Ο Ηλίας Μπόζνος είναι σήμερα 86 χρονών και μέχρι την πανδημία εξακολουθούσε να πιλοτάρει, ενώ μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν και εκπαιδευτής πιλότων. Ο ίδιος μιλάει στο iefimerida.gr για την απόφαση του να μπει στην Πολεμική Αεροπορία, τα χρόνια του ως πιλότος στο Προεδρικό αεροσκάφος, την ημέρα που έφτασε κοντά στον θάνατο και εξηγεί πως συνέχισε, σε προχωρημένη ηλικία, να πετά και να εκπαιδεύει επίδοξους αεροπόρους.
Η ιστορία του αεροπόρου Ηλία Μπόζνου ξεκινάει από ένα χωριό της Τρίπολης, τα Λιθοβούνια. Γεννημένος το 1935 από φτωχή αγροτική οικογένεια περνούσε τα παιδικά του χρόνια μέσα στα κτήματα. Τις ώρες που έκανε διάλειμμα από τις καλλιέργειες κοιτούσε τα αεροπλάνα που πετούσαν ψηλά στον ουρανό και ονειρευόταν κάποια ημέρα να γίνει πιλότος. Λίγα χρόνια αργότερα το όνειρο θα γινόταν πραγματικότητα. «Τα πράγματα δεν πήγαιναν πολύ καλά μιας και εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ φτωχικά και πήγα εθελοντής αεροπόρος» μου αναφέρει.
Στα 15 του χρόνια ο Ηλίας Μπόζνος αποφασίζει πως θέλει να γίνει πιλότος. «Είχα μεγάλη αγάπη στα αεροπλάνα για αυτό ακολούθησα αυτό το δρόμο. Δεν σου κρύβω πως ήταν μεγάλος ο κόπος. Δεν είχα βοήθεια, ούτε χρήματα. Προχώρησα με τη δύναμη της ψυχής μου κι έφυγα ως Ανώτατος Ιπτάμενος Αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας» μου λέει με χαμόγελο και υπερηφάνεια.Έφτιαξε τα χαρτιά του, έδωσε εξετάσεις, πέρασε από ιατρικές εξετάσεις και τα απαραίτητα ψυχολογικά τεστ προκειμένου να ξεκινήσει η εκπαίδευση του. Ο Ηλίας Μπόζνος μπήκε το 1955 στη Σχολή Ικάρων και αποφοίτησε, πρώτος στη σειρά του, το 1957, όταν και ξεκίνησε η επαγγελματική του πορεία.
Από τη Σχολή Ικάρων Κυβερνήτης στο Προεδρικό Αεροσκάφος
«Τελείωσα τη σχολή τον Αύγουστο του 1957 και πήγα στην Τανάγρα όπου έμεινα για τα επόμενα τρία χρόνια. Έπειτα πήγα στην Ελευσίνα και τέσσερα χρόνια μετά επιλέχτηκα ως εκπαιδευτής στη Σχολή Ικάρων. Αργότερα έγινα και διοικητής των 4ετών Ικάρων» αναφέρει.
Κατά τη δεκαετία του 1960 τον στέλνουν στην Αμερική για να εκπαιδευτεί στα αγγλικά και σε τρεις τύπους αεροσκαφών. «Χάρις στην εκπαίδευση μου στην Αμερική με έβαλαν Κυβερνήτη στο Προεδρικό αεροσκάφος. Ήρθα σε επαφή με πολλούς πολιτικούς, μεταξύ άλλων με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Τσάτσο, τον Αβέρωφ, αρχηγούς άμυνας, αξιωματούχους κ.α. Ήταν μοναδική εμπειρία. Για να πας στη συγκεκριμένη θέση πρέπει να έχεις προσόντα: να είσαι καλός πιλότος και να μιλάς πολύ καλά αγγλικά. Με αυτά τα κριτήρια με επέλεξε το ΓΕΑ (Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας). Καθόριζαν τα δρομολόγια και εμείς εκτελούσαμε τις εντολές» αναφέρει.
Στη συνέχεια πήγε στη Λάρισα, ακολούθησαν δύο χρόνια στο ΝΑΤΟ, στη Σκύρο ως διοικητής, μετά στην Ελευσίνα ως επιτελής, μέχρι που αποστρατεύτηκε. Τα πρώτα χρόνια της συνταξιοδότησης ήταν κάπως δύσκολα. Επειδή στο παρελθόν είχε πάρει πτυχίο Πολιτικής Αεροπορίας εργάστηκε για 10 χρόνια ως πιλότος στα πυροσβεστικά ψεκαστικά της Πολεμικής Αεροπορίας. Έπειτα απασχολήθηκε ως εκπαιδευτής σε Αερολέσχες και έγινε Πρόεδρος στην Αερολέσχη Αρκαδίας, όπου «διαδώσαμε την αεροπορική ιδέα και βγάλαμε αρκετούς νέους αεροπόρους, κάποιοι εκ των οποίων έγιναν μετά επαγγελματίες » απαντάει. Συνέχισε δε να συμμετέχει σε αγώνες γενικής αεροπορίας, μέχρι και τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας.
Η πτώση με αλεξίπτωτο για να σώσει τη ζωή του
Όλα αυτά τα 68 χρόνια που βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα έχει περάσει και δύσκολες στιγμές. Ποια ήταν η δυσκολότερη; «Τον Δεκέμβριο του 1962 κατά την απογείωση του το αεροσκάφος πήρε φωτιά και το εγκατέλειψα πέφτοντας με το αλεξίπτωτο. Πρέπει να έχεις τα απαραίτητα αντανακλαστικά για να πατήσεις τα σωστά κουμπιά, να προλάβεις να βγεις εγκαίρως από το αεροσκάφος ώστε μην καείς ζωντανός. Εγώ ευτυχώς πρόλαβα και βγήκα. Ήταν 17 Δεκεμβρίου του 1962, του Αγίου Διονυσίου. Μέχρι και σήμερα δεν ξεχνάω ποτέ αυτή την ημερομηνία. Μετά τη πτώση πήρα ένα μήνα αναρρωτική άδεια και επέστρεψα κανονικά στο πόστο μου. Δεν μου πέρασε από το μυαλό να μην γυρίσω. Όχι, δεν γινόταν να μην επιστρέψω… Αν δεν φοβάσαι δεν παθαίνεις τίποτα. Η αγάπη μου για τα αεροπλάνα ήταν πιο ζωηρή, πιο δυνατή» εξομολογείται. Ακολούθησαν επικίνδυνες αποστολές και άλλες περιπέτειες, όπως όταν κατάφερε να προσγειώσει το αεροσκάφος του με σπασμένο τον ένα τροχό.
Εκπαιδευτής... ετών 80
Ο Ηλίας Μπόζνος συνέχισε να εκπαιδεύει κανονικά επαγγελματίες και ερασιτέχνες πιλότους μέχρι και τα 80 του. «Οι εξετάσεις μου είναι πολύ καλές και αυτός είναι ο λόγος που εξακολουθώ να πετάω. Για μένα είναι πολύ σημαντικό που μπορώ και πετάω. Το αεροπλάνο μου δίνει ζωή. Είναι μοναδικό πράγμα να είσαι αεροπόρος και δεν είναι καθόλου εύκολο. Πρέπει να έχεις τα απαραίτητα προσόντα για να μπορείς να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις. Εγώ αγάπησα και αγαπώ βαθιά τη δουλειά μου» αναφέρει.
Τον ρωτάω αν μπορεί ο οποιοσδήποτε να πετάξει είτε για επαγγελματικό είτε για ερασιτεχνικό δίπλωμα και του ζητώ να μου εξηγήσει τη διαδικασία. «Χρειάζεται να έχεις πολύ καλές ιατρικές εξετάσεις και φυσικά χρήματα. Δεν είναι ένα οικονομικό σπορ. Οι εξεταζόμενοι περνάνε συγκεκριμένα τεστ, κάνουν εξετάσεις στα μάτια, τα αυτιά και την καρδιά. Μέχρι τα 50 περνάνε κάθε δύο χρόνια από έλεγχο μετά κάθε χρόνο, ενώ οι επαγγελματίες πιλότοι κάθε 6 μήνες. Πρέπει να έχεις 230 ώρες στον αέρα για την εκπαίδευση σου και μετά παίρνεις επαγγελματικό δίπλωμα. Σίγουρα το ερασιτεχνικό δίπλωμα δεν κοστίζει το ίδιο όπως το επαγγελματικό. Επιπλέον, στο ερασιτεχνικό χρειάζεσαι 35 ώρες συγκυβέρνηση και 10 ώρες εντελώς μόνος σου».
Όταν φτάνει η στιγμή που ένας μαθητής του θα πετάξει μόνος ο Ηλίας Μπόζνος έχει άγχος. «Πηγαίνω και κάθομαι στον πύργο ελέγχου να παρακολουθήσω τη διαδρομή, του μιλάω στον ασύρματο αν χρειαστεί να του δώσω οδηγίες προκειμένου να επιστρέψει με ασφάλεια. Δεν έχει πέσει κανένας μαθητής μου σε εκπαίδευση. Η εκπαίδευση είναι το πιο σημαντικό κομμάτι. Πρέπει να πιάσεις όλα τα σημεία για να προετοιμάσεις όσο καλύτερο τον πιλότο. Έχουμε πολλοί καλούς Έλληνες πιλότους, οι οποίοι λαμβάνουν εξαιρετική εκπαίδευση».
«Ήθελα πάντα ηρεμία στη προσωπική μου ζωή»
Ο Ηλίας Μπόζνος ακολουθεί μια ασκητική ζωή με σωστή διατροφή και χωρίς εντάσεις. Είναι παντρεμένος, έχει δύο παιδιά και είναι ένας γλυκύτατος παππούς. «Έχω συγκεκριμένο τρόπο ζωής και φυσικά ακολουθώ πρόγραμμα διατροφής γιατί παίζει σημαντικό ρόλο για την υγεία μου. Τρώω πολλά χορταρικά και φρούτα, μόνο εποχιακά, αποφεύγω τα τηγανιτά και καταναλώνω ελάχιστο κρέας.
Στη προσωπική μου ζωή ήθελα πάντα ηρεμία. Με τη γυναίκα μου είμαστε συνοδοιπόροι όλα αυτά τα χρόνια και έχουμε δημιουργήσει μια όμορφη οικογένεια. Δε γίνεται να έχω εντάσεις, νεύρα στο σπίτι και έπειτα να ανεβαίνω στο αεροπλάνο. Σ΄ αυτό το επάγγελμα δεν πρέπει να σε απασχολεί τίποτα άλλο παρά μόνο το πώς θα επιστρέψεις με ασφάλεια».