Την εμπειρία της να ζήσει σε ένα ψαροχώρι στην Ιαπωνία, με έναν τρόπο ζωής που εκλείπει σιγά- σιγά στις μέρες μας, περιέγραψε μια νεαρή Αγγλίδα, στο CNN Travel.
«"Έχετε δει τον κ. Orange Farmer;"» ρώτησε η γειτόνισσά μου, στα Ιαπωνικά. Στεκόταν στην μπροστινή πόρτα μου, μαζεμένη κάτω από μια μικρή ομπρέλα κάτω απ' τη βροχή το απόγευμα της Τετάρτης. Ήμουν στη μέση του φαγητού μου. Δεν τον είχα δει.
Κοίταξε τριγύρω σαν να μπορούσε να εμφανιστεί, και έφυγε για να επανέλθει σε μια ομάδα ανθρώπων. Συνέχισαν στο βουνό αναζητώντας τον αγρότη, τον οποίο τελικά βρήκαν. Αν και η συνάντηση ήταν σύντομη, αυτή ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι ήμουν σε μια πολύ απομακρυσμένη κοινότητα και κατά κάποιον τρόπο έγινα ένα μικρό μέρος της», λέει η Ρεμπέκα Σόντερς ξεκινώντας τη διήγησή της.
«Ήταν τον Σεπτέμβριο του 2018 όταν μετακόμισα στην Ιαπωνία και έζησε σε ένα σπίτι εκεί, βαθιά στην ιαπωνική ύπαιθρο στη χερσόνησο Kii. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ήταν τόσο απομονωμένο να ζήσω κάπου τόσο όμορφα, αλλά αυτή ήταν η ζωή στην Ένα.
Περιτριγυρισμένο από βουνά από όλες τις πλευρές, εκτός από τη θάλασσα, αυτό το μικρό ψαροχώρι βλέπει σε ένα μόνο μοναχικό νησί. Υπάρχει μόνο ένα κατάστημα - ένα κατάστημα που πουλά αλιευτικό εξοπλισμό, σνακ και σάκε. Το μόνο καφέ της Ena ανοίγει μόνο τις ηλιόλουστες μέρες και κλείνει στο ηλιοβασίλεμα.
Οι αγρότες καλλιεργούν πορτοκάλια στους λόφους ή καλλιεργούν στα χωράφια. Ως ξένη, ξεχώρισα. Τα αυτοκίνητα θα επιβράδυναν, οι επιβάτες τους ήθελαν να μου ρίξουν μια ματιά καθώς περπατούσα προς το κατάστημα, οι ντόπιοι αναρωτιούνταν τι έκανα εκεί».
Αντίο Τόκιο
«Είχα πετάξει από το Λονδίνο στο Τόκιο και πέρασα δύο εβδομάδες απορροφώντας την ενέργεια της ιαπωνικής πρωτεύουσας πριν φτάσω στη φίλη μου Μανάμι, τον οποίο συνάντησα ενώ έκανα ταξίδι με σακίδιο πλάτης στην Ιαπωνία λίγα χρόνια νωρίτερα, λέγοντάς της ότι έψαχνα κάπου για να ζήσω.
"Μπορείς να μείνεις στο εξοχικό μου", μου απάντησε . Ήταν μια ανακούφιση – χαλούσα πολλά λεφτά σε ξενοδοχεία στην πόλη και χρειάζομαι μια βάση από την οποία θα ξεκινήσω τη ζωή μου στην Ιαπωνία. Μια διεύθυνση σπιτιού είναι ζωτικής σημασίας για διάφορους γραφειοκρατικούς λόγους.
Τρεις μέρες αργότερα βρισκόμουν στο τρένο προς την Οζάκα, φοβισμένη και ενθουσιασμένη. Αν το Τόκιο ένιωθα ότι απέχει πολύ από το σπίτι μου στο Ηνωμένο Βασίλειο, τότε σίγουρα ένα μικρό ψαροχώρι ήταν σαν να πήγαινα σε μια εντελώς διαφορετική διάσταση.
Από την Οζάκα, πήρα ένα τοπικό τρένο έξω από την πόλη. Στη συνέχεια ένα άλλο. Με τη μεγάλη μου βαλίτσα και μια τσάντα με σνακ, βλέποντας τα παιδιά με τις σχολικές στολές και καθώς το τρένο έφτασε σε έναν έρημο σταθμό στην εξοχή, σκέφτηκα, "Τι κάνω;"».
«Η Μανάμι με περίμενε. Ήταν ανακούφιση να βλέπεις ένα οικείο πρόσωπο. Καθώς οδηγούσε, ο προορισμός μας εμφανίστηκε από την άλλη πλευρά: η Ενα. Αυτό δεν είναι μέρος που επισκέπτονται ξένοι επισκέπτες, αλλά ούτε και πολλοί Ιάπωνες.
Τα ψαροχώρια γίνονται σιγά - σιγά ένα λείψανο του παρελθόντος, οι ντόπιοι νέοι ενδιαφέρονται περισσότερο για τη ζωή της μεγάλης πόλης αντί να ακολουθούν τα βήματα των γονιών τους.
Το σπίτι στο οποίο μετακόμισα ήταν στην πραγματικότητα αποτελούμενο από δύο κτίρια. Η Μανάμι είχε αγοράσει ένα παραδοσιακό ιαπωνικό σπίτι, στη συνέχεια έχτισε ένα μοντέρνο εξοχικό σπίτι δίπλα. Σκαρφαλωμένο στην πλαγιά ενός βουνού, το κατάλυμα προσφέρει μαγευτική θέα στη θάλασσα.
Καθόμουν και κοίταζα τη θέα και το Κουροσίμα, το νησί στα ανοικτά της θάλασσας, και τα σκάφη στο βάθος. Είχα μια θέα για τη ζωή σε ολόκληρο το χωριό. Αλλά ένιωσα κατά κάποιον τρόπο, ακόμη πιο απομονωμένη.
Την επόμενη μέρα, η Μανάμι με πήγε στο ταχυδρομείο του χωριού για να δημιουργήσω τραπεζικό λογαριασμό και να καταχωρήσω τη νέα μου διεύθυνση. Έπειτα, έφυγε. Ήμουν μόνη. Ο ήλιος άρχισε να δύει και χρειαζόμουν κρασί για να γιορτάσω το νέο μου σπίτι.
Περπατούσα κάτω από το λόφο, περίπου 10 λεπτά, στο μικρό κατάστημα του χωριού. Τα ράφια του ήταν αραιά. Η ιδιοκτήτριά του, που εμφανιζόταν από το σαλόνι της, εξεπλάγην όταν με είδε, αλλά δεν ταράχτηκε.
"Καλώς ήλθατε", μου είπε στα Ιαπωνικά, ενώ η παχιά προφορά της διέφερε από εκείνη που είχα ακούσει στο Τόκιο. Μιλούσε καθώς προσπάθησα να πληρώσω για το ποτό μου.
Συνειδητοποίησα γρήγορα ότι δεν ήξερα αρκετά ιαπωνικά. Δεν είχα ιδέα τι είπε - ίσως κάτι για τον καιρό. Χαμογέλασα και ζήτησα συγνώμη για την τρομερή έλλειψη γλώσσας καθώς έφυγα.
Το επόμενο πρόβλημα ήταν το φαγητό. Ευτυχώς, η τεχνολογία είχε φτάσει σε αυτό το ιαπωνικό ψαροχώρι και θα μπορούσα να παραγγείλω online. Η Παρασκευή ήταν μια μεγάλη μέρα: έφτασε το φαγητό μου. Ήμουν έξω στη βεράντα και μπορούσα να δω το φορτηγό παράδοσης παρκαρισμένο παρακάτω. Ο οδηγός φαινόταν μπερδεμένος από τις οδηγίες.
"Είναι για τη Δεσποινίδα Ξένου, πάνω στον λόφο!" φώναξε μία ηλικιωμένη γειτόνισσα που είχε βγει από το σπίτι της κάτω, δείχνοντάς με».
Οι άνθρωποι του χωριού
«Η ζωή ξεδιπλώνεται στο χωριό Ένα, όπως γινόταν για δεκαετίες, πιθανώς αιώνες. Για μένα, ξεκίνησαν τα πρωινά στο futon μου (δεν υπήρχε κρεβάτι). Όταν κοίταζα έξω, έβλεπα το νησί να στέκεται όπως πάντα στο βάθος, τις ψαρόβαρκες ήδη γεμάτες, αγρότες που πήγαιναν με μίνι "kei" φορτηγά στο δρόμο τους μέχρι το βουνό.
Έτρωγα πορτοκάλια για πρωινό, έπινα τσάι και κοίταζα έξω από την πόρτα του παλιού σπιτιού. Σε μια καλή μέρα, η θάλασσα λάμπει στον ήλιο, αλλά όταν έρχεται η βροχή, τα σύννεφα καλύπτουν τη γη και η θάλασσα εξαφανίζεται
Μερικές φορές, αν βρισκόμουν έξω απλώνοντας τα ρούχα ή επέστρεφα από μια βόλτα, οι γυναίκες που μάζευαν πορτοκάλια θα σταματούσαν το φορτηγό τους και θα επέμεναν να πάρω μερικά. Τις περισσότερες μέρες θα έβλεπα τη φιλική μου γειτόνισσα στο κάτω μέρος του λόφου να κάθεται στο μπροστινό της σκαλοπάτι, με το μαχαίρι στο χέρι, να καθαρίζει ένα ψάρι».
Τα ζώα της περιοχής
«Το χωριό Ένα, είναι επίσης το σπίτι άγριων ζώων και εντόμων. Ήταν το τέλος του καλοκαιριού, αλλά η θερμοκρασία ήταν ακόμα ζεστή και τα έντομα ήταν ακόμα σε πλήρη εξέλιξη. Παντού υπήρχαν αράχνες.
Έπειτα, υπήρχαν και τα αλογάκια της Παναγίας, που δεν είχα δει ποτέ στην πραγματική μου ζωή μέχρι να μετακομίσω στην Ένα. Σύντομα εξοικειώθηκα με τους αστείους τρόπους τους. Ένα από αυτά, προσγειώθηκε μέχρι και στον ώμο μου όταν μαγείρευα.
Οι μικροσκοπικοί πράσινοι βάτραχοι που ζούσαν στους ορυζώνες γέμισαν τον νυχτερινό αέρα με τη χορωδία τους, ενώ δεν έπρεπε να τα βάλεις με τα mukade (μεγάλες, δηλητηριώδεις σαρανταποδαρούσες).
Μεγαλύτερα θηρία έφταναν επίσης κοντά. Ζώντας στην πλαγιά του βουνού, τα αγριογούρουνα ήρθαν τόσο κοντά που μπορούσα να τα ακούσω να τρώνε. Μου είπαν ότι και αρκούδες ζούσαν στην περιοχή».
Ο τυφώνας και ο σεισμός
«Σε ένα σημείο, έμαθα ότι ένας τυφώνας επρόκειτο να χτυπήσει το χωριό. Η Μανάμι με κάλεσε για να προσφέρει συμβουλές: Χρειαζόμουν προμήθειες, ραδιόφωνο και φακό σε περίπτωση που κοβόταν το ρεύμα.
Ο τυφώνας ήρθε το βράδυ μετά από μια βαριά μέρα με δύσκολες θάλασσες και ισχυρούς ανέμους. Μπήκα σε καταφύγιο, έκλεισα τα παραθυρόφυλλα, τα νέα στην τηλεόραση επαναλάμβαναν προειδοποιήσεις για κατολισθήσεις και πλημμύρες. Όντας πάνω σε λόφο, ανησυχούσα ιδιαίτερα για κατολίσθηση. Εκείνο το βράδυ, έπινα σάκε καθώς η καταιγίδα έπληττεε το σπίτι σαν πλοίο στη θάλασσα.
Ξύπνησα ήρεμη. Ο πρωινός ήλιος έλαμε και το χωριό ήταν ακόμα στη θέση του. Αλλά ο τυφώνας είχε κάνει τη δουλειά του. Η παραλία μεταμορφώθηκε πλήρως, ιδιοκτησίες είχαν καταστραφεί. Η καταστηματάρχισσα με ρώτησε αν ήμουν εντάξει και είχαμε μια συζήτηση για το πόσο δυνατός ήταν ο άνεμος.
Και μετά, δύο εβδομάδες αργότερα, βίωσα στο έπακρο την Ιαπωνί, καθώς έγινε σεισμός. Στεκόμουν στο σύγχρονο σπίτι καθώς το έδαφος άρχισε να τρέμει και μετά πραγματικά άρχισε να κουνάει.
Ο συναγερμός σεισμού στο τηλέφωνό μου χτύπησε προειδοποιώντας «Σεισμός! Σεισμός!» στα Ιαπωνικά. Είδα τα αλιευτικά σκάφη να τρέχουν πίσω στην ακτή, σε περίπτωση τσουνάμι. Δεν είμαι σίγουρη τι να κάνω, κρύφτηκα στο μπάνιο. Το βαθύ κούνημα σταμάτησε, αλλά η καρδιά μου συνέχιζε να χτυπάει».
Το φεστιβάλ
«Μετά τον τυφώνα και τον σεισμό, τα πράγματα φαινόταν να ηρεμούν μέχρι την ημέρα του matsuri (φεστιβάλ). Ο κεντρικός δρόμος ήταν απασχολημένος, γεμάτος με όλους από το χωριό. γέροι και νέοι είχαν εμφανιστεί για να δουν την εκδήλωση.
Το τοπικό ιερό Shinto παρέλασε στους ώμους όλων των νέων ανδρών στην περιοχή. Υπήρχε μια μυρωδιά αλκοόλ στον αέρα. Μετά την τελετή, ήρθε η ώρα για ένα χορό και μουσική από τα παιδιά του σχολείου της περιοχής.
Ένα νεαρό ζευγάρι ήρθε να μου μιλήσει. «Γιατί θέλατε να ζήσετε εδώ;», με ρώτησαν. «Δεν υπάρχει τίποτα εδώ!». Πρώην ντόπιοι, ζούσαν τώρα στην πόλη Wakayama, περίπου 30 μίλια (48 χιλιόμετρα) μακριά.
Δεν είναι τόσο δύσκολο να ζήσεις σε ένα χωριό όπως η Ένα. Υπάρχουν πολλά μέρη όπως αυτό. Ωστόσο, ενώ υπάρχουν λίγα minshuku (ξενοδοχεία ιαπωνικού στιλ) σε αυτά τα μικρά χωριά, δεν είναι πιθανό να τα βρείτε στο διαδίκτυο. Τα ενοικιαζόμενα και τα AirBnbs σε αυτές τις πιο μακρινές γωνιές της Ιαπωνίας είναι πιο συνηθισμένα.
Οι Ιάπωνες κάτοικοι της πόλης θέλουν να κάνουν ένα διάλειμμα στην εξοχή, αγοράζοντας συχνά εξοχικές κατοικίες, όπως το «εξοχικό σπίτι» της Μανάμι. Παρά την ευκολία, λίγοι επισκέπτες στο εξωτερικό φτάνουν ποτέ στο χωριό Ένα ή σε παρόμοια χωριά, καθώς τα αγγλικά δεν είναι ευρέως διαδεδομένα.
Η διαμονή στο Ένα δεν ήταν ποτέ μέρος του σχεδίου μου, αλλά χαίρομαι που το έκανα. Κοιτάζω πίσω τους δύο μήνες μου εκεί και δεν μπορώ να πιστέψω ότι κατάφερα να ζήσω σε ένα τόσο απομακρυσμένο μέρος, αποκομμένο από τις σύγχρονες ανέσεις.
Μετά τις καταιγίδες, τον σεισμό, την άγρια φύση, νιώθω έτοιμη για άλλες προκλήσεις. Αλλά το χωριό και το μαύρο νησί του θα είναι πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου».