική με live εμφανίσεις σε μαγαζιά, αλλά και σε γάμους και βαφτίσεις.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ταλαντούχος μουσικός δεν παίζει μόνο σε ελληνικούς γάμους, αλλά και σε γάμους ξένων οι οποίοι έχουν μαγευτεί από τον ήχο του μπουζουκιού. «Νομίζουν ότι είναι μαντολίνο και ρωτάνε να μάθουν τι είναι», μου λέει χαρακτηριστικά. «Δεν ξέρουν τους ρυθμούς, αλλά προσπαθούν να χορέψουν. Τους αρέσει πολύ η μουσική μας».
Η δεύτερη είναι η The Beauty of Greece Production, με την οποία ο ίδιος και οι συνεργάτες του έχουν ταξιδέψει στην Αμερική τα μεγαλύτερα ονόματα του πενταγράμμου από την Ελλάδα και από άλλες χώρες, χαρίζοντας μοναδικές στιγμές στους ομογενείς, σε μοναδικά live tours σε Αμερική και Καναδά.
Η τρίτη που δημιουργείται επί του παρόντος, ονομάζεται Greek - American Dream. «Αυτό ήταν ένα όνειρο που βγήκε πραγματικότητα και είμαι πολύ περήφανος», αναφέρει χαρακτηριστικά. Πρόκειται για μια εταιρεία με διάφορα μηχανήματα ήχου και light effects τελευταίας τεχνολογίας για τις σκηνές, τα οποία θα μπορούν μεγάλες εταιρείες να τα ενοικιάσουν και τα οποία, φυσικά, θα χρησιμοποιούνται και στα δικά του shows.
«Σε ό,τι έχω κάνει στην Αμερική, έχω δώσει τη δική μου πινελιά. Δεν είχα όνειρο να γίνω ο... Ζαμπέτας της Αμερικής, ούτε να κλειστώ σε ένα δωμάτιο κι όλη μέρα να μελετάω νότες. Για παράδειγμα, αν το άριστα στο μπουζούκι είναι το 10, ήθελα να είμαι καλός στο 8 και να έχω όλη την οργάνωση, παρά να είμαι στο 10 και να με χειροκροτούν σε μια ταβέρνα λίγα άτομα. Ήθελα παραπάνω άτομα και να αναδείξω κι έναν μουσικό που παίζει βιολί μαζί μου παραδείγματος χάριν. Να αναδείξω δηλαδή το σύνολο της ορχήστρας, το "εμείς", όχι το "εγώ". Τώρα έχω 15 άτομα ορχήστρα που θα γίνουν 20 και είναι από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου».
Παράλληλα, ο Θανάσης Σικοβάρης κάνει μουσικές παραγωγές και βίντεο κλιπ, ενώ γράφει και τραγούδια, τα οποία ανεβάζει στο YouTube. Τα τραγούδια που γράφει δεν έχουν μόνο ελληνικό ύφος, καθώς έχει επηρεαστεί και από άλλες μουσικές, όπως από την εβραϊκή και την τουρκική. Μάλιστα, στα τραγούδια του παίζουν μουσικοί από τις παραπάνω χώρες, αλλά και από άλλες. «Αυτή τη στιγμή τα τραγούδια τα φτιάχνω με αυτούς που θαυμάζω», επισημαίνει.
Φυσικά, θαυμάζει και πολλούς καλλιτέχνες στην Ελλάδα και όχι μόνο σαν φωνή, «αλλά και σαν μυαλά», όπως λέει ο ίδιος. «Η Ελλάδα έχει πολύ καλούς τραγουδιστές και πολύ καλούς μουσικούς. Στην μπάντα μου έχω λίγους Έλληνες, οι υπόλοιποι είναι ξένοι. Γενικά, οι ξένοι μουσικοί θαυμάζουν πολύ τους Έλληνες μουσικούς».
Τι είναι η μουσική για εκείνον; «Δεν ζω χωρίς μουσική. Η μουσική ενώνει τον κόσμο. Μας ξέρουν από τον Θεοδωράκη, τον Τσιτσάνη, τον Ζαμπέτα, τον Πλέσσα… Όπου έχω πάει μου μιλούν για τη μουσική και την κουλτούρα μας».
Όταν έπαιξε μπουζούκι για τον Ντόναλντ Τραμπ
Μία από τις σημαντικότερες στιγμές στην καριέρα του και μία από τις πιο αξέχαστες εμπειρίες της ζωής του είναι όταν έπαιξε για τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ.
«Ήταν Οκτώβριος του 2017 όταν επιλέχθηκα να παίξω μουσική ως σολίστ διευθύνοντας μια ολόκληρη ορχήστρα σε μια εκδήλωση της Αρχιεπισκοπής στον Λευκό Οίκο. Με κάλεσαν να παίξω για σπουδαίες προσωπικότητες, τόσο Έλληνες όσο και Αμερικάνους. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν φυσικά και ο Ντόναλντ Τραμπ. Μόλις έμαθα ότι θα είναι εκεί και ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ, μου σηκώθηκε η τρίχα, δεν κοιμόμουν για επτά μέρες. Την εκδήλωση κάλυψαν 130 κανάλια από όλο τον κόσμο».
«Μόλις με πλησίασε -με μεγάλη συνοδεία από άτομα της ασφάλειάς του, εννοείται- μούδιασα ολόκληρος και με έλουσε κρύος ιδρώτας. Είναι μια εμπειρία που δεν την ξεχνάς ποτέ. Με ρώτησε πώς με λένε, από πού είμαι και μου είπε ότι ξέρει το μπουζούκι, τον “Ζορμπά” και ότι αγαπάει την Ελλάδα. Μάλιστα, με ρώτησε αν μπορώ να παίξω κάτι για αυτόν. Τη στιγμή που έπαιξα τον “Ζορμπά” χαμογελούσε συνεχώς, κουνούσε ρυθμικά τα χέρια του, φώναζε “ώπα!” και το ζούσε».
Αυτή δεν ήταν η μοναδική φορά που ο Θανάσης Σικοβάρης έπαιξε για τον Ντόναλντ Τραμπ, καθώς ακολούθησε άλλη μία για ένα σόου, λίγο πριν το ξέσπασμα της πανδημίας του Covid-19.
Επόμενοι στόχοι
Αυτό που θέλει από εδώ και πέρα ο ταλαντούχος μουσικός είναι να συνεχίζει να κάνει αυτά που αγαπά, να εμπνέει τον κόσμο και να προχωρήσει στη δημιουργία οικογένειας, με την οποία θα μοιραστεί τους καρπούς των επιτυχιών του.
«Το όνειρό μου είναι να δώσω δύναμη στον ελληνισμό και στη νεολαία», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Νιώθει δικαιωμένος και ικανοποιημένος για τις αποφάσεις που πήρε και του άλλαξαν τη ζωή. «Είμαι ευτυχισμένος, γιατί με ένα μουσικό όργανο κατάφερα ό,τι κατάφερα. Χάρη στο μπουζούκι μου έκατσα σε τραπέζια με μεγάλα μυαλά, με ανθρώπους που από το μηδέν έχουν φτάσει να κάνουν εκατομμύρια κι εγώ να μετράω ισάξια, το ίδιο με αυτούς. Κι αυτός ο σεβασμός προς εμένα δεν έχει να κάνει με το χρήμα, αλλά με τη δουλειά και με την προσωπικότητά μου. Αισθάνεσαι ότι μετράς για αυτό που κάνεις».
«Τι θα συμβούλευες κάποιον που θα ήθελε να πάει στο εξωτερικό;» τον ρωτάω λίγο πριν κλείσουμε την κουβέντα μας.
«Όσοι θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα θα πρέπει να καταλάβουν ότι και στο εξωτερικό τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Κάθε εποχή έχει τα δικά της. Η Αμερική για κάποιους ανθρώπους είναι πολύ δύσκολη. Και η Ευρώπη έχει τις δυσκολίες της, αλλά η Αμερική ακόμα περισσότερο. Είναι άλλη η ποιότητα ζωής και άλλοι οι ρυθμοί. Επίσης, τα κέρδη μπορεί να είναι άλλα, πιο καλά, όμως η ζωή εκεί είναι ακριβή. Όποιος σκέφτεται να πάει στις ΗΠΑ πρέπει να κάτσει και να αναρωτηθεί αν αξίζει όντως να περάσει στην άλλη άκρη του ωκεανού. Να μην πάει έτσι, χωρίς συγκεκριμένο σκοπό. Εγώ είχα ένα μπουζούκι για παράδειγμα στα χέρια μου. Είχα ένα όργανο που ήξερα ότι το αγαπώ».
Στις 23 Νοεμβρίου, ο Θανάσης Σικοβάρης θα παίξει με τη 17μελή ορχήστρα του για 12 λεπτά live σε απονομή βραβείων του NBA στο Yankee Stadium της Νέας Υόρκης μπροστά σε 45.000 θεατές, όπου θα συμμετέχουν 5 μεγάλες μπάντες των ΗΠΑ, με guest τη Rihanna. Αξίζει να σημειωθεί πως εκεί δεν έχει παίξει κανένας Έλληνας μουσικός σολίστας μέχρι στιγμής.
- Τις φωτογραφίες παραχώρησε ευγενικά στο iefimerida.gr ο Θανάσης Σικοβάρης.