Χλιδή, γυναίκες άπιαστες που παραπέμπουν σε εικόνες του Upper East Side, ακόμα και η σεξουαλικότητά τους είχε ακριβό τίμημα. Τη συνθήκη αυτή στον χώρο της μόδας ήρθε να διεμβολίσει η θρυλική φωτογραφία του Πίτερ Λίντμπεργκ με τα σχεδόν άβαφα μοντέλα με τα ανδρικά λευκά πουκάμισα στην παραλία. Αυτή είναι η ιστορία της.
Eμοιαζε ουτοπικό: μια γυναίκα όμορφη, επιθυμητή, μέσα στην μόδα χωρίς να είναι ντυμένη από την κορυφή ως τα νύχια με δημιουργίες οίκων μόδας, με τις τελευταίες τάσεις. Μια γυναίκα επιθυμητή που νιώθει καλά μέσα στο δέρμα της, στην ταυτότητά της και δεν χρειάζεται να προσποιηθεί κάτι. Αυτή την ουτοπία θέλησε να κάνει πραγματικότητα ο περίφημος φωτογράφος Πίτερ Λίντμπεργ (έφυγε από την ζωή τον περασμένο Σεπτέμβρη) το 1988. Είχε κουραστεί από τις κυρίαρχες φωτογραφίσεις με τις γυναίκες τρόπαια στα περιοδικά μόδας.
Ετσι, ο αντικομφορμιστής Λίντμπεργκ, που η τελειότητα είχε για αυτόν ένα νόημα καθόλου επιφανειακό και επίκαιρο, το 1988 πήρε έξι μοντέλα, ανερχόμενα -ανάμεσά τους η Λίντα Ευαγγελίστα, η Κρίστι Τέρλιγκτον και η Τατιάνα Πάτιτζ που έμελλε να γίνουν τα σούπερ μοντέλα της δεκαετίας (και οι τρεις τους πρωταγωνίστησαν στο video clip του Τζορτζ Μάικλ Freedom φέροντας την αρχική σύλληψη του Λίντμπεργκ). Τα έξι κορίτσια, πήγαν στην παραλία της Σάντα Μόνικα στην Καλιφόρνια, με τα μαλλιά πρόχειρα πιασμένα ψηλά, με φαρδιά λευκά πουκάμισα και αφέθηκαν να κοιτούν τον φακό, να παίζουν με τον φακό, να αφήνουν τον άνεμο και τον ήλιο να πειράζει το πρόσωπό τους. Καμία άρτια εργαστηριακή συνθήκη φωτογράφησης. Το πιο φυσικό αποτέλεσμα.
Η νέα αισθητική, χωρίς το παραμικρό φτιασίδι ή επίκληση της θηλυκότητας. Ηρωίδες του οι Λίντα Ευαγγελίστα, Κάρεν Αλεξάντερ, Κρίστι Τέρλιγκτον, Εστέλ Λεφεμπίρ, Τατιάνα Πάτιτζ, Ρέιτσελ Ουίλιαμς. Η σειρά των φωτογραφιών πάνω σε αυτή τη σύλληψη, τα «6 λευκά πουκάμισα» κατέληξαν στα χέρια της τότε εκδότριας της αμερικανικής Vogue Γκρέις Μιραμπέλα. Η ανεπιτήδευτη ομορφιά, η στιλπνή ασπρόμαυρη επιφάνεια, η απουσία μόδας, τα άγνωστα πρόσωπα, η αποτύπωση μιας στιγμής πραγματικής χαράς και όχι στυλιζαρισμένης ποζάτης στάσης της προκάλεσαν ένα μικρό σοκ. Ακόμα και η απόλυτη έλλειψη ρετούς και παρέμβασης για τις ατέλειες. Η φωτογραφία μπήκε στο συρτάρι. Η Vogue και η παγκόσμια μόδα δεν ήταν έτοιμη να απορρίψει την εικόνα της γυναίκας τρόπαιο που ντύνεται και κυκλοφορεί για τον χάρη και χάρη στον πλούσιο σύζυγο. «Ομορφιά είναι αυτό που σου δίνει το κουράγιο να είσαι ο εαυτός σου. Τίποτα άλλο» έλεγε ο Λίνμπεργκ.
Επρεπε να αναλάβει τα ηνία της αμερικανικής Vogue η Αnna Wintour, να βρει τις φωτογραφίες στα αρχεία του περιοδικού και να καλέσει αμέσως στο γραφείο της τον Λίντμπεργκ. Η έλλειψη υπερβολικής επιτήδευσης, η ανάδυση μιας γυναίκας χειραφετημένης, ασφαλούς, κυρίαρχης ήταν αυτό που ήθελε για το περιοδικό της. Η φωτογραφία των έξι κοριτσιών στην παραλία, της έδειξαν τον τρόπο για να το κάνει. Νοέμβριο του 1988 ζήτησε από τον Λιντμπεργκ για το εναρκτήριο της τεύχος ως διευθύντριας της Vogue να φωτογραφήσει το ισραηλινό μοντένο Μικαέλα Μπεργκί με ένα κοντό πουλόβερ του Christian Lacroix που έφερε έναν μεγάλο σταυρό με στολίδια κεντημένο στο στήθος, και ένα ξεπλυμένο τζιν. Mάτια σχεδόν κλειστά, πλατύ χαμόγελο, χωρίς καν να κοιτά την κάμερα, περπατά ανέμελα, οι ξανθιές μπούκλες κυματίζουν. Σοκ. Η κυρίαρχη εικόνα της μόδας άλλαξε με ένα εξώφυλλο και μόνο.
Ποιητής της αυθεντικότητας και της εικόνας, όπως χαρακτηρίσθηκε ο Λίντμπεργκ, αντιπαθούσε το φώτοσοπ. «Το Photoshop επιτρέπει να σβήσουμε χρόνια, να λειάνουμε τα πρόσωπα. Ξαφνικά η ιδέα να δείξουμε την αλήθεια του χρόνου που περνά από πάνω μας έμοιαζε περισσότερο σκανδαλώδης από ποτέ», έλεγε σε συνέντευξή του ο φωτογράφος. Η εικόνα της Σάντα Μόνικα απόκτησε μητροπολιτική διάσταση τον Ιανουάριο του 1990 όταν πάλι σε ασπρόμαυρο φιλμ, με ελάχιστον βάψιμο, τζιν και απλά μπόντι, φωτογραφήθηκαν στους δρόμους του Σόχο η Ευαγγελίστα, η Τέρλινγκτον, η Πάτιτζ, η Κρόφορντ και η Κάμπελ. Τα κορίτσια του Freedom. Στη συνέχεια ο Τζιάνι Βερσάτσε τις κάλεσε να περπατήσουν στην πασαρέλα του, στον ρυθμό του Freedom με τα χείλη τους να τραγουδούν τους στίχους.
Κάπως έτσι η εικόνα της μόδας άλλαξε. Και γεννήθηκαν τα μεγαλύτερα σούπερ μοντέλα, χάρη στην ποιητική αφαίρεση του Λίντμπεργκ και την επιμονή του για αυθεντικότητα και αλήθεια. Την ιστορία για τη φωτογραφία με τα 6 λευκά πουκάμισα ανέσυρε ο λογαριασμός του Πίτερ Λίντμπεργκ στο Ιnstagram.