Mια Ελληνοαμερικανίδα δημοσιογράφος διηγείται πώς μια επίσκεψη στο χωριό των προγόνων της οικογένειάς της τη βοήθησε να θυμηθεί την πατρίδα της.
«Δεν χρειαζόταν να καταλάβω τι έλεγε η μητέρα μου για να συνειδητοποιήσω ότι ο σερβιτόρος του εστιατορίου μόλις μας είχε αποκαλέσει "ξένες". Μετά από αρκετά δευτερόλεπτα σιωπής, την πίεσα να μου μεταφράσει. "Του είπες ότι δεν είμαστε ξένοι;" Και τότε η μητέρα μου, ψύχραιμα και χωρίς να σηκώσει το βλέμμα της από το μενού της, τού είπε: "Ξένη εγώ, κύριε; Δεν είμαι ξένη εγώ. Εγώ επιστρέφω συνέχεια στη χώρα των προγόνων μου"».
Κάπως έτσι ξεκινά το εκτενές άρθρο της η ελληνικής (από την πλευρά της μητέρας της) καταγωγής Αμερικανίδα δημοσιογράφος Shannon McMahon-Hamdy που διευθύνει το Destinations, το τμήμα των ταξιδιωτικών οδηγών του Condé Nast Traveler.
Ποια είναι η Σάνον Μακ Μέιχον
Η Shannon McMahon-Hamdy έχει προϋπηρεσία στις ειδήσεις και τα αφιερώματα σε ταξιδιωτικούς προορισμούς, ενώ στο παρελθόν είχε κάνει ρεπορτάζ για τα ταξίδια και την πανδημία του κορονοϊού για την Washington Post.
Με καταγωγή από τη Βοστώνη, θεωρείται ειδικός στην Ελλάδα, την Αίγυπτο και τα ταξίδια στη Νέα Αγγλία, έχει γράψει και επιμεληθεί άρθρα στο CNBC, το NPR, το National Geographic, το People.com, το MarketWatch και άλλα.
Εκ Πελοποννήσου ορμώμενη...
«Βρισκόμασταν στη νότια Πελοπόννησο, την τελευταία μέρα της εξερεύνησης των παραλιών και των ορεινών πόλεών της. Οι παππούδες μου εγκατέλειψαν αυτή την άγρια παραθαλάσσια περιοχή της Ελλάδας λίγο πριν γεννηθεί η μητέρα μου, και εκείνη παραθέριζε εδώ κάθε χρόνο μέχρι την ενηλικίωσή της», συνεχίζει η ΜακΜέιχον στο άρθρο της. Και συνεχίζει:
«Σχετικά με τη μητέρα μου, ο σερβιτόρος έκανε λάθος. Αλλά το γεγονός είναι ότι εγώ είμαι σίγουρα ξένη εδώ. Αυτό σηματοδοτείται από το όνομά μου, τα γαλάζια μάτια μου και την παντελή έλλειψη γνώσης της ελληνικής γλώσσας. Χάρη στη μητέρα μου όμως έχω μάθει να αγαπώ βαθιά τον πολιτισμό της Ελλάδας. Την κουλτούρα μας».
«Η αποστολή μου»
«Στα πέντε χρόνια που πέρασαν από τότε που ο παππούς μου πέθανε από COVID-19 στην αρχή της πανδημίας, γεγονός που μας στέρησε ένα τελευταίο αντίο, το είχα πάρει... πατριωτικά να φέρω τη μαμά μου πίσω στην Πελοπόννησο για πρώτη φορά μετά από τρεις δεκαετίες. Θα ήταν η πρώτη μου φορά πέρα από τα νησιά και την Αθήνα, μια πόλη που, από την πρώτη φορά που επισκέφτηκα την οικογένειά μου εκεί ως έφηβη, ένιωθα σχεδόν σαν να ήταν κάποτε το σπίτι μου. Από την παιδική μου ηλικία, αναζητούσα την χαρακτηριστική ελληνική προφορά της ήσυχης yia yia και του ατίθασου papou μου και απολάμβανα να ακούω τη μαμά μου και τη θεία μου να μιλούν άπταιστα ελληνικά μαζί τους κατά τη διάρκεια των διακοπών τους στην πισίνα της αυλής τους στο Λονγκ Άιλαντ».
Από το Ναυαρίνο στον Μυστρά
«Όταν η μαμά μου μιλάει ελληνικά εδώ στην Ελλάδα, κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι είναι Αμερικανίδα. Ρωτούν με δυσπιστία πότε έφυγε από την Ελλάδα και εκείνη επιμένει ότι γεννήθηκε στον Καναδά. Αυτό συνέβαινε συνεχώς στο ταξίδι μας, είτε στο φανταχτερό Mandarin Oriental Costa Navarino κοντά στην Πύλο, όπου κάναμε μάθημα μαγειρικής με μια ντόπια yia yia, είτε στη μικροσκοπική βυζαντινή πλατεία του Μυστρά, δύο ώρες μακριά, όπου βρήκαμε το πέτρινο σπίτι της προγιαγιάς μου», σημειώνει η Μακ Μέιχον.
«Στο πεζοδρόμιο δίπλα στο σπίτι σταματήσαμε για να ανάψουμε κεριά σε ένα μικροσκοπικό υπαίθριο εκκλησάκι: Η αδελφή του παππού μου είχε πεθάνει λίγες μέρες πριν. Μάθαμε τα νέα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, και η μητέρα μου ξέσπασε σε δάκρυα. Καθώς την παρηγορούσα, κανένας από το προσωπικό του ξενοδοχείου δεν γύρισε καν να μας κοιτάξει. Αυτό είναι ένα από τα πολλά μεσογειακά έθιμα που πάντα συνέδεα με τη μητέρα μου, ένα από αυτά που με έκαναν αυτό που είμαι: το τελετουργικά μοναχικό συναίσθημα της θλίψης».
«Ίσως γι' αυτό στο χωριό, βλέποντας για πρώτη φορά το βυζαντινό φρούριο των παιδικών παραμυθιών του παππού μου και το πέτρινο σπίτι των προγόνων μου, περίμενα πάντα ότι τα δάκρυα θα άρχιζαν να ρέουν ελεύθερα - αλλά, αντίθετα, ένιωθα το αντίθετο: μια ζεστή και ανακουφιστική τρυφερότητα ανάμεσα σε μένα και έναν τόπο που δημιούργησε τους ανθρώπους που με μεγάλωσαν», προσθέτει η Ελληνοαμερικανίδα δημοσιογράφος, συνοψίζοντας:
«Σκοπός μου ήταν η πρώτη φορά της μητέρας μου στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες να είναι ένα διάλειμμα από τη φροντίδα της ηλικιωμένης μητέρας της. Αλλά πάνω απ' όλα, αυτό που έγινε σε αυτό το ταξίδι και για τις δύο μας ήταν μια νέα αρχή και όχι ο αποχαιρετισμός που αρχικά νόμιζα ότι θα ήταν».
Όπως παραδέχεται η Μακ Μέιχον, αυτή η συνειδητοποίηση ήρθε... κατά κύματα κατά τη διάρκεια της παραμονής και της επίσκεψής της στην Ελλάδα.
«Κατάλαβα ότι αντί να χάσουμε την κουλτούρα και τη σύνδεση που ανησυχούσαμε ότι θα εξαφανιζόταν, μπορούσαμε να την κουβαλήσουμε μαζί μας εκεί που θα επιστρέφαμε. Εγγράφηκα να παρακολουθήσω μαθήματα ελληνικών στο ελληνικό πανεπιστήμιο που βρίσκεται σε απόσταση ενάμιση χιλιομέτρου από το σπίτι μου στη Βοστώνη, ελπίζοντας ότι τα ισπανικά μου θα βοηθήσουν σε κάποιο επίπεδο συνομιλίας με τα ελληνικά. Πέρα από αυτό, αναβιώνουμε επίσης παλιές μαγειρικές συνταγές της yia yia μου, η οποία πέθανε έξι μήνες μετά την επιστροφή μας από την Ελλάδα», καταλήγει εμφατικά.
«''Τι νομίζεις ότι θα έλεγε ο παππούς για όλο αυτό;'' ρώτησα τη μητέρα μου, καθώς ετοιμαζόμασταν να επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο της επιστροφής. ''Δεν νομίζω ότι θα το πίστευε'', μου απάντησε εκείνη»...