Ψάρεμα, υποδοχή επιβατών κρουαζιέρας, αναμονή για την άφιξη προμηθειών και θαυμασμός της φύσης: Έτσι είναι η ζωή σε ένα από τα πιο απομακρυσμένα νησιά του κόσμου.
Η 21χρονη Τορίκα Κριστιάν μοιράζεται αποσπάσματα από τη ζωή της στο Πιτκέιρν μέσω του TikTok και λέει στην Daily Mail πως το νησί αυτό στο νότιο Ειρηνικό Ωκεανό είναι ένα «μοναδικό» μέρος για να ζει κανείς και ίσως «η μικρότερη κοινότητα στον κόσμο, οπότε γνωρίζεις τους πάντες».
Στο νησί αυτό, το οποίο έχει πληθυσμό περίπου 50 ατόμων, δεν υπάρχει κατάλληλο λιμάνι ή αεροδιάδρομος, οπότε η πρόσβαση στον έξω κόσμο εξαρτάται αποκλειστικά από δύο χαλύβδινα σκάφη, τα οποία μεταφέρουν ανθρώπους και φορτία. Ωστόσο, η Τορίκα λέει ότι λατρεύει τη ζωή στο νησί και πως δεν υπάρχουν πραγματικά αρνητικά, και κάποιες φορές εύχεται να υπήρχε ένα κομμωτήριο.
Η ιστορία του νησιού
Το Πιτκέιρν, το οποίο έχει μήκος μόλις 3 χιλιόμετρα και πλάτος 1,5 χιλιόμετρο, εντοπίστηκε το 1767 από τους Βρετανούς. Σήμερα αποτελεί το μοναδικό υπερπόντιο έδαφος του Ηνωμένου Βασιλείου στην περιοχή.
Όσο για την Τορίκα, είναι η 8η γενιά του Άγγλου ναυτικού Φλέτσερ Κρίστιαν, ο οποίος ηγήθηκε της ανταρσίας στο Μπάουντι το 1789 και κατέλαβε τον έλεγχο του πλοίου από τον υποπλοίαρχο Γουίλιαμ Μπλάι.
Κι ενώ κάποιοι από τους στασιαστές έμειναν στην Ταϊτή, ο Κρίστιαν και άλλοι 8 στασιαστές βρήκαν καταφύγιο στο Πιτκέιρν και έφεραν μαζί τους 6 άνδρες και 12 γυναίκες από την Πολυνησία.
Ποια είναι η βασική προϋπόθεση για να ζεις σε αυτό το νησί
Όπως λέει η Τορίκα για να ζήσει κανείς στο Πιτκέιρν «πρέπει οπωσδήποτε να νιώθει άνετα με την απομόνωση». «Μεγαλώνοντας εδώ στο νησί, η απομόνωση ήταν κάτι που δεν είχα προσέξει ποτέ μέχρι που πέρασα τα σχολικά μου χρόνια στο εξωτερικό, στη Νέα Ζηλανδία» είπε. «Στη Νέα Ζηλανδία ανακάλυψα ότι υπάρχει διέξοδος όπου θέλεις. Μπορούσες να μπεις σε ένα αεροπλάνο για την Αυστραλία, την Αμερική ή όπου αλλού ήθελες. Εδώ στο Πιτκέιρν, έχουμε ένα πλοίο εφοδιασμού, το Silver Supporter που εκτελεί δρομολόγια μεταξύ του νησιού και των νησιών Γκαμπριέρ κάθε εβδομάδα. Φτάνει την Πέμπτη και αναχωρεί την Κυριακή μεταφέροντας τουρίστες και ντόπιους. Εάν δεν προλάβεις το πλοίο της Κυριακής, θα πρέπει να περιμένεις άλλη μία εβδομάδα».
Ωστόσο, όπως λέει: «Μερικές φορές η αναμονή μπορεί να φτάσει και τις πέντε εβδομάδες καθώς το ίδιο πλοίο ταξιδεύει προς Νέα Ζηλανδία περίπου κάθε τρεις μήνες για να φέρει ταχυδρομείο, τρόφιμα, ιατρικές προμήθειες και άλλα πράγματα».
Τι μπορεί να βρει κανείς εκεί
Όσο για τις εγκαταστάσεις που υπάρχουν στο νησί, υπάρχει ένα μικρό γενικό κατάστημα που πωλεί τα πάντα, από ανταλλακτικά εργαλείων μέχρι κατεψυγμένα προϊόντα, μια παλιά φυλακή που έχει μετατραπεί σε τουριστικό γραφείο, βιβλιοθήκη και γυμναστήριο καθώς και ένα ιατρικό κέντρο, το οποίο διαθέτει οδοντιατρείο, ένα μικρό θάλαμο και ένα ακτινολογικό μηχάνημα. Για οποιαδήποτε σημαντικά ιατρικά θέματα, οι κάτοικοι του νησιού πηγαίνουν στην Ταϊτή, όπου υπάρχουν καλύτερες οδοντιατρικές και ιατρικές εγκαταστάσεις.
Υπάρχει επίσης ένα σχολείο στο νησί, αλλά η Τορίκα λέει ότι είναι προς το παρόν κλειστό, καθώς τα μοναδικά δύο παιδιά που ζουν εκεί, φοιτούν στο εξωτερικό.
Η ίδια πέρασε πέντε χρόνια στο εξωτερικό, φοιτώντας σε σχολείο στη Νέα Ζηλανδία και ξεκινώντας μαθήματα νοσηλευτικής, ωστόσο όπως λέει στο τέλος ένιωσε νοσταλγία και αποφάσισε να γυρίσει πίσω στο Πιτκέιρν.
Σήμερα βοηθά στη λειτουργία της οικογενειακής της επιχείρησης, Pitkern Islen Enterprises, η οποία πωλεί χειροποίητα ξυλόγλυπτα, αντίγραφα ξύλινων πλοίων και βιβλία-οδηγούς μέσω ενός ηλεκτρονικού καταστήματος.
Διαθέτουν επίσης ένα μικρό σαλέ ενός υπνοδωματίου, το οποίο νοικιάζουν σε επισκέπτες για 300 δολάρια τη βραδιά καθώς και μια επιχείρηση ενοικίασης τετράτροχων ποδηλάτων.
Για να κερδίζει επιπλέον εισόδημα, η Τορίκα κάνει κι άλλες παράλληλες δουλειές, οι οποίες περιλαμβάνουν εργασία μερικής απασχόλησης για την κυβέρνηση και φορτοεκφόρτωση φορτηγών πλοίων.
Πώς είναι μια συνηθισμένη μέρα - Όλα εξαρτώνται από τον καιρό
Ερωτηθείσα για το πώς μοιάζει μια συνηθισμένη μέρα στο νησί, η Τορίκα απαντά: «Αν ξυπνήσω νωρίς και ο καιρός είναι καλός, μπορεί να πάω για ψάρεμα. Αν βρέχει, μπορεί να πάω για κηπουρική ή να μείνω στο σπίτι. Η επαγγελματική ζωή εδώ είναι πολύ ευέλικτη. Δουλεύουμε αρκετά για να πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας, αλλά με 10 δολάρια (Νέας Ζηλανδίας) την ώρα, σε μια καλή μέρα προτιμούμε να απολαμβάνουμε το σπίτι μας και τη φύση με την οποία μας ευλόγησε ο Θεός».
Κοιτάζοντας το μέλλον, η Τορίκα λέει ότι ο «επαναπληθυσμός» είναι κάτι που το Πιτκέιρν χρειάζεται απεγνωσμένα για να επιβιώσει. «Χρειαζόμαστε περισσότερους ανθρώπους για να υπάρξει ένα βιώσιμο μέλλον για το νησί. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αλλά χρειαζόμαστε πρόθυμους και φιλικούς προς την κοινότητα ανθρώπους. Όχι ανθρώπους που θέλουν να έρθουν εδώ και να απομονωθούν από την κοινότητα και να μείνουν μόνοι τους».
«Για κάποιον που θέλει να μετακομίσει στο Πιτκέιρν καλό είναι να ξέρει πως θα πρέπει να νιώθει άνετα με μαι μικρή κοινότητα και να ξέρει πως οι άλλοι γνωρίζουν που πηγαίνεις. Αλλά η ζωή εδώ σας δίνει μια πραγματική αίσθηση ανεξαρτησίας».
«Πρέπει να είσαι οικοδόμος, υδραυλικός, ηλεκτρολόγος για να ζήσεις εδώ»
Επίσης, στο απομακρυσμένο αυτό νησί, είσαι τα πάντα: Υδραυλικός, ηλεκτρολόγος, μηχανικός, οικοδόμος. «Ζώντας σε ένα τόσο απομακρυσμένο νησί, πρέπει να μάθεις όλα αυτά τα επαγγέλματα για να μπορέσεις να ζήσεις. Αλλά αν δεν τα καταφέρεις, έχεις πάντα κάποιον που θα σε βοηθήσει. Οι κάτοικοι εδώ είναι πολύ φιλόξενοι».
Το Πιτκέιρν είναι το μοναδικό κατοικημένο νησί της ομάδας νησιών Πιτκέιρν, η οποία περιλαμβάνει επίσης τα Χέντερσον, Ντούκι και Οένο. Σε μια προσπάθεια να ενισχύσει τον πληθυσμό, η κυβέρνηση προσφέρει δωρεάν γη στους μετανάστες για να χτίσουν σπίτια και οι άδειες παραμονής μπορούν να αποκτηθούν με τη συμπλήρωση ενός εντύπου «συμφωνίας εγκατάστασης».
Ερωτηθείσα ποια είναι τα κύρια θέλγητρα του Πιτκέιρν, η Τορίκα καταλήγει:«Αυτό το μέρος είναι ο παράδεισος. Υποδεχόμαστε τα πάντα με ανοιχτές αγκάλες και αφού πέρασα λίγο καιρό μακριά, ξέρω ότι δεν ήθελα να ζήσω πουθενά αλλού».