Για πάνω από οκτώ αιώνες φημολογείτο η ύπαρξη της «Ατλαντίδας της Ουαλίας», αλλά οι αποδείξεις μέχρι σήμερα ήταν πενιχρές.
Ωστόσο, ένας μεσαιωνικός χάρτης που φυλάσσεται στη βιβλιοθήκη Bodleian - η βασική βιβλιοθήκη για έρευνα στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, μια από τις παλαιότερες στην Ευρώπη και δεύτερη σε μέγεθος στο Ηνωμένο Βασίλειο - και απεικονίζει δύο νησιά ανοικτά των ακτών της κομητείας Σερεντιγιόν στη δυτική Ουαλία παρέχει κάποιες αποδείξεις ότι ο θρύλος αυτός μπορεί να έχει τις ρίζες του στην ιστορική πραγματικότητα, σύμφωνα με ρεπορτάζ του BBC.
Την ανακάλυψη έκαναν ο επίτιμος καθηγητής Φυστικής Γεωγραφίας του Πανεπιστημίου του Σουάνσι, Σάιμον Χάσλετ και ο συνάδελφός του Κελτικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, Ντέιβιντ Γουίλις. Ο Χάσλετ, που ξεκίνησε να ψάχνει για χαμένες νήσους τον κόλπο Κάρντιγκαν της Ουαλίας όσο ακόμη συνεργαζόταν με το Jesus College της Οξφόρδης, εξήγησε ότι τα νησιά απεικονίζονται ευκρινώς στον χάρτη Gough, που θεωρείται ο παλαιότερος σωζόμενος πλήρης χάρτης των Βρεανικών Νήσων και χρονολογείται από τα μέσα του 13ου αιώνα. Οι δύο καθηγητές δημοσίευσαν τα ευρήματά τους στην επιθεώρηση Atlantic Geoscience.
«Ο χάρτης Gough είναι εξαιρετικά ακριβής αν λάβει κανείς υπόψη τι είδους τοπογραφικά εργαλεία είχαν στη διάθεσή τους την εποχή εκείνη», είπε ο καθηγητής Χάσλετ στο BBC. «Τα δύο νησιά είναι σαφώς καταγεγραμμένα και μπορεί να επιβεβαιώνουν τις μαρτυρίες της εποχής για μια χαμένη γη, που αναφέρονται στη Μαύρη Βίβλο του Καρμάρθεν».
Από την πλευρά της η ειδικός στη λαογραφία της Ουαλίας του Πανεπιστημίου του Κάρντιφ, δρ Τζουλιέτ Γουντ, που δεν μετείχε στην έρευνα, επεσήμανε ότι οι μαρτυρίες αυτές στη Μαύρη Βίβλο του Καρμάρθεν έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην εδραίωση της ιστορίας στον ουαλικό μύθο».
«Ο χάρτης Gough μπορεί να έχει τις ρίζες του περί το 1280 μ.Χ. και λίγο πριν απ’ αυτό, γύρω στο 1250 μ.Χ. έχουμε τη Μαύρη Βίβλο του Καρμάρθεν», σημείωσε.
Αξιοποιώντας προηγούμενες έρευνες στον κόλπο Κάρντιγκαν της Ουαλίας και την κατανόηση της ανάπτυξης και υποχώρησης των παγετώνων και της ιλύος από την τελευταία εποχή των παγετώνων πριν από περίπου δέκα χιλιετίες οι δύο καθηγητές μπόρεσαν να υποδείξουν πώς μπορεί να δημιουργήθηκαν τα νησιά και να εξαφανίστηκαν στη συνέχεια.
«Νομίζω ότι οι αποδείξεις για τα νησιά και πιθανώς και για τους θρύλους που συνδέονται με αυτά εδράζονται σε δύο σκέλη», λέει ο καθηγητής Χάσλετ: «Πρώτον, οι συντεταγμένες που κατέγραψε ο Ρωμαίος χαρτογράφος Πτολεμαίος υποδεικνύουν ότι η ακτογραμμή την εποχή εκείνη πιθανώς ήταν κάπου οκτώ μίλια δυτικότερα απ’ ό,τι σήμερα. Και δεύτερον, τα στοιχεία που παρουσιάζει ο χάρτης Gough για την ύπαρξη των δύο νησιών στον κόλπο Κάρντιγκαν». Και προσθέτει ότι οι λαϊκοί θρύλοι στην Ουαλία ότι οι άνθρωποι μπορούσαν να μεταβούν πεζή μεταξύ εδαφών, που χωρίζει σήμερα η θάλασσα, μπορεί να είναι μια λαϊκή μνήμη από την εποχή που αυξήθηκε η στάθμη των θαλασσών μετά την τελευταία εποχή των παγετώνων.