Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ, που αρνείται να παραδεχθεί το αναπόφευκτο, αφού ένας άλλος Ρεπουμπλικάνος, ο Ρίτσαρντ Νίξον, είχε κάνει κάτι ανάλογο το καλοκαίρι του 1974, όταν επί δύο ολόκληρες εβδομάδες αρνιόταν να παραιτηθεί, παρά τις πιέσεις από το ίδιο του το κόμμα.
Ο Νίξον, που είχε μάθει να μπλοφάρει παίζοντας πόκερ όταν υπηρετούσε στο αμερικανικό πολεμικό ναυτικό, προσπαθούσε να παίξει το τελευταίο του χαρτί, αν και δεχόταν επί μήνες μαζικά πυρά για το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ όχι μόνον από τους πολιτικούς του αντιπάλους, αλλά και από το σύνολο σχεδόν των αμερικανικών ΜΜΕ. Αλλά χρειάστηκε να στραφούν εναντίον του οι μέχρι τότε υποστηρικτές του, οι ηγέτες των Ρεπουμπλικανών στη Βουλή των Αντιπροσώπων και τη Γερουσία, για να πετάξει λευκή πετσέτα.
Πώς το πόκερ άνοιξε τον δρόμο του Νίξον στην πολιτική
Η διαδικασία παραπομπής του Νίξον με το ερωτηματικό της καθαίρεσης έκανε ένα αποφασιστικό βήμα στις 27 Ιουλίου του 1974 όταν η επιτροπή Δικαιοσύνης της Βουλής εισηγήθηκε με 27 ψήφους υπέρ (21 από Δημοκρατικούς και έξι από Ρεπουμπλικανούς) και 11 κατά στην Ολομέλεια να καθίσει στο εδώλιο ο 37ος Πρόεδρος των ΗΠΑ για παρακώλυση της Δικαιοσύνης. Δύο 24ωρα αργότερα κατά την ψηφοφορία με θέμα την «κατάχρηση της προεδρικής εξουσίας» από τον Νίξον ψήφισαν εναντίον επτά Ρεπουμπλικανοί με την βουλευτή των Δημοκρατικών Μπάρμπαρα Τζόρνταν – την πρώτη αφροαμερικανή που εκπροσώπησε το Τέξας – να παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη δηλώνοντας οργισμένη ότι δεν παρακολουθεί άπραγη την καταστρατήγηση του Συντάγματος – άποψη με την οποία συντάχθηκαν και συνάδελφοί της από το αντίπαλο κέρας.
Το μέχρι τότε αρραγές μέτωπο των Ρεπουμπλικανών, το οποίο στοιχιζόταν πίσω από τον Νίξον, εμφάνιζε πλέον έντονες ρωγμές και τον Αύγουστο αναμενόταν η απόφαση της σαφούς πλειοψηφίας της Βουλής εις βάρος του Προέδρου. Την τελική απόφαση, ωστόσο, έπρεπε να λάβουν 67 (επί συνόλου 100) γερουσιαστές για την απομάκρυνση του Νίξον. Τα μηνύματα που ερχόντουσαν από το Λευκό Οίκο, ωστόσο, έδειχναν ότι δεν ίδρωνε το αυτί του ενοίκου του. Στις 2 Αυγούστου ο εκπρόσωπός του ανακοίνωσε ότι η διάθεση του Νίξον ήταν «πολύ καλή» κι ότι δεν σκεφτόταν να παραιτηθεί. Ο Νίξον αναγκάστηκε να αλλάξει τροπάριο τρεις μέρες αργότερα, όταν υπό την πίεση του Ανωτάτου Δικαστηρίου δόθηκαν στη δημοσιότητα νέες ηχητικές καταγραφές από το Οβάλ Γραφείο, που επιβεβαίωναν τον κεντρικό ρόλο που είχε παίξει στην παρακώλυση των ερευνών μετά τη διάρρηξη στην έδρα της Εθνικής Επιτροπής Δημοκρατικών (DNC) στο συγκρότημα γραφείων Watergate στην Ουάσιγκτον, στις 17 Ιουνίου του 1972. Ο Νίξον παραδέχθηκε ότι με εντολές του προς το FBI και τη CIA είχε προσπαθήσει «συνειδητά να περιορίσει τις αποκαλύψεις για το σκάνδαλο».
Αν και δεν επιτρέπεται η ανάμειξη ενός Αμερικανού προέδρου σε έρευνες της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης, ο Νίξον είπε, ωστόσο, ότι δεν είδε στη συμπεριφορά του κάτι «που να δικαιολογεί το ακραίο βήμα της παραπομπής με το ερωτηματικό της καθαίρεσης». Όμως στην Ουάσιγκτον ήταν πλέον αναμενόμενο η ελεγχόμενη από τους Δημοκρατικούς Βουλή των Αντιπροσώπων να καθίσει στο εδώλιο τον Ρεπουμπλικανό πρόεδρο. Αμφιβολίες υπήρχαν κατά πόσον στη Γερουσία θα συγκεντρωνόταν η απαιτούμενη πλειοψηφία των δύο τρίτων, αφού οι Δημοκρατικοί διέθεταν 56 έδρες. Από τους 100 γερουσιαστές οι 60 ήταν υπέρ της αποπομπής του Νίξον, οι 29 σίγουρα εναντίον και η δραματική αλλαγή στάσης του Ρεπουμπλικανού προέδρου είχε προφανώς στόχο τους υπόλοιπους 11, ώστε να μην κινηθούν εναντίον του.
Ήταν όμως πλέον αργά. Το βράδυ της 6ης Αυγούστου ο επικεφαλής της ΚΟ των Ρεπουμπλικανών στη Βουλή, Τζον Τζ. Ρόουντς, αν και στενός φίλος του Νίξον, ανακοίνωσε ότι θα ψηφίσει εναντίον του. Το μεσημέρι της επομένης τον επισκέφθηκε μάλιστα στο Οβάλ Γραφείο μαζί με τον επικεφαλής της Ρεπουμπλικανικής μειοψηφίας στη Γερουσία, Χιου Σκοτ και του ανακοίνωσαν ότι είχε χάσει τη στήριξη του GOP (“Grand Old Party”, όπως αποκαλούνται στην Αμερική οι Ρεπουμπλικανοί), κι ότι μόνον 15 Γερουσιαστές θα τάσσονταν υπέρ της αθώωσής του.
Το πρωί της 8ης Αυγούστου ο Νίξον συζήτησε κεκλεισμένων των θυρών με τον αντιπρόεδρο Τζέραλντ Φορντ, μεταξύ άλλων για την προοπτική απονομής χάριτος από τον τελευταίο στον υπό παραίτηση Πρόεδρο στις αρχές Σεπτεμβρίου. Μετά τη συζήτηση ο Νίξον συναντήθηκε με πολιτικούς συμμάχους και μέλη του υπουργικού του συμβουλίου και στις 21:00 τοπική ώρα απηύθυνε από το Οβάλ Γραφείο διάγγελμα στον αμερικανικό λαό, ανακοινώνοντας την παραίτησή του από το πρωί της επομένης. Εξήγησε ότι έλαβε την απόφαση διαπιστώνοντας ότι «λόγω της υπόθεσης Γουότεργκειτ πιθανώς δεν θα έχω την υποστήριξη του Κογκρέσου, που θεωρώ αναγκαία για την εκπλήρωση της αποστολής του αξιώματός μου» κι ότι με την αποχώρησή του ήθελε να «επιταχύνει την έναρξη της διαδικασίας επούλωσης του διχασμού που χρειάζεται επειγόντως η Αμερική».
Λίγο μετά τις 11 το πρωί της 9ης Αυγούστου ο Ρίτσαρντ Νίξον κι η οικογένειά του εγκατέλειψαν τον Λευκό Οίκο και αναχώρησαν με το προεδρικό ελικόπτερο για την παραθαλάσσια κατοικία του στο Σαν Κλεμέντε της Καλιφόρνια. Ο Νίξον άφησε πίσω του μια επιστολή προς τον υπουργό του των Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ με την οποία ανακοίνωνε επισήμως την παραίτησή του. Η επιστολή ανοίχθηκε στις 11:35 και λίγα λεπτά αργότερα ορκιζόταν πρόεδρος των ΗΠΑ ο Τζέραλντ Φορντ, που απένειμε, όπως είχαν συμφωνήσει, χάρη στον Νίξον στις 8 Σεπτεμβρίου του 1974...